Suçla geçen 15 yıl

Bundan 15 yıl önce ABD’de, 11 Eylül 2001’de sabah saat 10’a doğru ulusal güvenlik, altyapının korunması ve terörizmle mücadele koordinatörü Richard Clarke [1] tarafından « yönetimin sürekliliği planı » yürürlüğe sokuluyordu. Ona göre, New York’taki World Trade Center’e çarpan iki ve Pentagon’a da bir üçüncü uçağın özel durumuna yanıt vermek söz konusuydu. Öte yandan bu planın sadece nükleer saldırı gibi, demokratik kurumların ortadan kalkması durumunda kullanılması gerekiyordu. Başkan, Başkan Yardımcısı ve Meclis Başkanları hayatta ve görevlerini yerine getirmeye muktedir iken hiçbir zaman bu planın kullanılması öngörülmemişti.

Planın uygulamaya konulmasıyla birlikte ABD Başkanının sorumlulukları Mount Weather’de [2] bulunan bir alternatif askeri otoriteye aktardı. Bu otorite, Başkan George W.Bush Jr.’a yetkilerini ancak gün sonunda devretti. Bu otoritenin kimlerden oluştuğu ve alabildiği kararlar bugüne kadar gizli kaldı.

11 Eylül 2001’de, ABD Anayasası ihlal edilerek Başkan’a yaklaşık on saat süresince görevinden el çektirilmişti ve teknik olarak bir « darbeden » söz etmek doğruydu. Tabi ki bu şok edici bir deyim çünkü söz konusu olan ABD’dir, çünkü özel koşullar içerisinde gerçekleşti, çünkü askeri otorite bunu hiçbir zaman üstlenmedi ve çünkü aynı otorite iktidarı sorun çıkarmadan anayasal Başkana geri verdi. Ama bu, yaşanmış olanın stricto sensu (dar anlamıyla) olarak bir « darbe » olduğu gerçeğini değiştirmez.

Tarihçi Edward Luttwak, 1968 yılında yayınlanan ama yeniden basılarak 2000 yılındaki seçim kampanyasında yeni muhafazakarların başucu kitabı haline gelen ünlü eserinde, bir darbenin hiç kimse gerçekleştiğinin farkında olmadığı ve dolayısıyla da karşı çıkmadığı zaman daha başarılı sayılacağını anlatıyordu [3].

Olaylardan altı ay sonra, bu yaşanan günü siyasi sonuçları üzerine bir kitap yayınladım [4]. Medyaların aklında sadece bu olaylara ilişkin resmi yorumun olanaksızlığını ortaya koyduğum ilk dört bölüm kaldı. Bana bu güne ilişkin kendi yorumumu sunmadığım için çok kızıldı ama kendi yorumum yoktu ve bugün de hala bu konuya ilişkin sorularımın sayısı yanıtlarımdan daha çok.

Ne olursa olsun, aradan geçen on beş yıl, o gün olanlar hakkında bizi aydınlatıyor.

11 Eylül’den beri, Federal devlet Anayasa dışına çıkmıştır

İlk olarak, her ne kadar bazı düzenlemeleri 2015’te bir ara askıya alınmış dahi olsa, ABD bugün hala USA Patriot Act imparatorluğu altında yaşıyor. Darbeden 45 gün sonra, acilen kabul edilen bu metin, terörizme karşı bir yanıt oluşturuyor. Hacmi dikkate alındığında, basit bir yasadan daha çok bir terörizmle mücadele hukukundan söz etmek daha doğru olacaktır. Bu metin, saldırıdan önceki iki yıl içerisinde Federalist Society tarafından hazırlanmıştı. Metne sadece 4 parlamenter muhalefet etti.

