Προς την ειρήνη χωρίς την ένοπλη αντιπολίτευση

Οι διαπραγματεύσεις που προβλέπονται από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για την επίλυση της σύγκρουσης της Συρίας αναμένεται να ξεκινήσουν στη Γενεύη σήμερα 1η Φεβρουαρίου, 2016, με μια εβδομάδα καθυστέρηση. Σε αντίθεση με την ελπίδα των νεοσυντηρητικών και φιλελεύθερων γερακιών κατά την έναρξη του πολέμου, δεν θα θεσπιστεί η συνθηκολόγηση της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας και να αντικατασταθεί με ένα «Μεταβατικό Όργανο» υπό τη κυριαρχία των Αδελφών Μουσουλμάνων, αλλά να διαπραγματευτεί μια κατάπαυση του πυρός, και μετά να οργανωθεί η σύνταξη ενός νέου συντάγματος και εκλογές ανοιχτές σε όλους.

Η απαξίωση του ΟΗΕ

Πρώτον, η ίδια η αρχή των διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών έχει αμφισβητηθεί από τη δημοσίευση πληροφοριών σχετικά με το μυστικό ρόλο -από το 2005- του βοηθού του Γενικού Γραμματέα, Jeffrey Feltman, και του ακαδημαϊκού εμπειρογνώμονα σύμβουλου του, Volker Perthes [1].

Εμφανίζεται πράγματι ότι τα Ηνωμένα Έθνη δεν είναι ουδέτερο μέρος, αλλά συμμετέχουν στη σύγκρουση. Είναι τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία διοργάνωσαν την Επιτροπή Mehlis και το Ειδικό Δικαστήριο για το Λίβανο, για να κατηγορήσουν, να δικάσουν και να καταδικάσουν τους Πρόεδρους Εμίλ Λαχούντ και Μπασάρ αλ-Άσαντ για τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι. Είναι τα Ηνωμένα Έθνη που έδωσαν αμοιβές σε ψευδομάρτυρες, δημιούργησαν ένα δικαστήριο χωρίς την έγκριση ούτε από την κυβέρνηση ούτε από το Κοινοβούλιο του Λιβάνου, και στη συνέχεια αρνήθηκαν να κυκλοφορήσουν την έκθεσή τους για την αναπαράσταση της δολοφονίας. Είναι και πάλι τα Ηνωμένα Έθνη, που σύνταξαν τον Ιούλιο του 2012, το σχέδιο Feltman-Perthes για ολική και άνευ όρων παράδοση της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας, και έπειτα καθυστέρησαν τις διαπραγματεύσεις με την ελπίδα μιας αναμφισβήτητης νίκης των τζιχαντιστών.

Το γεγονός ότι η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξαν να μην αποκαλύψουν το σχέδιο Perthes-Feltman, αλλά απέτυχαν ως τόσο να περιορίσουν την επιθετική δράση του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, από τη μια, έσωσε τον θεσμό του ΟΗΕ από μια υπαρξιακή κρίση, αλλά έχασε κάθε αξιοπιστία, τουλάχιστον στην περίπτωση της Συρίας.

De facto, οι αντίπαλοι της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας γνωρίζουν ότι οι διοργανωτές του ΟΗΕ είναι πλέον για τους ίδιους άχρηστοι συμμάχοι υπό πίεση από τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντίθετα, η συριακή αντιπροσωπεία επιφυλάσσεται πάντα για τον εαυτόν της τη δυνατότητα να αρνηθεί μια συμφωνία που θα επιβαλλόταν βάσει προηγούμενων μυστικών δράσεων των διοργανωτών του ΟΗΕ.

Ως εκ τούτου, η Γενεύη 3 εμφανίζεται πλέον όχι ως μια πρωτοβουλία των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και ως αμερικανορωσική συμφωνία.

Οι νέοι ηγέτες της αντιπολίτευσης αυτο-περιθωριοποιήθηκαν

Δεύτερον, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο οποίος ήθελαν μέχρι τώρα είτε να καταστρέψουν την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας είτε τουλάχιστον να της επιβάλουν μια συμβιβαστική λύση, δεν έχουν πλέον συμφέρον για αυτό. Όπως το είχε αναλύσει η Rand Corporation, πριν από ένα χρόνο ήδη, κάθε άλλη κυβέρνηση από τη σημερινή θα είναι χειρότερη από τη παρούσα τόσο για τη Μόσχα όσο και για την Ουάσιγκτον.

Πράγματι, στις αρχές του πολέμου, η αντιπολίτευση εκπροσωπούταν από διανοούμενους που η CIA είχε διαφθείρει κατά τα προηγούμενα έτη από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους που δούλευαν για το Langley, τουλάχιστον από το 1953.

