Ενάντια στον Νετανιάχου, τα δύο τρίτα των Ισραηλινών θέλουν να διαπραγματευτούν με την Χαμάς

Η ισραηλινή κοινή γνώμη αλλάζει. Αφού απομακρύνθηκαν από τον Πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος ήταν αναποτελεσματικός κατά την επίθεση στις 7 Οκτωβρίου, ορισμένοι Ισραηλινοί συσπειρώθηκαν και πάλι πίσω του μετά την ιρανική απάντηση της 11ης Απριλίου. Περίπου το ένα τρίτο από αυτούς τον υποστηρίζει σήμερα. Είναι ταυτόχρονα έποικοι, παράνομα εγκατεστημένοι στη Δυτική Όχθη, και πολίτες που αντιλαμβάνονται τους Άραβες, τους Τούρκους και τους Πέρσες ως εχθρούς.

Τα υπόλοιπα δύο τρίτα ανοίγουν αργά τα μάτια τους. Η εκτέλεση έξι ομήρων από την Χαμάς στις 31 Αυγούστου, ενώ οι «Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις» (IDF) ετοιμάζονταν να τους απελευθερώσουν, τους έδειξε ότι, μακριά από το να τους επιτρέπουν την απελευθέρωση τους, η παρουσία στρατιωτών στη Γάζα τους καταδικάζει σε θάνατο. Ως εκ τούτου, θεωρούν πλέον το πείσμα του πρωθυπουργού να εισβάλει όχι μόνο στη Γάζα, αλλά και στη Δυτική Όχθη, εις βάρος της ζωής των ομήρων, ως απόδειξη ότι εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των εποίκων και όχι όλων των Ισραηλινών Εβραίων. Ωστόσο, δεν βλέπουν τα δεινά των Ισραηλινών Αράβων, ούτε τα πογκρόμ στη Δυτική Όχθη και ακόμη λιγότερο την εθνοκάθαρση στη Γάζα.

Σε αυτή την ατμόσφαιρα, κάλεσε σε γενική απεργία η Χισταντρούτ, η ιστορική Γενική Εργατική Συνομοσπονδία των συνδικάτων του Ισραήλ, η οποία ήταν η κύρια οργάνωση του Yishuv (υποδηλώνει το σώμα Εβραίων κατοίκων στην Παλαιστίνη πριν από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948) κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Όπως όλα τα δυτικά συνδικάτα, αυτή η οργάνωση είναι πολύ λιγότερο σημαντική από ό,τι στο παρελθόν, όταν ήταν έκφραση του κινήματος των κιμπούτς. Σήμερα έχει μόνο 400.000 μέλη, αλλά εξακολουθεί να έχει κάποια ηθική εξουσία. Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης, ο γενικός γραμματέας της, Άρνον Μπαρ-Ντέιβιντ, δήλωσε: «Είμαι εδώ για να πολεμήσω, ώστε να μην μείνει κανείς πίσω. Οι Εβραίοι δεν εγκαταλείπουν Εβραίους, ποιος δεν το ξέρει αυτό; Δεν είναι δυνατόν τα παιδιά μας να πεθαίνουν στα τούνελ για πολιτικούς λόγους». Θεωρώντας ότι η Γενική Εργατική Συνομοσπονδία έκανε πολιτική αντί να υπερασπίζεται τους εργαζόμενους, η κυβέρνηση ζήτησε από το Εθνικό Εργατικό Δικαστήριο να κηρύξει παράνομη τη γενική απεργία. Όσο για τον Υπουργό Οικονομικών, Μπεζαλέλ Σμότριχ, έδωσε εντολή στις υπηρεσίες του να μην πληρώνουν τους απεργούς δημοσίους υπαλλήλους. Ό,τι και να έγινε, η κίνηση ήταν πολύ δημοφιλής. Ενστάλαξε στο μυαλό των Ισραηλινών ότι ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου δεν υπερασπίζει τους Εβραίους, ότι δεν τους είχε υπερασπίσει ποτέ.

Ταυτόχρονα, ένα από τα 32 μέλη της κυβέρνησης, ο υπουργός Άμυνας, στρατηγός Ιωάβ Γκάλαντ, δήλωσε στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι ο νέος στόχος του πρωθυπουργού για κατάληψη του διαδρόμου της Φιλαδέλφειας (δηλαδή της μικρής συνοριακής λωρίδας Αιγύπτου-Γάζας) παραβιάζει τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ χωρίς να παρέχει το παραμικρό στρατηγικό πλεονέκτημα. Η συζήτηση του υπουργικού συμβουλίου, έχοντας μετατραπεί σε υβρεολόγιο, ο στρατηγός Γκάλαντ έφερε το θέμα στη δημόσια αρένα.

