Η αμερικανική εξωτερική πολιτική

Για να την εξηγήσει κανείς, και επομένως να την προβλέψει, η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, έθετε αντίθετους για πάνω από έναν αιώνα, τους απομονωτιστές και τους οπαδούς του παρεμβατισμού. Οι πρώτοι βρίσκονταν στη γραμμή των «Πατέρων Προσκυνητών», οι οποίοι διέφυγαν από την παλιά Ευρώπη για να οικοδομήσουν ένα νέο κόσμο βασισμένο στις θρησκευτικές αξίες τους και συνεπώς μακριά από τον ευρωπαϊκό κυνισμό.

Οι δεύτεροι, σύμφωνα με την παράδοση ορισμένων «Πατέρων Ιδρυτών» ήθελαν όχι μόνο να κατακτήσουν την ανεξαρτησία τους, αλλά και να συνεχίζουν για λογαριασμό τους το σχέδιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Σήμερα, η διάκριση αυτή δεν έχει πλέον νόημα, διότι είναι αδύνατον να ζήσει κανείς σε αυτάρκεια, ακόμη και για μια μεγάλη χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Αν και είναι συνηθισμένο να κατηγορήσει κανείς τους πολιτικούς αντιπάλους του για απομονωτισμό, δεν υπάρχει πλέον κανένας Αμερικανός πολιτικός -εκτός του Ron Παύλος- που να υπερασπίζεται αυτή την ιδέα.

Η συζήτηση έχει μετακινηθεί ανάμεσα στους υποστηρικτές του διαρκούς πολέμου και τους οπαδούς μιας πιο μετρημένης χρήσης βίας.

Αν πιστεύουμε τις εργασίες των καθηγητών Martin Gilens και Benjamin Ι. Page, η σημερινή πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών αποφασίζεται από μια σειρά ομάδων συμφερόντων, ανεξάρτητα από τη βούληση των πολιτών [1]. Επομένως, είναι θεμιτό να δει κανείς σε αυτή τη συζήτηση την επιρροή, από τη μια πλευρά, του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, το οποίο δεσπόζει στην οικονομία των ΗΠΑ, του οποίου το ενδιαφέρον είναι να συνεχίσει το «ατελείωτο πόλεμο»· και, από την άλλη πλευρά, των εταιρειών παροχής υπηρεσιών (λογισμικών, υψηλή τεχνολογία, ψυχαγωγία), οι οποίες σίγουρα έχουν μια πιο εικονική παραγωγή παρά πραγματική, αλλά εισπράττουν την αμοιβή τους παντού όπου ο κόσμος είναι σε ειρήνη.

Αυτή η ανάλυση της συζήτησης αφήνει κατά μέρος το ζήτημα της πρόσβασης στις πρώτες ύλες και πηγές ενέργειας, η οποία ήταν κυρίαρχη στους δέκατο ένατο και εικοστό αιώνες, αλλά έχασε τη πρωτοκαθεδρία, χωρίς όμως να εξαφανίζεται τελείως.

Μετά το «Δόγμα Κάρτερ» [2], το οποίο εξισώνει την πρόσβαση στο πετρέλαιο της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής» σε ζήτημα «εθνικής ασφάλειας», είδαμε την Ουάσιγκτον να δημιουργήσει την CENTCOM, να μετακινήσει περισσότερο από 500.000 στρατιώτες στον Κόλπο και να απαιτήσει τον έλεγχο ολόκληρης της περιοχής. Θα θυμηθούμε ότι, πεπεισμένος για το επικείμενο «peak oil», ο Dick Cheney αποφάσισε να προετοιμάσει τις «Αραβικές Ανοίξεις» και πολέμους εναντίον όλων των κρατών της περιοχής που δεν έλεγχε. Αλλά αυτή η πολιτική έχει χάσει την έννοια της στη διάρκεια της υλοποίησης της, διότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, εκτός από την παραγωγή σχιστολιθικού φυσικού αερίου και πετρελαίου, πήρε τον έλεγχο των υδρογονανθράκων του Κόλπου του Μεξικού. Ως εκ τούτου, στο άμεσο μέλλον, οι Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο θα έχουν εγκαταλείψει την «ευρύτερη Μέση Ανατολή», αλλά είναι πιθανό να ξεκινήσουν ένα μεγάλο πόλεμο εναντίον της Βενεζουέλας, τη μόνο δύναμη μέσης ισχύος που τους ανταγωνίζεται και απειλεί τις δραστηριότητές τους στον Κόλπο του Μεξικού.

