سومین جنگ جهانی به وقوع نخواهد پیوست

طی یک هفته تمام رهبران غربی، یکی پس از دیگری از اهداف مشترکی که از 5 سال پیش برای سرنگونی جمهوری عرب سوریه و بشار اسد رئیس حمهوری که به شکل دموکراتیک برگزیده شده بود داشتند قطع نظر کردند.

باید بپذیریم که اگر از امضای توافقات 1+5 با ایران همه چیز تغییر کرده است، به دلیل خواست رهبر انقلاب و رئیس جمهور روسیه ولادیمیر پوتین نبوده، بلکه به این علت نیز بوده که با خواست کاخ سفید نیز همآهنگی داشته است.

طی نخستین ماه های 2012، ایالات متحده و روسیه به پوچی طرح به قدرت رسیدن اخوان المسلمین پی برده بودند — «بهار عرب» — و در ذهنشان طرح تقسیم خاورمیانۀ بزرگ جدیدی را ترسیم کردند که نخستین تمایلات آن در گردهمآئی ژنو منعکس شد. ولی رئیس جمهور اوباما نتوانست به قولش عمل کند. یک هفته بعد، فرانسوآ هولاند «دوستان سوریه» را برای تجدید آتش جنگ فراخواند، سپس کوفی عنان به شکل پر سر و صدائی از پست میانجیگری اش استعفا داد، در حالی که فرانسه، قطر، اردن و اسرائیل عملیات «آتش فشان دمشق» را راه آندازی کردند و رؤسای شورای امنیت ملی سوریه را به قتل رساندند.

خیلی زود آشکار شد که هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه، دیوید پترائوس رئیس سازمان سیا و جفری فلدمن مدیر جدید امور خارجۀ سازمان ملل متحد از آغاز سر نخ را بدست داشته اند. باید منتظر پایان اردوی انتخاباتی ایالات متحده و پیروزی مجدد بارک اوباما می بودیم تا او به مفهوم پلیسی کلمه ژنرال پترائوس را باز داشت کند و هیلاری کلینتون را نیز برکنار سازد. ولی فلدمن در سایه باقی ماند و به تخریب سیاست کاخ سفید ادامه داد و همه را از طریق زیر دستانش لخضر ابراهیمی و استفان دو میستورا متقاعد کرده بود که جمهوری عرب سوریه دیر یا زود شکست خواهد خورد و بی هیچ قید و شرطی تسلیم خواهد شد.

سیاست اوباما (نرمش با روسیه و چرخش یگان های نظامی ایالات متحده به سوی خاور دور) با «انقلاب رنگی» در اوکراین در نوامبر 2013 به شکل ناگهانی با شکست روبرو شد. این عملیات که روند تخریب اوکراین و انزوای روسیه را پی گیری می گرد از فروپاشی اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی آغاز شده بود، بی آن که کاخ سفید از آن مطلع باشد به اجرا گذاشته شده بود.

ایالات متحده همیشه عملیات مخفی خود را از سال ها پیش آماده می کند و به محض این که وضعیت را از دیدگاه سیاسی مناسب ببیند، آن را به اجرا می گذارد. این بار یک نفر بی آن که به شورای امنیت ملی ایالات متحده مراجعه کند دستور صادر کرده بود. نتیجه به بحرانی بی سابقۀ انجامید، استقلال کریمه که با کودتا مخالف بود، پیوستن آن به فدراسیون روسیه، قیام دنباس و لوگانسک، تحریم روسیه توسط غربی ها و تحریم غربی ها از سوی روسیه. کوتاه سخن، اعلام تحریم دو جانبه به متارکۀ تمام مناسبات غرب و شرق انجامید.

به شکل تعجب آوری، بنظر می رسید که رئیس جمهور اوباما دست و بال«شاهین هایش» را آزاد گذاشته تا سیاستی را تحمیل کنند که در واقع انتخاب خود او نبوده است. این جریان به درازا کشید، و می بایستی برای توافقات [1] منتظر ژوئیۀ 2015 باقی می ماندیم.

از این تاریخ به بعد ما شاهد از سر گیری مناسبات واشنگتن و مسکو، و جستجوی راه حل برای بحران اوکراین هستیم — توافقات مینسک 2 نخستین کار بست های خود را آغاز کرد، قرارداد انتقال گاز روسیه به اوکراین — و چرخش تازۀ سیاسی در خاورمیانه. ما در واقع به وضعیتی بازگشته ایم که در 30 ژوئن 2012 بودیم، یعنی بیانیۀ ژنو.

با این وجود، باید به یاد داشته باشیم که طی سه سال سوریه به شکل گسترده تخریب شد و بیش از 200000 نفر جان خود را از دست دادند، اخوان المسلمین اعلام خلافت کرد که از سال 1928 برای آن جهاد می کند و از این پس بلند پروازی هایشان تمام منطقه را تهدید می کند.

در هر صورت، مقاومت مردم سوریه و هم پیمانانشان به ویژه حزب الله — و پایدار بودن ایران و روسی هبه رئیس جمهور آمریکا اوباما این فرصت را فراهم ساخت که به ارباب خانۀ خودش ارتقاء یابد. دست راست دیوید پترائوس، ژنرال جان آلن که از پاکسازی نوامبر 2012 جان سالم به در برده بود، بر کنار شد. او اتحادیۀ ضد داعش را فرماندهی می کرد. علاوه بر این پروندۀ کارج فری فلتمن بین اعضای شورای امنیت دست به دست می گردد.

مردان باشهامت و خردمند از تبدیل «بهار عرب» به جنگ جهانی سوم جلوگیری کردند.

به یاد داشته باشیم :

1) «بهار عرب» هدفش به قدرت رساندن اخوان المسلمین در جهان عرب بود. در واکنش به شکست این طرح، برخی از اخوان ها با تکیه به داعش اعلام خلیفت کردند.

2) شاهین های لیبرال و نئو محافظه کار خواهان تحریک جنگ علیه روسیه هستند. به همین علت «بهار عرب» را تشویق و تسهیل کردند، و سپس پیش از پشتیبانی از داعش در عراق و سوریه، در اوکراین انقلاب رنگی را سازماندهی کردند.

3) رئیس جمهور اوباما به سه سال وقت نیاز دارد تا در دولت خود خانه تکانی کند.

4) بین اوباما، ولادیمیر پوتین و آیت الله علی خامنه ای توافقی برای صلح در خاورمیانه وجود دارد.