De herverkiezing van Trump herverdeelt de kaarten

Internationale betrekkingen veranderen razendsnel op verschillende fronten tegelijk.

De afgelopen twee weken hebben we laten zien dat Iran zijn revolutionaire idealen heeft losgelaten en afstand heeft genomen van zijn soennitische bondgenoten Hamas en Islamitische Jihad, en zelfs van zijn sjiitische bondgenoten de Libanese Hezbollah, de Iraakse Hasjd al-Sjaabi en de Jemenitische Ansar Allah [1]. Deze punten worden grotendeels bevestigd door de bijeenkomst waarop Hassan Nasrallah werd vermoord door de IDF “dankzij” Iraanse informatie, de verwarde verklaringen van Ayatollah Ali Sistani in Irak, en de maatregelen die zijn genomen om de moord op Abdel Malek al-Houthi in Jemen te voorkomen [2]]]

Vervolgens lieten we zien dat de BRICS-staten, op de top in Kazan, hun toewijding aan het internationale recht bevestigden tegenover de Angelsaksische “op regels gebaseerde orde” [3].

De verpletterende overwinning van Donald Trump in de Amerikaanse verkiezingen deze week markeert de triomf van de Jacksonianen op de Democraten, maar ook op de Republikeinen, ook al werd Trump gesteund door hun partij. Hieruit zou moeten volgen dat de Verenigde Staten hun oorlogen in Oekraïne en het Midden-Oosten zullen staken ten gunste van een totale handelsoorlog.

Op het Europese continent hebben we in het Verenigd Koninkrijk de val van Rishi Sunak gezien en zijn vervanging door een lid van de Trilaterale Commissie (d.w.z. een aanhanger van Amerikaanse zakelijke belangen), Keir Starmer. In Duitsland verwachten we de val van bondskanselier Olaf Schloz en in Frankrijk die van premier Michel Barnier, maar we weten niet wie hen zal vervangen.

In het Westen hebben deze gebeurtenissen overal dezelfde betekenis: de neoconservatieve ideologie en de Woke-religie worden verworpen ten gunste van de verdediging van naties. Dit is een opstand van de middenklasse. Deze lagen van de bevolking, die niet xenofoob zijn, accepteren niet langer dat ze worden opgeofferd in naam van de verbijzondering van de wereld die wordt opgelegd door de Angelsaksische globalisering.

Over het algemeen zullen we de komende jaren zowel de imperialistische wil van de Angelsaksen als de anti-imperialistische wil van Iran zien opgeven. Tegelijkertijd zouden we een versterking van het internationaal recht moeten zien, hoewel dit niet erkend wordt door de Jacksonianen. Ze erkennen echter wel het belang van handtekeningen in handelskwesties. Washington zal het Drie Zeeën Initiatief waarschijnlijk doorzetten in Centraal-Europa, nadat het Oekraïne heeft gedwongen zijn nederlaag toe te geven aan Rusland. Het resultaat zal de opkomst van Polen zijn ten koste van Duitsland en een verzwakking van de Europese Unie. De Verenigde Staten en de BRICS-landen zullen het eens zijn over de noodzaak om samen te werken, maar zullen botsen over de status van de dollar als benchmark

Deze grote veranderingen blijven nog voor ons verborgen omdat we niet begrijpen hoe elk van deze spelers denkt. We beoordelen wat ze zeggen en doen verkeerd vanuit hun plaats in de oude wereld.

Wij [Europeanen] zijn vooral blind voor de Verenigde Staten, die we blijven zien als onze meesters. We kennen alleen de neoconservatieve doxa en we veronderstellen dat de Verenigde Staten op deze manier denken, ook al hebben ze zich net bevrijd uit hun ijzeren greep.

De verkiezing, of liever herverkiezing, van Donald Trump, zijn verpletterende overwinning in zowel het Witte Huis als het Congres, markeert de opstand van de Amerikaanse middenklasse tegen de westerse intellectuelen die zich allemaal tegen Trump hadden gekeerd.

