Hoe Netanyahu het nieuws verdraait

Zoals alle oorlogen is ook de oorlog tussen de Israëlische staat en de Palestijnse bevolking het onderwerp van een mediastrijd. Het Palestijnse verzet hoeft het verhaal van het onrecht waartegen het vecht niet te vertellen: je hoeft alleen maar te kijken om het te zien. Het is er veeleer op gericht om dit of dat deel van het verzet te roemen. Israël daarentegen moet de mensen overtuigen van zijn goede trouw, wat na driekwart eeuw schenden van het internationaal recht geen sinecure is.

Voor de aanval

Sinds de aanval van het Palestijnse verzet op 7 oktober 2023 heeft Israël er alles aan gedaan om ons te doen geloven dat deze aanval een operatie was van de jihadisten van Hamas; en dat het niets wist van de voorbereiding ervan.

De rol van Hamas

Deze aanslag werd echter uitgevoerd door alle Palestijnse facties, met uitzondering van Fatah [1]. Tot voor kort definieerde Hamas zichzelf als de "Palestijnse tak van de Moslim Broederschap", zoals in al zijn documenten staat. In deze hoedanigheid vocht het tegen de secularisten van Yasser Arafat’s Fatah en George Habash’s PFLP, en vervolgens ook tegen die van de Syrische Arabische Republiek van president Bashar al-Assad. In hun ogen waren ze allemaal "vijanden van God". Hamas werd gefinancierd door Israël en in Syrië stonden de strijders onder toezicht van Mossad- en NAVO-officieren. Na het falen van de Broederschap in Egypte en haar nederlaag in Syrië splitste Hamas zich echter op in een deel dat loyaal bleef aan de Moslim Broederschap, geleid door Khaled Mechaal en nog steeds streefde naar de vestiging van een wereldwijd Kalifaat, en een ander deel dat zich opnieuw richtte op de bevrijding van Palestina. Deze tweede richting heeft, onder leiding van Iran, zijn banden met Syrië vernieuwd en werd zijn leider, Khalil Hayya, in Damascus ontvangen door president Bashar al-Assad. Het vernieuwde ook zijn banden met de Libanese Hezbollah en nam zelfs deel aan ontmoetingen met Hezbollah en de andere onderdelen van het Palestijnse verzet in Beiroet.

Alle onderdelen van het Palestijnse Verzet waren overeengekomen om een "one-strike" operatie uit te voeren om Israëlische burgers en soldaten te ontvoeren en hen te ruilen voor Palestijnse burgers en strijders die in Israël worden vastgehouden. De datum van 7 oktober werd alleen door Hamas gekozen en de andere Palestijnse facties werden slechts een paar uur van tevoren op de hoogte gebracht. Overigens waren de strijders van Hamas in de meerderheid ten opzichte van de marxisten van de PFLP en de leden van de Axis of Resistance (verenigd rond Iran), de Islamitische Jidad.

Het publiek geheim van de operatie van 7 oktober

De operatie was gepland tijdens een coördinatiebijeenkomst in Beiroet in mei. Er werd over bericht in de Libanese pers. Maar hoewel het principe, de doelen en de modus operandi waren vastgesteld, wist niemand wanneer de operatie zou plaatsvinden.

De Egyptische inlichtingendiensten luidden als eerste de noodklok. Ze steunen het Palestijnse Verzet, maar bestrijden Hamas zonder onderscheid te kunnen maken tussen de twee tendensen. Ze waren niet bezorgd over het mogelijke succes van het Palestijnse Verzet, maar van de Moslim Broederschap. De minister van Inlichtingen, Kamal Abbas, waarschuwde persoonlijk zijn Israëlische collega’s [2].

Kolonel Yigal Carmon, directeur van het Middle East Media Research Institute (Memri), waarschuwde persoonlijk zijn vriend, premier Benjamin Netanyahu, dat er iets aan de hand was. Maar volgens Carmon luisterde Netanyahu niet [3].

De Central Intelligence Agency (CIA) produceerde twee rapporten over de voorbereiding van deze aanval. Volgens de New York Times werd het tweede, gedateerd 5 oktober, naar de Israëlische autoriteiten gestuurd. Volgens Corriere della Sera riep de directeur van de Shin Bet (contraspionage) vervolgens de centrale directeuren van alle veiligheidsdiensten bijeen op de 7e om 8 uur ’s ochtends.

De Israëlische functionarissen hadden echter wel tijd genomen om de uitzonderlijke rave party te verplaatsen naar de grens met Gaza en om verlof te geven aan de troepen die verantwoordelijk waren voor de bescherming ervan [4].

