O διχασμός στη Τουρκία

Η τουρκική πολιτική βυθίστηκε στο χάος μετά την ανώνυμη δημοσίευση στο YouTube, στις 27 Μαρτίου, δύο ηχογραφήσεων μια συνεδρίασης της εθνικής ασφάλειας στην οποία η κυβέρνηση εξέταζε ένα στριμμένο χτύπημα για να μπορεί να ξεκινήσει έναν ανοικτό πόλεμο εναντίον της Συρίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύονται παράνομες εγγραφές.
Στις 24 Φεβρουαρίου, μια ηχογραφημένη κασέτα επιτρεπόταν να ακούσουμε τον Πρωθυπουργό να συμβουλεύει το γιο του για το πως να κρύψει 30 εκατομμύρια ευρώ σε μετρητά πριν να έρθουν οι αστυνομικές αρχές να ερευνήσουν τη κατοικία του. Παρά τις διαψεύσεις του κ. Ερντογάν, αυτό το τεκμήριο κατέστρεψε την εικόνα του ως ευσεβής και νομοταγής άνθρωπος.

Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν λειτουργεί κανονικά, από την ημέρα που η Δικαιοσύνη και η Αστυνομία ξεκίνησαν, στα τέλη του 2013, μια τεράστια επιχείρηση κατά διεφθαρμένων προσωπικοτήτων. Ο Πρωθυπουργός είδε σε αυτή την επιχείρηση μια συνωμοσία από τον πρώην σύμμαχό του, που έγινε αντίπαλος, ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν. Απάντησε απολύοντας χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους με τη κατηγορία ότι ήταν μαθητές του.

Και αν ο δυτικός τύπος ξεχώρισε τις εκτροπές κεφαλαίων από όλες τις περιπτώσεις αυτές, οι Τούρκοι από τη πλευρά τους έμαθαν ποια είναι η αληθινή πολιτική του Ερντογάν.
Ο τελευταίος χρηματοδοτούσε σε βάρος του τουρκικού κράτους την Αλ Κάιντα στη Συρία, φιλοξενώντας αρκετές φορές τον τραπεζίτη της αίρεσης, παρόλο που καταζητείται σε παγκόσμιο επίπεδο από τον ΟΗΕ.
Οι ηχογραφήσεις της Παρασκευής απεικονίζουν τον Υπουργό Εξωτερικών, τον αναπληρωτή του, τον αναπληρωτή επικεφαλής του επιτελείου και τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών. Οι τέσσερις άνδρες συζητούσαν για μια μυστική επιχείρηση που θα πραγματοποιούταν από Σύρους πράκτορες και θα αποδιδόταν στη Daech για να δικαιολογηθεί μια τουρκική εισβολή.

Μόλις δημοσιεύτηκαν οι ηχογραφήσεις, η κυβέρνηση, πανικόβλητη, μπλοκάρισε την πρόσβαση στο YouTube.
Απείλησε τον αρχηγό της αντιπολίτευσης Kemal Kılıçdaroğlu, ο οποίος είχε αναφερθεί στη συνομωσία στην τηλεόραση πριν να αποκαλυφθεί και έβαλε να συλληφθεί ο Aytaç, ένας διανοούμενος εγγύς του Φετουλάχ Γκιουλέν (Fethullah Gülen) για τον ίδιο λόγο. Η αυταρχική απάντηση του Ερντογάν δίνει την εντύπωση ότι δεν ελέγχει πλέον την κατάσταση.

