Wie zijn de brandstichters van de benzinetankers in de Golf?

Terwijl de Verenigde Staten een nieuwe escalatie van de spanningen in het Midden-Oosten voorbereidden door Iran te beschuldigen van van het aanvallen van de benzinetankers in de Golf van Oman, ontmoette de Italiaanse vice-premier Matteo Salvini een van de ambachtslieden van deze strategie in Washington, staatssecretaris Mike Pompeo verzekerde hem dat «Italië zijn plaats zal terugwinnen als de belangrijkste partner op het Europese continent van de grootste Westerse democratien». Daarbij heeft hij Italië verbonden met de operatie die Washington heeft gelanceerd.

De «affaire rond de Golf van Oman», een casus belli tegen Iran, is een kopie van de «affaire rond de Golf van Tonkin» van 4 augustus 1964, die gebruikt werd als een casus belli om Noord-Vietnam te bombarderen, die werd beschuldigd van het aanvallen van een VS. torpedoboot (een beschuldiging die later vals/onjuist bleek te zijn).

Vandaag laat een door Washington vrijgegeven video de bemanning zien van een vermeende Iraanse patrouilleboot die een niet-geëxplodeerde mijn uit de romp van een benzinetanker verwijdert om zijn oorsprong te verbergen (omdat de mijn de inscriptie «Made in Iran») zou hebben gedragen .

Met dit «bewijs» - een ware belediging voor onze intelligentie - probeert Washington het doel van de operatie te camoufleren. Het maakt deel uit van de strategie gericht op het beheersen van de wereldreserves van olie en aardgas en hun energiecorridors [1]. Het is geen toeval als Iran en Irak zich in het vizier van Amerika bevinden. Hun totale oliereserves zijn groter dan die van Saoedi-Arabië en vijf keer groter dan die van de Verenigde Staten. Iraanse aardgasreserves zijn ongeveer 2,5 keer zo groot als die van de VS. Venezuela is om dezelfde reden het doelwit van de VS, omdat het land de grootste oliereserves ter wereld bezit.

De controle over de energiecorridors is van kapitaal belang. Door Iran te beschuldigen van pogingen om «de stroom van olie door de Straat van Hormuz» te onderbreken, heeft Mike Pompeo aangekondigd dat «de Verenigde Staten de vrijheid van navigatie zullen verdedigen». Met andere woorden, hij heeft aangekondigd dat de Verenigde Staten militaire controle willen krijgen over dit belangrijke gebied voor energievoorziening, ook voor Europa, door bovenal de doorvoer van Iraanse olie te voorkomen (waardoor Italië en andere Europese landen in geen geval kunnen genieten van vrije toegang vanwege het VS-embargo).

Goedkoop Iraans aardgas kan Europa ook hebben bereikt via een pijpleiding die Irak en Syrië doorkruist. Maar het project, gelanceerd in 2011, werd vernietigd door de VS / NAVO-operatie om de Syrische staat te vernietigen.

Aardgas is misschien ook rechtstreeks vanuit Rusland in Italië aangekomen en van daaruit via de South Stream-route door de Zwarte Zee naar andere Europese landen met opmerkelijke economische voordelen gedistribueerd. Maar de pijpleiding, die al in in een vergevorderd stadium van bouw was, werd in 2014 geblokkeerd door de druk van de Verenigde Staten en de Europese Unie zelf, met zware vooroordelen voor Italië.

In feite was het de reproductie van North Stream die doorging, wat Duitsland tot het centrum van de triage voor Russisch gas maakte. Vervolgens, op basis van de "VS / UE strategische samenwerking op energiegebied" overeenkomst die in juli 2018 werd vastgelegd, verdrievoudigde de VS export van vloeibaar aardgas (LNG) naar de UE. Het triagecentrum lag in Polen, van waaruit het «Vrijheidsgas» werd verdeeld dat ook in Oekraïne aankwam.

De doelstelling van Washington is strategisch - Rusland pijn te doen door Russisch gas in Europa te vervangen door Amerikaans gas. Maar we hebben geen garanties, noch over de prijs, noch over het tijdskader voor Amerikaans gas dat wordt gewonnen uit de bitumineuze schalie door de techniek die bekend staat als fracking (hydraulische breuk), die rampzalig is voor het milieu.

Dus wat zei Matteo Salvini over dit alles? Toen hij in de «grootste democratie in de westerse wereld» arriveerde, verklaarde hij trots: «Ik maak deel uit van een regering die in Europa niet langer tevreden is met broodkruimels ».