Στη σειρά συνεντεύξεις του στην The Atlantic, ο πρόεδρος Ομπάμα προσπάθησε να εξηγήσει το δόγμα του [3]. Για να το κάνει, απάντησε εκτενώς και επανειλημμένα σε όσους τον κατηγορούν για ασυνέπειες ή αδυναμία, ειδικά μετά την υπόθεση της κόκκινης γραμμής στη Συρία.

Ο ίδιος είχε δηλώσει πράγματι ότι η χρήση χημικών όπλων ήταν μια κόκκινη γραμμή που δεν πρέπει να περαστεί, αλλά όταν η κυβέρνησή του ισχυρίστηκε ότι η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας τα είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον του ίδιου του λαού του, αρνήθηκε να οδηγήσει έναν νέο πόλεμο. Αφήνοντας κατά μέρος το γεγονός αν η κατηγορία ήταν αλήθεια ή όχι, ο πρόεδρος τόνισε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν κανένα συμφέρον να διακινδυνεύσουν τις ζωές των στρατιωτών τους σε αυτή τη σύγκρουση και ότι ο ίδιος επέλεξε να οικονομήσει τις δυνάμεις τους για να τις διαθέτει ενώπιον των πραγματικών απειλών κατά του εθνικού τους συμφέροντος. Αυτή η αυτοσυγκράτηση αποτελεί το « Δόγμα Ομπάμα ».

Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι πραγματικές απειλές;

Ο πρόεδρος δεν το λέει. Στην καλύτερη περίπτωση μπορούμε να θεωρήσουμε τόσο τις εργασίες του Εθνικού Συμβουλίου Πληροφοριών των ΗΠΑ (US National Intelligence Council) και τις παραπάνω παρατηρήσεις για τη δύναμη των ομάδων συμφερόντων. Διαφαίνεται τότε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέλειψαν το « Δόγμα Μπους » μετά την 11η Σεπτεμβρίου για τη παγκόσμια κυριαρχία για να επιστρέψει σε εκείνο του πατέρα του: την επιχειρηματική αριστεία. Μόλις τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος, έλλειψη μαχητών, η εποχή θα αφιερωνόταν μόνο στον οικονομικό ανταγωνισμό στο κόρφο του απορυθμισμένου καπιταλιστικού συστήματος.

Είναι εξάλλου για αυτό το λόγο ότι, για να βεβαιώσει ότι η εποχή της ιδεολογικής σύγκρουσης είχε τελειώσει, ο Πρόεδρος Ομπάμα προσέγγισε την Κούβα και το Ιράν. Ήταν απαραίτητο να κατευνάσει την αντίσταση αυτών των δύο επαναστατικών κρατών, τα μόνα που πρόσβαλαν όχι μόνο την υπεροχή των ΗΠΑ, αλλά και τους κανόνες του διεθνούς παιχνιδιού. Η κακή πίστη την οποία δείχνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες όσον αφορά την εφαρμογή της συμφωνίας 5 + 1 απλά επιβεβαιώνει ότι δεν έχουν τίποτα να κάνουν με το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, αλλά επιδιώκουν μόνο να δαμάσουν την χομεϊνιστική επανάσταση.

Είναι σε αυτό το πλαίσιο που είμαστε μάρτυρες της επιστροφής του « Δόγματος Wolfowitz » σύμφωνα με το οποίο πρέπει να γίνουν τα πάντα για να αποτραπεί η εμφάνιση ενός νέου ανταγωνιστή, αρχής γινωμένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης [4]. Αυτή η στρατηγική φαίνεται να είχε αλλάξει επειδή η Ουάσιγκτον φαινόταν να θεωρούσε με περισσότερη ανησυχία το ξύπνημα της Κίνας. Για αυτό μιλάγαμε για τη στρατηγική του «Pivot προς την Άπω Ανατολή» με την απόσυρση των στρατευμάτων που υπάρχουν στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και την επανατοποθέτηση τους στην Άπω Ανατολή, τόσο για την παρακολούθηση αυτής της νέας περιοχής όσο και να περιορίζουν τη κινεζική ισχύ. Αν το Πεντάγωνο έχει εγκαταλείψει το νεοσυντηρητικό παραλήρημα καταστροφής της Κίνας, προτίθεται να περιορίζει το Πεκίνο σε έναν αποκλειστικά οικονομικό ρόλο και να του απαγορεύει κάθε πολιτική επιρροή πέρα από τα σύνορά τους.

