Ο δυτικός Τύπος γιόρτασε τα δέκα χρόνια πολέμου ενάντια στη Συρία επαναλαμβάνοντας σε σημείο κορεσμού την ανάγνωση του για τα γεγονότα. Σύμφωνα με αυτήν, είμαστε μάρτυρες μιας εξέγερσης ενάντια στη δικτατορία του Αλαουϊτή «Μπασάρ» (δηλαδή του πρόεδρου αλ-Άσαντ). Αυτό το σκληρό καρύδι φέρεται ότι διεξαγάγει βασανιστήρια σε μεγάλη κλίμακα και επομένως είναι υπεύθυνος για τους θανάτους μισού εκατομμυρίου συμπολιτών του. Η πληθώρα των άρθρων που δημοσιεύονται βασίζονται στις μαρτυρίες των «Δημοκρατών» που βρήκαν καταφύγιο στην Ιντλίμπ.
Αλλά:
– Ό τι συμβαίνει στη Συρία είναι όμοιο με αυτό που συμβαίνει στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και την Υεμένη. Αυτές οι τέσσερις άλλες χώρες δεν έχουν πλέον, για πολύ καιρό, έναν ηγέτη που μπορεί να κατηγορηθεί ότι είναι δικτάτορας. Η πραγματική αιτία της κατάρρευσής τους πρέπει να αναζητηθεί έξω από τα σύνορά τους: δεν πρόκειται για εμφύλιους πολέμους, αλλά για το σχέδιο Rumsfeld / Cebrowski το οποίο ο πρόεδρος Μπους χαρακτήρισε ως «ατελείωτο πόλεμο».
– Η Συρία δεν είναι μια αλαουϊτική δικτατορία, αλλά μια μπάαθιστική Δημοκρατία του. Μπορούμε να γελάσουμε με την ακαμψία αυτού του κόμματος, αλλά όχι να αρνούμαστε τον κεντρικό του ρόλο στη χώρα, ούτε να αμφισβητούμε τον κοσμικό του χαρακτήρα.
– Τα βασανιστήρια είναι πάνω απ ’όλα έργο των τζιχαντιστών. Πραγματοποιήθηκε τη δεκαετία του 1950 από τη Συρία όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο υποστήριξαν το πραξικόπημα του Adib Chichakli. Εκείνη την εποχή, το ΝΑΤΟ έστειλε τον SS Aloïs Brunner για να εκπαιδεύσει τις συριακές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες υιοθέτησαν τότε τη σκληρότητα των Ναζί. Ο Χαφέζ αλ-Άσαντ ήρθε στην εξουσία το 1971, έδιωξε τον Μπράννερ αλλά διατήρησε τους αστυνομικούς εκπαιδευμένους από εκείνον. Όταν ο Μπασάρ αλ Άσαντ έγινε πρόεδρος το 2000, συνέλαβε και φυλάκισε τον Μπράννερ και απαγόρευσε αυστηρά τα βασανιστήρια. Στην αρχή του πολέμου το 2011, ορισμένοι αξιωματούχοι, με δική τους πρωτοβουλία, άσκησαν βασανιστήρια. Καθαιρέθηκαν όλοι από τις θέσεις τους και δικάστηκαν. Οι περισσότεροι διέφυγαν και τους χορηγήθηκε άσυλο στην Ευρώπη. Κάποιοι δικάονται αυτήν τη στιγμή στη Γερμανία.
– Ο πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσαντ δεν είναι σε καμία περίπτωση υπεύθυνος για το θάνατο των συμπολιτών του, τους οποίους δεν έπαψε ποτέ να υπερασπίζεται. Αντιθέτως, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία, που έχουν υποστηρίξει στρατιωτικά και οικονομικά τους τζιχαντιστές, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για αυτούς τους θανάτους.
– Σήμερα η Συριακή Αραβική Δημοκρατία χωρίζεται σε τρία μέρη. Εκτός από την απελευθερωμένη περιοχή, ένα μικρό μέρος στα βορειοδυτικά είναι υπό κατοχή των Ηνωμένων Πολιτειών και των Κούρδων μισθοφόρων τους. Ένα άλλο μικρό μέρος, στα βορειοανατολικά, το κυβερνείο της Ιντλίμπ, είναι υπό την κατοχή της Αλ Κάιντα, της οποίας το τοπικό τωρινό όνομα είναι Hay’at Tahrir al-Sham (Οργάνωση για την Απελευθέρωση του Λεβάντε - HTS). Ο πληθυσμός της Ιντλίμπ εκτιμάται από τους Δυτικούς σε αρκετά εκατομμύρια, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα 100.000 άτομα. Αυτό το Ισλαμικό Εμιράτο προστατεύεται από τον τουρκικό στρατό. Δεν είναι δυνατόν να μιλάει κανείς για δημοκρατία εκεί χωρίς να αποκεφαλιστεί. Οι μαρτυρίες του Δυτικού Τύπου δεν μπορούν επομένως παρά μόνο να είναι παραμύθια.
Τις τελευταίες εβδομάδες, η Hay’at Tahrir al-Sham έλαβε διαταγή από την Ουάσινγκτον, όχι να εντείνει τις επιχειρήσεις κατά της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας, αλλά να προετοιμάσει τρομοκρατικά χτυπήματα στη Μόσχα. Γι ’αυτό, μόλις απελευθέρωσε τον Ουζμπεκιστανό τζιχαντιστή Sirajuddin Mukhtarov (γνωστό ως «Abu Salah al-Uzbeki») [φωτογραφία], τον οποίο είχε συλλάβει πριν από εννέα μήνες κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης του με τον Abu Mohamad al-Julani. Ο Μουχτάροφ ήταν ο επικεφαλής της επίθεσης στο μετρό στην Αγία Πετρούπολη το 2017 (15 νεκροί). Τώρα εκπαιδεύει ομάδες αυτοκτονίας για επιχειρήσεις στη Ρωσία.