Εν πάση περιπτώσει, αυτή η αποκάλυψη υπονομεύει κάθε τουρκική προσπάθεια να παρέμβει λίγο περισσότερο στη Συρία.
Από την αρχή του πολέμου, η Άγκυρα έχει παράσχει την επιμελητειακή υποστήριξη του ΝΑΤΟ στους τζιχαντιστές σε ό τι αφορά όπλα και πληροφορίες, προσέφερε μια ανθρωπιστική κάλυψη με στρατόπεδα στο έδαφός της, και αυτοχρηματοδοτήθηκε με λεηλασίες εργαλειομηχανών, καθώς και αρχαιολογικών θησαυρών στο Χαλέπι.
Σύμφωνα με δύο αξιόπιστες μαρτυρίες, είναι η Άγκυρα που οργάνωσε τη χημική επίθεση στη Γκούτα Δαμασκού (Ghouta) τον Αύγουστο του 2013.
Τέλος, ο τουρκικός στρατός εισήγαγε εκατοντάδες τζιχαντιστές, πριν μια εβδομάδα στη πόλη Κασάμπ (Kassab). Όταν οι τελευταίοι βομβαρδίστηκαν από την Πολεμική Αεροπορία της Συρίας, η Τουρκία κατέρριψε ένα συριακό αεροπλάνο για να τους βοηθήσει.

Η τουρκική εμπλοκή παραείναι μεγάλη για να εξακολουθεί να αρνείται. Η Άγκυρα δεν υποστηρίζει απλά μια πολιτική αντιπολιτευτική δύναμη, αλλά ισλαμιστές μισθοφόρους που ασκούν τρομοκρατία.

Πόσο καιρό θα υποστηρίζουν οι Τούρκοι έναν Πρωθυπουργό, ο οποίος ξεκίνησε διαβεβαιώνοντας τους για την έξοδο του από την Μουσουλμανική Αδελφότητα, ο οποίος διέθετε την υποστήριξη της Ουάσιγκτον, και ο οποίος επέτυχε εύκολα καλά οικονομικά αποτελέσματα, πριν να αποκαλύψει την αληθινή φύση του;
Από της επίθεσης του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης, ο Ερντογάν ξαναέγινε Μουσουλμάνος Αδελφός, υποστήριξε την καταστροφή του λιβυκού κράτους, και μετά της κυβέρνησης της Συρίας από το ΝΑΤΟ και τους Αδελφούς, και σταμάτησε την οικονομική ανάπτυξη.
Αυτή η αποστροφή συνοδεύτηκε από μια αυταρχική εκτροπή που καθιστά την Τουρκία μία από τις χειρότερες χώρες στον κόσμο όσον αφορά την ελευθερία επικοινωνίας, φυλακίζοντας αντιπάλους και δημοσιογράφους.

Και αν ο Πρωθυπουργός δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τη Δύση, επειδή υποστηρίζει το ΝΑΤΟ, δεν έπρεπε να έχει ενώσει τους αντιπάλους τους, υποβάλλοντας τους στην ίδια καταστολή. Εκτός από τον ίδιο το λαό του, θα πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει και το στρατό του, του οποίου οι άδικα φυλακισμένοι στρατηγοί απελευθερώνονται ένα μετά το άλλο από τη δικαιοσύνη.

Την Κυριακή 30 Μαρτίου, ο λαός μίλησε κατά τη διάρκεια των δημοτικών εκλογών: Η Τουρκία δεν απέρριψε το ΑΚΡ του Πρωθυπουργού, αλλά εμφανίστηκε βαθιά διχασμένη σε δύο αμείλικτα αντίθετα στρατόπεδα, από τη μία πλευρά οι ισλαμιστές, από την άλλη οι κοσμικοί.
Η ποσοτική ανωτερότητα των πρώτων επιτρέπει στον Erdoğan να έχει φιλοδοξίες για τις επόμενες προεδρικές εκλογές, αλλά η χώρα του δεν θα είναι ποτέ όπως πριν και δεν θα μπορέσει να προβληθεί ως περιφερειακό μοντέλο.

Με λίγα λόγια, εδώ όπως και αλλού, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι -έστω και με σχετική πλειοψηφία του 45%- δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα επιβάλουν το όραμά τους για την κοινωνία.
Μόλις έγιναν γνωστά τα αποτελέσματα των εκλογών, ο Ερντογάν εκφώνησε στα κεντρικά γραφεία του κόμματός του έναν εκδικητικό λόγο, απειλώντας τους «προδότες» που του επιτέθηκαν.