Γιατί τα "Panama Papers";

Η οικονομική στρατηγική των ΗΠΑ

Με την έναρξη της θητείας του, ο Πρόεδρος Ομπάμα διόρισε την ιστορικό Χριστίνα Ρόμερ ως προεδρεύουσα του Συμβουλίου οικονομικών εμπειρογνωμόνων του. Αυτή η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Berkeley είναι ειδική για τη κρίση του 1929. Σύμφωνα με την ίδια, ούτε το New Deal του Ρούσβελτ, ούτε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν επέτρεπαν να βγούμε από αυτή την ύφεση, αλλά η εισροή των ευρωπαϊκών κεφαλαίων, από το 1936, τα οποία εγκατέλειπαν τους «αυξημένους κινδύνους».

Με αυτή τη βάση, ο Ομπάμα οδήγησε την οικονομική πολιτική του. Καταρχάς, ενήργησε για να κλείσουν όλες τους φορολογικούς παραδείσους που δεν ελέγχονται από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Στη συνέχεια, ο ίδιος οργάνωσε την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας και της Κύπρου, έτσι ώστε τα ευρωπαϊκά κεφάλαια να καταφύγουν στους αγγλοσαξονικούς φορολογικούς παραδείσους.

Όλα ξεκίνησαν στην Ελλάδα, το Δεκέμβριο του 2008, με τις διαδηλώσεις μετά τη δολοφονία ενός εφήβου από έναν αστυνομικό. Η CIA μετέφερε με λεωφορεία κακοποιούς του Κοσσόβου για να διαταράξουν μια διαδήλωση και να εγκατασταθεί χάος [1]. Το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ μπόρεσε στη συνέχεια, να βεβαιωθεί ότι ελληνικά κεφάλαια εγκατέλειπαν τη χώρα.
Το πείραμα είναι επιτυχές, και ο Λευκός Οίκος αποφάσισε να βυθίσει αυτό το εύθραυστο κράτος σε μια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση που έθεσε σε αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη της ευρωζώνης.
Όπως ήταν αναμενόμενο, κάθε φορά που συζητείται μια πιθανή αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ ή η διάλυση της ευρωζώνης, ευρωπαϊκά κεφάλαια έσπευσαν προς τους διαθέσιμους φορολογικούς παραδείσους, κυρίως βρετανικούς, αμερικανικούς και ολλανδικούς.

Το 2012, διενεργήθηκε μια άλλη επιχείρηση κατά του κυπριακού φορολογικού παράδεισου. Κατασχέθηκαν όλοι οι τραπεζικοί λογαριασμοί πέρα από 100.000 ευρώ.
Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που παρατηρήθηκε αυτό το είδος εθνικοποίησης σε μια καπιταλιστική οικονομία. [2].

Κατά τα τελευταία οκτώ χρόνια είμαστε θεατές πολλών συναντήσεων των G8 και G20 οι οποίες δημιούργησαν μια ποικιλία διεθνών κανόνων, δήθεν για την αποτροπή της φοροδιαφυγής [3]. Ωστόσο, όταν αυτοί οι κανόνες θεσπίστηκαν από όλους, οι Ηνωμένες Πολιτείες -και σε μικρότερο βαθμό, το Ισραήλ, οι Κάτω Χώρες και το Ηνωμένο Βασίλειο- αυτο-απαλλάκτηκαν.

Οι φορολογικοί παράδεισοι

Κάθε φορολογικός παράδεισος έχει ένα ειδικό νομικό καθεστώς, γενικά παράλογο.
Επί του παρόντος, οι κύριοι φορολογικοί παράδεισοι είναι το ανεξάρτητο κράτος του Σίτυ του Λονδίνου (μέλος του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας), η πολιτεία του Delaware (μέλος των Ηνωμένων Πολιτειών) και το Ισραήλ, αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι φορολογικοί παράδεισοι, κυρίως βρετανικοί, ξεκινώντας με τα νησιά Jersey και Guernsey (μέλος του Δουκάτου της Νορμανδίας και ως εκ τούτου υπό την εποπτεία της βασίλισσας της Αγγλίας, αλλά όχι μέλος του Ηνωμένου Βασίλειου ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης), το Γιβραλτάρ (ισπανικό έδαφος του οποίου η κτηματική ιδιοκτησία είναι αγγλική και το οποίο καταλαμβάνει παράνομα το Ηνωμένο Βασίλειο), μέχρι την Ανγκουίλα, τις Βερμούδες, τα νησιά Καϊμάν, τα νησιά Τερκς και Κέικος (υπερπόντια εδάφη Ηνωμένου Βασιλείου), τις βρετανικές Παρθένες Νήσους ή το Μονσερά (Montserrat). Υπάρχουν επίσης ορισμένοι που είναι κτίσεις της Ολλανδίας: Αρούμπα, Κουρασάο ή Άγιος Μαρτίνος (Sint Maarten).

