Duitsland poogt zich los te maken uit het Syrische conflict

Toen de Verenigde Staten in 2003 tot de aanval op Syrië overgingen riepen ze Duitsland en Israël op, alvorens de operatie aan het Verenigd koninkrijk en Frankrijk toe te vertrouwen. In die tijd namen de Duitse geheime diensten naast de Mossad deel aan de moord op Rafic Hariri door het leveren van een wapen waar zij alleen over beschikten [1]. Het idee was een populaire anti-Syrische reactie te veroorzaken, dan de Marines te laten debarkeren om de « bezetter » terug te dringen in overeenstemming met het plan van de US Committee for a Free Lebanon en het Middle East Forum van Daniel Pipes, uiteengezet in "Een einde maken aan de Syrische bezetting van Libanon: de rol van de Verenigde Staten" (Ending Syria’s Occupation of Lebanon: The U.S. Role) [2]. De operatie mislukte echter omdat Syrië, er aan herinnerend dat zij militair in Liban aanwezig was op verzoek van de internationale gemeenschap, (Taef akkoorden) [3]), het land verliet toen het volk het vroeg.

Duitsland speelde met Israël nog een beslissende rol toen de ambassadeur US, Jeffrey Feltman, de internationale Onderzoekscommissie organiseerde die door Ban Ki-moon opgedragen werd de waarheid vast te stellen. Berlijn stelde Detlev Mehlis beschikbaar, die al onwaarschijnlijke diensten aan de CIA had verleend door een aanslag van de Mossad in Berlijn toe de schrijven aan Mouamar el-Khadafi, en de vroegere politiecommissaris en agent van de BND Gerhard Lehmann, later geïmpliceerd in de voor de CIA gepleegde misdaden in geheime gevangenissen [4]. Maar hier mislukte de operatie weer omdat, na de presidenten Émile Lahoud en Bachar el-Assad te hebben beschuldigd opdracht tot de moord van Rafic Hariri te hebben gegeven, de Commissie Mehlis in het schandaal van de valse getuigen ten onder ging [5].

Duitsland mengde zich nogmaals in de huidige oorlog, deze keer aan de zijde van het Verenigd koninkrijk en Frankrijk, het presidentschap van de « Werkgroep voor de economische verheffing en ontwikkeling » van de « Vrienden van Syrië » toekennend aan een hoge diplomaat, Clemens Goetze. In juni 2012 verdeelde deze in een vergadering in Abu Grabi de rijkdommen van Syrië tussen de Staten die accepteerden de Conferentie van Genève te saboteren. Zelfs vóór de Arabisch Syrische republiek ten val te hebben gebracht verdeelden de geallieerden het Syrische aardgas onder elkaar. De minister van Financiën, Wolfgang Schäuble, creëerde een permanent secretariaat, voorzien van een budget van 600.000 euro, om de roof van de koolwaterstoffen te beheren, welke hij aan Gunnar Wälzholz toevertrouwde, die al een identieke rol had gespeeld tegen Afghanistan [6].

Terwijl Frankrijk de Conferentie van Genève saboteerde, hielp Duitsland nog steeds aan het realiseren van het plan —sinds 2007 ontworpen door John Negroponte, toentertijd directeur van de Nationale inlichtingen dienst US— voor een Nicaraguaans soort oorlog. Het ging er hier om de terroristen-groepen te vermenigvuldigen om het land « dood te bloeden ». Duitsland stelde de internationale coördinatie van de Moslimbroeders beschikbaar, welke nog steeds sinds de Koude Oorlog op diens grondgebied aanwezig was, in Aken. Heden is het hiervandaan dat de terugtrekking van Ahrar el-Sham, al-Qaeda, Daesh en de anderen georganiseerd wordt.

Momenteel is het zo dat de regering Merkel de doeltreffendheid van de Russische bombardementen, het getreuzel van de Verenigde Staten en de omwenteling van het internationale evenwicht constateert. Ze wil zich dus aan deze verloren zaak onttrekken en vrede sluiten met Syrië. Deze ommezwaai komt natuurlijk overeen met een langverwachte —en door Washington lang gevreesde— toenadering tussen Berlijn en Moskou.

Deze ontwikkeling kan aan het publiek worden uitgelegd ter gelegenheid van de migrantencrisis. Nadat deze sinds een jaar was voorbereid op verzoek van Ulrich Grillo en uitgevoerd door de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan, de Hoge commissaris voor de vluchtelingen António Guterres, en de speculant George Soros, zijn honderdduizenden personen de Balkan doorgetrokken om voor weinig geld in Duitsland te gaan werken [7]. Deze operatie is echter onderbroken aan het begin van de Russische interventie, daar de Duitsers bang waren dat de jihadisten zich zouden mengen tussen de migranten en de vluchtelingen. De Duitse bevolking komt reeds verzet tegen de buitenlanders want de werkgevers hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt in meerdere länder het minimum salaris af te schaffen. Zo verschaft de « vluchtelingencrisis » een mogelijke alibi voor een politieke verandering jegens Syrië.

Hoe het ook zij, de toenadering tussen Duitsland en Syrië zal niet makkelijk haalbaar zijn. De minister van Buitenlandse zaken en de ex-directeur van de Inlichtingendiensten Frank-Walter Steinmeier, hoopt een soort 5+1 vergadering (zoals in Wenen voor Iran) te kunnen organiseren om het Syrische conflict op te lossen. Maar Rusland dringt aan ambitieuzer te zijn en zowel president Poetin, kanselier Merkel, president Hollande als president el-Assad om de tafel te verenigen (zoals in Normandië voor Oekraïne).