Δεν είναι πλέον η περίπτωση σήμερα. Οι διανοούμενοι, οι οποίοι είχαν την ικανότητα να κυβερνήσουν, αναγκάστηκαν να παραχωρούν τη θέση τους σε πολέμαρχους που έχουν προσληφθεί και χρηματοδοτηθεί από τη Σαουδική Αραβία. Ωστόσο, το σαουδαραβικό βασίλειο είναι ένα φυλετικό σύστημα που δέχεται μόνο φυλετικούς δεσμούς επικυρίαρχου-υποτελούς. Επέλεξε συνεπώς αυτούς τους πολέμαρχους σε συνάρτηση της συμμετοχής τους ή της φυλετικής τους καταγωγής. Μετά από ορισμένα χρόνια, ακόμα και εκείνοι που προέρχονται από αστικές οικογένειες ξαναβρήκαν τη φυλετική τους συμπεριφορά.

Με τον τρόπο αυτό, δεν μπορούν παρά να αντιπροσωπεύουν μόνο τους νομάδες της συρο-σαουδαραβικής έρημου. Όσον αφορά τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, δεν κατάφεραν να διατηρήσουν την εξουσία στην Τυνησία και την Αίγυπτο. Συνεπώς, δεν θεωρούνται πλέον από την Ουάσιγκτον ως κατάλληλοι να κυβερνήσουν μια χώρα.

Ο διορισμός στο Ριάντ ενός προέδρου και ενός εκπρόσωπου της διαπραγματευτικής επιτροπής, που επιλέχτηκε ανάμεσα στους πρώην Μπααθιστές υπουργούς δεν κρύβει την πραγματικότητα των πολεμάρχων.

Αυτό είναι εξάλλου ένα δίδαγμα αυτού του πολέμου: η παράφυση συμμαχία των δυτικών με τους Σαούντ έφτασε σε αδιέξοδο. Αυτό που ήταν ανεκτό για τους Σαούντ στη χώρα τους, δεν είναι ανεκτό στο εξωτερικό. Η επέκταση του ουαχαμπιτισμού δημιουργεί προβλήματα σήμερα για τους Ευρωπαίους στο έδαφός τους, και η επέκταση του φυλετισμού στη Μέση Ανατολή θα ήταν μια καταστροφή για όλους, γιατί αυτό θα σήμαινε μια «Σομαλοποίηση» της περιοχής. Αυτό βέβαια, ήταν ο στόχος των οπαδών του Στρως, αλλά δεν είναι πλέον ο στόχος του προέδρου Ομπάμα. Δεν θα υπογραμμίσουμε ποτέ αρκετά το ασυμβίβαστο των σύγχρονων κρατών με τις φυλετικές κοινωνίες, γεγονός που οδήγησε εξάλλου όλα τα σύγχρονα κράτη να αστικοποιήσουν τον πληθυσμό τους.

Μπορεί η Δαμασκός να επιτευχθεί συμφιλίωση χωρίς τη Γενεύη 3;

Τρίτον, η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας που αναγκαζόταν να διαπραγματευτεί το 2012 για να επιβιώσει, δεν αναγκάζεται πλέον. Παντού στο έδαφος, εκτός στη Βόρεια Ανατολή, ο συριακός αραβικός στρατός ανακαταλαμβάνει το έδαφος που είχε χάσει. Δεν πηγαίνει στη Γενεύη παρά μόνο επειδή είναι πεπεισμένη για την ανάγκη να συμφιλιώσει με το 10% του πληθυσμού της που υποστήριξε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.

Λαμβάνοντας υπόψη την απουσία αντιπροσωπείας της αντιπολίτευσης την περασμένη εβδομάδα, η Δαμασκός πάλι αναρωτήθηκε για τις άλλες επιλογές της. Δεν χρειάστηκε τις μεγάλες δυνάμεις για να συνάψει τοπικά συμφωνίες συμφιλίωσης και μπορεί πιθανώς να το καταφέρει επίσης σε εθνικό επίπεδο, αν η αντιπολίτευση δεχόταν να αποκηρύξει την «ανατροπή του καθεστώτος».

Εν κατακλείδι, οι διαπραγματεύσεις της Γενεύης δεν μπορούν παρά μόνο να οδηγήσουν στην ενσωμάτωση παρατάξεων της αντιπολίτευσης στο κόρφο μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ωστόσο, αυτό παραμένει αδύνατο, δεδομένου των θέσεων των χορηγών αυτής της αντιπολίτευσης (Σαουδική Αραβία, Τουρκία και Κατάρ). Στην τρέχουσα μορφή τους, τίποτα δεν μπορεί να βγει λοιπόν από αυτούς τους μονολόγους.

Θυμηθείτε:
– Η ομάδα των διαπραγματευτών του ΟΗΕ (Jeffrey Feltman, Staffan De Mistura και Volker Perthes) έχασε τη φαινομενική της ουδετερότητας, μετά την αποκάλυψη της μυστικής της δέσμευσης κατά της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.
– Η αντιπολίτευση που χρηματοδοτείται από τη Σαουδική Αραβία, παρά τις δύο πρόσοψεις, αποτελείται πλέον μόνο από πολεμάρχους από συρο-σαουδαραβικές φυλές, γεγονός που την αποτρέπει να αξιώσει να εκπροσωπεί το σύνολο των Σύρων.
– Η Συρία δεν χρειάζεται πλέον τις Μεγάλες Δυνάμεις για την επίτευξη της εθνικής συμφιλίωσης.