Metin, Devletin terörizmle mücadele kapsamında yapacağı tüm girişimler için « Haklar Beyannamesi » -yani Anayasanın ilk 10 maddesi- tarafından dile getirilen anayasal sınırlamaları askıya almaktadır. Bu daimi olağanüstü hal ilkesiydi. Böylece Federal Devlet toprakları dışında işkence uygulayabilir ve halkına yönelik kitlesel olarak casusluk yapabilirdi. On beş yıl süren bu uygulamaların sonunda, ABD’nin kendini bir « Hukuk Devleti » olarak sunması artık teknik olarak mümkün değildir.

Patriot Act’ı uygulamak için Federal Devlet önce Anavatanın Güvenliği (Homeland Security) adlı yeni bir bakanlık kurdu. Bu bakanlığın ismi öylesine çarpıcı ki, bunu dünyanın her yerinde yanlış bir şekilde « İç Güvenlik » olarak tercüme ettiler. Ardından Federal Devlet, Washington Post’un 2010 yılında yaptığı geniş çaplı bir araştırmaya göre, 315 milyon nüfusa yönelik casusluk yapmaları için en az 850 000 yeni memurdan yararlanan, siyasi polislerden oluşan bir düzeneğe sahip oldu [5].

Bu dönemin büyük kurumsal yeniliği, kuvvetler ayrılığının yeniden okuması oldu. O zamana kadar, Montesquieu temel alınarak bunun, demokrasinin sağlıklı çalışması ve korunması için vazgeçilmez olan Yürütme, Yasama ve Yargı arasındaki dengeyi sağlamaya olanak verdiği kabul ediliyordu. ABD, bu ilkeyi dünyada sıkı bir şekilde uygulayan tek Devlet olmakla övünebilirdi. Bundan böyle tersine, kuvvetler ayrılığı, Yasama ve Yargının artık Yürütmeyi denetleme imkanının ortadan kalktığı anlamına gelmektedir. Zaten Kongre de bu yeni yorum gereğince, 11 Eylül darbesinin koşullarının tartışılmasına izin vermemiştir.

2002 yılında yazdıklarımın tersine, Batı Avrupalı Devletler bu gelişime direndiler. Bundan ancak bir buçuk yıl önce Fransa, Charlie-Hebdo yazı işleri sorumlularının öldürülmesini fırsat bilerek, çözülerek, sürekli olağanüstü hal ilkesini benimsedi. Bu iç dönüşüm, dış politikadaki radikal değişimle koşut olarak gerçekleşmektedir.

11 Eylül’den beri, Anayasayı çiğneyen Federal Devlet büyük Ortadoğu’yu yağmaladı

İzleyen günlerde George W.Bush -11 Eylül akşamından sonra yeniden ABD Başkanlığına geri dönen- basına şu açıklamayı yaptı: « Terörizme karşı savaş, bu haçlı seferi, uzun zaman alacaktır » [6]. Her ne kadar bu ifadeyi kullandığı için daha sonra özür dilese de, Başkanlığın sözcük seçimi düşmanın İslamcı olduğunu iddia ettiğini ve savaşın uzun süreceğini açık bir şekilde ortaya koyuyordu.

Gerçekten de ABD, tarihinde ilk kez 15 yıldır kesintisiz bir savaşın içerisindedir. Terörizme karşı stratejilerini belirlediler [7] ve Avrupa Birliği bunu kopyalamakta gecikmedi [8].

Birbirini izleyen ABD yönetimleri bu savaşı, her ne kadar Afganistan’dan Irak’a, Irak’tan Afrika’ya, Pakistan ve Filipinlere, ardından Libya ve Suriye’ye devam eden bir kovalamaca olarak sunsalar da, NATO eski Yüksek Komutanı General Wesley Clark aksine uzun vadeli bir planın varlığını teyit ediyor. 11 Eylül’de darbeyi gerçekleştirenler « büyük Ortadoğu’nun » tüm dost hükümetlerini değiştirmeye ve bu bölgede kendilerine direnen yedi hükümetle savaşmaya karar verdiler. Bu emir, dört gün sonra, Camp David’deki bir toplantı sırasında Bush tarafından yerine getirildi. Programın uygulamaya konduğunu ve henüz tamamlanmadığını tespit etmek çok da zor değil.

