De positie van de Verenigde Staten en Israël in de regeringen van de EU en Frankrijk

In Frankrijk en in de Europese Unie worden de positie en de verantwoordelijkheden van de nationale staten geleidelijk ter discussie gesteld. Zonder dat de EU-verdragen zijn gewijzigd, zijn de afgelopen vijf jaar veel bevoegdheden stilletjes overgedragen van de lidstaten naar de Europese Commissie.

De geboorte van de Europese Commissie

Laten we niet vergeten dat de Europese Unie het resultaat was van een proces dat eind 1942 door de Angelsaksen was gepland. Admiraal William Leahy, stafchef van de strijdkrachten van de Verenigde Staten en voormalig ambassadeur van de VS in Vichy (in bezet Frankrijk) tot mei 1942, zette in Algiers een geallieerde militaire regering van bezette gebieden (Allied Military Government of Occupied Territories - AMGOT) op voor Frankrijk, onder leiding van admiraal François Darlan en daarna generaal Henri Giraud. Hij [Leahy] voerde de wetten van Vichy uit, zonder het gezag van Charles De Gaulle in Londen te erkennen.

Charles De Gaulle, die vond dat de Britten en Amerikanen niet meer recht hadden dan de Nazi’s om zijn land te bezetten, was er fel op tegen (vandaar zijn verzet tegen de landing in Normandië [1]). Deze AMGOT regering kon dus alleen worden uitgebreid naar Duitsland, Oostenrijk en Japan, maar niet naar Noorwegen, Nederland, Luxemburg, België, Denemarken en Frankrijk zoals gepland.

Geconfronteerd met deze tegenslag gingen de Angelsaksen op zoek naar een regeringsvorm om de hele wereld te beheersen, in overeenstemming met hun gemeenschappelijke wil die werd uitgedrukt tijdens de Atlantische Conferentie.

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog verdeelden de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk de wereld. Churchill wilde West-Duitsland, België, Frankrijk, Italië, Luxemburg en Nederland verenigen in een supranationale organisatie, de Europese Economische Gemeenschap (EEG). Het moest de AMGOT (die in Duitsland en Italië bleef bestaan) vervangen om het principe van vrij verkeer van personen, diensten en kapitaal te implementeren in lijn met de Angelsaksische strategie van vrijhandel. De Verenigde Staten koppelden de leningen van het Marshallplan aan de toezegging van deze landen om toe te treden tot de EEG.

De Britten richtten de European League for European Cooperation (ELEC) op, terwijl de CIA de European Union of Federalists (UEF) financierde en het American Committee on United Europe (ACUE) oprichtte.

De eerste voorzitter van de Hoge Autoriteit van de EEG, de voorloper van de EU-Commissie, was de Duitser Walter Hallstein (1958-1967). Deze nazi-jurist had de Neuordnung Europas (herinrichting van Europa) bedacht voor de Führer Adolf Hitler: Het idee was om natiestaten te vervangen door regionale etnische structuren, het Reich uit te breiden met alle Duitstalige bevolkingsgroepen en de “Lebensraum” te ontdoen van zijn oorspronkelijke bevolking. Walter Hallstein hoefde maar één deel van Europa te beheren voor de Angelsaksen, dus hij hoefde zich niet bezig te houden met de kwesties van de uitbreiding van Duitsland of de verdrijving of uitroeiing van de Slavische bevolking. Als voorzorgsmaatregel zorgden de Angelsaksen ervoor dat hij onschadelijk werd gemaakt door het regionaliseringsbeleid, dat ze aan de Raad van Europa toevertrouwden, uit zijn functies te schrappen.

In de loop van haar geschiedenis waren de Hoge Autoriteit en daarna de Europese Commissie niet meer dan civiele interfaces tussen de NAVO (die in de plaats kwam van de AMGOT) en de lidstaten. Hun eerste functionarissen waren afkomstig van AMGOT in Duitsland en Italië. Tijdens de oorlog waren ze opgeleid in civiel-militaire zaken aan tal van Amerikaanse universiteiten.

Deze (ongekozen) administraties hebben de macht om regels te maken in de EU in plaats van het (gekozen) Europees Parlement. Dit punt is uiterst belangrijk: de Hoge Autoriteit en vervolgens de Commissie hebben geen ander doel dan alle NAVO-normen op te nemen in de wetten van de lidstaten. Het Europees Parlement is niet meer dan een rubberstempel voor de besluiten van het Angelsaksische imperialisme.

