الاخضر براهیمی، رییس مجلس، با نومیدی اعلان کرد که کنفرانس صلح ژنیو 2، بدون هیچ دستاورد، کار خویش را متوقف نمود. هیچ تاریخ برای دور سوم مذاکرات پیشبینی نشده است.
دولت های عضو گروه ’ دوستان سوریه ’ بلافاصله این « سد سازی » را نکوهش کرده و مسئولیت آنرا به دوش هیئت « رژیم » سوریه حواله نمودند.
آژانس های مطبوعاتی اتلانتیک اظهار نمودند که هیئت سوریه مایل به گفتگو روی مسئله تروریزم بود، در حالیکه هیئت « مخالفین » میخواست روی تشکیل ارگان دولت موقت بحث نماید.
در واقع، هر دو هیئت، مذاکرات بر اساس اعلامیه نهایی ژنیو 1 [1] را پذیرفته بودند. گفتگو ها باید روی هر ماده جداگانه ادامه می یافت. در حالی که ماده اول برای گفتگو چنین صراحت دارد : « تمام جوانب باید دوباره در قطع مداوم خشونت مسلحانه در هر شکل آن، شرکت ورزند و برنامه شش فقره یی را، بلافاصله و بدون انتظار آنکه این عمل از جانب مقابل مورد اجرا قرار گیرد، تحقق بخشند. » بنا، این هیئت « مخالفین » – که با تهدید های ایالات متحده در خصوص تشدید درگیریهای نظامی تشجیع میشد – بوده است که از مذاکرات روی مسئله قطع دوامدار خشونت نظامی اباء ورزید. در حالیکه جنگ ها در ساحه ادامه دارد، برای هیئت دولتی ادامه مذاکرات در مورد تشکیل ارگان دولت موقت، دیگر نا ممکن به نظر میرسید.
با تخطی از امضای خود شان، ایالات متحده در نیمه جنوری، یک برنامه مسلح ساختن دوباره مخالفین را تا 30 سپتامبر سال 2014 اتخاذ نمودند، در حالیکه آنها در اعلامیه نهایی ژنیو مسئولیت پذیرفته بودند تا « بدون تاخیر و وقفه، به خشونت ها و مطالبات با زور خاتمه دهند ». پنتاگون در حال حاضر پل هوایی برای انتقال جهادی ها و افزار جنگی به اردن توسط خودش را، به منظور حمله تازه به سوریه، ایجاد کرده است. به قول وال ستریت ژورنال، مورخ 16 فبروری، عربستان سعودی به این اردو موشکهای زمین به هوا را، که واشنگتن از دادن آن خود داری ورزیده بود، تحویل خواهد داد [2]
