Het motief van de aanslagen in Parijs en Brussel

Het is te vroeg om met zekerheid de opdrachtgever van de aanslagen die Parijs op 13 november 2015 en Brussel op 22 maart 2016 hebben getroffen aan te wijzen. Maar op dit moment zijn de elementen die we hier uiteenzetten de enige die er een redelijke verklaring voor geven.

* * *

Vlak na de dood van de oprichter van het Turkse Islamisme, Necmettin Erbakan, en toen de « Arabische lente » juist begonnen was, sloot de regering Erdoğan een geheim akkoord met Frankrijk. Volgens een diplomaat die het document heeft bestudeerd, bepaalt het de voorwaarden van de Turkse deelneming aan de oorlogen tegen Libië (die juist begon) en tegen Syrië (die zou volgen). Frankrijk verbond zich door zijn minister van Buitenlandse zaken Alain Juppé met name de « koerdische kwestie » te regelen zonder « afbreuk te doen aan het Turkse grondgebied »; een ingewikkelde formule om aan te geven dat men elders een pseudo-Koerdistan zal creëren en dat men er de leden van de PKK in zal verplaatsen. Dit project van etnische zuivering, dat niet nieuw is, was tot dan toe uitsluitend genoemd in de Israëlische militaire literatuur welke een nieuwe Staat beschreef dwars over de grens tussen Syrië en Irak.

Op 31 oktober 2014 profiteert president Holande van een officieel bezoek van Recep Tayyip Erdoğan aan Parijs om een geheime ontmoeting met de Koerdische co-president Salih Muslim te organiseren. Deze laatste accepteert —waarmee hij de Turkse Koerden en hun leider Abdullah Öcalan verraadt— president te worden van het pseudo-Koerdistan dat gecreëerd zou moeten worden ter gelegenheid van de omverwerping van de democratisch gekozen president Baschar el-Assad.

Het is het moment van de strijd om Kobane. Sinds meerdere maanden verdedigen de Syrische Koerden de stad tegen Daesh. Hun overwinning op de jihadisten gooit het politieke schaakbord om: als men werkelijk de jihadisten wil bestrijden moet men bondgenoot van de Koerden worden. Maar de Syrische Koerden hebben de Syrische nationaliteit pas bij het begin van de oorlog verkregen, tot dan waren ze Turkse politieke vluchtelingen in Syrië, uit hun land verjaagd tijdens de de repressie van de jaren 80. De lidstaten van de Navo beschouwden toen de PKK, belangrijkste Koerdische formatie in Turkije, als een terroristische organisatie. Voortaan gaan ze de slechte Turkse PKK en de goede Syrische YPG van elkaar onderscheiden, hoewel de twee zusterorganisaties zijn.

Coup de théâtre, op 8 februari 2015 komt Frankrijk terug op zijn vorige verbintenis. François Hollande ontvangt op het Élysée, deze keer officieel, de co-presidente van de Syrische Koerden, trouw aan Öcalan, Asya Abdullah, en de commandante Nesrin Abdullah in luipaard uniform. Salih Muslim is niet op de vergadering aanwezig.

Recep Tayyip Erdoğan reageert door aan Daesh een aanslag op te dragen in Suruç tegen een pro-Koerdische demonstratie op 20 juli 2015. De Westerse anti-terroristische retoriek overnemend verklaart hij dan de oorlog zowel aan Daesh als aan de Koerden, maar hij gebruikt zijn militaire middelen slechts tegen deze laatsten. Hierdoor beëindigt hij het staakt-het-vuren en lanceert een burgeroorlog in zijn eigen land. Door het ontbreken van een pseudo-Koerdistan in Syrië veroorzaakt hij de uittocht van de Koerden naar Europa.

Op 3 september 2015 markeert de publicatie van een foto van een verdronken Koerdisch kind het begin van een enorme migratiegolf vanuit Turkije naar de Europese Unie, hoofdzakelijk naar Duitsland. Gedurende de eerste weken feliciteren de Duitse leiders elkaar met deze massieve toevloed van nieuwe werknemers welke hun zware industrie hoog nodig heeft, terwijl de media’s uiting geven van hun medelijden met de vluchtelingen die zogenaamd de dictatuur in Syrië ontvluchten. En sterker nog, op 29 september grijpen de Franse en Duitse leiders de sympathie jegens de migranten aan om de mogelijkheid te bestuderen de voortzetting van de oorlog te subsidiëren door het storten van 3 miljard euro aan Turkije; een gift welke men aan de publieke opinie voorstelt als een humanitaire hulp voor de vluchtelingen.

Eind september 2015 begint Rusland zijn militaire operatie tegen alle soorten jihadisten. Recep Tayyip Erdoğan ziet zo zijn project teniet gaan. Hij spoort dan Salih Muslim aan een operatie van gedwongen Koerdisatie te lanceren van het Noorden van Syrië. Koerdische brigades sturen de leraren Arabisch en Syrisch de scholen uit en vervangen ze door Koerdische leraren. De Syriërs verzetten zich en roepen de Russen te hulp die de situatie kalmeren, niet zonder het te hebben over een mogelijke latere federalisatie van Syrië. Frankrijk houdt zich afzijdig.

Razend door het heen en weer gedraai van François Hollande, neemt Turkije op 13 november Frankrijk in gijzeling en geeft opdracht tot de aanslagen in Parijs, die 130 doden en 413 gewonden veroorzaken.