Ένας φορολογικός παράδεισος είναι μια "ελεύθερη ζώνη" που επεκτείνεται σε ολόκληρη μια χώρα. Ωστόσο, στη συλλογική φαντασία, μια ελεύθερη ζώνη είναι απαραίτητη για την οικονομία, ενώ ένας "φορολογικός παράδεισος" είναι μια συμφορά, και όμως είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Φυσικά, κάποιες εταιρείες κάνουν κατάχρηση των ελεύθερων ζωνών για να μην πληρώνουν φόρους, και άλλες κάνουν κατάχρηση των φορολογικών παραδείσων, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να αμφισβητηθεί η ύπαρξη αυτών των μηχανισμών που είναι απαραίτητοι για το διεθνές εμπόριο.

Στον πόλεμό τους κατά των μη-αγγλοσαξονικών φορολογικών παραδείσων, οι ΗΠΑ έχουν επικέντρωσαν τα πλήγματα τους εναντίον της Ελβετίας [4]. Η χώρα αυτή είχε αναπτύξει ένα αυστηρό τραπεζικό απόρρητο επιτρέποντας στους μικρούς εμπόρους να διενεργήσουν συναλλαγές κρυφά από τους Μεγάλους. Υποχρεώνοντας την Ελβετία να εγκαταλείψει το τραπεζικό απόρρητο της, οι ΗΠΑ επέκτειναν τη μαζική παρακολούθηση τους στις οικονομικές συναλλαγές. Με αυτό τον τρόπο, μπορούν εύκολα να φαλκιδέψουν τον ανταγωνισμό και να σαμποτάρουν τις δράσεις των μικρών χειριστών.

Τα « Panama Papers » ("Έγγραφα του Παναμά")

Σε αυτό το πλαίσιο η Ουάσιγκτον παρείχε στη Süddeutsche Zeitung 11,5 εκατομμύρια ηλεκτρονικά πειρατικά κλεμμένα αρχεία από το τέταρτο δικηγορικό γραφείο στον κόσμο που ασχολείται με τη δημιουργία υπεράκτιων εταιρειών. Δεδομένου ότι αυτή η κατασκοπεία είναι ένα έγκλημα, οι δήθεν «πληροφοριοδότες» που το διεξήγαγαν παρέμειναν ανώνυμοι. Φυσικά η Ουάσιγκτον πρώτα έκανε προσεγμένη διαλογή των αρχείων και απέκλεισε καταρχάς εκείνα που αφορούν Αμερικανούς υπηκόους ή αμερικανικές εταιρείες, και μετά, πιθανότατα, εκείνα που αφορούν τους καλούς συμμάχους της. Το γεγονός ότι ορισμένοι λεγόμενοι σύμμαχοι σε φλερτ με την κυβέρνηση Ομπάμα, -όπως ο πρόεδρος Πέτρος Ποροσένκο- περιλαμβάνονται στα έγγραφα αυτά, μας επιβεβαιώνει ότι έχουν μόλις εγκαταλειφτεί από τον ισχυρό προστάτη τους.

