تلویزیون رسمی سوریه در اواسط روز شنبه 3 مارس 2012 گزارشاتی را که دو هفتۀ پیش توسط شبکۀ ولتر منتشر شده بود، تأیید کرد : ارتش ملی سوریه 18 مأمور فرانسوی را در حمص به اسارت درآورد، و نوزدهمین مأمور فرانسوی نیز در عزوز (منطقه ای در نزدیکی مرز ترکیه) دستگیر شد.
تأیید چنین گزارشی به این معنا است که مذاکرات بین پاریس و دمشق با شکست مواجه شده، و سوریه بر آن است تا با علنی ساختن چنین رویدادی فرانسه را تحت فشار قرار دهد.
از 14 فوریه، گزارشات ما به شکل گسترده در رسانه های بین المللی مورد بررسی و تفسیر قرار گرفته است، ولی به جز فرانسه. موضوع دشواری های رسانه های فرانسوی در مورد چنین رویداد حساسی قابل درک است.
نشریات ترکیه دستگیری 19 مأمور فرانسوی را تأیید کرده ومعترف هستند که چهار مأمور ترکیه نیز با آنها بوده است، در حالی که آنکارا در 7 فوریه تعهداتی را مبنی بر بیرون کشیدن تمام نیروهایش به ازای باز پس گیری 49 زندانی پذیرفته بود.
در تلویزیون لبنانی، ال-مانار، محمد دیرار جامو از گفتگوی بین وزیر امور خارجۀ فرانسه و هم کار سعودی او در حاشیۀ کنفرانس تونس گزارش داده است. شاهزاده سعود الفیصل بن عبدالعزیز آل سعود اظهار تأسف کرد که فرانسه شورای ملی سوریه را به عنوان نمایندۀ رسمی سوریه بازشناسی نکرده است. آلن ژوپه به او پاسخ می گوید که : «اگر این کار را انجام دهم، چه کسی سربازان ما را آزاد خواهد کرد؟»
به هر جهت، امروز صبح نشریات فرانسه هنوز در این مورد سکوتشان را ادامه دادند، در حالی این خبر در همه جا منتشر شده است. چنین رفتاری حاکی از برقراری حکومت نظامی – سانسور نظامی در نشریات است. در نیم قرن پیش از این، چنین اقداماتی طی جنگ الجزایر به جریان امپریالیست اجازه داد که رویدادها تنها چند دهۀ بعد در فرانسه به آ گاهی عمومی برسد(به عنوان مثال، قتل عام الجزایری ها در پاریس، روز 17 اکتبر 1961).
پرسشی که در این جا باید مطرح کنیم، این است که آیا رئیس جمهور سرکوزی به دلیل منافع ملی یا به دلایل شخصی این سانسور نظامی را برقرار کرده است، یعنی اجتناب از گزارش خبر جنگ سرّی علیه لیبی که بر اساس نقض قانون اساسی فرانسه انجام گرفته است.
احتمالا فرانسوی ها در دور اوّل و دوّم در 22 آوریل و 6 می 2012 رئیس جمهور دیگری را انتخاب خواهند کرد.
