De drones: seriemoordenaars

In Washington is het voortaan een « macaber ritueel » : één keer per maand gaan leden van het Congres, die deel uitmaken van de Geheime-dienst-commissies, naar het hoofdkwartier van de CIA « om naar de gefilmde opnamen van ontploffende personen, te kijken, getroffen door drone-aanvallen in Pakistan en andere landen ». Het bericht in The New York Times onderstreepte dat dit « zogenaamde toezicht » dient om « een strikte controle van het Congres over het programma van doelgerichte moorden te doen voorkomen ». Het is een programma dat « Het Witte Huis blijft ondersteunen door de CIA functionarissen die het tien jaar geleden hebben uitgewerkt tot de hoogste rangen te promoveren. « Sommige daarvan stonden ook aan het hoofd van de programma’s voor het gebruik van martelingen in de geheime gevangenissen » [1]. De killer-drones zijn voortaan « geïntegreerd in de Amerikaanse mode van oorlogvoering ».

Dit verslag van de New York Times bevestigt dat president Obama, toen hij de Italiaanse Eerste minister Renzi ontmoette, niet nìet op de hoogte kon zijn van de drie maanden eerder gepleegde moord van Lo Porto [2] door een drone van de CIA. Dat demonstreert dat de « afschuwelijke pijn » die hij verlaat heeft uitgedrukt geen politieke verandering in het gebruik van killer-drones betekent. Het is dezelfde Amerikaanse president [3] die de voortdurend bijgewerkte « lijst van doelwitten » goedkeurt. Deze bevat over de hele wereld verspreide personen die als schadelijk voor de Verenigde Staten en hun belangen worden beschouwd, en in het geheim ter dood worden veroordeeld onder de beschuldiging van terrorisme. « De morele eind-waardering » berust bij de president, vooral als « bij de door de drone getroffen terrorist zich zijn famille bevindt ». En wanneer de goedkeuring van de president is gegeven, lanceert de uitvoerder, handig geïnstalleerd in de Verenigde Staten op een afstand van 10.000 km aan de drone console, de raketten tegen het huis —in Pakistan of een ander land— dat als een terroristen schuilplaats is aangegeven.

Het is vooral de CIA die de killer-drones gebruikt in Afghanistan, Pakistan, Irak, Jemen, Somalië en in verschillende andere landen. Het Speciale operaties commando van het Pentagone, die acties parallel aan die van de CIA uitvoert, heeft in 2013 geprobeerd de controle van alle drone operaties over te nemen, maar is daar niet in geslaagd. De CIA gaat door met het inzetten van een niet gepreciseerd aantal killer-drones. Daarbij komen ongeveer 250 aanvals-drones van de U.S. Air Force, die deel uitmaken van de 7500 veelsoortige door het Pentagon beheerde drones. Hun aantal stijgt steeds meer zodat er niet genoeg drone-piloten zijn. Dus worden de operationele piloten in een frequentere stress-verhogende dienstregeling ingezet, hetgeen de « collaterale schade » doet oplopen. Maar het hoge aantal burger-slachtoffers komt vooral door het feit dat de meerderheid van de drone aanvallen (meer dan 60% in Pakistan) op ook door vrouwen en kinderen bewoonde huizen is gericht. Het aantal burger-slachtoffers is trouwens gedoemd toe te nemen door het gebruik van gerobotiseerde drones, die autonoom kunnen opstijgen, aanvallen en naar basis terugkeren. De nEUROn behoort hiertoe, en wordt gebouwd door een Europees consortium, waar Alenia Aermacchi deel van uitmaakt, die de capaciteit heeft « het doelwit automatisch te herkennen ».

In afwachting van de gerobotiseerde oorlog, heeft de Italiaanse minister van Defensie, Roberta Pinotti (die net als Renzi haar loopbaan begon als Hopman in de padvinderij) besloten Italië te laten deelnemen aan de drone-oorlog : ze heeft Washington gevraagd de MQ-9 Reaper, de door Italië gekochte Amerikaanse killer-drones, die ieder 14 Hellfire raketten kunnen lanceren, te kunnen bewapenen. Heel geschikt om in Libië de schepen van de mensensmokkelaars te vernietigen. De « collaterale schade » door slachtpartijen van onschuldige mensen niet meegerekend.