BM, AB ve IŞİD şizofrenisi

Soğuk Savaş boyunca, sosyal ve siyasal bilimler alanındaki araştırma ödenekleri « totalitarizme » -yani Nazizm ile Stalinizmin bir tutulması- ilişkin incelemelere yönelmiş olsa da, 11 Eylül 2001 saldırılarından sonra yeniden « terörizme » yönlendirildiler. Birdenbire, Afganistan’da ve Irak’a karşı yürütülen savaşları ve Patriot Act’ın ilanını, saldırıların resmi yorumlarını sonradan meşrulaştırmak için finanse edilen binlerce uzman türedi.

On üç yıl sonra, aynı fenomen bu kez IŞİD’in halifelik ilanı dolayısıyla bir daha tekrarlandı. Bundan böyle yaygın bir terörist tehditle mücadele etmekten daha çok, tanınmamış da olsa gerçek bir Devletle savaşmak ve neden olduğu silah, para ve savaşçı naklini önlemek söz konusudur.

İki hükümetlerarası örgüt, BM ve Avrupa Birliği, « şiddet içeren aşırılığın önlenmesi » ve IŞİD’le mücadele stratejisini belirlemek için devasa bir çalışma gerçekleştirdi. Birleşmiş Milletler Genel Kurulu 30 Haziran ve 1 Temmuz tarihlerinde bu yapılan çalışmaları inceleyecek. Korkarız « şiddet içeren aşırılığın önlenmesi », her türlü muhalefetin bastırılması için kullanılacak bir gerekçe olmanın ötesine geçemeyecek.

Sunulan belgeleri okuduğumuzda –BM Genel Sekreterinin (1) [1], 1373 sayılı kararla oluşturulan teröre karşı mücadele komitesinin (2), Analitik Destek ve Yaptırım İzleme Ekibinin (3) [2] ve Avrupa Birliği Dış Eylem Servisinin (4) [3] belgeleri-, bir savaş planından daha çok siyasal açıdan doğru bir retoriğin geliştirilmesi şeklinde ortaya çıkanlar karşısında başımız dönüyor.

BM ve AB, sadece sahadan uzak Batılı kaynakları temel alıyor ve Irak, Suriye ve Rusya’nın aktardığı bilgilere yer vermemekle kalmıyor, bunların varlığından dahi söz etmiyorlar. Oysa bu bilgiler Muhammet Ali Alhakim, Beşar Caferi ve Vitali Çurkin gibi Büyükelçiler tarafından Güvenlik Konseyine teslim edilmiştir. Herkesin erişimine açıktırlar.

Suriye ve daha da az oranda Irak, para, silah ve cihatçı nakline ilişkin bilgileri günü gününe sunarken, Rusya, aşağıdaki konulara ilişkin beş tematik raporun dağıtımını yaptı:
– 1. Yasadışı petrol ticareti [4];
– 2. Yabancı terörist savaşçıların devşirilmesi [5];
– 3. Tarihi eser kaçakçılığı [6];
– 4. Silah ve cephane tedariki [7];
– 5. El yapımı patlayıcı üretimine yönelik kimyasal bileşenler [8].

Bu belgelerin tümü Suudi Arabistan, Katar ve Türkiye’yi doğrudan suçlamaktadır. Washington’un müttefiki bu üç ülke, en küçük bir isnadı dahi tartışmadan toptan inkar ederek suçlamalara yanıt verdiler.

IŞİD, Irak’ta Sünnilerle Şiiler arasında iç savaşın çıkarılması olsun, ardından Irak’ın üç federal bölgeye bölünmesi, İran’ı Lübnan’a bağlayan yolun kesilmesi olsun ya da Suriye Arap Cumhuriyetinin devrilmesi projesi konusunda olsun, ABD stratejisinin dört hedefi için işlevseldir. Öyle ki rahatlıkla şu soruyu kendimize sorabiliriz: eğer IŞİD olmasaydı, Washington onu icat etmek zorunda mı kalacaktı?

Yukarıda saydığımız belgelerin göz ardı edilmesinin Irak, Suriye ve Rus karşıtı bir önyargının sonucu olduğunu düşünmek yanlış olur. Çünkü bu devletlerle aynı düşünceyi paylaşan Batılı kamusal ve özel kaynaklar da aynı şekilde görmezden gelinmektedir. Örneğin U.S.Defense Intelligence Agency’nin tasnif dışı belgeleri [9] ya da NATO subaylarının gözbebeği Jane’s dergisinde yayınlanan makaleler gibi [10]. Hayır, BM ve AB, IŞİD sorununu basit ve açık bir peşin hükümle ele almaktadırlar: bu Devlet, hiçbir yerden yardım almadan kendiliğinden ortaya çıkmıştır.

BM’in körlüğü öyle bir noktaya gelmiştir ki Genel Sekreter Ban Ki-moon, Irak ve Suriye Arap ordularının ve Lübnan Direnişinin fedakarlıkları ve tabi Rus Ordusunun topyekun desteğiyle elde edilen zaferleri Washington yönetimindeki uluslararası koalisyona atfetmektedir.

On beş yıl süren « teröre karşı savaşın » « sonucunun », 65 ila 90 000 terörist olduğu varsayılan kişinin öldürülmesi karşılığında bir buçuk milyon sivilden fazlasının öldürülmesi ve yaygın bir terörist saldırıdan (El Kaide) doğrudan bir terörist Devlete (IŞİD) geçilmesi olduğu konusunda bize güvence veriliyor! Yıllardır uluslararası yardım almalarına rağmen on beşe yakın BM üyesi ülkenin « iflas ettiğini » (Failed States) bize anlattıktan sonra, şimdi bir avuç yobaz savaşçının kendi başına bir Devlet kurmayı ve dünya barışını tehdit etmeyi başardığına inanmamız isteniyor.

El Kaide, oluşan durumlara göre, « tehdit » statüsünden « müttefik » statüsüne kurnazca geçiş yaptı. Birleşmiş Milletlerin terörist örgütler listesinde kalarak, Türkiye’de AKP’yi finanse edebildi [11], Libya’da Muammer Kaddafi’nin devrilmesinde NATO’ya yardım etti ve Suriye’de « iyi iş » görmeyi başardı. Bu evrimi ve çelişkiyi kimse bize açıklamayı gerekli dahi görmedi. Bunun ne önemi vardı ki, « düşman » statüsü artık IŞİD’e geçmişti.

Son on beş yıl içerisinde, Batı kampının 11 Eylül ve El Kaide tehdidi teorisini geliştirmesine tanık olduk. Bu ayakta uyutan masala ilişkin eleştirilerimin yayınlanmasından sonra [12] ve o günden bugüne sayısı gittikçe artan saldırılarla birlikte, kamuoylarının, hükümetlerinin samimiyetinden şüphe ettiğine, ardından da bugün hiç inanmayacak aşamaya gelinceye kadar yavaş yavaş resmi beyanlarından koptuklarına tanık olduk. Hatta bazı Devlet Başkanları –Küba’da, İran’da [13], Venezüella’da- kamuoyu önünde enayi olmadıklarına dahi açıkladılar.

Bu kez, eleştirel bakış açısının başından beri, aralarında Güvenlik Konseyinin iki daimi üyesinin –Rusya ve Çin- de bulunduğu birçok Devlet tarafından savunulduğunu göz önünde bulundurarak, önümüzdeki on beş yılımızı bu kez « IŞİD tehdidine » yönelik bir şizofrenle mi geçireceğiz?