In tegenstelling tot Netanyahu wil twee derde van de Israëli’s onderhandelen met Hamas

De Israëlische publieke opinie is aan het veranderen. Na zich te hebben afgekeerd van premier Benyamin Netanyahu, die ineffectief was tijdens de aanval op 7 oktober, schaarden sommige Israëli’s zich weer achter hem na de Iraanse vergeldingsactie op 11 april. Ongeveer een derde van hen steunt hem momenteel. Dit zijn zowel de kolonisten die zich illegaal op de Westelijke Jordaanoever hebben gevestigd als de burgers die de Arabieren, Turken en Perzen als vijanden zien.

De overige tweederde opent langzaam de ogen. De executie van zes gijzelaars door Hamas op 31 augustus toen de “Defence Forces” (IDF) op het punt stonden hen te bevrijden, liet hen zien dat de aanwezigheid van soldaten in Gaza hen niet redde, maar ter dood veroordeelde. Ze zien nu in de halsstarrigheid van de premier om niet alleen Gaza binnen te vallen, maar ook de West Bank, ten koste van het leven van de gijzelaars, het bewijs dat hij alleen de belangen van de kolonisten dient en niet die van alle Israëlische Joden. Toch hebben ze geen oog voor het lijden van de Israëlische Arabieren, de pogroms op de Westelijke Jordaanoever en nog minder voor de etnische zuiveringen in Gaza.

Het was in deze sfeer dat Israëls historische vakbond, de Histadrut, die tussen de oorlogen de belangrijkste organisatie van de Yishuv was, een algemene staking uitriep. Zoals alle Westerse vakbonden is deze organisatie veel kleiner dan vroeger, toen ze voortkwam uit de kibboetsim-beweging. Ze heeft nu slechts 400.000 leden, maar heeft nog steeds moreel gezag. Tijdens een bijeenkomst verklaarde haar secretaris-generaal, Arnon Bar-David: “Ik ben hier om te strijden zodat niemand in de steek wordt gelaten. Joden laten geen Joden in de steek, wie weet dat niet? We kunnen niet toestaan dat onze kinderen sterven in de tunnels vanwege politieke overwegingen”. Omdat de regering van mening was dat de vakbond zelf politiek speelde in plaats van de arbeiders te verdedigen, kreeg ze de Nationale Arbeidsrechtbank zover om de algemene staking onwettig te verklaren. De minister van Financiën, Bezalel Smotrich, droeg zelf zijn departementen op om de stakende ambtenaren niet te betalen. Hoe dan ook, de staking werd goed bijgewoond. Het stond in het geheugen van de Israëli’s gegrift dat Benyamin Netanyahu de Joden niet verdedigde, dat hij hen nooit had verdedigd.

Tegelijkertijd verklaarde één van de 32 leden van de regering, de minister van Defensie, generaal Yoav Galland, in de ministerraad dat de nieuwe doelstelling van de premier om de Philadelphi-corridor (d.w.z. de kleine strook grens tussen Egypte en Gaza) te bezetten, de Camp David-akkoorden schendt zonder ook maar het geringste strategische voordeel op te leveren. Toen de kabinetsdiscussie overging in scheldpartijen, maakte generaal Gallant de zaak openbaar.

Volgens het internetportaal Ynet (onderdeel van Yediot Aharonot), dat als centristisch wordt beschouwd en dicht bij de regering staat, stond in mei een akkoord met Hamas op het punt bereikt te worden, maar werd alles op zijn kop gezet door het Clarification Document van Israëlische kant op 27 juli. Deze tekst stelde plotseling nieuwe eisen die elk akkoord onmogelijk maakten. Voor het eerst werd een IDF-aanwezigheid in de Philadelphia-corridor geëist.

Alleen wie de Israëlische politiek volgt, begrijpt het gelijktijdige karakter van de algemene staking en de uitbarsting van Gallant. Het stelt ons in staat om eindelijk te begrijpen wat er vorig jaar gebeurde.

In het voorjaar van 2023 hadden de democratische partijen druk uitgeoefend op de Histadrut om een algemene staking te organiseren tegen de ontwerphervorming van de fundamentele wetten (“het equivalent van een grondwet”), met andere woorden tegen de staatsgreep die de revisionistische zionisten aan het plegen waren. Maar in plaats van zich te beperken tot het verdedigen van de democratie, steunde het linkse centrum ook de rechtse generaal Yoav Gallant, die Benyamin Netanyahu net plotseling had ontslagen als minister van Defensie. Hun druk was zo groot dat de premier hem weer in de regering plaatste.

Op dat moment begreep niemand het verband tussen de vakbondsleden en de generaal. Later hoorden we echter dat hij ontslagen vanwege een verontwaardiging in de ministerraad toen hij om uitleg vroeg over het gebrek aan reactie van de premier op de Shin Bet (contraspionage) en IDF rapporten. Vier maanden voor de aanval van 7 oktober stelden alle Israëlische inlichtingendiensten rapport na rapport op, waarin de “Perfect Storm” (de codenaam voor de operatie “Overstroming van Al-Aqsa” op 7 oktober) werd aangekondigd die het Palestijnse Verzet aan het voorbereiden was. De premier wilde ze gewoon niet horen. Hij bleef doof tijdens de uitbarsting van generaal Gallant. Hij verdedigde zijn land niet tijdens de aanvallen van 7 oktober, maar gebruikte ze om Gaza etnisch te zuiveren en de anti-Arabische pogroms op de Westelijke Jordaanoever te vergroten.

