Μήπως είναι η γενοκτονία πολιτική επιλογή της Άγκυρας;

Για δεύτερη φορά, η κυβέρνηση Ομπάμα κατηγόρησε την Τουρκία για την υποστήριξή της προς το Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ).
Πρώτον, στις 2 Οκτωβρίου, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, σε ομιλία του στο Kennedy School του Χάρβαρντ [1].
Στη συνέχεια, στις 23 Οκτωβρίου, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών David S. Cohen ενώπιον του Ιδρύματος Carnegie [2].
Και οι δύο κατηγόρησαν την Άγκυρα ότι υποστηρίζει τους τζιχαντιστές και ότι πουλά το πετρέλαιο που κλέβουν στο Ιράκ και τη Συρία.

Ενώπιον των διαμαρτυριών του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο Μπάιντεν ζήτησε συγγνώμη. Η τουρκική κυβέρνηση επέτρεψε στο PKK να ενισχύσει τους Κούρδους της Συρίας στη Κομπάνι που πολιορκείται από το ΙΚ.
Και όμως!
Η συμπεριφορά της Άγκυρας δεν έπεισε και η Ουάσιγκτον ανανέωσε τις κατηγορίες της.

Τουρκική συνοριοφύλακες συναδελφωθούμε με τρομοκράτες του ισλαμικού κράτους.

Η Τουρκία και το ζήτημα των εθνοκαθάρσεων

Δεν πιστεύω ότι το θέμα αφορά την υποστήριξη στους τζιχαντιστές.
Σε σχέση με τους τελευταίους, η Τουρκία δρα μόνο σύμφωνα με το αμερικάνικο σχέδιο, και τουλάχιστον μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου το ΙΚ εξακολουθεί να ελέγχεται από τη CIA.
Αλλά η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να δεχθεί ότι ένα μέλος του ΝΑΤΟ θα εμπλακεί εμφανώς στη σφαγή που απειλεί τους κατοίκους της Κομπάνι.
Η πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα είναι απλή: το ΙΚ δημιουργήθηκε για να κάνει ό, τι το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να κάνει, ήτοι την εθνοκάθαρση, ενώ τα μέλη της Συμμαχίας υποκρίνονται ότι δεν ξέρουν τίποτα.
Η πολιτική της Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται τη σφαγή των Κούρδων της Συρίας και η εμπλοκή της Τουρκίας θα αποτελούσε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Η στάση της Τουρκίας εμφανίζεται εδώ ως ακούσια. Και αυτό είναι το πρόβλημα.
Η Τουρκία είναι αρνητιστικό κράτος.
Ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι διέπραξε την γενοκτονία 1,4 εκατομμυρίων Αρμενίων, 200.000 Ασσυριών και Χριστιανών της ελληνικής ιεροτελεστίας και 50.000 Ασσυριών στην Περσία (1914-1918) και πάλι 800.000 Αρμένιων και Ελλήνων (1919-1925) [3].
Έτη φωτός από το κλείσιμο αυτού του θλιβερού κεφάλαιου της ιστορίας της, το μήνυμα συλλυπητηρίων που απέστειλε ο Ερντογάν, στις 23 Απριλίου, απέδειξε αντιθέτως την αδυναμία της Τουρκίας να αναγνωρίσει τα εγκλήματα των Νεοτούρκων [4].

Η Άγκυρα προσπάθησε στο παρελθόν να εξαφανίσει τους Κούρδους του PKK.
Πολλοί διέφυγαν στη Συρία. Ο Πρόεδρος αλ-Άσσαντ τους έδωσε τη συριακή εθνικότητά στις αρχές του πολέμου, και τους όπλισε έτσι ώστε να υπερασπιστούν το εθνικό έδαφος.
Αντίθετα, για την Άγκυρα, η σφαγή τους θα ήταν μια καλή είδηση, και το ΙΚ θα μπορούσε να κάνει αυτή τη βρώμικη δουλειά …

Η συμμετοχή της Τουρκίας σε πρόσφατες εθνοκαθάρσεις

Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη (1992-1995), ο τουρκικός στρατός υποστήριξε την «Αραβική Λεγεώνα» του Οσάμα Μπιν Λάντεν, η οποία εκτέλεσε την εθνοκάθαρση πολλών ορθοδόξων Σέρβων. Οι επιζώντες τζιχαντιστές απ’ αυτές τις μάχες ενώθηκαν με τις ένοπλες ομάδες στη Συρία, συμπεριλαμβανομένου του ΙΚ.

