Het Nabije-Oosten nucleair bewapend!

In 1979 beëindigde Israël de ontwikkeling van zijn atoombom, in samenwerking met het apartheidsregime van Zuid-Afrika. De Hebreeuwse Staat heeft nooit het Non-proliferatieverdrag getekend en heeft altijd vermeden op de vragen over zijn kernprogramma te antwoorden.

Sinds 1980 heeft de Algemene vergadering van de Verenigde naties elk jaar bij consensus een resolutie aangenomen die opriep van het Nabije-Oosten een kern-vrije zone te maken. Deze resolutie had op het oog Israël aan te moedigen van zijn bom af te zien en de andere Staten te verhinderen zich in een bewapeningswedloop te lanceren.

Ten tijde van de Sjah beschikte Iran ook over een militair kernprogramma, maar deze heeft zich slechts marginaal kunnen voortzetten na de revolutie van 1979 vanwege de door Irak opgedrongen oorlog (1980-88). Het is echter slechts aan het eind hiervan dat ayatollah Rouhollah Khomeini zich verzette tegen de massavernietigingswapens en verbood bij gevolg de fabricage, het bezit en het gebruik van atoomwapens.

Toen begonnen de onderhandelingen over de restitutie van de Iraanse investering van 1.180 miljard dollar in het complex Eurodif voor uranium-verrijking. Maar niets werd er ooit opgelost. Zo had de Islamitische republiek in 2010 bij de ontbinding van Eurodif nog altijd 10 % van het kapitaal in bezit. Het is waarschijnlijk dat Iran heden een deel van de verrijkings-centrale Tricastin bezit.

Van 2003 tot 2005 worden de onderhandelingen betreffende het nucleair rechtsgeding aan de Iraanse kant gepresideerd door sjeik Hassan Rohani, un geestverwant van de presidenten Rafsandjani et Khatami. De Europeanen eisen bovendien dat Iran diens universitaire onderwijsprogramma’s in kernfysica ontmantelt ten einde er zeker van te zijn dat het militaire programma niet weer kan worden gelanceerd.

Echter toen Mahmoud Ahmadinejad —een voorstander van het weer lanceren van de Khomeinische Revolutie— aan de macht komt, verwerpt hij het door sjeik Rohani onderhandelde akkoord en ontslaat hem. Hij doet het onderwijs in de kernfysica hervatten en lanceert een research programma om met name een electriciteits-productieprocédé te vinden uitgaande van kernfusie en niet van kernsplijting, zoals tegenwoordig de Verenigde Staten, Rusland, Frankrijk, China en Japan ook doen.

President Ahmadinejad ervan beschuldigend « de Apocalypse voor te bereiden om de wederkomst van de Mahdi te bespoedigen » (sic) lanceert Israël een internationale perscampagne met het doel Iran te isoleren. In werkelijkheid deelt Mahmoud Ahmadinejad niet het joodse geloof van een slechte wereld die vernietigd moet worden, en herbouwd, maar een progressief rijpingsproces van het collectief bewustzijn tot de parousia, de wederkomst van de Mahdi en de profeten. Tegelijkertijd vermoordt de Mossad één voor één talrijke Iraanse kerngeleerden. Van hun kant heffen het Westen en de Veiligheidsraad van de Verenigde naties steeds zwaardere sancties tot een totaal economisch en financieel isolement van Iran.

In 2013 accepteert de Gids van de Revolutie, ayatollah Ali Khameinei, in het geheim met Washington te discussiëren, in Oman. Overtuigd dat hij de bankschroef die zijn land verstikt moet losdraaien, overweegt hij een tijdelijk akkoord van tien jaar. Ten gevolge van een voorafgaand akkoord is de kandidaat aan de presidentsverkiezingen, Ahmadinejad, niet geautoriseerd zich te presenteren, en sjeik Hassan Rohani wordt gekozen. Hij hervat de onderhandelingen die hij in 2005 had verlaten een accepteert de Westerse voorwaarden, waaronder het verbod uranium met meer dan 20 % te verrijken, hetgeen een eind maakt aan de kernfusie research.

In november 2013 organiseert Saoedi Arabië een geheime topconferentie die zowel de leden van Samenwerkingsraad van de Golfstaten als bevriende Moslimstaten verenigt [1]. In het bijzijn van afgevaardigden van de Secretaris generaal van de Uno grijpt de Israëlische president Shimon Perez in per video-conferentie. De deelnemers concluderen dat het gevaar niet de Israëlische bom is, maar die waarover Iran eens zou kunnen beschikken. De Saoediërs verzekeren hun gesprekspartners dat ze initiatieven zullen nemen.

De Israëlisch-Saoedische samenwerking is nieuw, maar de twee landen handelen samen sinds 2008 toen Riad de strafexpeditie « verhard lood » van Israël in Gaza financierde [2].

Het 5+1 akkoord zal in openbaarheid gebracht worden in midden 2015. Tijdens de onderhandelingen vermenigvuldigt Saoedi Arabië de verklaringen volgens welke het een wapenwedloop zal lanceren als de internationale gemeenschap er niet in slaagt Iran te dwingen zijn kernprogramma te ontmantelen [3].

