آیا از دیدگاه آنکارا، کشتار جمعی یک گزینش سیاسی تلقی می شود ؟

برای دومین بار، دولت اوباما ترکیه را به پشتیبانی از امارات اسلامی (داعش) متهم دانست. ابتدا، در 2 اکتبر، معاون ریاست جمهوری، جو بایدن Joe Biden در مدرسۀ کندی در هاروارد [1]، و سپس در 23 اکتبر، معاون وزیر خزانه داری، دیوید کوهن David S. Cohen در بنیاد کارنگی Fondation Carnegie [2]. هر دو آنکارا را به پشتیبانی از جهاد طلبان و دزدی نفت از عراق و سوریه متهم کردند.

در پاسخ به انکارهای رئیس جمهور ترکیه رجب طیب اردوخان، جوبایدن معذرت خواهی کرد. در نتیجه دولت ترکیه به حزب کار کردستان اجازه داد که به یاری کردهای سوریه در کوبانی که در محاصرۀ داعش به سر می برد بشتابند. ولی رفتار آنکارا واشنگتن را متقاعد نکرد و یک بار دیگر ترکیه را به پشتیبانی از جهاد طلبان متهم دانست.

حرس الحدود التركي صداقة مع الإرهابيين الدولة الإسلامية.

ترکیه و مسئلۀ تصفیۀ قومی

من فکر نمی کنم که اتهامات وارده ارتباطی به پشتیبانی از جهاد طلبان داشته باشد. ترکیه تنها در انطباق با طرح ایالات متحده عمل می کند، و دست کم تا اواسط اکتبر داعش زیر کنترل سیا بوده است. ولی واشنگتن نمی تواند بپذیرد که عضو ناتو به شکل آشکار در کشتاری جمعی ساکنان کوبانی شرکت داشته باشد. سیاست دولت اوباما بسیار ساده است : داع شرا ایجاد کردند تا مأموریتی را به انجام رساند که ناتو نمی توانست مستقیماً آن را انجام دهد، یعنی تصفیۀ قومی. در نتیجه اعضای اتحادیه باید نشان دهند که هیچ دخالتی در این مورد (تصفیه قومی) نداشته اند. کشتار کردهای سوریه برای سیاست واشنگتن ضرورتی ندارد و دخالت و حضور ترکیه در ماجرای کوبانی جنایت علیه بشریت تلقی خواهد شد.

رفتار ترکیه ظاهر ناخواسته جلوه می کند. و مشکل نیز در همین جا بن مایۀ خود را نشان می دهد. ترکیه هرگز به کشتارهایش اعتراف نکرده است، 1400000 نفر از ارامنه، 200000 نفر آشوری و مسیحی به سنت یونانی و 50000 آشوری ایرانی (1914-1918) و دوباره 800000 از ارامنه و یونانی ها (1919-1925) [3]. گرچه هنوز خیلی دور از بستن پروندۀ تاریخ دردناک کشتارهای ترکیه هستیم، پیغام هم دردکی از سوی رجب طیب اردوخان، در 23 آوریل گذشته، نشان داد که ترکیه قادر به بازشناسی جنایات حزب جوانان ترک نیست [4].

در گذشته آنکارا در پی حذف کردهای حزب کار کردستان اقدام کرده است. بسیاری از آنها به سوریه پناهنده شدند. رئیس جمهور سوریه اسد به آنها ملیت سوری اعطا کرد و در آغاز جنگ به آنها اسلحه داد تا از سرزمین ملی دفاع کنند. بر عکس، برای آنکارا کشتار کردها توسط اسلام گرایان داعش که این مأموریت کثیف را به عهده گرفته اند رویداد بسیار خوبی بنظر می رسد.

دخالت ترکیه در تصفیۀ قومی اخیر

طی جنگ بوسنی هرزگوین (1992-1995) ارتش ترکیه از « لژیون عرب » وابسته به اسامه بن لادن پشتیبانی کرد که کشور را به طعمۀ تصفیه قومی تبدیل کرده بود و بسیاری از صرب های ارتدکس را از بین برد. جهاد طلبان بازمانده در این نبردها به گروه های مسلح در سوریه و از جمله داعش پیوستند.

سال 1998، ارتش ترکیه در متشکل ساختن ارتش آزادیخش کوزوو شرکت داشت که اعمال تروریستی آنها موجب واکنش دولت یوکوسلاوی شد و همین واکنش های ضد تروریستی بود که به بهانه برای توجیه مداخلۀ ناتو تبدیل شد.