Το 1998, ο τουρκικός στρατός συμμετείχε στη στρατιωτική εκπαίδευση του UCK, του οποίου οι επιθέσεις καταστέλλονταν από τη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση, δικαιολογώντας την επέμβαση του ΝΑΤΟ.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου που ακολούθησε, ο Hakan Fidan (νυν επικεφαλής της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ) ήταν ο σύνδεσμος μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας.
Τελικά, το UCK εκδίωξε τους ορθόδοξους Σέρβους και βεβήλωσε τους τόπους λατρείας τους.
Το 2011, ο Hakan Fidan έστειλε τζιχαντιστές στο Κόσσοβο για να εκπαιδευτούν στην τρομοκρατία από τον UCK και μετά να επιτεθούν στη Συρία.
Κατά τη διάρκεια της κατοχής του Ιράκ, οι Ηνωμένες Πολιτείες στηρίχτηκαν επίσημα στη Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία για την ανοικοδόμηση της χώρας.
Η πολιτική που εφαρμόστηκε τότε, προκάλεσε τον εμφύλιο πόλεμο και συστηματικές σφαγές, κυρίως Σιιτών και Χριστιανών.
Όπως το εξήγησε ο πρώην σύμβουλος του Λευκού Οίκου για θέματα Εσωτερικής Ασφάλειας, Richard A. Falkenrath, η πολιτική αυτή είχε σχεδιαστεί για να εδραιωθεί ο τζιχαντισμός, να χρησιμοποιηθεί επί τόπου και να εξασφαλιστεί ότι δεν θα έφτανε στις Ηνωμένες Πολιτείες [5].

Τον Σεπτέμβριο του 2013, εκατοντάδες τζιχαντιστές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (πολιτοφυλακή που υποστηρίζεται από τη Γαλλία και χρησιμοποίει τη σημαία της γαλλικής αποικιακής εποχής), με την υποστήριξη στοιχείων του Μετώπου Αλ-Νούσρα (συριακό παρακλάδι της Αλ-Κάιντα), έφτασαν στην Τουρκία για να κατακτήσουν το χωριό Maloula, να βιάσουν τις γυναίκες του, να σκοτώσουν τους άνδρες του και να βεβηλώσουν τις εκκλησίες του.
Η Maloula δεν προσφέρει κανένα στρατηγικό στρατιωτικό ενδιαφέρον.
Η επίθεση ήταν μόνο ένας τρόπος για να καταδιώξουν θεαματικά τους χριστιανούς των οποίων η Maloula είναι το συριακό σύμβολο για σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια.

Τον Μάρτιο του 2014, εκατοντάδες τζιχαντιστές του Μετώπου Αλ-Νούσρα και του Στρατού του Ισλάμ (προ-Σαουδάραβες) έφτασαν στην Τουρκία, υπό την εποπτεία του τουρκικού στρατού για να λεηλατήσουν την πόλη Κεσσάμπ (Βόρεια Συρία).
Ο πληθυσμός κατάφερε να τραφεί σε φυγή πριν να σφαγιαστεί. Όταν ήρθε ο συριακός στρατός για βοήθεια, η Τουρκία αντιτάχθηκε, και κατέρριψε ένα από τα συριακά αεροπλάνα.
Η Κεσσάμπ παρουσιάζει στρατηγικό ενδιαφέρον για το ΝΑΤΟ, λόγω της εγγύτητας της με μια ρωσική βάση ραντάρ που παρακολουθεί τη τουρκική συμμαχική βάση του Ιντσιρλίκ.
Οι κάτοικοι της Κεσσάμπ είναι Αρμένιοι των οποίων οι οικογένειες διέφυγαν από τις σφαγές που διαπράχθηκαν από τους Νεότουρκους.

