Η υπόθεση Nemmouche και οι δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών

Ο αναπροσανατολισμός της αμερικανικής στρατιωτικής στρατηγικής δημιουργεί αμηχανία. Στις 28 Μαΐου, ο Πρόεδρος Ομπάμα καθυστέρησε τη στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και την Κίνα και όρισε την αντιτρομοκρατική μέθοδο μάχης ως κύριο εχθρό [1]. Αυτή η ρητορική φέρνει τις Ηνωμένες Πολιτείες στη θέση της 11ης Σεπτεμβρίου, όταν ο Τζορτζ Μπους κήρυξε «πόλεμο χωρίς τέλος» κατά της «τρομοκρατίας» και ξεκινούσε μια νέα «σταυροφορία», σύμφωνα με τα δικά του λόγια.

Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 24 Μαΐου, τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο Εβραϊκό Μουσείο των Βρυξελλών. Η επίθεση περιγράφτηκε ως αντισημιτική πράξη από τον ευρωπαϊκό Τύπο.

Στις 30 Μαΐου, οι γαλλικές τελωνειακές συνέλαβαν, κατά τη διάρκεια ενός ελέγχου που παρουσιάζεται ως έναν έλεγχο ρουτίνας στο σταθμό λεωφορείων της Μασσαλίας, έναν νεαρό άνδρα που είχε στη κατοχή του τα όπλα που φαίνονται να είχαν χρησιμοποιηθεί στις Βρυξέλλες. Ο ύποπτος Mehdi Nemmouche, είναι ένας απατεωνίσκος ο οποίος, φυλακίστηκε αρκετές φορές. Φέρεται να αγωνίστηκε εναντίον της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας για ένα χρόνο στο Ισλαμικό Εμιράτο του Ιράκ και του Λεβάντε (ÉLIL ή «Daesh»), ένα αντιφρονούντα παρακλάδι της Αλ Κάιντα ιδιαίτερα σκληρό. Τέθηκε για τέσσερις ημέρες υπό αστυνομική παρακολούθηση σε εφαρμογή του αντιτρομοκρατικού νόμου, αλλά αρνήθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις των ανακριτών.

Ο ευρωπαϊκός Τύπος συγκρίνει τη περίπτωση του με αυτή του Μοχάμεντ Merah, ενός άλλου παραβάτη επίσης αλγερινής καταγωγής, εξισλαμισμένος σαν κι αυτόν στη φυλακή, και τζιχαντιστή στο Αφγανιστάν, ο οποίος φέρεται να πραγματοποίησε τις αντισημιτικές επιθέσεις στην Τουλούζη και το Μοντομπάν, το Μάρτιο 2012. Ο κ. Merah εκτελέστηκε από ένα κομάντο της αστυνομίας, το οποίο ήρθε να τον συλλάβει, χωρίς να έκανε καμία ομολογία ούτε να έχει δικαστεί. Ανακαλύφθηκε αργότερα ότι εργαζόταν για τις γαλλικές εσωτερικές υπηρεσίες πληροφοριών, χωρίς να διαπιστωθεί αν είχαν εμπλακεί ή όχι στα εγκλήματά του.

Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι o στρατηγικός αναπροσανατολισμός των ΗΠΑ δεν θα προκαλούσε τις αντι-μουσουλμανικές ασυναρτησίες του George W. Bush. Ωστόσο, μόλις έγινε γνωστή η σύλληψη του Mehdi Nemmouche, τα φόρα των mainstream μέσων ενημέρωσης κατακλείστηκαν από ισλαμοφοβικά μηνύματα. Οι διαδικτυακοί σχολιαστές περιέγραφαν τη μουσουλμανική θρησκεία ως φορέα της τρομοκρατίας και του αντισημιτισμού. Έφτανε λοιπόν να παρουσιάσει τον ύποπτο ως «ισλαμιστή τρομοκράτη» για να επανεμφανιστούν οι μαθημένες συμπεριφορές, ιδιαίτερα μεταξύ των υποστηρικτών του Εθνικού Μετώπου. Από την άποψη αυτή, αυτό το νέο φτάνει λοιπόν στην κατάλληλη ώρα για να δικαιολογηθεί η σημερινή στρατιωτική στρατηγική του Μπαράκ Ομπάμα.

