Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, σε τηλεοπτική ομιλία στις 13 Οκτωβρίου, δήλωσε: «Θα ήθελα να απευθύνω μια άμεση έκκληση στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ. Ήρθε η ώρα για σας να αποσύρετε την UNIFIL από τα προπύργια της Χεζμπολάχ και τις ζώνες μάχης. Ο ισραηλινός στρατός το έχει ζητήσει πολλές φορές και έλαβε επανειλημμένες αρνήσεις, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να παρέχει ανθρώπινες ασπίδες στους τρομοκράτες της Χεζμπολάχ. Η άρνησή σας να εκκενώσετε τους στρατιώτες της UNIFIL τους μετέτρεψε σε ομήρους της Χεζμπολάχ, θέτοντας τους ίδιους και τους στρατιώτες μας σε κίνδυνο».

Κατά τη διάρκεια της Βρετανικής αποχώρησης από την υπό εντολή Παλαιστίνη (δηλαδή από την Παλαιστίνη που τέθηκε από την Κοινωνία των Εθνών υπό την προσωρινή διοίκηση του Ηνωμένου Βασιλείου), στις 14 Μαΐου 1948, το Σιωνιστικό Γενικό Συμβούλιο, μια προέλευση της Χαγκάνα (δηλαδή της κύριας πολιτοφυλακής της εβραϊκής μεταναστευτικής κοινότητας), κήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία του Κράτους του Ισραήλ. Ανακοινώθηκε από τον πρόεδρο του Εβραϊκού Πρακτορείου (δηλαδή το εκτελεστικό όργανο της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης).

Είναι σημαντικό να επισημάνουμε εδώ ότι οι Βρετανοί κατακτητές αποχώρησαν μόνο από το ένα τέταρτο περίπου της υπό εντολή Παλαιστίνης. Είχαν ήδη αποχωρήσει επίσημα από τα άλλα τρία τέταρτα, δημιουργώντας την υπό εντολή Υπεριορδανία, τη μελλοντική Ιορδανία.

Εκ μέρους του Σιωνιστικού Γενικού Συμβουλίου, ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν διαβάζει τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Κράτους του Ισραήλ.

Μετά από λίγες μέρες διαβουλεύσεων, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε να αναγνωρίσει το νέο κράτος, όχι χωρίς να τονίσει ότι, κατ’ αρχήν, δεν εναπόκειται σε μια πολιτοφυλακή, τη Χαγκάνα, να ανακηρύξει ένα κράτος, ακόμα κι αν αυτή η διακήρυξη πλήρωνε το κενό της αποχώρησης της υπό εντολή αρχής, δηλαδή των Βρετανών. Η γενική συνέλευση είχε σημειώσει ότι η διακήρυξη της ανεξαρτησίας δεν έλεγε τίποτα για το καθεστώς αυτού του κράτους (θεοκρατία ή δημοκρατία), ούτε για τα σύνορά του. Σκόπευε να συνεχίσει το σχέδιό της για τη δημιουργία ενός διεθνικού κράτους, τόσο αραβικού όσο και εβραϊκού, χωρίς εδαφική συνέχεια μεταξύ των δύο οντοτήτων (η Ιερουσαλήμ και η Βηθλεέμ είχαν διεθνές καθεστώς). Είχε καθησυχαστεί από την αναφορά του νέου κράτους για «πλήρη ισότητα κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων σε όλους τους πολίτες χωρίς διάκριση πεποιθήσεων, φυλής και φύλου».