Op 6 februari 2015 publiceert president Obama zijn nieuwe « nationale veiligheidsdoctrine ». Hij schrijft: « Een langdurige stabiliteit [in het Nabije-Oosten en in Noord Afrika] vraagt meer dan het gebruik en de aanwezigheid van de militaire machten van de verenigde Staten. Het eist van de partners in staat te zijn zichzelf te verdedigen. Daarom investeren we in de capaciteit van Israël, Jordanië en onze Golfpartners een agressie te ontmoedigen, maar we handhaven onze onomstotelijke betrokkenheid bij de veiligheid van Israël, diens kwalitatieve militaire vooruitgang inbegrepen [4].

Op 25 maart 2015 begint Saoedi Arabië de operatie « Beslissende Storm » in Jemen met de bedoeling de door een volksrevolutie ten val gebrachte Jemenitische president in zijn functie te herstellen. In feite ging het er om het geheime Israëlisch-Saoedische akkoord over de exploitatie van het olieveld Rub’al-Khali toe te passen [5].

Op 26 maart 2015 weigert de voormalige Saoedi Arabische ambassadeur in de Verenigde Staten Adel Al-Jubeir op CNN te antwoorden op een vraag over de Saoedische atoombom.

Op 30 maart 2015 installeren de Israëliërs een gezamenlijke militaire staf in Somalieland, een niet-erkende Staat. Van de eerste dag af nemen Saoedi Arabië, Egypte, de Verenigde emiraten, Jordanië, Marokko et Soedan er aan deel, onder Israëlisch bevel.

De volgende dag, 1 april 2015, accepteert de Arabische Liga tijdens diens topconferentie van Sharm el-Sheikh het principe van een « gezamenlijke Arabische macht » [6]. Officieel gaat het erom het Verdrag van de Arabische defensie van 1950 toe te passen om het terrorisme te bestrijden. De facto heeft de Liga het nieuwe Arabische militaire bondgenootschap onder Israëlisch bevel gevalideerd.

In mei 2015 gebruikt de gezamenlijke Arabische macht onder Israëlisch bevel een tactische kernbom in Jemen. Het zou een ontploffing kunnen zijn om een onderaardse bunker open te breken.

Op 16 Juli 2015 verzekert de inlichtingenspecialist Duane Clarridge op Fox Business dat Saoedi Arabië de atoombom van Pakistan heeft gekocht.

Op 18 januari 2016 verklaarde John Kerry op CNN dat men de atoombom niet kan kopen of transporteren. Hij waarschuwde Saoedi Arabië voor een schending van het Non-proliferatie verdrag.

Op 15 februari 2016 verzekert de Saoedische analist Dahham Al-’Anzi op Russia Today in het Arabisch dat zijn land sinds twee jaar over de atoombom beschikt om de Arabieren te beschermen, en dat de grote machten het weten.

De verklaringen op 15 februari 2016 van de Saoedische analist Dahham Al-’Anzi op Russia Today —onmiddellijk vertaald en uitgezonden door de Israëlische dienst Memri— hebben een grote echo gehad in de Arabische wereld. Maar geen enkele internationale politieke verantwoordelijke, zelfs Saoedisch, heeft ze becommentarieerd. En Russia Today heeft ze van zijn site afgehaald.

De verklaringen van Dahham Al-’Anzi —een intellectueel uit de nabijheid van prins Mohamed ben Salman— doen vermoeden dat hij het niet had over een strategische kernbom (A- of H-bom), maar over een tactische (N-bom). Inderdaad, men ziet niet hoe Saoedi Arabië « de Arabieren beschermen » kon tegen « de dictatuur » in Syrië door het gebruik van een strategische kernbom. Hetgeen trouwens overeenkomt met wat we gezien hebben in Jemen. Maar niets is zeker.

Het is natuurlijk weinig waarschijnlijk dat Saoedi Arabië zelf zo’n wapen heeft gefabriceerd, als we weten dat het absoluut niet de wetenschappelijke capaciteiten heeft in deze materie. Het is in tegendeel mogelijk dat het de bom heeft gekocht van een Staat die het non-proliferatie verdrag (NTP) niet heeft getekend: Israël of Pakistan. Als men Duane Clarridge, is het Islamabad dat diens knowhow zou hebben verkocht, maar in dat geval, kan het hier niet om een Neutronen-bom gaan.

Of het hier nu gaat om een een tactische of een strategische kernbom, Saoedi Arabië heeft het TNP getekend en mag daardoor zo’n wapen niet aankopen. Maar het zou voldoende zijn dat koning Salman verklaart dit wapen in eigen naam te hebben gekocht om het verdrag te omzeilen. Men weet inderdaad dat de Saoedische Staat het privé eigendom van de koning is en dat het budget maar een deel is van de koninklijke cassette. Men zou hier dan voor een privatisering van kernwapens staan, een tot nu toe ondenkbaar scenario. Deze ontwikkeling moet zeer serieus opgevat worden.

Tenslotte laat het zich aanzien dat de Saoediërs gehandeld hebben in het kader van de Amerikaanse politiek, maar dat ze dat overtreden hebben door het TNP te schenden. Zodoende hebben ze de basis gevormd van een nucleair bewapend Nabije-Oosten waarin sjeik Rohani niet de rol kan spelen die hij zich had voorgesteld: die van « regionale gendarme » op rekening van zijn angelsaksische vrienden.