Zo heeft de Commissie nu normen aangenomen voor de productie van chocolade (die precies dezelfde zijn als de normen die de NAVO eerder heeft vastgesteld voor de chocoladereep in het soldatenrantsoen) en voor de aanleg van bepaalde wegen (om ze geschikt te maken voor NAVO-tanks).

De Commissie von der Leyen

En nu naar het heden: In 2014 werd afgesproken dat het voorzitterschap van de Commissie zou gaan naar de lijsttrekker van de partij die bij de verkiezingen voor het Europees Parlement als beste uit de bus zou komen. Op dat moment werd aangenomen dat ofwel de Europese Volkspartij (EVP) of de Partij van Europese Sociaaldemocraten (PSE), die al het voorzitterschap van het Parlement deelden, als winnaar uit de bus zouden komen. Het was de voormalige Luxemburgse premier Jean-Claude Juncker, lid van de stay-behind (achterblijvers) netwerken van de NAVO (Gladio), die door de EVP werd voorgedragen en van 2014 tot 2019 voorzitter van de Commissie werd.

In 2019 had het voorzitterschap van de Commissie naar de christendemocraat Manfred Weber moeten gaan. Hij gaf deze functie echter op en maakte de weg vrij voor de sociaaldemocraat Frans Timmermans, de voormalige Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, wiens partij tweede werd bij de verkiezingen voor het Europees Parlement. Hongarije, Tsjechië, Slowakije en Polen waren echter tegen hem omdat hij hen voortdurend beschuldigde van autoritaire neigingen tijdens zijn periode als commissaris voor betere regelgeving, interinstitutionele betrekkingen, de rechtsstaat en het Handvest van de grondrechten. De Duitse bondskanselier Angela Merkel stelde daarop haar opvolger en minister van Defensie Ursula von der Leyen voor. De Franse president Emmanuel Macron steunt haar op voorwaarde dat de Frans-Amerikaanse Christine Lagarde [2] wordt benoemd tot president van de Europese Centrale Bank.

In haar inaugurele rede sprak ze duidelijke taal en verklaarde: “Mijn Commissie zal een geopolitieke Commissie zijn”. Deze uitdrukking verwijst niet naar internationale betrekkingen, maar naar de theorie van de Lebensraum van Karl Haushofer.

Ursula von der Leyen richtte onmiddellijk een Externe Coördinatiegroep (EXCO) op. Deze vergadert elke dinsdag op het niveau van de directeur-generaal en elke woensdag op het niveau van de adviseurs van de kabinetten van de commissarissen.

In maart 2020, toen ze net was aangetreden, werd Ursula von der Leyen geconfronteerd met de Covid-19-crisis. Als nieuwe voorzitter ontwierp ze een economisch herstelplan ter waarde van 2018 miljard (2,018 biljoen) euro (inclusief 800 miljard euro aan opgenomen leningen) en organiseerde vervolgens de gezamenlijke aankoop van 4,6 miljard doses “vaccins” voor nog eens 71 miljard euro (d.w.z. 15 keer de productiekosten). Tot slot introduceert ze een Europees gezondheidspaspoort, het digitale COVID-certificaat van de EU, bekend als de “QR-code”. Deze initiatieven maken geen deel uit van de bevoegdheden die door de Verdragen aan de Commissie zijn toegekend, maar alle lidstaten hebben ze verwelkomd. Tot dan toe was Duitsland trouwens altijd fel gekant geweest tegen het principe van een gezamenlijke lening.

Wetenschappers zijn er inmiddels van overtuigd dat 2,8 miljard van deze doses geen vaccins waren, maar alleen medicijnen op basis van messenger-RNA. Bovendien waren ze allemaal nog in de testfase.

Het Hof van Justitie van de Europese Unie beklaagt zich over het gebrek aan transparantie van de Commissie in de aankoopcontracten voor anti-Covid vaccins. Geen van de procedures om de uitwisselingen tussen de farmaceutische laboratoria en mevrouw von der Leyen op te helderen had echter succes. Haar man, Heiko von der Leyen, werd benoemd tot medisch directeur van Orgenesis, een bedrijf dat verbonden is aan een van de laboratoria die de vaccins produceren. Hij werkt daar heel weinig en ontvangt een exorbitant salaris. Bovendien zou de gezondheidscommissaris van Ursula von der Leyen, de Griekse Stella Kyriakídou, volgens de Cypriotische Rekenkamer 4 miljoen euro hebben ontvangen via haar man Kyriakos Kyriakídou.