Ωστόσο, αυτό που βιώνουμε είναι το αντίθετο του «Pivot προς την Άπω Ανατολή». Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ασφαλώς αυξηθεί ελαφρώς την παρουσία τους στην περιοχή του Ειρηνικού, αλλά ενίσχυσαν κυρίως τη στρατιωτική παρουσία τους στην κεντρική Ευρώπη. Ενώ οι πόλεμοι συνεχίζονται στην Παλαιστίνη και την Υεμένη, τη Συρία και το Ιράκ, και ενώ τα όπλα θα ξαναμιλήσουν και πάλι στη Λιβύη, ξεκίνησαν μια νέα σύγκρουση στην Ουκρανία. Ωστόσο, υπάρχουν δύο τρόποι για να ερμηνεύσουμε αυτή την εξέλιξη.

Από τη μια πλευρά, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στο ρωσικά σύνορα και την στρατιωτική αντίδραση που προκαλεί από τη Μόσχα δεν απειλούν την ειρήνη.

Πράγματι, φαίνεται ότι είναι πολύ επικίνδυνο και δεν είναι απολύτως καθόλου αναγκαίο να ξεκινήσουν μια τέτοια σύγκρουση. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν θα ήταν τότε να στρέφεται εναντίον της Ρωσίας, αλλά θα ήταν ένα τεχνητό κατασκεύασμα μιας ψευδο-ρωσικής απειλής στην Ευρώπη, με τις κυρώσεις και αντι- κυρώσεις του, επιτρέποντας στις Ηνωμένες Πολιτείες να «προστατεύσουν» τους αφελείς συμμάχους τους.

Από μια άλλη πλευρά, μπορούμε όμως να θεωρήσουμε ότι το οικονομικό μέλλον των Ηνωμένων Πολιτειών βασίζεται στον έλεγχο του διεθνούς εμπορίου και, ως εκ τούτου στη διατήρηση των θαλάσσιων μεταφορών [5]. Αντίθετα, η ανάπτυξη της Ρωσίας και της Κίνας προϋποθέτει την απαλλαγή από την αμερικανική κηδεμονία και επομένως θέλουν να κτίσουν ηπειρωτικούς εμπορικούς δρόμους. Είναι το σχέδιο του προέδρου Ξι με την οικοδόμηση των δύο δρόμων του μεταξιού, ο ένας περνά από την αρχαία διαδρομή μέσα από την Κεντρική Ασία, το Πακιστάν, το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία προς τη Μεσόγειο, ο άλλος από τη Ρωσία μέχρι τη Γερμανία.

Δύο δρόμοι οι οποίοι σήμερα κόβονται από το Νταές/Daesh στο Λεβάντε και στην Ευρώπη από την Ουκρανία.

Το θέμα της ναυτιλίας ήταν στο επίκεντρο της στρατηγικής των ΗΠΑ στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, με την υποστήριξη των πειρατών στο Κέρας της Αφρικής [6], μια στρατηγική που τελείωσε όταν η Μόσχα και το Πεκίνο απέστειλαν εκεί το πολεμικό ναυτικό τους. Ωστόσο, ακόμη και αν η Κίνα έβαλε την Αίγυπτος να διπλασιάσει τη Διώρυγα του Σουέζ, η πρόσβαση μέσω των Στενών του Bal el-Mandeb παραμένει επίσημα υπό έλεγχο μέσω του Τζιμπουτί και ανεπίσημα υπό τον έλεγχο της Αλ Κάιντα μέσω του Ισλαμικού Εμιράτου του Mukalla.

Περαιτέρω από τον έλεγχο των εμπορικών δρόμων, θα πρέπει να προστεθεί εκείνος των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.

