Η Τουρκία συνεχίζει σήμερα την Γενοκτονία των Αρμενίων

Σε αυτό το άρθρο, δεν θα ασχοληθώ με το ζήτημα των αποζημιώσεων, το οποίο φαίνεται να μολύνει τη συζήτηση, αλλά μόνο με το πώς πρέπει να αντιταχθούμε στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Θα χρησιμοποιήσω τον όρο γενοκτονία με την αρχική σημασία που δόθηκε από τον Ραφαήλ Λέμκιν ήτοι η «καταστροφή ενός έθνους ή μιας εθνικής ομάδας» [1]

Η εκατονταετηρίδα της γενοκτονίας των μη μουσουλμάνων της Τουρκίας οδήγησε σε ένα φεστιβάλ υποκρισίας.
Ενώ ορισμένα κράτη γιόρτασαν τη μνήμη των θυμάτων στο Ερεβάν, άλλα αποκαλύφθηκαν χωρίς καμία ντροπή.

- Πρώτα η Τουρκία της οποίας οι πρόγονοι διέπραξαν το έγκλημα.
Ο Πρόεδρος Ερντογάν είχε την ευκαιρία να ομολογήσει αυτή την πολύ παλιά ιστορία, για την οποία δεν ευθύνεται ο ίδιος.
Θα μπορούσε να το κάνει έτσι ώστε να μεταμορφώσει τη χώρα του σε κανονικό Κράτος. Αλλά όχι! Σκαρφαλωμένος στα ψέματα του, αρνήθηκε την Ιστορία, υποστηρίζοντας ότι υπήρχαν «μόνο» 100.000 νεκροί και ότι σκοτώθηκαν για τη συμμετοχή τους σε τρομοκρατικές ενέργειες.
Κλείνοντας τον εαυτό της σε αυτό το παραλήρημα, η σημερινή Τουρκία δίνει όχι μόνο τη στήριξη της για τις χαμιτικές σφαγές του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β’ (1894-1895) -με 80.000-300.000 θύματα-, αλλά προπαντός στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από την «Ειδική Οργάνωση» της Επιτροπής Ένωσης και Προόδου (ΕΕΠ), από το 1915 έως την εκλογή του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ ως Πρόεδρου της Δημοκρατίας (1923) –με 1,2- 1,5 εκατομμύρια θανάτων- και δείχνει την ιδεολογική συνέχεια με το τοτινό καθεστώς.

Γεγονός που παρατηρήσαμε όλοι σοκαρισμένοι, όταν είδαμε το περασμένο έτος, το 2014, τον τουρκικό στρατό να συνοδέψει το Μέτωπο Αλ-Νουσρα (δηλαδή την Αλ Κάιντα στη Συρία) στη Κεσάμπ και να διώξει τον αρμενικό πληθυσμό απ’ αυτή τη πόλη.
Ή ακόμη όταν ο ίδιος τουρκικός στρατός, βοήθησε το Ισλαμικό Κράτος (Daesh) να δυναμιτίσει το Μνημείο του Ντέιρ αλ-Ζορ που τιμά την εξόντωση των πάνω από 200.000 Αρμένιους στο στρατόπεδο που οι Τούρκοι είχαν εγκαταστήσει εκεί το 1916.

Ο Πανισλαμισμός, το σχέδιο του Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β’ και των χθεσινών Νεότουρκων, όπως εκείνο του ΑΚΡ σήμερα, είναι να είναι η Τουρκία η ηγέτιδα του σουνιτικού κόσμου, και γι ’αυτό, να δημιουργηθεί ένα ομοιογενές σουνιτικό Κράτος.
Αυτό το σχέδιο απαιτεί την εξόντωση των Χριστιανών (Αρμενίων, Ποντίων και Ασσυρίων και Χαλδαίων) και των Yezidi. Όλοι εξοντώθηκαν. Ακριβώς όπως σήμερα το Ισλαμικό Κράτος εξολοθρεύσει τους χριστιανούς και τους Yezidi.
Η επέμβαση του τουρκικού στρατού σε συριακό έδαφος, στην Κεσάμπ και στο Ντέιρ αλ-Ζορ, είναι συνεπής με αυτό το σχέδιο, και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ελπίζει να προσαρτήσει τη Βόρεια Συρία μετά την ανατροπή του Πρόεδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ από το ΝΑΤΟ.
Είναι γεγονός, η παν-ισλαμική ιδεολογία υποστηρίζεται σήμερα τόσο από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα (επομένως και το ΑΚΡ, που ελέγχεται από το τουρκικό κλαδί της Αδελφότητας), όσο και από την αλ-Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος.