Ενώ ο Παναμάς είναι Κράτος οπού ομιλούν τα ισπανικά και η Süddeutsche Zeitung δημοσιεύεται στη Γερμανία, τα κλεμμένα αρχεία αυτά αναφέρονται από τους κατασκόπους τους στην αγγλική γλώσσα: " Panama Papers ".
Παρεμπιπτόντως, οι συγγραφείς αυτών των αρλούμπων προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλοι οι άνθρωποι που στέκονται εναντίον της Ουάσιγκτον είναι κλέφτες. Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, τις εκστρατείες που είχαν εξαπολύσει εναντίον του Φιντέλ Κάστρο, όπου τον κατηγόρησαν ότι είναι έμπορος ναρκωτικών και καταταγμένος από το Forbes ως μια από τις μεγαλύτερες περιουσίες στον κόσμο [5]. Έχοντας παρατηρήσει τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης της οικογένειας Κάστρο στην Κούβα, αναρωτιέμαι πώς ήταν δυνατόν να εξαπολύσουν μια τέτοια φενάκη. Οι νέοι μυστικοί μεγιστάνες θα ήταν λοιπόν ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Μπασάρ αλ-Άσαντ και ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ -του οποίου ο λιτός βίος είναι όμως μυθικός-.
Αυτή η προπαγάνδα εναντίον πολιτικών αντιπάλων, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αυτό που έχει σημασία είναι το μέλλον του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Παραβίαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας

Η Süddeutsche Zeitung είναι μέρος της Διεθνούς Κοινοπραξίας των Ερευνητικών Δημοσιογράφων Έρευνας (International Consortium of Investigative Journalists , ICIJ), μιας εξειδικευμένης κοινοπραξίας όχι στη δημοσιογραφία έρευνας, όπως το υποδηλώνει ο τίτλος, αλλά στην αποκάλυψη οικονομικών εγκλημάτων.

Στο δημοκρατικές κοινωνίες, η Δικαιοσύνης πρέπει να είναι ίση για όλους. Αλλά η ICIJ, η οποία έχει ήδη παραδώσει δημόσια περισσότερα από 15 εκατομμύρια ηλεκτρονικών αρχείων από την ίδρυσή της, ποτέ δεν πρόβαλε τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Δεν μπορεί επομένως βέβαια να ισχυριστεί ότι ενεργεί με γνώμονα τη δικαιοσύνη.

Περαιτέρω, από τις δημοκρατικές αρχές της κοινωνίας μας απορρέουν και οι υποχρεώσεις για τους δημοσιογράφους. Οι τελευταίες επισημοποιήθηκαν στη Χάρτα του Μονάχου , που εγκρίθηκε το 1971 από όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της κοινής αγοράς, και στη συνέχεια επεκτάθηκα στον υπόλοιπο κόσμο από τη Διεθνή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι το παρόν κείμενο επιβάλλει περιορισμούς που, μερικές φορές, είναι δύσκολο να γίνουν δεκτοί. Και ήμουν, πριν από λίγα χρόνια, μεταξύ εκείνων που πίστευαν ότι είναι χρήσιμο να μπορεί κανείς να την παραβιάσει από καιρό σε καιρό. Αλλά η εμπειρία αποδεικνύει ότι παραβιάζοντας την, ανοίγει ο δρόμος για άλλες παραβιάσεις που στρέφονται εναντίον των πολιτών.

Οι δημοσιογράφοι της Διεθνούς Κοινοπραξίας των Δημοσιογράφων Έρευνας δεν έθεσαν κανένα ηθικό ζήτημα. Δεχτήκαν να εργαστούν σε κλεμμένα και ταξινομημένα έγγραφα χωρίς να έχουν τη παραμικρή δυνατότητα να ελέγξουν τη γνησιότητά τους.

Η Χάρτα του Μονάχου ορίζει ότι οι δημοσιογράφοι δεν θα δημοσιεύουν παρά πληροφορίες των οποίων η προέλευση είναι γνωστή, ότι δεν θα αφαιρέσουν ουσιώδεις πληροφορίες και δεν θα αλλάξουν τα κείμενα και τα έγγραφα· τέλος, ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν αθέμιτες μεθόδους για να αποκτήσουν πληροφορίες, φωτογραφίες και έγγραφα.
Τρεις απαιτήσεις που παραβίασαν σε πλήρη γνώση, γεγονός το οποίο θα έπρεπε να τους αποκλείσουν από τους επαγγελματικούς φορείς και να προκαλέσει την απομάκρυνση των διευθυντών της BBC, της France-Télévision, της NRK, και γιατί όχι να το Radio Free Europe / Radio Liberty (το ραδιόφωνο της CIA που είναι επίσης μέλος της κοινοπραξίας δημοσιογράφων).