Ik schreef toen: « De Franse opeenvolgende regeringen hebben bondgenootschappen gesloten met Staten wiens waarden tegenovergesteld zijn aan die van de republiek. Ze hebben zich in toenemende mate geëngageerd om voor hen geheime oorlogen te voeren, alvorens zich terug te trekken. President Hollande, zijn particuliere stafchef generaal Benoit Puga, zijn minister van Buitenlandse zaken Laurent Fabius en diens voorganger Alain Juppé zijn op het ogenblik onderworpen aan een chantage waaruit ze zich alleen zouden kunnen bevrijden door aan het licht te brengen op welk dwaalspoor ze hun land hebben meegenomen. » [1].

Geterroriseerd neemt Parijs overhaast het plan Juppé van 2011weer op. Met Londen laat hij door de Veiligheidsraad resolutie 2249 aannemen. Onder dekking van de strijd tegen Daesh gaat het erom de verovering van het Noorden van Syrië te rechtvaardigen om daar eindelijk dat pseudo-Koerdistan te creëren waar Recep Tayyip Erdoğan « zijn » Koerden naar zal kunnen verbannen. Maar de Verenigde Staten en Rusland veranderen de tekst lichtelijk zodat Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk niets kunnen doen zonder daarvoor door Syrië te worden uitgenodigd; dat is een situatie die herinnert aan de mislukte koloniale operatie van 1956, toen de Frans-Britse troepen het Suez kanaal probeerden de bezetten met de steun van Israël en Turkije, maar zich moesten terugtrekken tegenover de gefronste wenkbrauwen van de Verenigde Staten en de USSR.

Gedurende de vijf en een halve maand van de Russische interventie in Syrië gaan de verhoudingen tussen Turkije en Rusland steeds meer achteruit. De aanslag tegen de vlucht 9268 Metrojet in de Sinaï, de beschuldigingen van Vladimir Poetin tijdens de G20 topconferentie in Antalya, de vernietiging van de Sukhoï-24, de Russische sancties tegen Turkije, de publicatie van de luchtfoto’s van de tankauto colonnes door Turkije met de door Daesh gestolen aardolie, enz. Na een oorlog tegen Turkije te hebben overwogen beslist Rusland het subtieler te spelen door de PKK te steunen tegen de Erdoğan administratie. Sergeï Lavrov slaagt erin zijn Amerikaanse partner te overtuigen van de toekomstige destabilisatie van Turkije te profiteren om een omverwerping van dictator Erdoğan te organiseren. Het Turkse regiem, dat zich tegelijkertijd bedreigd weet door Rusland en de USA, probeert bondgenoten te vinden. Eerste minister Ahmet Davutoğlu gaat 5 maart naar Teheran, terwijl de Iraanse minister van Buitenlandse zaken, Mohammad Javad Zarif, de 18e maart naar Ankara reist. Maar de Islamitische republiek wil geen ruzie met de twee Groten.

Op 14 maart kondigt Vladimir Poetin het terugtrekken van de Russische bommenwerpers aan; het project van het pseudo-Koerdistan wordt dus weer mogelijk. Maar Moskou en Washington zijn Erdoğan een stap voor: ze beginnen indirect wapens te leveren aan de PKK.

Helaas, deze keer is het de Europese Unie die niets meer wil horen van een kolonisatie van het Noorden van Syrië. De meerderheid van de lidstaten volgt de buitenlandse politiek opgedrongen door Frankrijk met de succesloze gevolgen die we kennen. Om hun ontevredenheid te markeren hebben meerdere lidstaten, waaronder België, politiek asiel verleend aan Turks-Koerdische leiders. Ze doen blijken van hun slechte humeur tijdens de topconferentie EU-Turkije van 17 en 18 maart in de loop waarvan ze gedwongen zijn definitief de jaarlijkse subsidie van 3 miljard euro aan Ankara te accepteren.

Ik had toen het gedrag van de Europese elites bekritiseerd die, verblind door hun anti-Syrische obsessie dezelfde vergissing maakten als in 1938. In die tijd hadden ze, geobsedeerd door hun anti-communisme, kanselier Hitler gesteund bij de annexatie van Oostenrijk en bij de Sudeten crisis (akkoorden van München), zonder zich rekenschap te geven dat ze de arm wapenden die op hen neer zou komen [2].

Gedurende de topconferentie EU-Turkije, en dus onafhankelijk van van de beslissingen die er toen werden genomen, houdt president Erdoğan een door de televisie uitgezonden redevoering ter gelegenheid van de 101° verjaardag van de slag van Çanakkale (« de slag van de Dardanellen »; de overwinning van het Ottomaanse rijk op de geallieerden) en ter herinnering aan de slachtoffers van de aanslag begaan in Ankara enkele dagen daarvoor. Hij verklaart:

« Er is geen enkele reden dat de bom die in Ankara ontploft is, niet in Brussel ontploft of in een andere Europese stad (…) Ik doe hier een oproep op de Staten die hun armen openen voor hen die, direct of indirect, terroristische organisaties steunen. U voedt een slang in uw bed. En de slang die door U gevoed wordt kan U op elk moment bijten. Misschien is het zo dat op uw televisieschermen naar de bommen kijken die in Turkije ontploffen niets voor U betekent; maar als de bommen in uw steden beginnen te ontploffen, zal U zeker begrijpen wat wij gevoelen. Maar dan zal het te laat zijn. Maakt een eind aan het steunen van activiteiten die U nooit in uw eigen land zou tolereren, behalve als ze in Turkije plaats vinden » [3].

Sinds president Erdoğan de burgeroorlog weer heeft gelanceerd heeft die het leven gekost aan meer dan 3500 personen in Turkije.