طی جنگی که راه اندازی شده بود، حکان فیدان HakanFidan (رئیس کنونی سرویس های مخفی ترکیه) مأمور رابط بین ناتو و ترکیه بود. به طور مشخص، ارتش آزادیبخش کوزوو صرب های ارتدکس را شکار می کرد و اماکن مقدس آنها را تل ویرانه مبدل می ساخت. سال 2011، حکان فیدان جهادطلبان را به کوزوو فرستاد تا برای انجام عملیات تروریستی در سوریه نزد ارتش آزادیبخش کوزوو آموزش ببینند.

در دوران اشغال عراق، ایالات متحده برای بازسازی کشور رسماً روی ترکیه و عربستان سعودی تکیه کرد. سیاستی که سرانجام به جنگ داخلی دامن زد و شیعیان و مسیحیان هدف دائمی و اصلی حرکات تروریستی قرار گرفتند. همان گونه که ریچارد فالکنرات Richard Falkenrath مشاور قدیمی کاخ سفید برای امنیت میهنی گفته است، این سیاست برای ماندگار ساختن جهاد طلبان در نظر گرفته شده بود، که خاصه در محل باقی بمانند و به ایالات متحده نیایند [5].

در سپتامبر 2013، صدها جهاد طلب در ارتش آزاد سوریه (شبه نظامیانی که از سوی فرانسه مورد پشتیبانی قرار گرفته و پرچم دوران استعمار فرانسه را بر افراشته بودند) با شتیبانی عناصر جبهۀ النصره (شبکۀ القاعده در سوریه) از ترکیه سرازیر شدند تا دهکدۀ معلولا را تصرف کنند. در این حمله اسلام گرایان به زنان تجاوز کردند، مردان را سر بریدند و کلیساها را ویران کردند. دهکدۀ معلولا هیچ گونه ارزش استراتژیک نظامی ندارد. حمله به معلولا تنها برای اذیت و آزار مسیحیان صورت گرفت که طی دو هزار سال گذشته نماد سوریه بوده است.

درماه مارس 2014 صدها جهاد طلب از جبهۀ النصره و ارتش اسلام (طرفدار سعودی ها) به ترکیه رفتند و ارتش ترکیه آنها را برای به توبره کشیدن شهر کسب سازماندهی کرد. مردم شهر پیش از آن که طعمۀ کشتار جمعی شوند، فرار کردند. وقتی ارتش عرب سوریه به کمک آنها شتافت، ترکیه یکی از هواپیماهای سوریه را سرنگون کرد. شهر کسب برای ناتو دارای ارزش استراتژیک است، زیرا در نزدیکی پایگاه رادار روس ها واقع شده که پایگاه ترکیه برای ناتو را در انجیرلیک تحت نظر دارد. ساکنان کسب را بیشتر ارامنه و خانواده هائی تشکیل شده که از کشتار جمعی حزب جوانان ترک جان سالم به در برده و موفق به فرار شده بودند.

آیا ترکیۀ امروز به کشتارهای جمعی اعتراف می کند ؟

در نتیجه باید از خودمان بپرسیم که : با نفی کشتار ارامنه به طور کلی و کشتار اقلیت های مختلفی که غالباً مسیحی بوده اند، طی سال های 1915 تا 1925 توسط کمیتۀ اتحاد و ترقی، آیا برای ترکیه کشتار جمعی به مفهوم جنایت نیست و آن را به مفهوم سیاستی بین سیاست های دیگر می پندارد ؟

سیاست کنونی دولت ترکیه بر اساس «دکترین داوود اغلو» نام نخست وزیر فعلی تعیین شده است. براساس این استاد علوم اقتصاد، ترکیه باید نفوذ دوران عثمانی را احیا نماید و خاور میانه را بر اساس اسلام سنتی متحد سازد.

ابتدا، دولت اردوخان حل مشکلاتی را مطرح کرد که از دوران سقوط امپراتوری عثمانی به حالت تعلیق در آمده بود، و این سیاست را سیاست« صفر مشکل » با همسایگان نامیده است. با استفاده از این فرصت ایران و سوریه برای ایجاد یک منطقۀ مبادات آزاد گفتگو کردند و موجب انفجار اقتصادی در سه کشور شد. ولی در سال 2011، طی جنگ ناتو علیه لیبی، ترکیه به بهای تحمیل خود به عنوان قدرت متخاصم رفتار سازشکارانۀ خود را رها کرد. از این تاریخ به بعد مناسباتش با تمام همسایگانش به تیرگی گرائید، البته بجز جمهوری آذربایجان.

پشتیبانی فرانسه از ترکیه

طی جنگ علیه لیبی و سوریه، ترکیه و فرانسه به اندازه ای به یکدیگر نزدیک شدند که به یک هم پیمانی واقعی رسیده اند. این هم پیمانی فرانسه و ترکیه را می توانیم در ادامۀ اتحاد فرانسه و عثمانی بدانیم که خواست فرانسوا اوّل و سلیمان محتشم بود. این اتحاد دو قرن و نیم ادامه یافت و تنها با ناپلئون بناپارت به پایان رسید، سپس به شکل مختصر در جنگ کریمه (1853- 1856)باز سازی شد.