Σύμφωνα με τη διαδικτυακή πύλη Ynet (ομάδα του Yediot Aharonot), φημολογούμενη ως κεντρώα και κοντά στη διοίκηση, ενώ τον Μάιο επρόκειτο να συναφθεί συμφωνία με την Χαμάς, όλα ανατράπηκαν από το Διαυγαστικό Έγγραφο της ισραηλινής πλευράς, στις 27 Ιουλίου. Αυτό το κείμενο έθετε ξαφνικά νέες απαιτήσεις για να καταστήσει αδύνατη οποιαδήποτε συμφωνία. Ήταν αυτό το κείμενο που, για πρώτη φορά, ζήτησε την παρουσία των IDF στον διάδρομο της Φιλαδέλφειας.

Μόνο όσοι ακολουθούν την ισραηλινή πολιτική καταλαβαίνουν τον συγχρονισμό της γενικής απεργίας και της φασαρίας του Γκάλαντ. Μας επιτρέπει, τέλος, να καταλάβουμε τι συνέβη πέρυσι.

Την άνοιξη του 2023, τα δημοκρατικά κόμματα είχαν ασκήσει πίεση στην Χισταντρούτ για να οργανώσει μια γενική απεργία ενάντια στην προτεινόμενη μεταρρύθμιση των θεμελιωδών νόμων (που ισοδυναμούν με Σύνταγμα), δηλαδή ενάντια στο πραξικόπημα που διεξήγαγαν οι Σιωνιστές ρεβιζιονιστές. Ωστόσο, η αριστερή Συνομοσπονδία, αντί να επιμείνει στην υπεράσπιση της δημοκρατίας, είχε υποστηρίξει επίσης τον δεξιό στρατηγό Ιωάβ Γκάλαντ τον οποίο ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου μόλις είχε απολύσει ξαφνικά από τη θέση του Υπουργού Άμυνας. Η πίεσή της ήταν τόσο ισχυρή που ο Πρωθυπουργός τον επανάφερε στην κυβέρνηση.

Τότε κανείς δεν είχε καταλάβει τι συνέδεε τους συνδικαλιστές με τον στρατηγό. Ωστόσο, μάθαμε αργότερα ότι είχε απολυθεί επειδή ο τελευταίος είχε εκραγεί στο Υπουργικό Συμβούλιο και ζητούσε επίμονα εξηγήσεις για την έλλειψη αντίδρασης του πρωθυπουργού στις αναφορές της Σιν Μπετ (αντικατασκοπεία) και των IDF. Τέσσερις μήνες πριν από την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, όλες οι ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών έγραφαν αναφορά μετά αναφορά που ανήγγειλαν την «Τέλεια Καταιγίδα» (κωδική ονομασία για την επιχείρηση «Πλημμύρα Αλ-Άκσα» της 7ης Οκτωβρίου) που ετοίμαζε η Παλαιστινιακή Αντίσταση. Ο πρωθυπουργός δεν ήθελε να τους ακούσει. Διατήρησε την κώφωσή του κατά τη διάρκεια της έκρηξης του στρατηγού Γκάλαντ. Δεν υπερασπίστηκε τη χώρα του κατά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, αλλά τη χρησιμοποίησε για να εκκαθαρίσει εθνοτικά τη Γάζα και επέτρεψε να πολλαπλασιαστούν τα αντιαραβικά πογκρόμ στη Δυτική Όχθη.

Επομένως, το ερώτημα που θέταμε από τα μέσα Νοεμβρίου [1] αρχίζει επίσης να απασχολεί ορισμένους Ισραηλινούς: τι θα γινόταν αν ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου δεν ήταν ανίκανος, αλλά συνεργός της επίθεσης;

Αυτό το ερώτημα βασανίζει τους Ισραηλινούς που έχουν ζητήσει τη δημιουργία μιας κρατικής εξεταστικής επιτροπής για όλες τις πτυχές της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου, της προετοιμασίας και της ανταπάντησής σε αυτή. Το ζήτησε και η Γενικός Εισαγγελέας του Ισραήλ, Γκάλη Μπαχαράβ Μιαρά, που θεωρεί βάσιμο αυτό το αίτημα. Ωστόσο, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου και οι συνεργοί του αντιτάχθηκαν σε αυτό.

Αυτή το ζήτημα είναι στα χείλη όλων σήμερα, αφού ο ισραηλινός Τύπος αποκάλυψε ότι η αντικατασκοπεία, η Σιν Μπετ/Shabak, είχε προειδοποιήσει τον Πρωθυπουργό για την επικείμενη επίθεση, 10 εβδομάδες νωρίτερα [2]. Αυτή τη φορά, δεν μιλάμε πλέον για ξένες πηγές, αλλά για μια από τις ισραηλινές υπηρεσίες ασφαλείας.

