زندگی سیاسی ترکیه پس از انتشار گزارشی در دو بخش ضبط شده از سوی یک فرد ناشناس در یوتوب، به تاریخ 27 مارس، گردهمآئی در امنیت ملّی رانشان می هد که طی آن دولت بر آن است تا با به کار بستن ترفندی به شکل آشکار علیه سوریه وارد جنگ شود.

برای نخستین بار نیست که اطلاعات غیرقانونی منتشر شده است. 24 فوریه، یک نوار صوتی صدای نخست وزیر را ضبط کرده بود و می توانستیم بشنویم که او با پسرش حرف می زند و به او توصیه می کند که 30 میلیون یورو را پیش از رسیدن پلیس های تجسسی به منزل، در جای مطمئنی پنهان کند. با وجود انکار آقای اردوغان، این پروندۀ صوتی چهرۀ او را به عنوان مردی پارسا و تابع قانون خدشه دار کرد.

در واقع، از وقتی که پلیس قضائی علیه شخصیت های بزهکار دام گذاری کرد، یعنی از پایان سال 2013، وضعیت از حالت عادی خارج شد. نخست وزیر شاهد تبانی متحد سابق و رقیب فعلی خود، فتح الله گل بود. اردوغان به این توطئه با برکنار کردن هزاران کارمندی که متهم به طرفداری از فتح الله گل بودند، پاسخ گفت.

اگر رسانه های غربی جریان منحرف ساختن صندوق پول را حفظ کردند، ولی اهالی ترکیه در مورد سیاست اردوغان به عمق حقیقت پی بردند. اردوغان از صندوق دولت ترکیه، القاعده در سوریه را تأمین مالی می کرده است و چندین بار بانکدار این فرقه را ملاقات کرده، یعنی مشخصا با فردی ملاقت داشته که از سوی سازمان ملل متحد تحت پیگرد قانونی قرار دارد. پروندۀ ضبط شده مرتبط به روز جمعه صحنۀ وزیر امور خارجه، معاون وزیر امور خارجه، معاون رئیس مرکز فرماندهی و رئیس خدمات اطلاعاتی را نشان می دهد. این چهار نفر دربارۀ یک عملیات مخفیانه گفتگو می کنند که توسط عاملان سوری به اجرا گذاشته خواهد شد و متعاقبا به [داعش] نسبت داده شده تا تهاجم ترکیه به سوریه را قانونیت ببخشد.

از وقتی که این اطلاعات در یوتوب منتشر شد، دولت به دستپاچگی افتاد و راه دسترسی به یوتوب را مسدود کرد. در عین حال رئیس اپوزیسیون، کمال قلیچ دار اوغلو مورد تهدید قرار گرفت که موضوع توطئه را در تلویزیون مطرح کرده بود و به همین علت موجب باز داشت آیتک نیز شد که یکی از روشنفکران نزدیک به فتح الله گل است. از واکنش های آقای اردوغان گمان می رود که دیگر بر اوضاع تسلط ندارد.

در هر صورت، چنین افشاگری هائی تلاش های ترکیه را برای مداخله در سوریه کمی بیشتر دچار بی اعتبار ساخته است. از آغاز جنگ، آنکارا پشتیبانی لوژیستیک ناتو را برای جهاد طلبان تأمین کرده است، اسلحه و اطلاعات، زیر پوشش کمک های بشردوستانه برای اردوگاه های نظامی در خاک ترکیه، و از سوی دیگر خود را نیز از طریق چپاول ماشین آلات و ابزارآلات و حتی آثار باستانی در حلب تأمین مالی کرده است. به گفتۀ دو شاهد معتبر، باز هم این آنکارا بوده است که طی اوت 2013 حملۀ شیمیائی به غوطه را سازماندهی کرده بوده. سرانجام، ارتش ترکیه صدها جهاد طلب را طی هفتۀ گذشته به شهر ارمنی نشین «کسب» هدایت کرد. وقتی این دسته از جهاد طلبان مورد حملۀ هواپیماهای سوریه قرار گرفته بودند، ترکیه برای نجات جهاد طلبان یکی از هواپیماهای سوریه را دچار سانحه کرد. مداخلات پی در پی ترکیه برای آن که بتواند مردود اعلام شود بسیار طولانی خواهد بود. آنکارا تنها و به سادگی از مخالفان سیاسی پشتیبانی نمی کند، بلکه از مزدوران مسلح اسلامگرائی حمایت می کند که تروریسم جزء لاینفک مراسم مذهبی و عبادت آنها است.

تا چه مدتی ترک ها باز هم از نخست وزیری پشتیبانی خواهند کرد که در آغاز فعالیت هایش اطمینان داده بود که از گروه برادران مسلمان جدا شده، و با پشتیبانی واشینگتن در زمینۀ اقتصادی نیز به نتایج خوبی نیز دست یافت، پیش از آنکه سرانجام طبیعت واقعی خود را نشان دهد ؟

از زمان تجاوز ناتو علیه لیبی، اردوغان به یک برادر مسلمان تبدیل شد، از تخریب دولت لیبی، و سپس از تخریب دولت سوریه توسط ناتو و برادران پشتیبانی کرد و سپس رشد اقتصادی را متوقف ساخت. چنین چرخشی با انحراف در اقتدار مداری همراه است که ترکیه را به بدترین کشور جهان در رابطه با آزادی ارتباطات تبدیل ساخته، یعنی کشوری که مخالفان و روزنامه نگاران را به زندان محکوم می کند.

اگر نخست وزیر به دلیل پشتیبانی از ناتو، هیچ بیمی از غرب ندارد، نمی بایستی مخالفانش را متحد می ساخت و آنها را زیر همان فشار قرار می داد. علاوه بر مردم ترکیه، حالا باید باید با ارتش نیز رویاروئی کند. زیرا او ژنرال های ارتش را به زندان انداخته بود، و این مقامات نظامی اکنون یکی پس از دیگری توسط دادگستری در حال آزاد شدن هستند.

یکشنبه 30 مارس، مردم طی انتخابات شهرداری حرفهایشان را گفتند : ترکیه حزب عدالت و توسعۀ نخست وزیر را نفی نکرد، ولی عمیقا به دو دستۀ مخالف انکار ناپذیر تقسیم شد، از یک سو اسلامگرایان و از سوی دیگر لائیک ها. برتری اسلامگرایان به اردوغان اجازه می دهد که بلند پروازیهایش را برای انتخابات ریاست جمهوری آینده حفظ کند، ولی کشو ر او هرگز مثل گذشته نخواهد بود و نمی تواند به عنوان الگوی منطقه ای مطرح باشد.

بطور مشخص، در اینجا مثل موارد دیگر، گروه اخوان المسلمین — حتی با اکثریت نسبی 45 درصد — نمی تواند امیدی به تحمیل الگوی اجتماعی خود داشته باشد. به محض این که اردوغان از نتیجۀ انتخابات مطلع شد، در مرکز حزب خود، طی سخنرانی انتقام جویانه «خائنانی» را تهدید کرد که به او حمله کرده بودند.

تی یری میسان‬