Schijnvrede

Toen Rusland met de Verenigde Staten over het staakt-het-vuren onderhandelde, wist het dat ze het niet zouden eerbiedigen, zomin als de voorafgaande. Maar Moskou hoopte vooruitgang te boeken op de weg van de erkenning van een multipolaire wereld. Van zijn kant voerde Washington het eind van Obama’s presidentschap aan om te motiveren een overeenkomst van de laatste kans te sluiten.

We laten de Israëlische poging om van de wapenstilstand te profiteren door Damascus en Golan aan te vallen buiten beschouwing. Tel Aviv heeft schoten van raketten van de nieuwe generatie moeten incasseren, heeft een vliegtuig verloren en zal een tweede moeten repareren. Het schijnt dat Syrië voortaan in staat is de regionale dominantie van de Israëlische luchtvaart aan te vechten.

We laten ook de Europese Staatshoofden en regering buiten beschouwing die dit akkoord applaudisseerden zonder de inhoud te kennen en zich zo belachelijk hebben gemaakt.

Maar nu ter zake: het humanitaire konvooi van de Uno was immers volgepropt met wapens en munitie. Het wacht nog steeds aan de Turkse grens, officieel omdat de weg onveilig is, officieus omdat Syrië vraagt het te doorzoeken vòòr het te laten passeren. Deze manier van doen van de Uno komt overeen met de onthullingen van de Turkse chef van het anti-terrorisme, Ahmet Sait Yayla die deserteerde: het Pentagon en Turkije gebruiken de humanitaire konvooien om de jihadisten te bewapenen.

Vervolgens heeft het Pentagon een strategische Syrische positie in Deir ez-Zor aangevallen. Deze werd gestopt toen Rusland heeft gewaarschuwd voor zijn « vergissing ». Daarnaast heeft Washington de jihadisten de aanval laten voortzetten op de weg die het voor hen had geopend.

Op het strategische plan het Syrisch Arabische leger te verhinderen het geheel van het gouvernoraat van Deir ez-Zor te bevrijden komt neer op het handhaven van Daesh in diens rol als obstakel op de route Damascus-Bagdad-Teheran. Tevoren had het Pentagon Daesh zich in Palmyre laten installeren, de historische etappe van de « zijderoute ». Vandaag is de route nog steeds afgesneden door de jihadisten aan de Iraakse kant, maar men zou de weg via Deir ez-Zor kunnen omleiden indien de Irakiërs Mossoul bevrijden.

Van een Amerikaanse standpunt gezien is het akkoord alleen maar een middel om tijd te winnen, de jihadisten te bevoorraden en met de oorlog door te gaan. De situatie op het diplomatieke plan omdraaiend heeft Rusland een dringende vergadering van de Veiligheidsraad bijeengeroepen, hetgeen grote verwarring veroorzaakte in Washington. Inderdaad, deze periode komt niet alleen overeen met het einde van Obama’s mandaat, maar ook met het houden van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.

Zichtbaar ongerust verliet de US ambassadrice in de Veiligheidsraad, Samantha Power, de zaal in het midden van de zitting om zich te onderhouden met de journalisten. Ze hoopte zo dat de eerste persberichten het alleen zouden hebben over het Amerikaanse standpunt. Ze heeft dus geïroniseerd over de Russische « mise en scène » van wat slechts een eenvoudig « schietincident » zou zijn (62 doden en een honderdtal gewonden!). Vervolgens hield ze een tirade over de vele grotere misdaden van het regime van Damascus. Toen de Russische ambassadeur Vitali Tchourkine werd gealarmeerd over de manœuvre, heeft die op zijn beurt de zaal van de Raad verlaten om zijn standpunt te geven. De journalisten, die op hun qui-vive waren aangezien het Britse Lagerhuis hen zojuist had herinnerd aan de leugens van Madame Power over de zogenaamde misdaden van Mouamar Kadhafi, hebben toen verslag gegeven van de twee interventies.

Vanaf dat moment gaat Rusland zijn diplomatiek voordeel verder voeren: de Verenigde Staten werden op heterdaad betrapt van verraderlijkheid. De US manipulatie keerde zich tegen hen die haar hadden bedacht. Washington zou nog slechts twee opties hebben: hetzij zich in een ongewilde open confrontatie engageren, hetzij dat zijn beschermelingen de partij laten verliezen.