Άλλο έμπρακτο γεγονός, για έναν αιώνα σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου, μόνο η Τουρκία και το Ισλαμικό Κράτος διέπραξαν το έγκλημα της γενοκτονίας. Και σήμερα, η πρώτη χρησιμοποίει το δεύτερο να το διαπράττει.
Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι η Τουρκία και το Ισλαμικό Κράτος είναι σε πόλεμο εναντίον της Αραβικής Συριακής Δημοκρατίας, διότι η τελευταία ενσαρκώνει ένα ακριβώς αντίθετο σχέδιο. Η παλαιότερη χώρα στον κόσμο υποδέχτηκε πάντα τους διωκόμενους λαούς της περιοχής μέχρι να γίνει το σημερινό «εθνικό μωσαϊκό». Στην δεκαετία του 2000, ο Υπουργός Άμυνας του Μπασάρ αλ-Άσαντ, Στρατηγός Χασάν Τουρεκμανί, ανάπτυξε ένα «δόγμα άμυνας» που βασίζεται στη διατήρηση αυτής της ποικιλομορφίας [2].

– Το Ισραήλ στη συνέχεια.
Ένα κράτος που δημιουργήθηκε μετά από συμφωνία μεταξύ του Λονδίνου και της Ουάσινγκτον το 1917, αλλά που ισχυρίζεται ότι έχει δημιουργηθεί ως απάντηση στην γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης από τους Ναζί το 1942 - 1945.
Η απουσία του στο Ερεβάν για να αποφύγει την προσβολή του Τούρκου σύμμαχου του αρκεί για να αποδείξει ότι η ρητορική του δεν είναι παρά μια προπαγανδιστική δικαιολογία συγκάλυψης του αποικιοκρατικού σχεδίου του.
Είναι επίσης μια αναγνώριση του ρόλου των Ντονμέδων εντός των Νεότουρκων. Οι Ντονμέδες είναι μια καμπαλιστική αίρεση που προσηλυτίστηκε στο Ισλάμ το δέκατο έβδομο αιώνα για να αποφύγει τις διώξεις, διατηρώντας την εβραϊκή πίστη της.

Η υποστήριξη του Ισραήλ για τη γενοκτονία του 1915 δεν είναι κάτι το νέο, αλλά ποτέ δεν είχε εκφραστεί μέχρι στιγμής τόσο επίσημα.
Θα θυμίσουμε ωστόσο τη θέση του καθηγητή Bernard Lewis, πρώην σύμβουλου του Νετανιάχου, όταν ο ίδιος ήταν πρεσβευτής στον ΟΗΕ και μετά μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ, ο οποίος είναι προπαντός ο καλύτερος ιστορικός της σύγχρονης Τουρκίας.

Ο εφευρέτης της στρατηγικής του «πολέμου των πολιτισμών» υποστήριξε στην εφημερίδα Le Monde ότι το φερόμενο μέγεθος της σφαγής ήταν υπερβολικό και ποτέ δεν είχε προγραμματιστεί, παρότι -σε αντίστροφο της γενοκτονίας των Εβραίων από τους ναζι- διαθέσουμε για αυτή τη περίπτωση πληθώρα εγγράφων που διατάσσουν το έγκλημα και ότι οι δυτικές κυβερνήσεις είχαν ενημερωθεί πολύ εκ των προτέρων.

Ο Bernard Lewis καταδικάστηκε στη Γαλλία επειδή έθιξε τα συμφέροντα της αρμενικής κοινότητας αποκρύβοντας με κακή πίστη ιστορικά στοιχεία που αναιρούν την παρουσίαση του των πραγματικών περιστατικών [3].

- Τέλος, οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα διόρισε ως πρέσβειρα στο ΟΗΕ την Σαμάνθα Πάουελ, συγγραφέα του βιβλίου «A Problem from Hell" : America and the Age of Genocide» (ένα πρόβλημα από τη Κόλαση: Η Αμερική και η Εποχή της Γενοκτονίας).
Σε αυτή τη μελέτη, που ξεκινά με τη γενοκτονία των Αρμενίων και τη νομική απάντηση που προσπάθησε να της δώσει ο Ραφαήλ Λέμκιν στην Κοινωνία των Εθνών, διηγείται τις αντίδρασεις της Ουάσινγκτον για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην Καμπότζη, το Ιράκ, τη Βοσνία, τη Ρουάντα και το Κοσσυφοπέδιο. Χειραγωγώντας ξεδιάντροπα την ιστορική αλήθεια, απαλλάσσει τη χώρα της από τις ευθύνες της και ζητεί να γίνει μια ηθική αρχή αντίθετη σε κάθε γενοκτονία.