Vergeet niet dat Donald Trump, toen hij een projectontwikkelaar in New York was, de eerste publieke figuur was die op de middag van 11 september 2001 de officiële versie van de vermeende islamistische aanvallen in twijfel trok. Vervolgens financierde hij de aanklacht van de Tea Party tegen de legitimiteit van president Barack Obama. Uiteindelijk nam hij de Republikeinse Partij over ondanks tegenstand van voormalig vicepresident Dick Cheney (die lid was van de “continuïteitsregering”, wat Trump de “Deep State” heeft genoemd). Hij voerde campagne op een nieuwe manier, gebaseerd op observatie van sociale netwerken en symbolisch reagerend op de verwachtingen van de middenklasse. Zodra hij was verkozen, en nog voordat hij plaatsnam in het Witte Huis, lanceerde de Democratische Partij een wereldwijde lastercampagne tegen hem [4]. Tijdens zijn hele ambtstermijn had hij te kampen met zijn eigen assistenten, die niet aarzelden om tegen hem te liegen en het tegenovergestelde te doen van wat hij hen opdroeg, om er vervolgens over op te scheppen. Toch slaagde hij erin om, tegen alle verwachtingen in, de “eindeloze oorlog” in het Midden-Oosten en de militaire en financiële steun van de CIA aan Al-Qaeda en Daesh een halt toe te roepen.

Joe Biden daarentegen stelde zijn team samen uit de staf van het Center for Strategic and International Studies (CSIS), het Center for a New American Security (CNAS), de Rand Corporation en General Dynamics, Raytheon, Northrop Grumman en Lockheed Martin. Hij blies de oorlogen in het Midden-Oosten nieuw leven in en begon een nieuwe oorlog in Oekraïne.

We weten niet of Donald Trump in zijn tweede termijn zal proberen voort te zetten wat hij in zijn eerste termijn is begonnen. Hij kent nu de valkuilen van Washington en heeft een team samengesteld dat hij de eerste keer niet had. De enige onbekende factor is wat hij heeft moeten toegeven om deze keer te winnen. Zijn Midden-Oosten beleid was om oorlog te vervangen door handel onder de Abraham Akkoorden. Het werd verkeerd begrepen omdat zijn schoonzoon, Jared Kushner, die verantwoordelijk was voor de uitvoering ervan, door en door racistisch is. Hij had ook de Amerikaanse ambassade verplaatst van Tel Aviv naar Jeruzalem, waarmee hij suggereerde dat dit de hoofdstad was van de enige Joodse staat. Tijdens zijn verkiezingscampagne nam hij aanzienlijke donaties aan van de weduwe van Sheldon Adelson, een fervent aanhanger van “revisionistische zionisten”. Niemand weet of hij in ruil daarvoor steun heeft beloofd aan de staat Israël of aan het koloniale project van Vladimir Jabotinsky.

De overwinning van Donald Trump zal geen einde maken aan de confrontaties, maar ze wel verschuiven van het militaire slagveld naar het economische. Bij het analyseren van zijn beleid zullen de politieke criteria die we sinds de 18e eeuw gebruiken niet meer werken. Hij is niet van plan om te kiezen tussen protectionisme en vrijhandel, maar tussen economische sectoren: producten die hij zal verdedigen met douanerechten omdat ze niet kunnen concurreren met die van zijn concurrenten, en producten die in staat zijn om de wereldmarkt te overspoelen. Donald Trump is geen vriend van alle ondernemers, verre van dat. Hij is gekant tegen degenen die van de staat leven door haar slechte producten te verkopen, zoals het Amerikaanse militair-industriële complex dertig jaar lang heeft gedaan. De categorieën rechts en links, interventionistisch en isolationistisch zijn allemaal even achterhaald. Wat er vandaag op het spel staat is van een andere aard.