ناگفته های نشست چهارجانبه ی در ارتباط با سوریه

پس از پیمان روسیه و ایالات متحده در هلسینکی ، در ماه ژوئیه ی گذشته ، پرزیدنت دونالد ترامپ کوشیده تا قشون خود را از سوریه بیرون بکشد ، در حالی که پنتاگون اصرار به حفظ آنها دارد ، تا اینگونه روسیه نتواند به تنهایی در آینده ی این کشور تصمیم گیری کند . با این وجود کلیه ی هم پیمانان واشنگتن نتوانسته اند شکست خود را بپذیرند .

هدف نشست چهار جانبه ی استانبول‌ در این بود تا بتواند نقطه نظر روسیه ، ترکیه ، فرانسه و آلمان را به یکدیگر نزدیک نماید . با مطالعه ی اخبار نهایی [1] ، به نظر می رسد تفاهم میان این کشورها کامل باشد ، در حالی که با مقایسه ی رسانه های کشورهای مورد بحث ،هنوز چیزی مشخص نشده است .

موضوع عدم تفاهم که در این گذارش نیامده ، اساسنامه ی سوریه است که از طریق رفراندوم در سال ۲۰۱۲ اتخاذ شده .

– پس از آنکه روسیه تصور کرد بتواند با نسخه برداری از جمهوری فدرال قومی خود ، آن را در سوریه پیاده کند ، متوجه شد که تفاوت زیادی این کشور با جمهوری فدرال روسیه دارد . در سوریه ، اقوام به لحاظ مکان جغرافیایی مشخص نشده اند . از این رو مسکو دیگر حاضر نیست در این مجادله شرکت کند .

– از نقطه نظر ترکیه ، تکرار سیاست قبرس مفید خواهد بود . در سال ۱۹۷۴ ، عملیات مورد ادعای ( صلح قبرس ) ، تحت کد عملیاتی ( آتیلا) انجام شد .در این عملیات شمال قبرس با پشتیبانی هنری کیسینجر [2] ، می بایستی به ترکیه واگذار شود . امروز نیز عملیات ( شاخ زیتون ) می تواند شمال سوریه را به ترکیه واگذار کند ، و بخشی از خواسته ی ( آتاترک ) محقق گردد [3] .

– از نقطه نظر فرانسوی ،هنوز رویای ٬٬ توافق نامه ی سایک - پیکو (۱۹۱۵ ) ٬٬ برای تحقق مجوزی که از سوی جامعه ی ملت ها داده شده مد نظر می باشد . مبارزه علیه استعماردر پایان جنگ جهانی اول آغاز گردید و جامعه ی ملل در این رابطه توضیح داد که این تضمینی است برای ٬٬ دوران گذر ٬٬ ، میان استقلال موضوعی و استقلال واقعی
با حفظ همین بیانات ، پرزیدنت فرانسوا هلند ، زمانی که به نیو یورک سفری داشت ، بر لزوم وجود دستور عمل جدیدی برای سوریه را پیش کشید . در حالی که امانوئل ماکرون عنوان کرد که باید ٬٬ دوران گذر٬٬ را ترتیب داد ، و هنوز جرات توضیح گذر میان چه کس و چه چیزی باید باشد را نداشته است .

طی جنگ دوم جهانی ٬٬ حزب استعمارگر ٬٬ فرانسه ( که در واقع حزب سیاسی نبوده ، بلکه به صورت لابی میان حزبی مطرح می شده ) ، حاضر به حذف استعمار نشد . بدون مجوز دولت پاریس ، ارتش فرانسه نه تنها سوریه را در سال ۱۹۴۵ ( درست بعد از استقلال این کشور ) و الجزایر را بمباران کرد ( کشتار ستیف، گمالا ، خراتا ۱۹۴۵ ) ، در هند و چین ( کشتار هایفونتگ در سال ۱۹۴۶ ) راه انداخت.

در راستای همین ایدئولوژی ، فرانسه ٬٬ مرکز ملی گرایی کرد ٬٬ را به وجود آورد ، که مدل مورد اجرای بریتانیا در فلسطین بوده است .

– به لحاظ نقطه نظر کشور آلمان ، وجود اساسنامه هیچ اهمیتی ندارد ، باید بار دیگر اهالی سوریه را به کشورشان بازگرداند ، همانگونه که بنا به خواسته ی مشترک ناتو و مدیریت دولتی آلمان ، آنها را وادار به مهاجرت کرده بودند [4] . به لحاظ استراتژیک ، عملیاتی که منجر به خروج اهالی از کشورشان شد ، نتوانست به پیروزی ائتلاف بیانجامد . در حالی که به لحاظ اقتصادی ، ورود اکثریت این مهاجران در صنایع سنگین آلمان امکان پذیر نبود . تمام رای دهندگان آلمان از صدر اعظم مرکل خرده گرفتند که آنها وادار به پرداخت کمک های اجتماعی کرده است .

صدر اعظم آلمان کمی دیر [5] متوجه شد که به لحاظ جذابیت آلمان بر کشورهای جنوبی ، تعداد مهاجران به هنگام جنگ و بدون جنگ ، یکسان بوده است ، چرا که برلن اعلام کرده بود ، حاضر به پذیرفتن کلیه ی مهاجران می باشد .