Οι τζιχαντιστές στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού

Αναρωτιόμαστε συχνά πώς το Πεντάγωνο και η CIA καταφέρουν να χειραγωγήσουν εκατομμύρια μουσουλμάνους και να τους στείλει να πολεμήσουν για τα συμφέροντα του Θείου Σαμ. Βέβαια, ορισμένοι ηγέτες είναι αμειβόμενοι πράκτορες, αλλά οι τζιχαντιστές στο σύνολό τους πιστεύουν ότι πολεμούν και πεθαίνουν για να πάνε στον παράδεισο.

Η απάντηση είναι παιδαριώδη: από τη ρητορική της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, είναι δυνατόν να ξεφύγουν από την ανθρώπινη πραγματικότητα και να τους στείλουν να σκοτώσουν όποιον να είναι από τη στιγμή που κινούν ένα κόκκινο μαντήλι μπροστά στα μάτια τους.

Επίσημα, το Ισλαμικό Εμιράτο δεν αναγνωρίζει πλέον την εξουσία του Αϊμάν αλ Ζαουάχρι και χώρισε επομένως από την Αλ-Κάιντα. Ωστόσο, σε πολλά μέρη, όπως στο Καλαμούν, είναι αδύνατο να τους διακρίνεις, οι ίδιοι τζιχαντιστές διεκδικούν ταυτόχρονα τις δύο ετικέτες.

Φυσικά, θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει ότι αυτή η διαμάχη δεν είναι παρά μια ανθρώπινη διαμάχη. Ο Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι θέλει απλά να είναι αρχηγός στη θέση του αρχηγού. Ωστόσο, αν οι δύο οργανώσεις έχουν ακριβώς τις ίδιες πρακτικές, αναπτύσσουν πολύ διαφορετικούς λόγους.

Το κοινό τους σημείο, αυτά είναι τα συνθήματα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας: «Το Κοράνι είναι το σύνταγμά μας», «Το Ισλάμ είναι η λύση». Η ευσεβής ζωή είναι επομένως απλή. Δεν έχει σημασία αν ο Δημιουργός μας έκανε έξυπνους, πρέπει σε κάθε περίπτωση να εφαρμοστεί ο Λόγος του Θεού σαν μια μηχανή. Και όταν η κατάσταση δεν αναφέρεται στο Βιβλίο, φτάνει να τα σπάσεις όλα. Το αποτέλεσμα είναι φυσικά καταστροφικό και πουθενά αυτές οι οργανώσεις δεν ήταν σε θέση να εγκαταστήσουν την αρχή της τέλειας κοινωνίας την οποία καλούν με τους όρκους τους.

Η ιστορία τους καθιστά τη διαφορά. Από το 1979-1995, δηλαδή, αρχής γινομένης με την επιχείρηση της CIA στο Αφγανιστάν έως τη Λαϊκή και Ισλαμική Αραβική Διάσκεψη στο Χαρτούμ, οι μισθοφόροι του Οσάμα Μπιν Λάντεν πολεμούσαν εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, με τη δημόσια ενίσχυση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Από το 1995-2011, δηλαδή μετά τη Διάσκεψη του Χαρτούμ έως την επιχείρηση «Τρίαινα του Ποσειδώνα», η Αλ Κάιντα μιλούσε κατά «των Εβραίων και των Σταυροφόρων» ενώ παράλληλα συνέχιζε τη μάχη της κατά της Ρωσίας στη Γιουγκοσλαβία και τη Τσετσενία.

Και από το 2011, δηλαδή, μετά την «Αραβική Άνοιξη», υποστηρίζει το ΝΑΤΟ στη Λιβύη και το Ισραήλ στα σύνορα του Γκολάν.

Σε γενικές γραμμές, η δυτική κοινή γνώμη δεν παρακολούθησε αυτή την εξέλιξη. Είναι πεπεισμένη για τον κίνδυνο ενός μυθικού ρωσικού επεκτατισμού, επιμένει να αποδίδει τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στους τζιχαντιστές, δεν συνειδητοποίησε τι συνέβη στη Λιβύη και στα ισραηλινά σύνορα, και διατηρεί συνεπώς την λαθεμένη ιδέα ότι η Αλ Κάιντα είναι μια αντι-ιμπεριαλιστική τρομοκρατική οργάνωση.

Οι Άραβες, από την πλευρά τους, δεν βασίζονται στα γεγονότα, αλλά επιλέγουν ανάλογα με την περίπτωση είτε τη πραγματικότητα είτε τη δυτική προπαγάνδα, ώστε να επινοήσουν μια ρομαντική αφήγηση.

Από την πλευρά του, το Ισλαμικό Εμιράτο απομακρύνεται από το Κοράνι και προσεγγίζει τους νεοσυντηρητικούς. Υποστηρίζει ότι οι κυριότεροι εχθροί είναι άλλοι μουσουλμάνοι: οι σιίτες και οι σύμμαχοι τους. Ξέχασαν λοιπόν το βοσνιακό επεισόδιο στη διάρκεια του οποίου η αραβική Λεγεώνα του Μπιν Λάντεν υποστηρίχθηκε τόσο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και από τη Σαουδική Αραβία και το Ιράν.

Αλλά ποίοι είναι οι σύμμαχοι των σιιτών; Η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας (κοσμική) και η Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ (Σουνίτες). Με άλλα λόγια, το Ισλαμικό Εμιράτο μάχεται κατά προτεραιότητα κατά του άξονα αντίστασης στον ιμπεριαλισμό.

Εκ των πραγμάτων –de facto, είναι ένας αντικειμενικός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ στην «ευρύτερη Μέση Ανατολή», ακόμη και αν ισχυρίζεται ότι θεωρητικά είναι ο εχθρός τους.

Η πλαστικότητα των δύο οργανώσεων έγκειται στη βασική ιδεολογία, αυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Επομένως, είναι λογικό ότι σχεδόν όλοι οι ηγέτες των τζιχαντιστών ήταν μέλη, σε μια στιγμή η την άλλη, ενός κλάδου η του άλλου της Αδελφότητας.
Ομοίως είναι λογικό ότι η CIA δεν υποστήριξε μόνο την αιγυπτιακή Μουσουλμανική Αδελφότητα, μετά την δεξίωση της στο Λευκό Οίκο από τον πρόεδρο Αϊζενχάουερ το 1955, αλλά και όλα τα ξένα παρακλάδια της και όλες τις ομάδες που είχαν αποσχιστεί.

Τελικά, το χαλιφάτο που ονειρευόταν ο Χασάν ελ-Bana και που ισχυρίζονται ότι θέλουν ο Αϊμάν αλ-Ζαουάχρι και ο Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι, δεν είναι η αναπαραγωγή της Χρυσής Εποχής του Ισλάμ, αλλά η βασιλεία του σκοταδισμού.

Γεγονός που επιβεβαίωσε ο Λωράν Φαμπιούς το 2012, ήτοι πριν από τη διάσπαση μεταξύ της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους, δηλώνοντας: «Στο έδαφος, κάνουν καλή δουλειά!».