Αλλά η κα Πάουερ ήταν επίσης απούσα στο Ερεβάν όπως και κάθε πολιτικός εκπρόσωπος της χώρας της.

Για όσους πίστευαν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αλλάξει και ότι επιζητούν σήμερα ειλικρινά την προστασία όσων διώκονται λόγω της συμμετοχής τους σε μια πίστη ή εθνοτική ομάδα, η έλλειψη εκπροσώπησης των ΗΠΑ έδειξε ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει καμία ηθική, απλώς συμφέροντα. Η πολυλογία της Madame Πάουερ δεν είναι σημαντική παρά μόνο όταν της επιτρέπει να καταδικάσει, με ή χωρίς αποδείξεις, τους εχθρούς των ΗΠΑ.
Με την απουσία της στο Ερεβάν, η Ουάσιγκτον έδειξε ότι στεκόταν στο πλευρό του εγκλήματος, της Τουρκίας και του Ισλαμικού Κράτους.

Οι δηλώσεις του Προέδρου Γκάουκ

Αναγνωρίζοντας μια «γερμανική συνυπευθυνότητα, ακόμη και δυνητικά μια συνενοχή» στις σφαγές του 1915, ο Πρόεδρος της Γερμανίας Joachim Gauck ήρε ένα ταμπού, εκείνο της συνέχειας του εγκλήματος.
Και το έκανε με ακόμα περισσότερο θάρρος επειδή υπάρχει στη Γερμανία μια ισχυρή τουρκική παρουσία και κανένα αρμενικό εκλογικό σώμα.

Υπάρχει πλέον πολύ καιρός που οι ιστορικοί έχουν αποδείξει το ρόλο της γερμανικής αντιπροσωπείας στη γενοκτονία. Έτσι, δημοσιεύτηκαν εντολές απέλασης που υπογράφτηκαν από τον υπαρχηγό του Οθωμανικού Επιτελείου, Γερμανό στρατηγό Fritz Bronsart von Schellendorf.

Η γερμανική αυτοκρατορία του Γουλιέλμου Β’ είχε ήδη δοκιμάσει τη γενοκτονία με τη δολοφονία των Herero και των Νάμα στη Νότιο-Δυτική Αφρική (σημερινή Ναμίμπια) το 1905.

Οι Γερμανοί αξιωματικοί που παρατήρησαν και μερικές φορές συμμετείχαν στη γενοκτονία των μη-μουσουλμάνων της Τουρκίας χρησιμοποίησαν την εμπειρία τους κατά τη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος.
Παράδειγμα η περίπτωση του Ρούντολφ Ες: ο πατέρας του συμμετείχε στη γενοκτονία των Herero το 1905, ο ίδιος συμμετείχε στη γενοκτονία των Αρμένιων το 1916, και έπειτα έγινε διοικητής του Άουσβιτς στη περιόδο 1940-1943, όπου έσφαξε Εβραίους, Τσιγγάνους και Σλάβους.

Για να κατανοήσουμε και να αποτρέψουμε τις γενοκτονίες, δεν πρέπει να τις μελετήσουμε από τη σκοπιά των θυμάτων, αλλά από τη σκοπιά των δημίων.

Μέχρι σήμερα, θεωρούμε, κακώς, ότι οι Νεότουρκοι και οι Ναζί είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για τις αρμενική και εβραϊκή γενοκτονίες. Αλλά η ιστορία μας δείχνει ότι οι ιδεολογίες που οδήγησαν στη διάπραξη τους μοιράστηκαν με άλλους, πριν και μετά από αυτούς, που δοκίμασαν επίσης να διαπράξουν.
Σε αντίθεση με ό, τι φανταζόμαστε, δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα γενοκτονίας που να έχει ολοκληρωθεί μόνο σε μία φορά, ή κατά ενός μόνο πληθυσμού.
Αυτά τα εγκλήματα συνεχίζονται για μεγάλο χρονικό διάστημα και αφορούν πάντα διαφορετικές εθνοτικές ομάδες. Επομένως, είναι απαραίτητο να καταδικαστούν οι πρώτες σφαγές και να καταδικαστούν οι θεμελιώδεις ιδεολογίες που οδηγούν σε αυτές, για να εμποδιστεί η συνέχιση των γενοκτονιών.