Momenteel zijn veel families van de gijzelaars ervan overtuigd dat Benjamin Netanyahu dit heeft laten gebeuren om een rechtvaardiging te hebben voor de operatie die hij uitvoert tegen de bevolking van Gaza.

Na de aanval

Sinds 7 oktober doet Israël zijn best om ons te laten geloven dat :
• het Palestijnse verzet als geheel gewoon een bende jihadisten is ;
• mensen die het Palestijnse volk steunen antisemieten zijn;

De videobewerking van de IDF

De Israel Defence Forces (IDF) hebben een videomontage gemaakt met beelden die door de aanvallers zijn gefilmd, beelden van bewakingscamera’s en beelden die ze zelf hebben gemaakt. Het doel van de montage is om mensen ervan te overtuigen dat het Palestijnse verzet een stelletje antisemitische barbaren is. Het toont ondraaglijke scènes van een gezin waarvan de vader voor de ogen van zijn kinderen wordt vermoord. We zien hoe een jihadist het hoofd van een lijk probeert af te hakken met een schop. Maar er is geen verkrachting of amputatie. We zien ook verkoolde lichamen, waarvan de kijker denkt dat ze door verzetsstrijders zijn verbrand. In werkelijkheid waren ze het doelwit van lucht-grondraketten afgevuurd door het Israëlische leger dat de aanvallers kwam arresteren. De "Hannibal-richtlijn" bepaalt dat soldaten "terroristen" moeten doden zonder zich te bekommeren om bijkomende Israëlische slachtoffers.

Deze montage werd bekeken door leden van de Knesset, vervolgens door het Amerikaanse Congres, voordat ze werd vertoond in de parlementen van de verschillende NAVO-lidstaten. Alleen het Belgische parlement weigerde dit stukje propaganda te zien, zonder externe expertise. De film werd ook getoond aan geselecteerde journalisten in verschillende hoofdsteden.

De Israëlische autoriteiten toonden alleen de onderstaande 10 minuten aan het grote publiek. Ze hebben ons verzekerd dat ze niet de hele montage aan het grote publiek willen tonen, uit respect voor de slachtoffers. Maar waarom zou een beperkte toegang respectvoller zijn? In werkelijkheid is het doel om te voorkomen dat specialisten het bedrog ontmaskeren en zich, slachtoffer voor slachtoffer, afvragen door wie het vermoord werd.

Demonstraties tegen antisemitisme

Om de Westerse publieke opinie voor hun zaak te winnen en het bloedbad dat het aanricht in Gaza in perspectief te relativeren, moedigt Israël steunbetuigingen aan in het hele Westen. Omdat het onmogelijk is om steun te vragen voor een leger dat live op televisie genocide pleegt, stelt de Mossad demonstraties voor tegen het antisemitisme van Hamas.

Hamas is echter doordrenkt van de ideologie van de Moslimbroederschap. Het vertegenwoordigt soennitisch suprematisme. Lange tijd vocht het vooral tegen sjiitische en druzische moslims. Het was zeker antisemitisch, maar net zoals het tegen alle andere moslimgemeenschappen en alle andere religies was, niet meer en niet minder.

De Mossad heeft daarom soms een ander argument gebruikt: Arabische immigranten steunen Hamas en zijn daarom antisemitisch. Europese staten zouden maatregelen moeten ondernemen om hun Joodse bevolking te beschermen.

De demonstratie in Washington stelde daarom vooral de vermeende barbaarsheid van Hamas aan de kaak, terwijl de demonstratie in Parijs de strijd tegen antisemitisme benadrukte. Maar geen van beide was een verkoophit. De demonstratie in Washington werd door veel Joodse verenigingen geboycot. Er kwamen slechts 200.000 mensen op af, voornamelijk christenzionisten. De mensen kwamen meer om televisie-evangelist John Hagee te horen dan om de president van de staat Israël, Isaac Herzog, te zien. Die in Parijs werd geopend door de premier en al haar voorgangers, de voorzitters van de drie volksvertegenwoordigingen en al hun voorgangers, en de voorzitter van de Constitutionele Raad en zijn voorgangers. Maar er waren slechts enkele tienduizenden mensen achter hen. Twee opvallende afwezigen waren de ministers van Buitenlandse Zaken Roland Dumas (ook een voormalig voorzitter van de Constitutionele Raad) en Dominique de Villepin (ook een voormalig premier). Zij zijn de tegenstanders van het imperialisme en dus van de regeringen van de VS en Israël.