Dost rejimlerin renkli devrimlerle değiştirilmelerinin ve kendilerine karşı direnen rejimlere karşı yürütülen savaşların amacı, klasik emperyalist anlamda bu ülkeleri fethetmek değil –çünkü Washington müttefiklerini zaten kontrol ediyordu-, ama onları yağmalamaktı. Dünyanın bu bölgesinde, özellikle de Levant’ta, bu ülkelerin sömürülmesi sadece halkın direnişine değil ama kesinlikle her yerde antik uygarlıkların varlığı engeline de takılıyordu. Dolayısıyla da, « sepetteki yumurtaları kırmadan » bu ülkeleri yağmalamak mümkün değildi.

Başkan Bush’a göre, 11 Eylül saldırılarını El Kaide gerçekleştirdi ve bu da Afganistan saldırısını, Temmuz 2001’de Talibanlarla petrol müzakerelerinin kesilmesi gerekçesinden daha iyi meşrulaştırıyordu. Bush’un teorisi, bu konuyla ilgili olarak Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyine bir rapor sunma sözü veren Dışişleri Bakanı Colin Powell tarafından geliştirildi. ABD son 15 yıl içerisinde bu raporu hazırlamaya zaman bulamamakla kalmadı, üstelik geçen 4 Haziran’da, Rus Dışişleri Bakanı Sergey Lavrov, ABD’li mevkidaşının kendisinden Suriye’deki müttefikleri El Kaide’yi vurmamasını talep ettiğini söyledi. Bu hayrete düşüren açıklama yalanlanmadı.

Başlangıçta Federal Devlet dünyanın geri kalanına küstahça yalan söyleyerek planını sürdürdü. Afganistan’ın 11 Eylül saldırılarındaki rolü üzerine bir rapor sözü verdikten sonra aynı Powell, Güvenlik Konseyi’nde, Irak Hükümetinin saldırılarla bağlantılı olduğunu gösterme ve kitlesel imha silahlarını kullanma suçlama hedefiyle yaptığı bir konuşma sırasında aşama aşama yalan söyledi [9].

Federal Devlet birkaç gün içinde Irak Ordusunun büyük çoğunluğunu öldürür, yedi büyük müzeyi yağmalar ve Ulusal Kitaplığı ateşe verir [10]. İktidara, Devlet Başkanı Saddam Hüseyin’e karşı Koalisyon Devletlerinin bir organı olmayan ama uğursuz Hindistan Kumpanyası model alınarak geliştirilen ve hisselerinçoğunluğunu Kissinger Associates’in elinde tuttuğu bir özel şirket olan Geçici Koalisyon Hükümetini yerleştirir [11]. Bir yıl boyunca, bu şirket bulduğu her şeyi yağmalar. Sonunda iktidarı, hiçbir zaman tazminat talebinde bulunmayacağı ve bir asır boyunca Geçici Hükümet tarafından yazılan aslan payına dayalı ticari yasalara karşı çıkmayacağının imzalı taahhüdü karşılığında bir kukla Irak Hükümetine devreder.

15 yıl içerisinde, « Büyük Ortadoğu » içerisinde yürüttüğü savaş iki milyondan fazla kişinin ölümüne yol açarken, ABD, 10 000’den fazla yurttaşını kurban eder [12]. Düşmanı olarak tanımladıklarını mahvetmek için 3500 bin milyar dolardan fazlasını harcar [13]. Ve katliamların ve karışıklığın devam edeceğini duyuruyorlar.

İlginç bir şekilde söz konusu bin milyarlarca dolarlık maliyet ABD’yi ekonomik olarak zayıflatmadı. Bu, onlara dünyanın bir bölgesinin tümünü yağmalama, çok daha yüksek tutarlar karşılığında çalma fırsatı veren bir tür yatırımdı.