Op 23 februari 2022 begon Rusland zijn “speciale militaire operatie” om een einde te maken aan de bloedbaden die werden aangericht door “integrale nationalisten” in de Donbass. Dit binnenvallen van het Russische leger op Oekraïens grondgebied wordt door de NAVO beschouwd als agressie, hoewel het slechts een uitvoering is van Resolutie 2202 en de verantwoordelijkheid om te beschermen. Hoe het ook zij, de Hoge Vertegenwoordiger en vicevoorzitter van de Commissie, Josep Borrell, verklaarde: “Dit is het moment waarop het geopolitieke Europa wordt geboren.”

De Commissie stelde onmiddellijk pakketten dwangmaatregelen tegen Rusland voor, die de Raad zonder debat goedkeurde. Het is de implementatie in Europees recht van maatregelen die al genomen zijn door de Verenigde Staten [3] en die gecoördineerd worden door Michael McFaul, de voormalige ambassadeur van Washington in Moskou.

De Commissie stelt ook een omvangrijk programma voor financiële en militaire bijstand aan Oekraïne voor. Het is opgesteld door Björn Seibert, de stafchef van Ursula von der Leyen en voormalig analist aan het American Enterprise Institute, die voortdurend in contact staat met Washington. Tot nu toe heeft de Commissie 88 miljard euro aan financiële steun voor Kiev en 50 miljard euro aan wapens gemobiliseerd (“Oekraïne Faciliteit”).

De rol van Michel Barnier in Frankrijk

Voor de Europese verkiezingen in juni 2024 vroeg president Emmanuel Macron aan Michel Barnier om zijn nieuwe premier te worden. De presidentiële lijst haalde echter niet 15% van de stemmen. President Macron ontbond daarop de Nationale Assemblee in de vurige hoop zijn parlementaire meerderheid te herstellen. Jean-Luc Mélenchon slaagde er echter in om de linkse partijen binnen twee dagen te verenigen in het Nieuw Front Populaire (NFP). In de eerste ronde kreeg de presidentiële lijst slechts 20 procent van de stemmen. President Macron wist het noodlot af te wenden door een “Republikeins Front” te organiseren tegen het Rassemblement National van Marine Le Pen. Pas na twee maanden touwtrekkerij lukte het hem om Michel Barnier tot premier te benoemen.

Michel Barnier is een opportunist. Als aanhanger van de Gaullist Jacques Chaban-Delmas verraadde hij hem ten gunste van de Atlanticist Valéry Giscard d’Estaing in 1977. Als aanhanger van de neo-Gaullist Jacques Chirac verraadde hij hem in 1993 ten gunste van de Atlanticist Édouard Balladur. In 2007 getuigde hij voor rechter Renaud Van Ruymbeke in de Clearstream2-zaak tegen de Gaullist Dominique de Villepin ten gunste van de Atlanticist Nicolas Sarkozy.

Zijn enige voortdurende taak is deel te nemen aan de opbouw van de Europese Unie in de schaduw van Washington en Londen. Na de verwerping van de Europese Grondwet in een referendum in Frankrijk, werd hij lid van de Amato Groep die het Verdrag van Lissabon opstelde, dat door het Parlement moest worden afgedwongen. Hij onderhandelde geduldig met Londen over de voorwaarden van Brexit omdat hij de enige EU-commissaris is die de geschiedenis van de EU kent en de logica van de Britse wil begrijpt.

Tijdens de Franse campagne voor de presidentsverkiezingen in 2022 heeft hij echter veel hoge Europese ambtenaren tegen zich in het harnas gejaagd. Hij hekelde het decennialange beleid van immigratieregels door zijn collega’s bij het Hof van Justitie van de Europese Unie, iets wat hij nooit eerder had gedaan.

Op 21 september 2024 maakte het Élysée-paleis de samenstelling bekend van de regering waarvan hij nu premier is. Hij wil de mensen graag doen geloven dat hij zelf aan het roer staat en dat president Macron hem niet heeft beïnvloed.