Σταδιακά η ιστορία του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού επανέρχεται στην επιφάνεια. Οι Εβραίοι υπερεθνικοί (οι Καχανιστές) δεν είναι άλλη μια εβραϊκή αίρεση. Βεβαίως, κάνουν εκστρατεία για την καταστροφή του τζαμιού Αλ-Άκσα και την ανοικοδόμηση στη θέση του του Ναού του Σολομώντα, ενώ οι ραβίνοι Χαρέντι, Ασκεναζί και Σεφαραδίτες, επιπλέον από τους μεγάλους Ισραηλινούς ραβίνους, το θεωρούν ακάθαρτο και απαγορεύουν σε όλους τους Εβραίους την είσοδο στις αυλές του τζαμιού Αλ Άκσα. Φαίνεται λοιπόν να ξεχωρίζουν από τους ρεβιζιονιστές σιωνιστές του Ζέεβ Γιαμποτίνσκι και του Μπένζιον Νετανιάχου που εκστράτευαν για ένα εβραϊκό κράτος από τον Νείλο μέχρι τον Ευφράτη. Στην πραγματικότητα, ο ραβίνος Meïr Kahane ήταν πράκτορας του Γιτζάκ Σαμίρ (διαδόχου του Γιαμποτίνσκι) στις Ηνωμένες Πολιτείες που τον χρηματοδοτούσε μέσω της Μοσάντ της οποίας ήταν τότε ένας από τους ηγέτες. Εξάλλου, κατά την πρώτη του θητεία ως πρωθυπουργός, το 1996, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου είχε διατάξει να σκαφτεί μια σήραγγα κάτω από το τζαμί Αλ Άκσα.

Κανείς στο Ισραήλ δεν υπενθυμίζει ότι ο Ζέεβ Γιαμποτίνσκι και ο Μπένζιον Νετανιάχου (πατέρας του Πρωθυπουργού) ήταν σύμμαχοι του Μπενίτο Μουσολίνι ο οποίος φιλοξένησε την πολιτοφυλακή τους, το Μπετάρ, στη Ρώμη [3]. Ακόμη περισσότερο, κανένας Ισραηλινός δεν τολμά να αναρωτηθεί για τους δεσμούς μεταξύ αυτών των ιστορικών φασιστών και του ναζισμού. Βέβαια, ο Jabotinski πέθανε στην αρχή του πολέμου, στις 4 Αυγούστου 1940, στη Νέα Υόρκη, χωρίς να χρειαστεί να σχολιάσει τη φυλετική του ιδεολογία. Όμως, κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, ενώ ήταν διαχειριστής της (Παγκόσμιας) Σιωνιστικής Οργάνωσης, συμμάχησε με τους αναπόσπαστους Ουκρανούς εθνικιστές των Σίμων Πετλιούρα και Ντμίτρο Ντόντσοφ κατά των Σοβιετικών. Οι άντρες τους έκαναν σφαγές Εβραίων χωρίς να προκαλέσουν την παραμικρή αντίδρασή του. Όταν η Σιωνιστική Οργάνωση του ζήτησε εξηγήσεις, ο ίδιος παραιτήθηκε χωρίς να απαντήσει.
Ο Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν, ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ οπαδός των Συμμάχων, έλεγε ότι ο Τζαμποτίνσκι ήταν σίγουρα φασίστας και ίσως ναζί· λόγος για τον οποίο αντιτάχθηκε στη μεταφορά της στάχτης του στην Ιερουσαλήμ.
Το ερώτημα τίθεται για δύο λόγους: πρώτον, οι ρεβιζιονιστές Σιωνιστές διεξήγαγαν διαπραγματεύσεις με τους Ναζί καθ’ όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εναντίον των Συμμάχων. Ήταν οι Γερμανοί που αρνήθηκαν να προχωρήσουν περαιτέρω στη συνεργασία τους, ενώ οι Εβραίοι μαθητές του Τζαμποτίνσκι ήταν αιτούντες.

Στη συνέχεια, τον περασμένο Μάιο, ο ιστορικός Ναντάβ Καπλάν αποκάλυψε [4] ότι οι μαθητές του Τζαμποτίνσκι παρακολούθησαν λεπτομερώς τις διαπραγματεύσεις του Ούγγρου Rezső Kasztner (γνωστός ως «Rudolf Ysrael Kastner») με τους Ναζί σε όλο τον Παγκόσμιο Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου με τον Άντολφ Άιχμαν, υπεύθυνου για την μεταφορά των Εβραίων στα στρατόπεδα εξόντωσης. Έθεσε την υπόθεση (αυτή τη στιγμή ανεπαρκώς τεκμηριωμένη) ότι ο Μπεν-Γκουριόν είχε διατάξει τη δολοφονία του κατά τη διάρκεια της δίκης του για να μην ανοίξει ξανά η πληγή. Εάν το έργο του Κάπλαν αναπτυσσόταν, θα υπήρχε συνέχεια μεταξύ της σφαγής των Εβραίων από τους Ναζί και αυτής των Παλαιστινίων από τους Ρεβιζιονιστές Σιωνιστές.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι Ισραηλινοί δεν είναι θύματα της Χαμάς, αλλά, όπως οι Παλαιστίνιοι, των ρεβιζιονιστών Σιωνιστών.