11 Eylül söyleminden farklı olarak, terörizmle savaş söylemi daha mantıklıdır. Ancak gerçek olgularmış gibi sunulan bol miktarda yalana dayanmaktadır. Örneğin, IŞİD ile El Kaide arasındaki bağlantı, General Powell’in Şubat 2003’te Güvenlik Konseyinde yaptığı konuşmanın büyük bölümünü ayırdığı Ebu Musa el-Zerkavi’nin kişiliğiyle açıklanıyor. Oysa aynı Powell bu konuşma sırasında yüzsüzce yalan söylediğini kabul etti ve CİA’ye göre Zerkavi’nin biyografisinin en küçük unsurunun doğruluğunu kontrol etmek imkansızdır.

El Kaide’nin, Yugoslavya [14] ve Libya savaşları sırasında NATO’ya yedek birlik olarak entegre edilen Bin Ladin’in Arap Lejyonunun devamı olduğunu kabul edersek, aynı şekilde Irak’ta önce İslam Emirliği, ardından da IŞİD’e dönüşen Irak’taki El Kaide’nin bunun devamı olduğunu kabul etmeliyiz.

Uluslararası Hukuka göre tarihsel mirasın yağmalanması ve yok edilmesi yasadışı sayıldığına göre, Anayasa dışındaki Federal Devlet, yüz kızartıcı suçlarının taşeronluğunu Blackwater gibi özel ordulara vermek zorunda kaldı [15]. Ancak sorumluluğu hala çok aşikardı [16]. Aynı şekilde bunların yaptıklarının taşeronluğunu da yeni silahlı kolu olan cihatçılara verdi. Bundan böyle artık petrolün –Batı’da tüketilen- yağmalanması işi bu köktencilere ve tarihsel mirasın yok edilmesi ise dinsel fanatizmlerine yüklenebilirdi.

NATO ile cihatçılar arasındaki işbirliğini anlayabilmek için, cihatçılar olmasaydı ABD’nin bugünkü etkinliği ne olurdu sorusunu kendimize sormalıyız. Dünya çok kutuplu hale gelir ve Washington’un dünyadaki askeri üslerinin birçoğunu kapatması gerekirdi. ABD, yeniden diğerleri gibi bir güç haline gelirdi.

NATO ve cihatçılar arasındaki bu işbirliği, 2011 yılında El Kaide ile birlikte çalışmayı reddeden ve Libya’daki saldırıya komuta etmekten vazgeçen, AfriCom Komutanı General Carter Ham ya da IŞİD’in kuruluşunu desteklemeyi reddeden ve 2014 yılında istifa etmek zorunda bırakılan, Defense Security Agency Komutanı General Michael T.Flynn gibi birçok ABD’li üst düzey yetkiliyi şoke etmektedir [17]. Bu işbirliği, bir yandan genelkurmay başkanlarının tarikatı The Family’nın [18] üyesi olan Hillary Clinton, diğer yandan ise Michael T.Flynn ve 88 üst rütbeli subayın danışmanlığını yaptığı Donald Trump tarafından Başkanlık seçim kampanyanın asıl konusu haline getirildi [19].

Dahası Washington, Soğuk Savaş boyunca « NATO’nun gizli orduları » Gladio [20] aracılığıyla müttefiklerini kontrol ediyordu. Aynı şekilde bugün de büyük Ortadoğu’yu, Kafkasya’yı, Fergana Vadisini ve hatta Sincan’ı bile « Gladio B » [21] ile kontrol etmektedir.

Üzerinden 15 yıl geçtikten sonra, 11 Eylül darbesinin sonuçlarından ne Müslümanlar, ne de ABD halkı ama onu gerçekleştirenler ve müttefikleri sorumludur. Dünyanın her yerinde işkenceyi sıradanlaştıran, hukuk dışı infazları yaygınlaştıran, Birleşmiş Milletleri zayıflatan, iki milyondan fazla kişiyi öldüren, Afganistan, Irak, Libya ve Suriye’yi yağmalayan onlardır.