Την επομένη της ανεξαρτησίας, η Αίγυπτος, το Ιράκ, η Υπεριορδανία, ο Λίβανος, η Συρία και η Υεμένη έστειλαν τον στρατό τους στην Παλαιστίνη. Η επίσημη ιστορία σήμερα διαβεβαιώνει ότι αυτές οι έξι χώρες (οι «Άραβες», δηλαδή οι «Μουσουλμάνοι») δεν δέχονταν ένα εβραϊκό κράτος, ενώ πέντε από αυτές εναντιώνονταν στον εβραϊκό αποικισμό μετά τον βρετανικό αποικισμό και ότι η έκτη υποστήριζε το Ισραήλ. Η θρησκεία ήταν ένα ζήτημα μόνο για την Izz al-Din al-Qassam, τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και τον ναζί μουφτή Mohammed Amin al-Husseini. Ομοίως, η προπαγάνδα ισχυρίζεται ότι αυτοί οι στρατοί ηττήθηκαν από τον γενναίο ισραηλινό στρατό, υπονοώντας «από την πρώτη μέρα, ότι οι Εβραίοι ήταν ηθικά ανώτεροι από τους Άραβες». Η πραγματικότητα ήταν αρκετά διαφορετική. Ο Παγκόσμιος Πόλεμος μόλις είχε τελειώσει και καμία από αυτές τις χώρες, εκτός από την Υπεριορδανία, δεν είχε στρατό αντάξιο του ονόματος. Τα στρατεύματά τους αποτελούνταν αποκλειστικά από εθελοντές. Επιπλέον, ο υπεριορδανικός στρατός, ο οποίος τερμάτισε τη σύγκρουση, πολέμησε στο πλευρό του Ισραήλ εναντίον των άλλων Αράβων. Πράγματι, η Υπεριορδανία, ακόμα υπό βρετανική επιρροή, ήλπιζε να αποτρέψει τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους και να προσαρτήσει το έδαφός του. Ο στρατός του δεν ήταν άλλος από αυτόν των Βρετανών (η «Αραβική Λεγεώνα») και βρισκόταν πάντα υπό τη διοίκηση του στρατηγού John Bagot Glubb (γνωστός και ως «Glubb Pasha»). Ήταν οι Υπεριορδανοί (στην πραγματικότητα οι Βρετανοί) και όχι οι Ισραηλινοί που νίκησαν τους άλλους αραβικούς στρατούς. Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, ο κυρίαρχος τους, ο βασιλιάς Αμπντουλάχ Α’, ανακηρύχθηκε «βασιλιάς της Παλαιστίνης».

Κατά τη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης, οι ισραηλινές δυνάμεις άφησαν τους Βρετανούς της Υπεριορδανίας να πολεμήσουν εναντίον των Αράβων και εφάρμοσαν από τη πλευρά τους το Σχέδιο Δ (στα Εβραϊκά: Σχέδιο «Dalet»). Η Χαγκάνα στην πραγματικότητα σκόπευε να μοιραστεί όσο το δυνατόν λιγότερα εδάφη με την Υπεριορδανία. Οι ισραηλινές δυνάμεις εισήγαγαν παράνομα όπλα από την Τσεχοσλοβακία (ήδη υπό κομμουνιστική διοίκηση), πιθανώς με τη συμφωνία της ΕΣΣΔ, δήθεν για να πολεμήσουν τον βρετανικό αποικισμό, στην πραγματικότητα για να εκδιώξουν τους Παλαιστίνιους. Είναι η Νάκμπα (καταστροφή). 750.000 Παλαιστίνιοι (μεταξύ του 50 και 80% του πληθυσμού) εκτοπίστηκαν βίαια.

Το Ισραήλ ζήτησε και πέτυχε, τον επόμενο χρόνο, την ένταξη του στα Ηνωμένα Έθνη. Εκείνη την εποχή κανένα αποαποικιοποιημένο κράτος δεν ήταν μέρος τους. Οι χώρες υπό αγγλοσαξονική επιρροή αποτελούσαν την πλειοψηφία. Ωστόσο, δεν δέχθηκαν το Ισραήλ παρά μόνο υπό όρους. Στο ψήφισμά της 273, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αναφέρεται σε γραπτή δέσμευση του Υπουργού Εξωτερικών της προσωρινής κυβέρνησης του Ισραήλ, Μοσέ Σέρτοκ, με την οποία «αποδέχεται χωρίς καμία επιφύλαξη τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και αναλαμβάνει να τις τηρεί από την ημέρα που θα γίνει μέλος των Ηνωμένων Εθνών» [1].