Το International Consortium of Investigative Journalists δεν ενεργεί έτσι για πρώτη φορά. Ήταν αυτό που είχε δημοσιοποιηθεί το 2013, 2,5 εκατομμύρια αρχεία υπολογιστών κλεμμένα από 120.000 υπεράκτιες εταιρείες. Μετά αποκάλυψε το 2014, τις συμβάσεις που είχαν υπογραφεί μεταξύ πολυεθνικών εταιρίων και του Λουξεμβούργου για να επωφεληθούν από προνομιακή φορολόγηση. Και είναι πάντα αυτό που αποκάλυψε το 2015, τους λογαριασμούς της βρετανικής τράπεζας HSBC στην Ελβετία.

Το International Consortium of Investigative Journalists, σίγουρα, χρηματοδοτείται από πολλούς οργανισμούς που συνδέονται με τη CIA, όπως το Ίδρυμα Φορντ, και τα ιδρύματα του George Soros. Αυτό το τελευταίο παράδειγμα είναι το πιο ενδιαφέρον: για τα μέλη του ICIJ, το χρήμα του κ Σόρος δεν προέρχεται από τη CIA, αλλά από τις οικονομικές κερδοσκοπίες του σε βάρος των λαών, γεγονός που το καθιστά πιο αποδεκτό.

Μεγαλύτερη Αντίσταση χωρίς μη-αγγλοσαξονικούς φορολογικούς παραδείσους

Το γεγονός ότι η Χεζμπολάχ διαθέτει εταιρείες και μυστικούς λογαριασμούς στον Παναμά και αλλού δεν αποτελεί έκπληξη. Ανέφερα σε ένα πρόσφατο άρθρο τις προσπάθειες της λιβανικής Αντίστασης να αυτοχρηματοδοτείται, χωρίς να χρειάζεται να εξαρτηθεί από τις ιρανικές επιδοτήσεις. Το περίπλοκο χρηματοοικονομικό σύστημα που κατασκεύασε θα πρέπει να ανακατασκευαστεί πλήρως, αλλιώς ο Λίβανος θα ξαναγίνει θήραμα των Ισραηλινών γειτόνων του.

Ότι ο πρόεδρος Αχμαντινετζάντ έχει δημιουργήσει υπεράκτιες εταιρείες για να παρακάμψει το εμπάργκο του οποίου η χώρα του ήταν θύμα και να πουλήσει πετρέλαιο δεν είναι έγκλημα, αλλά είναι προς τιμή του.

Ότι η οικογένεια Makhlouf, τα ξαδέλφια του προέδρου αλ Άσαντ, έχει χρησιμοποιήσει ένα οικονομικό κατασκεύασμα για να παρακάμψει το παράνομο εμπάργκο των δυτικών δυνάμεων που επέτρεψε στους Σύρους να θρεφτούν κατά τη διάρκεια των πέντε χρόνων του πολέμου επίθεσης είναι επίσης νομιμοποιημένο.

Τι θα μείνει μετά από αυτή τη τεράστια αποσυσκευασία;
Καταρχάς, η φήμη του Παναμά καταστρέφεται και θα θέλει πολλά χρόνια για να ανακάμψει. Στη συνέχεια, μικρο-εγκληματίες που έχουν καταχραστεί το σύστημα θα διωχθούν, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό έντιμων εμπόρων θα πρέπει να δικαιολογηθούν με κόπο και δυσκολία στα δικαστήρια.

Αλλά σε αντίθεση με τα φαινόμενα, αυτοί που κινούν αυτή την εκστρατεία θα εξασφαλίσουν ότι τίποτα δεν θα αλλάξει. Το σύστημα θα παραμείνει στη θέση του, αλλά όλο περισσότερο για αποκλειστικό όφελος του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ολλανδίας, των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Πιστεύοντας ότι υπεράσπιζαν την ελευθερία τους, όσοι έχουν συμμετάσχει σε αυτή την εκστρατεία θα την έχουν περιορίσει στην πραγματικότητα.