فرانسوا هولاند، صهیونیست همیشگی

برخی مفسران موضع گیری فرانسه در مذاکرات 5+1 با ایران را منطبق بر دستورالعمل عربستان سعودی و با مراجعه به یهودیت لوران فبیوس وزیر امور خارجۀ فرانسه تعبیر کرده اند. با این وجود باید دانست که سیاست فرانسه در خاور میانه طی 9 سال گذشته عمیقا تغییر کرده است.

تمام این روند از سال 2004 با متارکۀ بین ژک شیراک و بشار الاسد آغاز شد. رئیس جمهور سوریه به همکار فرانسوی خود قول داده بود که در فصل قراردادها برای توتال مزیت قائل شود. ولی وقتی پیشنهادات فرانسه به کاخ ریاست جمهوری رسید، به اندازه ای برای کشور بی حاصل بود که رئیس جمهور تغییر عقیده داد. با غضب تمام، ژک شیراک با سوریه متارکه کرد و قطعنامۀ 1559 را به شورای امنیت برد.

سپس، فرانسوی ها نیکلا سرکوزی را انتخاب کردند، بی آنکه بدانند که او تربیت شدۀ یکی از رؤسای مهم سازمان سیا، فرانک ویسنر بوده است. نیکلا سرکوزی نه تنها ساخته و پرداختۀ ایالات متحده بود بلکه به عنوان فردی یهودی تبار با اسرائیل نیز مناسباتی داشت. سیاست بین المللی او از سوی واشینگتن تعیین می شد، با آگاهی به این امر که در آن دوران تفاوتی بین سیاست بین المللی اسرائیل و ایالات متحده وجود نداشت، و تنها آشکار شد که او با آنها در تبانی به سر می برد.

فرانسوآ هولاند طی ده سال به دلیل کوتولگی اش بر مسند دبیر اول حزب سوسیالیست تکیه داشت : هیچ جریان خاصی را هدایت نمی کرد و به هیچ رهبری نیز وابسته نبود، و بر این اساس می توانست بین مدعیان الیزه تعادل برقرار کند. فراسوآ هولاند به این امر پایند بود که هیچگاه نظر شخصی اش را مطرح نکند و تا جائی که ممکن است شفاف باقی بماند. به شکلی که طی اردوی انتخابات ریاست جمهوری همه تصور می کردند که با فردی میانه رو سروکار دارند که می داند چگونه شخصیت های معتبر را پیرامون خود بسیج کند. ولی رأی دهندگان او نخستین افرادی بودند که قربانی چنین توهمی شدند.

واقعیت فراسوآ هولاند تنها وقتی به الیزه رسید آشکار شد. او به عنوان متخصص امور داخلی، چیزی از مناسبات بین المللی نمی دانست. در این زمینه، باورهایش متوجه شخصیت های برجستۀ سوسیالیستی است.

بر این اساس ژول فری (1) نظریه پرداز استعمار ستارۀ راهنمای فرانسوآ هولاند بنظر می رسد. در روزنامۀ فیگارو، دوست او، رئیس جمهور اسرائیل شیمون پرز به تجلیل تمام او را با لئون بلوم (2) و گی موله(3) مقایسه کرده است. اگر چه دیگر وجهۀ مردمی در فرانسه ندارند. سال 1936 لئون بلوم پیشنهاد کرده بود که یک دولت اسرائیلی در لبنان که هنوز تحت قیومیت فرانسه بود ایجاد شود. سال 1956، گی موله سعی کرد به کمک ارتش اسرائیل کانال سوئز را تصرف کند.

طی ده سالی که فراسوآ هولاند در رأس حزب سوسیالیست بود، مداخلاتش را در خاورمیانه محدود ساخت، این است بخش مختصری از فعالیت های او :

سال 2000، در حالی که جنوب لبنان تحت اشغال به سر می برد، با برنارد دلانوئه(4) سفر نخست وزیر لئونل ژوسپن(5) را آماده کرد. بیانیۀ او حاکی از متهم دانستن حزب الله است و این گروه را به عنوان یک گروه تروریستی معرفی می کند.

سال 2001، او می خواهد که پاسکال بونیفاس (6) جغرافیای سیاسی شناس به دلیل یک یاداداشت داخلی، به اتهام انتقاد از سیاست کورکورانه در پشتیبانی از اسرائیل، استعفا دهد.

سال 2004، او طی نامه ای به شورای عالی صدا و سیما در مورد اجازه نامه به المنار اعتراض کرد. و پافشاری های او ادامه داشت تا اینکه سرانجام این شبکۀ مقاومت سانسور شد.