Παραδέχεται σήμερα η Τουρκία τις γενοκτονίες;

Θα πρέπει λοιπόν να θέσουμε το ερώτημα: με τη συστηματική και συνεχή άρνηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων γενικά και ποικίλων άλλων μειονοτήτων, κυρίως Χριστιανών, η οποία έλαβε χώρα από το 1915 έως το 1925, και που οργανώθηκε από την Επιτροπή Ένωση και Πρόοδος, μήπως μας λέει η Τουρκία ότι μια γενοκτονία δεν αποτελεί έγκλημα, αλλά απλώς μια πολιτική μεταξύ άλλων;

Η πολιτική της σημερινής τουρκικής κυβέρνησης βασίζεται στο «δόγμα Νταβούτογλου», του ονόματος του σημερινού πρωθυπουργού.
Σύμφωνα με αυτό το καθηγητή Πολιτικών Επιστημών, η Τουρκία πρέπει να αποκαταστήσει την επιρροή που είχε στην οθωμανική εποχή και να ενοποιήσει τη Μέση Ανατολή στη βάση του σουνιτικού Ισλάμ.

Αρχικά, η κυβέρνηση Ερντογάν υποστήριξε την επίλυση των συγκρούσεων που παρέμειναν άλυτες μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τη «πολιτική των μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονές της.
Πιάνοντας την μπάλα, η Συρία και το Ιράν στη συνέχεια διαπραγματεύτηκαν μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου που προκάλεσε μια οικονομική άνθηση στις τρεις χώρες.
Αλλά το 2011, κατά τη διάρκεια του πολέμου του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης, η Τουρκία εγκατέλειψε τη διαλλακτική της στάση για να επιβληθεί ως πολεμική δύναμη.
Από τότε, συγκρούεται πάλι με όλους τους γείτονές της, με την εξαίρεση του Αζερμπαϊτζάν.

Η γαλλική υποστήριξη στην Τουρκία

Κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά της Λιβύης και της Συρίας, η Τουρκία και η Γαλλία προσεγγίστηκαν στο βαθμό που δημιουργήσαν ένα πραγματικό σύμφωνο, στη γραμμή της γαλλο-οθωμανικής συμμαχίας που προωθήθηκε από τον Φραγκίσκο Α’ (François 1er) με τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, μια συμμαχία που διήρκεσε δυόμισι αιώνες και έληξε μόνο με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, και ξαναεμφανίστηκε για λίγο με το Κριμαϊκό πόλεμο.

Η νέα συμμαχία κυρώθηκε από τον Γάλλο Υπουργό Εξωτερικών, Λωράν Φαμπιούς (Laurent Fabius), ο οποίος απέσυρε το Φεβρουάριο 2013 το γαλλικό βέτο για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και ανέλαβε από τότε να προωθήσει την εισόδο της Τουρκίας.

Με αυτά τα δεδομένα, οι Φρανσουά Ολλάντ και Λωράν Φαμπιούς, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Αχμέτ Νταβούτογλου (Ahmet Davutoğlu) οργάνωσαν μια επιχείρηση για τη δολοφονία του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ και του υπουργού Εξωτερικών του Ουαλίντ αλ-Moallem, χρησιμοποιώντας το προσωπικό καθαριότητας του προεδρικού μεγάρου, αλλά η επιχείρηση απέτυχε.

Το καλοκαίρι του 2013, η Τουρκία οργάνωσε το χημικό βομβαρδισμό της γκούτας Δαμασκού και κατηγόρησε ότι το έπραξε η Συρία.
Υποστηριζόμενη από τη Γαλλία, επιδίωξε τη συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών για μια βομβιστική επίθεση της πρωτεύουσας και την ανατροπή της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.
Και οι δύο χώρες έχουν προσπάθησαν να ξαναφέρουν την Ουάσιγκτον στο αρχικό σχέδιο ανατροπής της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.