Τα φαινόμενα απατούν

Στην πραγματικότητα, η δολοφονία των Βρυξελλών δεν είναι ούτε αντι-σημιτική ούτε τρομοκρατική. Τα δύο κύρια θύματα ήταν Ισραηλινοί πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών και η εκτέλεσή τους διαπράχθηκε εν ψυχρώ από έναν επαγγελματία [2].

Η σύλληψη του Nemmouche Mehdi φέρεται να έγινε κατά τη διάρκεια ενός ελέγχου ρουτίνας [3], μετά το απροσδόκητο κατά λάθος άνοιγμα των μπαγκαζιών του ύποπτου που άφησε ορατό τον φορτιστή ενός τυφεκίου επίθεσης. Είναι δυνατόν, αλλά απίθανο. Ο ύποπτος δεν έκανε χρήση του όπλου που είχε στο σακάκι του και δεν πρόβαλλε αντίσταση κατά τη προσαγωγή του. Μετέφερε ένα καλάσνικοφ, ένα πιστόλι, μια φωτογραφική μηχανή στήθους και ένα καπέλο πανομοιότυπα με εκείνα που χρησιμοποίησε ο δολοφόνος των Βρυξελλών. Επιπλέον, η αστυνομία βρήκε επίσης στις αποσκευές του ένα έγγραφο του Ισλαμικού Εμιράτου στο Ιράκ και στο Λεβάντε που δεν είχε κανένα λόγο να είναι εκεί και τον προσδιορίζει με σαφήνεια ως «τρομοκράτη».

Υπό κράτηση για τέσσερεις μέρες στο πλαίσιο της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας εξαίρεσης, δεν απάντησε στις ερωτήσεις των ανακριτών, υποστηρίζοντας ότι χρησιμοποιεί το «δικαίωμα της σιωπής» του. Σύμφωνα με τον δικηγόρο του, αρκέστηκε απλώς να δηλώσει ότι είχε κλέψει τα όπλα από ένα αυτοκίνητο στις Βρυξέλλες, ότι δεν εμπλέκεται στη δολοφονία στο Εβραϊκό Μουσείο, και ότι αρνείται να εκδοθεί στο Βέλγιο.

Ας συνοψίσουμε: από τη μία πλευρά, η εκτέλεση Ισραηλινών κατασκόπων στις Βρυξέλλες, από την άλλη, η σύλληψη «κατά τύχη» ενός καλά εκπαιδευμένου τζιχαντιστή έτσι ώστε να μην ανταποκριθεί στην έρευνα της αστυνομίας, αλλά ανίκανό να καταστρέψει εγκαίρως τα αποδεικτικά στοιχεία για το έγκλημά του. Η τελευταία αυτή αντίφαση είναι τόσο μεγάλη έτσι ώστε να θέτει κατ ’ανάγκη πολλά ερωτήματα.

Το φάσμα του τζιχαντισμού στην Ευρώπη

Μέχρι την υπόθεση Nemmouche και με την επιφύλαξη ότι πράγματι πρόκειται για τον εκτελεστή των Βρυξελλών, δεν υπάρχει καμία γνωστή περίπτωση για τζιχαντιστή που γύρισε από τη Συρία για να διαπράξει εγκλήματα στην Ευρώπη. Ωστόσο, στις 5 Ιουνίου, οι υπουργοί Εσωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφώνησαν να εργαστούν για το θέμα αυτό. Οι αστυνομίες τους εντοπίστηκαν 3.000 Ευρωπαίους, οι οποίοι φέρονται να έχουν πάει στη Συρία κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών για να καταπολεμήσουν τη συριακή Δημοκρατία. Είναι πολύ, αλλά ίσως κάτω από την πραγματικότητα: ο αραβικός συριακός στρατός ισχυρίζεται ότι πολέμησε τουλάχιστον 12.000 από αυτούς.