Als gevolg hiervan begint de vraag die we sinds half november [1] stellen ook bij de Israëli’s te resoneren: wat als Benyamin Netanyahu niet incompetent was, maar medeplichtig aan de aanval?

Deze vraag houdt de gemoederen van sommige Israëli’s bezig, die hebben opgeroepen tot de oprichting van een staatscommissie van onderzoek naar alle aspecten van de aanval van 7 oktober, de voorbereiding en de reactie erop. Ook de Israëlische procureur-generaal, Gali Baharav Miara, die de kwestie relevant vindt, heeft hiertoe opgeroepen. Benjamin Netanyahu en zijn handlangers hebben zich er echter tegen verzet.

De kwestie ligt nu op ieders lippen sinds de Israëlische pers onthulde dat de contraspionage Shin Bet/Shabak de premier 10 weken eerder had gewaarschuwd voor de op handen zijnde aanval [2]. Deze keer hebben we het niet langer over buitenlandse bronnen, maar over één van Israëls veiligheidsagentschappen.

Geleidelijk dook het verhaal van de huidige regeringscoalitie weer op. De Joodse supremacisten (de Kahanisten) zijn niet zomaar een Joodse sekte. Weliswaar voeren zij campagne voor de vernietiging van de Al-Aqsa moskee en de herbouw van Salomo’s tempel in de plaats, terwijl de Haredi rabbijnen, zowel de Asjkenazische als de Sefardische, naast de leidende Israëlische rabbijnen, de moskee als onrein beschouwen en alle Joden verbieden om de binnenplaatsen van de Al-Aqsa moskee te betreden. Ze lijken zich hiermee te onderscheiden van de revisionistische zionisten van Volodymyr Jabotinski en Benzion Netanhayou, die campagne voerden voor een Joodse staat van de Nijl tot aan de Eufraat. In werkelijkheid was Rabbi Meïr Kahane een agent van Yitzhak Shamir (de opvolger van Jabotinsky) in de Verenigde Staten, die hem financierde via de Mossad, waarvan hij destijds één van de leiders was. Tijdens zijn eerste termijn als premier in 1996 liet Benjamin Netanyahu overigens een tunnel graven onder de Al-Aqsa moskee.

Niemand in Israël herinnert zich dat Volodymyr Jabotinski en Benzion Netanhayou (de vader van de premier) bondgenoten waren van Benito Mussolini, die hun militie, de Betar, in Rome onderdak bood [3]. Reden te meer waarom geen enkele Israëli de banden tussen deze historische fascisten en het nationaalsocialisme ter discussie durft te stellen. Weliswaar stierf Jabotinsky aan het begin van de oorlog, op 4 augustus 1940, in New York, zónder dat hij iets heeft gezegd over zijn raciale ideologie. Maar tijdens het interbellum, toen hij directeur was van de (Wereld) Zionistische Organisatie, sloot hij zich aan bij de Oekraïense integrale nationalisten van Symon Petlyura en Dmytro Dontsov tegen de Sovjets. Hun mannen slachtten Joden af terwijl hij niet de minste tegenwerking gaf. Toen de Zionistische Organisatie hem om uitleg vroeg, nam hij ontslag zonder te antwoorden.

David Ben-Gurion, de eerste geallieerde premier van Israël, zei dat Jabotinsky zeker een fascist en mogelijk een nazi was, en daarom was hij tegen de overbrenging van zijn as naar Jeruzalem.

De kwestie dringt zich op om twee redenen: ten eerste voerden revisionistische zionisten gedurende de hele Tweede Wereldoorlog onderhandelingen met de nazi’s tegen de geallieerden. Het waren de Duitsers die weigerden verder te gaan in hun samenwerking, ook al eisten de Joodse volgelingen van Jabotinsky dat.

Vervolgens onthulde de historicus Nadav Kaplan [4] afgelopen mei dat de discipelen van Jabotinsky in detail de onderhandelingen volgden van de Hongaar Rezső Kasztner (bekend als “Rudolf Ysrael Kastner”) met de nazi’s gedurende de hele Tweede Wereldoorlog, inclusief met Adolf Eichmann, die de leiding had over het overbrengen van Joden naar de vernietigingskampen. Hij heeft de hypothese naar voren gebracht (vooralsnog onvoldoende onderbouwd) dat Ben Gourion hem tijdens zijn proces liet vermoorden om de wond niet te heropenen. Als het werk van Kaplan zou worden uitgewerkt, zou er een samenhang bestaan tussen de massamoord op de Joden door de nazi’s en die op de Palestijnen door de revisionistische zionisten.

We moeten vaststellen dat de Israëli’s niet het slachtoffer zijn van Hamas, maar, net als de Palestijnen, van de revisionistische zionisten.