Λόγος για τον οποίο η αμερικανική δικαιοσύνη έχει θεσπίσει κανόνες που προσπαθεί να επιβάλει σταδιακά στις τράπεζες όλου του κόσμου. Αλλά και πάλι, η Ρωσία δημιούργησε το δικό της σύστημα Swift, ενώ η Κίνα αρνήθηκε τη μετατρεψιμότητα του νομίσματός της σε δολάρια για να μη υπόκειται στους κανόνες των ΗΠΑ.

Αν η ανάλυση αυτή είναι ορθή, οι πόλεμοι στη Συρία, το Ιράκ και την Ουκρανία θα τελειώσουν μόνο όταν η Ρωσία και η Κίνα θα εξασφαλίσουν μια άλλη εμπορική διαδρομή προς τη Δυτική Ευρώπη.

Σχετικά με αυτό το ζήτημα, παρατηρούμε τις αμερικανικές προσπάθειες να στρέψει τη Λευκορωσία στο στρατόπεδο τους, αφού την πολέμησαν τόσο καιρό, ένας τρόπος να επεκταθεί το ουκρανικό τείχος προστασίας και να εξασφαλίσουν μια ερμητική διαίρεση μεταξύ της Δυτικής και της Ανατολικής Ευρώπης.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι εμπορικές διαπραγματεύσεις που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναλάβει με την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΤΤΙΡ) και την ASEAN (TPP) δεν έχουν σκοπό την ενίσχυση των συναλλαγών τους, αλλά αντίθετα να αποκλείσουν τη Ρωσία και τη Κίνα από τις αγορές. Με πολύ ηλίθιο τρόπο, οι Ευρωπαίοι και οι Ασίατες επικεντρώνονται στην βελτίωση των προτύπων παραγωγής τους, αντί να απαιτούν την είσοδο της Ρωσίας και της Κίνας στις διαπραγματεύσεις.

Ένα τελευταίο μάθημα από τις συνεντεύξεις στην The Atlantic, είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες σκοπεύουν να ανανεώσουν τις συμμαχίες τους, να τις προσαρμόσουν στο νέο στρατηγικό τους δόγμα.

Έτσι, η υποστήριξη στους Σαούντ που επικρατούσε στην εποχή του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής δεν έχει πλέον κανένα συμφέρον και αποτελεί πλέον ένα βάρος.

Ή ακόμη, η « ειδική σχέση » με το Ηνωμένο Βασίλειο που είχε μια σημασία, από τον έλεγχο των ωκεανών (Χάρτης του Ατλαντικού) μέχρι την προσπάθεια σχηματισμού ενός μονοπολικού κόσμου (πόλεμος του Ιράκ), δεν προσφέρει πλέον ιδιαίτερο ενδιαφέρον και πρέπει να επανεξεταστεί.

Χωρίς να ξεχάσουμε το μεγάλο κόστος υποστήριξης στο Ισραήλ, το οποίο δεν είναι πλέον χρήσιμο στη Μέση Ανατολή, και δεν μπορεί παρά να συνεχιστεί αν το Τελ Αβίβ αποδεικνύεται χρήσιμο σε άλλες περιοχές του κόσμου.

Οι παρατηρήσεις που προηγούνται δεν αντικατοπτρίζουν την τρέχουσα προεκλογική εκστρατεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία έχει αντιμέτωπους, από τη μια πλευρά το στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα και την ιδεολογία WASP, εκπροσωπούμενους από την Χίλαρι Κλίντον και, από την άλλη τη βιομηχανία των υπηρεσιών και του κοινωνικού σύμφωνου « το αμερικανικό όνειρο », εκπροσωπούμενη από τον Ντόναλντ Τραμπ [7].

Η βία αυτής της εκστρατείας καταδεικνύει την ανάγκη για εξισορρόπηση αυτών των δυνάμεων μετά από μια αδιαμφισβήτητη υπεροχή των πολεμοκάπηλων από το 1995.

Όταν θα επικρατήσει το στρατόπεδο που εκπροσωπείται σήμερα από τον Τραμπ, θα πρέπει να αναμένουμε τη λύση των πολέμων, αλλά θα ασκείται έναν καταπιεστικό καταναγκασμό για την πληρωμή των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και τα πνευματικά δικαιώματα.

Σε περίπτωση που η νίκη του θα καθυστερήσει, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τις εξέγερσεις ενός εξοργισμένου πληθυσμού και ταραχές.
Θα γίνει πολύ δύσκολο τότε να προβλεφθεί η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.