Ο κίνδυνος να πράττουν στην Ευρώπη τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει στη Συρία είναι πραγματικός, αλλά δεν είναι ότι αποδεικνύει η περίπτωση Nemmouche. Αυτός ο νεαρός άνδρας πήγε για τζιχάντ στη Συρία σε μια στιγμή που η γαλλική εσωτερική υπηρεσία πληροφοριών ενθάρρυνε τέτοια έξοδο και την διευκόλυνε. Εκεί, επί τόπου, εντάχθηκε στο Ισλαμικό Εμιράτο στο Ιράκ και την Εγγύς Ανατολή, υπό του διοικητή Abu Bakr al-Baghdadi για λογαριασμό του Σαουδάραβα πρίγκιπα Αμπντούλ Ραχμάν αλ-Φαϊζάλ (αδελφού του υπουργού Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας και του Πρέσβη της Σαουδικής Αραβίας στη Ουάσινγκτον) [4].

Πιο έξυπνος από τον μέσο όρο, ο Mehdi Nemmouche εντοπίσθηκε από τους εκπαιδευτές του και ενσωματώθηκε σε μια μυστική υπηρεσία. Το ELIL πλαισιώνεται από στελέχη των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γαλλίας και της Σαουδικής Αραβίας, και ο κ. Nemmouche έγινε πράκτορας για μία χώρα από αυτές. Αν δολοφόνησε δύο Ισραηλινούς «συναδέλφους» του στις Βρυξέλλες, είναι για λογαριασμό ενός από τα τρία αυτά κράτη.

Ο σαουδαραβικός Τύπος τόνισε ότι ένα από τα ισραηλινά θύματα είχε εμπλακεί στη δολοφονία του στρατιωτικού επικεφαλής της Χεζμπολάχ Imad Mughniyeh, στη Δαμασκό το 2008, γεγονός που υποδηλώνει μια πράξη εκδίκησης της λιβανικής αντίστασης. Αυτή η πίστα είναι παράλογη, διότι το ELIL είναι μια γουαχαμπιτική ομάδα που μάχεται την Χεζμπολάχ και που συστηματικά σφαγιάζει τους Σιίτες. Ουσιατικά, εάν η Χεζμπολάχ ήθελε εκδίκηση, θα είχε σκοτώσει τους χορηγούς και όχι τους εκτελεστές.

Εξάλλου, η δολοφονία μεταξύ μυστικών υπηρεσιών γίνεται είτε για αντίποινο, εκτελώντας έναν πράκτορα του ίδιου επίπεδου είτε για να σταματήσει μια επιχείρηση σε εξέλιξη. Καμία δημόσια πληροφορία δεν επιτρέπει προς το παρόν να εξηγήσει ποιος επέλεξε αυτούς τους στόχους και για ποιο λόγο.

Η σφαγή στο Εβραϊκό Μουσείο δείχνει έναν πιο σοβαρό κίνδυνο από ό, τι την απλή τρομοκρατία: η ενσωμάτωση αποδεδειγμένων εγκληματιών μέσα στις δυτικές μυστικές υπηρεσίες, ενώ εξ ορισμού οι μυστικές υπηρεσίες ξεφεύγουν από το νόμο. Αν το φαινόμενο αυτό αυξάνεται, θα είμαστε θεατές της ανάπτυξης της κρατικής βίας στην Ευρώπη, και φυσικά, πάντα θα αποδίδεται σε «τρομοκράτες».

Η νέα στρατιωτική στρατηγική του Μπαράκ Ομπάμα πολύ πιθανώς να είναι η παλιά «στρατηγική της έντασης».