Ένα έγγραφο που κατατέθηκε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, πιστοποιεί ότι μετά τη μυστική ψηφοφορία από το Κογκρέσο των ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 2014 για τον εξοπλισμό και τη χρηματοδότηση ανταρτών στη Συρία για την εθνοκάθαρση της περιοχής, η Γαλλία και η Τουρκία συνέχισαν μυστικά να οπλίσουν μαζί το Μέτωπο αλ-Νόσρα (δηλαδή, την Αλ Κάιντα) για να καταπολεμήσει το Ισλαμικό Κράτος. Ο σκοπός ήταν πάντα να ξαναφέρει τη Ουάσιγκτον στο αρχικό έργο της.

Να σημειώσουμε παρεμπιπτόντως ότι δεν είναι μόνο η Τουρκία, αλλά επίσης και η Γαλλία, που όπλισαν τους ένοπλους τζιχαντιστές που επιτέθηκαν στις χριστιανικές πόλεις της Maloula και Kessab, βίασαν τις γυναίκες τους, σκότωσαν τους άντρες τους και βεβηλώσαν τις εκκλησίες τους.

Η διαφθορά των Γάλλων ηγετών από την Τουρκία

Ενώ ο τύπος αναφέρει συχνά τη διαφθορά της γαλλικής άρχουσας τάξης από το Κατάρ, δεν λέει λέξη για τις τεράστιες επενδύσεις της Τουρκίας σε Γάλλους πολιτικούς.

Η απόδειξη αυτής της διαφθοράς: η σιωπή των Γάλλων ηγετών για τις εσωτερικές εξελίξεις στην Τουρκία (παγκόσμιο ρεκόρ της φυλάκισης δημοσιογράφων, δικηγόρων και ανωτάτων αξιωματικών), για την υποστήριξή της στη διεθνή τρομοκρατία (η τουρκική δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι ο Ερντογάν συναντήθηκε 12 φορές με τον τραπεζίτη της Αλ Κάιντα), ότι η Τουρκία φιλοξενεί τέσσερα στρατόπεδα της Αλ Κάιντα και οργάνωσε τη διέλευση δεκάδων χιλιάδων τζιχαντιστών, για τη λεηλασία της Συρίας (χιλιάδες εργοστάσια αποσυναρμολογήθηκαν στην περιοχή του Χαλεπίου και μεταφέρθηκαν στην Τουρκία) και για τις σφαγές (Maloula, Kessab, και σύντομα ίσως Kobané).

Οι Τούρκοι εργοδότες –πιστοί σύμμαχοι του Ερντογάν- δημιούργησαν το 2009, το Ινστιτούτο του Βοσπόρου για την προώθηση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών [6].
Η επιστημονική επιτροπή του, με συν-πρόεδρο την Anne Lauvergeon [7] περιλαμβάνει την αφρόκρεμα των Γάλλων πολιτικών του UMP (Ζαν-Φρανσουά Coppe [8] και Alain Juppé [9]), του Σοσιαλιστικό Κόμματος (Elisabeth Guigou [10] και Pierre Moscovici [11]), πολλά πρόσωπα εγγύς με το πρόεδρο Ολλάντ (Jean-Pierre Jouyet [12] και Henri de Castries [13]), και ακόμη και πρώην κομμουνιστές, για να αναφέρουμε μόνο μερικά παραδείγματα.

Σίγουρα, δεν είναι στο πνεύμα αυτών των προσωπικοτήτων, από τις οποίες μερικές είναι έντιμες, να εγκρίνουν τις σφαγές που διαπράττονται από την Άγκυρα.
Και όμως, αυτό κάνουν.

Συμμαχώντας με την Τουρκία, η Γαλλία έγινε ενεργή συνεργός αυτών των σφαγών.