Al tientallen jaren beschuldigt Israël antisemieten ervan zich te verschuilen achter een façade van antizionisme. Het haalt de twee begrippen geleidelijk door elkaar. Het Europese antisemitisme is echter een vorm van vreemdelingenhaat die begon onder het Romeinse Rijk, werd voortgezet onder de katholieke kerk en werd voortgezet onder het nazisme. Het bestaat uit het collectief beschuldigen van alle Joden van opstanden, van het vermoorden van Christus of van het degenereren van het Arische ras. Antizionisme daarentegen is een politieke opvatting volgens welke het joodse nationalisme niet moet worden ingezet voor een koloniaal project. Vandaag de dag zijn de meeste Amerikaanse Joden antizionisten, terwijl de meerderheid van de Europese Joden zionisten zijn.

De Franse senator Stéphane Le Rudulier (Republikein) heeft zojuist een wetsvoorstel ingediend om de straffen voor het beledigen van of het aanzetten tot haat of geweld tegen de staat Israël te verhogen. Afgezien van het feit dat het moeilijk is in te zien waarom deze overtredingen in dit geval ernstiger zouden zijn dan in andere gevallen, moeten we niet vergeten dat de wereld in 1975 in beroering werd gebracht door een debat over de aard van het zionisme. De Organisatie voor Afrikaanse Eenheid bevestigde dat "het racistische regime in bezet Palestina en het racistische regime in Zimbabwe en Zuid-Afrika een gemeenschappelijke imperialistische oorsprong hebben, dat ze één geheel vormen en dezelfde racistische structuur hebben, en dat ze organisch verbonden zijn in hun beleid dat erop gericht is de waardigheid en integriteit van de mens te onderdrukken". Op dezelfde manier beschreef de Organisatie van Niet-Gebonden Staten het zionisme als "een bedreiging voor de wereldvrede en veiligheid en riep alle landen op om zich te verzetten tegen deze racistische en imperialistische ideologie". Tenslotte nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een resolutie aan die het zionisme bestempelde als "een vorm van racisme en rassendiscriminatie" [5].

De VN resolutie werd in 1991 weer ingetrokken om Israël te helpen bij de uitvoering van de resoluties van de Conferentie van Madrid over Palestina. De twee andere teksten zijn nog steeds van kracht en aangezien Israël de besluiten van Madrid en alle internationale teksten over Palestina niet uitvoert, is de vraag om resolutie 3379 opnieuw in te voeren meermaals gesteld.

De enscenering van het Al-Shifa ziekenhuis

Het was in deze context dat de IDF de ontdekking van het militaire hoofdkwartier van Hamas, onder het grootste ziekenhuis van Gaza, in scène zette. Een PR-medewerker legde ons uit dat er ter plaatse wapens waren gevonden en dat er gijzelaars in een ondergrondse bunker waren geplaatst met behulp van een touw dat aan een stoelpoot was bevestigd.

Terwijl het publiek debatteert of dit bewijs overtuigend is of niet, vergeten ze de geschiedenis van dit ziekenhuis. Het werd in 1983 gebouwd door Israël [6]. Dus de IDF heeft alle bouwplannen. De Mossad vestigde Hamas in de kelder toen het tegen Fatah vocht. Later werd het ziekenhuis een ontmoetingsplaats voor Hamas-functionarissen en buitenlandse journalisten. Maar dit alles maakt het nog geen arsenaal of militair hoofdkwartier.

Tijdens de huidige episode in de Israëlisch-Palestijnse oorlog beschuldigde de IDF Hamas ervan tunnels onder het ziekenhuis te hebben gegraven. Aanvankelijk besloten ze het te vernietigen met penetratiebommen waarmee ze de diepte konden bereiken. Maar met het oog op de bezwaren van de Wereldgezondheidsorganisatie, gaf de IDF toe dat hun doel het niet rechtvaardigde om een ziekenhuis met de grond gelijk te maken. Dus annuleerden ze hun evacuatiebevel en omsingelden het ziekenhuis. 2.300 mensen, patiënten, verplegend personeel en vluchtelingen gaven zich over aan het Israëlische leger, dat hen onvrijwillig fouilleerde.

Pas twee dagen na de aanval beweerde de IDF het militaire hoofdkwartier van Hamas onder het Al-Shifa ziekenhuis ontdekt te hebben. In werkelijkheid lieten de beelden die ze uitzonden wel zien dat een put in de buurt van het ziekenhuis naar galerijen leidde, maar op geen enkele manier dat deze naar een kamer leidden die als hoofdkwartier gebruikt kon worden.

Het schieten, de stroomstoringen en de doorzoeking van het ziekenhuis hebben veel doden veroorzaakt. De IDF bracht een dozijn couveuses mee die niet kunnen functioneren, juist vanwege de stroomstoringen, zoals gemeld door Reuters en de BBC. Maar de Mossad bewijst ermee zijn dienst, want de BBC heeft zich bij haar kijkers verontschuldigd voor het niet berichten over de donaties van couveuses en de aanwezigheid van Hebreeuws-Arabische vertalers.