Dit is duidelijk onjuist. Marc Ferracci, onderminister van Industrie, een oud-klasgenoot van Emmanuel Macron tijdens hun studies aan Sciences PO, was bijvoorbeeld zijn getuige bij zijn huwelijk, en vice versa was de president de getuige bij zijn huwelijk. Zijn vader, Pierre Ferracci, nam deel aan de Commissie-Attali voor de ontplooiing van de Franse groei (2007-2010), waarvan Emmanuel Macron de speciale rapporteur was. Hij leidt een netwerk voor de herplaatsing van hoge ambtenaren die tijdelijk zijn ontslagen. De vrouw van onderminister Marc Ferracci, Sophie Ferracci, was de stafchef van Emmanuel Macron op het ministerie van Economie en van Macrons En Marche EM-partij. Ze werd overgeplaatst naar de Deposito- en Consignatiekas en is nu voorzitter van de SOS-groep van Jean-Marc Borello, een oude vriend van Brigitte Macron.

De regering-Barnier is in de greep van Amerikaanse democraten en Israëlische revisionistische zionisten.

Zijn minister van Buitenlandse Zaken Jean-Noël Barrot is de erfgenaam van een lange lijn christendemocraten. Zijn grootvader, Noël Barrot, was lid van het Franse verzet en parlementslid. Zijn vader, Jacques Barrot, richtte samen met Michel Barnier de de club Dialogue & Initiative op. Hij was parlementslid, minister, vicevoorzitter van de Europese Commissie en zelfs lid van de Constitutionele Raad. Jean-Noël’s zus, Hélène Barrot, is directeur communicatie bij Uber-Europe.

Jean-Noël Barrot, gespecialiseerd in financiën, was universitair hoofddocent aan het Massachusetts Institute of Technology (MIT) en vervolgens hoogleraar aan de HEC in Parijs. Hij was een laureaat (jaargang 2020) van het programma "Jonge leiders" van de Frans-Amerikaanse Stichting.

Het meest verrassende lid van de regering-Barnier is zijn onderminister voor Europa, Benjamin Haddad. De pers verwees naar zijn rol in de Atlantische Raad, d.w.z. in dienst van Washington. Hij was ook een hoge ambtenaar bij de Europese Dienst voor Extern Optreden (EDEO), waar hij de standpunten van de Verenigde Staten en Israël verdedigde.

Maar het belangrijkste ligt elders: hij werkte lange tijd bij het Tikvah Fonds, dat zich voordoet als een Amerikaans-Joodse onderwijsorganisatie. In werkelijkheid is het een vereniging van “revisionistische zionisten”, d.w.z. discipelen van de fascist Vladimir Jabotinsky, wiens portret de muren van al zijn gebouwen en zijn publicaties siert. Het Tikvah Fonds is geen pro-Israëlische organisatie zoals alle andere, het promoot de ideologie van Benjamin Netanyahu (wiens vader de privésecretaris van Jabotinsky was) [4]. Laten we niet vergeten dat de eerste premier van Israël, David Ben-Gurion, verbood dat Jabotinsky in Israël begraven zou worden.

Volgens Haaretz financierde het Tikvah Fonds, voorgezeten door de Amerikaanse crimineel Elliott Abrams [5], de machtsovername in Israël door Benjamin Netanyahu en zijn bondgenoten Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich [6].

Drie jaar geleden legde Benjamin Haddad uit dat het gelijkstellen van Hezbollah met een terroristische organisatie als Daesh, die hij had bevochten en die door Israël werd gesteund, een manier was om Europese steun te winnen [7].
.

Wat je moet onthouden:
– De Europese Commissie is de erfgenaam van de Hoge Autoriteit van de EEG, die op haar beurt de erfgenaam is van AMGOT, d.w.z. de Angelsaksische militaire bezettingsautoriteit.
– De Europese Commissie is dus niet gekozen, maar samengesteld op instigatie van de Angelsaksen. Haar enige functie is ervoor te zorgen dat de NAVO-normen door de lidstaten worden overgenomen.
– De regering Barnier is een verlengstuk van de Commissie. Er zit zowel een minister in die wordt gesteund door de Amerikaanse Democraten als een andere vertegenwoordiger van de revisionistische zionisten van Benjamin Netanyahu.

Steun ons met:
– een donatie van 25 euro
– een donatie van 50 euro
– een donatie van 100 euro
– een donatie van 500 euro
– een donatie van 1000 euro
Dankzij jou kunnen we doorgaan.
Of nog beter: abonneer je op onze wekelijkse vertrouwelijke nieuwsbrief. Let op: deze vertrouwelijke brief is alleen beschikbaar in het Engels, Frans, Duits of Spaans.