پکن و تایپه، که به ترتیب از احزاب کمونیست و ناسیونالیست چین نماینده گی مینمایند، نخستین مذاکرات خویش را پس از گسست تاریخی روابط شان در سال 1949 از سر گرفتند.
هر یک از این احزاب خویشتن را از لحاظ تاریخی یگانه رهبر سرتاسر چین میپندارند.
در این حال، در دوران جنگ سرد، تایوان عملا به یک شاخه سی آی ای برای نظارت بر چین کمونیست مبدل گردید.
هر دو هیئت که در پکن (پایتخت سابق ملی گرایان که امروز در ساحه کمونیست ها قرار دارد) با هم دیدار کردند، توافق نمودند تا بدون تاخیر « نماینده گی های دایمی » را یکی در خاک دیگری باز کنند. اگر هر دو دولت جدایی خویش را قبول کنند و همدیگر را بطور متقابل به رسمیت بشناسند، این نماینده گی ها در حکم « سفارتخانه » ها خواهند بود.
این گفتگو ها نتیجه کوشش های رییس جمهور تایوان، آقای مایینگ – ژئوو (که در سال 2008 انتخاب و در سال 2012 انتخاب دوباره گردید) میباشد. این مذاکرات عقب گردی برای « حافظ » تایوان، یعنی واشنگتن تلقی میگردد.
