Wat is de Echte Nucleaire Dreiging in het Midden-Oosten?

« Iran houdt zich niet aan de nucleaire akkoorden " (Il Tempo), " Iran trekt zich terug uit de nucleaire akkoorden - een stap richting de atoombom " (Corriere della Sera), " Iran bereidt atoombommen voor - een vaarwel aan het nucleaire akkoord " (Libero). Dit is de manier waarop bijna alle media het besluit van Iran hebben gepresenteerd, na de moord op generaal Soleimani op bevel van President Trump, om niet langer de beperkingen op de verrijking van uranium te accepteren die in 2015 door de 5+1-groep zijn gepland (Verenigde Staten, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Rusland, China, plus Duitsland).

Deze organen van " informatie " zijn dus duidelijk de bron van de nucleaire dreiging in het Midden-Oosten. Ze vergeten dat het President Trump was die in 2018 de VS uit het akkoord trok, dat Israël had omschreven als "de overgave van het Westen aan de As van het Kwaad, geleid door Iran". Ze zeggen geen woord over het feit dat er in het Midden-Oosten slechts één nucleaire macht is - Israël - die aan geen enkele vorm van controle is onderworpen omdat ze zich niet houdt aan het non-proliferatieverdrag, dat echter wel door Iran is ondertekend.

Het Israëlische - arsenaal, afgeschermd door een dichte mantel van geheimzinnigheid en omertà, wordt geschat op tussen de 80 en 400 kernkoppen, plus voldoende plutonium om honderden andere te bouwen. Israël produceert zeker ook tritium, een radioactief gas waarmee het een nieuwe generatie kernwapens bouwt. Daaronder zijn minikernkoppen en neutronenbommen die, omdat ze een minimale radioactieve besmetting veroorzaken, meer geschikt zouden zijn voor doelen in de buurt van Israël. De Israëlische - kernkoppen zijn klaar voor lancering op ballistische raketten die, met de Jericho 3, een bereik hebben van 8 tot 9.000 kilometer. Duitsland leverde Israël (in de vorm van een geschenk of voor knock-outprijzen) vier voor de lancering van Popeye Turbo-kernraketten aangepaste dolfijnonderzeeërs, met een bereik van ongeveer 1500 kilometer. Stille, en met de capaciteit om een week onder water te blijven, varen de dolfijnen in de oostelijke Middellandse Zee, de Rode Zee en de Perzische Golf, klaar voor een 24-uurs alertheid voor een nucleaire aanval.

De Verenigde Staten, die al meer dan 350 F-15 en F-16 jachtbommenwerpers aan Israël hebben geleverd, leveren momenteel ten minste 75 F-35 gevechtsvliegtuigen, die ook zowel conventionele als nucleaire capaciteit hebben. Het eerste eskader van Israëlische F-35’s werd operationeel in december 2017. Israël Aerospace Industries produceert vleugelonderdelen die de F-35’s onzichtbaar maken voor de radar. Met deze technologie, die ook zal worden toegepast op de Italiaanse F-35’s, versterkt Israël de aanvalscapaciteiten van zijn kernkrachten.

Israël, met 200 kernwapens die permanent gericht zijn op Iran, zoals de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell in 2015 heeft aangegeven [1], is vastbesloten zijn monopolie op de bom in het Midden-Oosten te handhaven door te voorkomen dat Iran een civiel nucleair programma ontwikkelt dat op een dag de bouw van kernwapens mogelijk zou maken, een capaciteit die vandaag de dag door tientallen landen in de hele wereld in bezit is. In de cyclus van de exploitatie van uranium is er geen duidelijke scheidslijn tussen civiel en militair gebruik van splijtbaar materiaal. Om het Iraanse kernprogramma te blokkeren, is Israël vastbesloten om alle mogelijke middelen te gebruiken. De moord op vier Iraanse kernwetenschappers tussen 2010 en 2012 was hoogstwaarschijnlijk het werk van de Mossad.

De Israëlische nucleaire strijdkrachten zijn geïntegreerd in het elektronische systeem van de NAVO, in het kader van het "Individual Cooperation Programme" met Israël, een land dat geen lid is van de alliantie, maar een permanente missie heeft in het hoofdkwartier van de alliantie in Brussel. Volgens het plan dat werd getest tijdens de USA-Israël oefening Juniper Cobra 2018, zouden de Amerikaanse strijdkrachten via Europa aankomen (vooral vanuit de bases in Italië) om Israël te steunen in een oorlog tegen Iran [2], een oorlog die zou kunnen beginnen met een Israëlische aanval op Iraanse nucleaire sites, zoals die op de Iraanse site van Osiraq werd uitgevoerd. De Jerusalem Post [3] bevestigt dat Israël niet-nucleaire anti-bunkerbommen bezit, die vooral gebruikt kunnen worden met de F-35’s, die de Iraanse nucleaire site in Fordow kunnen treffen. Maar Iran heeft, hoewel het geen kernwapens heeft, een militaire riposteercapaciteit, die Joegoslavië, Irak en Libië niet bezaten op het moment van de aanvallen van de VS en de NAVO. In dit geval zou Israël een kernwapen kunnen gebruiken door een kettingreactie op gang te brengen met onvoorspelbare gevolgen.