اتحاد نوین توسط وزیر امور خارجۀ فرانسه لوران فبیوس پذیرفته شد که در فوریۀ 2013 وتوی فرانسه را برای ورود ترکیه به اتحادیۀ اروپا ملغا ساخت و از این پس در جهت تسهیل ورود ترکیه حرکت می کند.

بر این اساس، فرانسوآ هولاند و لوران فبیوس، رجب طیب اردوخان و احمد داووداغلو عملیات مشترکی را برای قتل رئیس جمهور بشار اسد و وزیر امور خارجۀ دولت او ولید معلم را توسط مستخدمین نظافتی کاخ رئیس جمهوری سازماندهی کردند، ولی عملیات به شکست انجامید.

در تابستان 2013، ترکیه بمباران شیمیائی غوطه را سازماندهی کرد و سپس سوریه را متهم اعلام کرد. فرانسه در این جریان از ترکیه پشتیبانی کرد و در پی آن بود که ایالات متحده را به بمباران پایتخت و سرنگونی جمهوری عرب سوریه تشویق کند. هر دو کشور تلاش می کردند که واشنگتن را به طرح اولیه برای سرنگونی جمهوری عرب سوریه بازگردانند.

پرونده ای که به شورای امنیت سازمان ملل متحد فرستاده شده بود، تأیید می کند که پس از رأی مخفی توسط کنگرۀ ایالات متحده در ژانویه 2014، برای تحویل جنگ افزار و کمک مالی به شورشیان در سوریه برای تصفیۀ قومی منطقه به تصویب رسید، فرانسه و ترکیه به شکل مخفیانه با همکاری یکدیگر برای جبهۀ النصره (یعنی القاعده) اسلحه فرستادند تا علیه داعش مبارزه کند. در این مورد نیز موضوع این بود که واشنگتن را به طرح اولیه بازگردانند.

در ضمن یادآوری کنیم که نه تنها ترکیه بلکه فرانسه نیز در مسلح کردن جهاد طلبانی که به شهرهای مسیحی حمله کردند شرکت داشت. یعنی در حمله به معلولا و کسب که با تجاوز به زنان و بریدن سر مردان و تخریب کلیساها همراه بود.

خریداری کردن رهبران فرانسوی توسط ترکیه

در حالی که رسانه ها دائماً از خریداری کردن رهبران فرانسوی و بزهکاری طبقۀ سیاستمداران در فرانسه توسط قطر می نویسند، ولی در مورد سرمایه گذاری های بسیار کلان ترکیه در بازار بزهکاران سیاستمداران فرانسوی حتی یک کلمه ننوشته اند.

نشان بارز این بزهکاری ها : سکوت رهبران فرانسه در مورد سیر تحول داخلی ترکیه است : رکورد جهانی بازداشت و حبس روزنامه نگاران، وکلا و افسران عالی رتبه، پشتیبانی از تروریسم بین المللی (دستگاه قضائی ترکیه دوازده مورد ملاقات اردوخان با بانکدار القاعده را به ثبت رسانده)، غارت سوریه (هزاران کارخانۀ در استان حلب پیاده و به ترکیه منتقل شده است) و در مورد کشتارها ( در معلولا، کسب و شاید بزودی در کوبانی).

کارفرمائی ترکیه، متحد وفادار اردوخان، سال 2009 انستیتو بوسفر را ایجاد کرد. وظیفۀ این تمستیتو ارتقاء مناسبات دو کشورا ست [6]. هیئت علمی با ریاست مشترک آن دورژون Anne Lauvergeon [7]، گل سر سبد سیاستمداران فرانسوی حزب دست راستی اتحاد برای جنبش مردمی UMP (ژان فرانسوآ کوپه Jean-François Coppé [8] وآلن ژوپه Alain Juppé [9])، از حزب سوسیالیست (الیزابت گیگو Élisabeth Guigou [10] و پی یر مسکویسی Pierre Moscovici [11]، بسیاری از نزدیکان رئیس جمهور فرانسوآ هولاند ( ژان پی یر ژوئه Jean-Pierre Jouyet [12] و هانری کستری Henri de Castries [13]، و حتی کمونیست های قدیمی.

مطمئناً در روح و روان چنین شخصیت های قابل احترامی بعید بنظر می رسد که بتوانند کشتارهای جمعی آنکارا را تأیید کنند، با این وجود این همان کاری است که انجام داده اند.

در اتحاد با ترکیه، فرانسه به همکار فعال ترکیه در کشتارهای جمعی تبدیل شده است.