Στις 15 Νοεμβρίου 1970, ο Καΐμ Χερζόγκ, μόνιμος εκπρόσωπος του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη και μελλοντικός πρόεδρος του Κράτους του Ισραήλ, έσκισε στο βήμα της γενικής συνέλευσης την απόφαση 3379, η οποία χαρακτήριζε τον Σιωνισμό ως «μια μορφή ρατσισμού και φυλετικών διακρίσεων».

Μέχρι σήμερα, το Ισραήλ δεν έχει τηρήσει αυτή τη δέσμευση και δεν έχει συμμορφωθεί με 229 ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης. Ως εκ τούτου, η συμμετοχή του θα μπορούσε να ανασταλεί ανά πάσα στιγμή.

Τους τελευταίους μήνες,
• ο υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, Ισραήλ Κατς, δήλωσε στις 23 Μαρτίου ότι ο ΟΗΕ έχει γίνει «μια αντισημιτική και αντι-ισραηλινή οργάνωση που φιλοξενεί και ενθαρρύνει την τρομοκρατία».
• Το Ισραήλ έχει οδηγήσει μια εκστρατεία εναντίον μιας υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών, της Υπηρεσίας Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή (UNRWA), κατηγορώντας την ότι είναι στην υπηρεσία της Χαμάς. Τον περασμένο Ιούλιο, η Κνεσέτ ψήφισε τρεις νόμους (1) που απαγορεύουν στην UNRWA να λειτουργεί στο ισραηλινό έδαφος (2) που στερεί το προσωπικό της από τις διπλωματικές ασυλίες (3) κηρύσσοντάς την τρομοκρατική οργάνωση.
• Ο μόνιμος εκπρόσωπος του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη, Γκιλάντ Ερντάν, δήλωσε στο τέλος της θητείας του τον περασμένο Αύγουστο, μιλώντας από την έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ότι «αυτό το κτίριο πρέπει να ισοπεδωθεί».
• Ο Υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, Ισραήλ Κατς, ανακήρυξε τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες persona non grata .
• Οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF) στόχευσαν εσκεμμένα στρατιώτες της Προσωρινής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στον Λίβανο (UNIFIL), τραυματίζοντας δύο «κυανόκρανους» της Σρι Λάνκα.

Τι πρέπει να θυμάστε :
• Το Ισραήλ δεν δημιουργήθηκε από τον λαό του, αλλά από τον στρατό του.
• Τον πρώτο αραβοϊσραηλινό πόλεμο δεν τον κέρδισαν οι Ισραηλινοί, αλλά οι Άραβες της Υπεριορδανίας υπό βρετανική διοίκηση.
• Με την ένταξη του στα Ηνωμένα Έθνη, το Ισραήλ δεσμεύτηκε να σεβαστεί όλα τα ψηφίσματά τους, κάτι που ποτέ δεν έχει κάνει 229 φορές.
• Μετά την Παλαιστίνη, τον Λίβανο, την Συρία, το Ιράκ, την Υεμένη και το Ιράν, η κυβέρνηση Νετανιάχου άνοιξε ένα όγδοο μέτωπο, αυτή τη φορά κατά των Ηνωμένων Εθνών.

Υποστηρίξτε μας με:
– καταθέτοντας δωρεά 25 ευρώ
– καταθέτοντας δωρεά 50 ευρώ
– καταθέτοντας δωρεά 100 ευρώ
– καταθέτοντας δωρεά 500 ευρώ
– καταθέτοντας δωρεά 1.000 ευρώ
Ή καλύτερα: εγγραφείτε στην εβδομαδιαία εμπιστευτική επιστολή μας. Διατίθεται μόνο στα Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Ισπανικά.
Χάρη σε εσάς, θα μπορέσουμε να κρατηθούμε.

Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

[1] « Admission d’Israël à l’Organisation des Nations Unies », Réseau Voltaire, 11 mai 1949.