سال 2005، پشت درهای بسته، با شورای نمایندگان نهادهای یهودی در فرانسه ملاقات داشت(7). بر اساس گزارش این گردهمآئی، او پشتیبانی اش را از آریل شارون اعلام کرده و سیاست عرب گلولیست ها را نیز قویا مورد انتقاد قرار داد. او اعلام کرد که : «تمایلی وجود دارد که به گذشتۀ دور باز می گردد، در مورد آنچه که سیاست عرب در فرانسه می نامند، قابل قبول نیست که ادارات رسمی از یک ایدئولوژی تبعیت کنند. مشکلی در مورد استخدام در وزارت خارجۀ فرانسه و مدرسۀ عالی اداری (8) وجود دارد، که باید دوباره سازماندهی شود».

سال 2006، فرانسوآ هولاند علیه رئیس جمهور احمدی نژاد در رابطه با دعوتی که از پیشوایان مذهب یهودی و تاریخشناسان و آنهائی که نظریۀ قتل عام یهودیان توسط رژیم نازی را نفی می کنند در تهران دعوت به عمل آورده بود موضع گیری کرد. فراسوآ هولاند به گونه ای جلوه داد که مفهوم گردهمآئی را ندیده می گرفت که عبارت بود از یادآوری به اروپائی ها که مذهب «هولوکاست» را جایگزین فرهنگ مسیحی خودشان کرده اند. او با تحریف مفهوم این گردهمآئی، مدعی شد که رئیس جمهور ایران برای اسرائیلی ها حق حیات قائل نیست و بر آن است که «هولوکاست» را ادامه دهد.

فرانسوآ هولاند برای آزاد سازی سرباز اسرائیلی ژیلاد شالیت با این انگیزه که او ملیت مضاعف فرانسوی داشته بسیج می شود. برای او اهمیتی نداشت که مرد جوانی که به اسارت درآمده در یک ارتش اشغالگر در حال جنگ با حاکمیت فلسطین که در عین حال متحد فرانسه می باشدخدمت می کرده است.

سال 2010، به اتفاق برتراند دولانوئه و برنارد هانری لوی، تریبون آزادی در روزنامۀ «لوموند» برای مخالفت با تحریم محصولات اسرائیلی راه اندازی می کند. به گفتۀ او، تحریم به مثابه تنبیه عمومی خواهد بود، و علیه اسرائیلی هائی نیز به کار بسته شده که در پی برقراری صلح با فلسطینی ها هستند. یعنی دلیل و برهانی که او طی اردوی مشابهی علیه آپارتاید در آفریقای جنوبی مطرح نکرد.

سرانجام، پیش از نزدیکی فرانسه و عربستان سعودی، و حتی پیش از آن که برای ریاست جمهوری فرانسه برگزیده شود، فراسوآ هولاند پیش از اینها پشتیبانی اش را از دولت اسرائیل اعلام کرده بود. و پیش از اینها محور مقاومت (ایران، سوریه، حزب الله) را نیز محکوم کرده بود. در نتیجه حقیقت بر عکس است : با تکیه به توافقات کنسی(9) بود که عربستان سعودی به فرانسه نزدیک شد زیرا فرانسه سیاست طرفداری از اسرائیل را در پیش گرفت.

سیاست حزب سوسیالیست عموما و به ویژه فرانسوآ هولاند، در سیاست های استعماری قرن نوزدهم ریشه دارد که ژول فری نقش سخنگوی تئودور هرز(10) محرک این سیاست را به عهده داشت. امروز، صهیونیست های حزب به ابتکار دومینیک استروس کان در بطن محفل پر قدرت لئون بلوم متشکل شده اند...که ریاست افتخاری آن به عهدۀ ژان مارک آیرو یعنی نخست وزیر فرانسوآ هولاند می باشد.

پی نوشت :

1- Jules Ferry
ژول فری 5 آوریل 1832 در سن-دیه (در ووژ) به دنیا آمد و به تاریخ 17 مارس 1893 در پاریس چشم از جهان فروبست، او یک مرد سیاسی فرانسوی بود. از مخالفان امپراتوری، و عضو دولت موقت طی سال 1879 بود. سال 1871 به مقام شهردار پاریس نائل آمد، او مؤلق قوانین سومین جمهوری، و بنیانگذار آموزش اجباری و رایگان است که به تشویق لوئی ژوزف شارلیه سال 1793 مطرح شده بود. او به عنوان بنیانگذار مدرسۀ اجباری و رایگان چند دهه پش از مرگش به عنوان پدر بنیانگذار هویت جمهوری خواه باز شناسی شد. علاوه بر این، ژول فری طی کار سیاسی تمایلات شدیدی برای گسترش استعمار فرانسه به ویژه در هندوچین از خود نشان داد که طی جریان تونکین به سقوط او انجامید و به موجب بحران شد.
2- Léon Blum
3- Guy Mollet
4- Bertrand Delanoe
5- Lionel Jospin
6- Pascal Boniface
7- CRIF. Conseil représentatif des institutions juives de France
8- ENA. Ecole Nationale d’Administration
9- l’Accord du Quincy
10- Theodor Herzl