15 jaar van misdaden

Vijftien jaar geleden werd in de Verenigde Staten op 11 september 2001 het « plan van de continuïteit van regering » tegen 10 uur van de ochtend door de nationale coördinator voor veiligheid, bescherming van de infrastructuren en contra-terrorisme, Richard Clarke, geactiveerd [1]. Volgens hem ging het erom te antwoorden op de uitzonderlijke situatie van twee vliegtuigen die het World Trade Center in New York hadden getroffen, en van een derde die het Pentagon zou zijn ingevlogen. Dit plan zou echter alleen worden gebruikt in geval van vernietiging van de democratische instellingen, door een kernaanval bij voorbeeld. Het was nooit voorzien het te activeren zolang, de vice president en de presidenten van de Assemblees in leven waren en geschikt hun functies te vervullen.

De activering van dit plan heeft de verantwoordelijkheden van de president van de Verenigde Staten naar een alternatieve militaire autoriteit overgedragen, gesitueerd op Mount Weather [2]. Deze autoriteit heeft president George W. Bush Jr zijn functies pas aan het eind van de dag weer teruggeven. Tot op de dag van vandaag zijn de samenstelling van deze autoriteit en de beslissingen die ze heeft kunnen nemen geheim gebleven.

Aangezien de président in strijd met de Grondwet van de Verenigde Staten gedurende ongeveer tien uur van zijn functies ontheven is geweest, is het technisch exact de 11-september 2001 een « Staatsgreep » te noemen. Natuurlijk schokt deze uitdrukking omdat het hier gaat over de Verenigde Staten, omdat dit heeft plaats gehad onder uitzonderlijke omstandigheden, omdat de militaire autoriteit dit nooit heeft geclaimd en omdat de macht zonder probleem aan de grondwettelijke president is gerestitueerd. Maar het is niet minder waar dat het stricto sensu een « Staatsgreep » is.

In een in 1968 verschenen beroemd werk, maar dat heruitgegeven is en in de verkiezingscampagne 2000 op het nachtkastje van alle neo-conservateurs belandde, legde de geschiedschrijver Edward Luttwak uit dat een Staatsgreep des te geslaagder is als niemand merkt dat hij plaats heeft, en dus zich er tegen verzet [3]. Zes manden na deze gebeurtenissen publiceerde ik een boek over de politieke gevolgen van deze dag [4]. De media’s reppen slechts over de eerste vier hoofdstukken, waarin ik de onmogelijkheid van de officiële versie van deze gebeurtenissen aantoonde. Men heeft mij vaak verweten niet mijn eigen versie van deze dag te hebben gesuggereerd, maar ik heb er geen, en vandaag nog blijven er meer vragen over dan antwoorden.

Hoe het ook zij hebben de laatste 15 jaar ons bijgelicht over wat er die dag gebeurd is.

Sinds de 11 september is de federale Staat ongrondwettelijk

In de eerste plaats en hoewel bepaalde disposities een ogenblik in 2015 opgeheven zijn geweest, leven de Verenigde Staten nog steeds onder de greep van de USA Patriot Act. 45 dagen na de Staatsgreep aangenomen, vormt deze tekst een antwoord op het terrorisme. Als men zijn volume in aanmerking neemt zou het correcter zijn te spreken over een Antiterroristische Code dan een eenvoudige wet. De tekst was voorbereid gedurende de voorafgaande twee jaren door de Federalist Society. Slechts vier parlementariërs verzetten zich ertegen.

Deze tekst heft de grondwettelijke beperkingen van de « Bill of rights » op —dat wil zeggen de eerste tien amendementen van de Grondwet—, ten behoeve van alle initiatieven van de Staat om het terrorisme te bestrijden. Het is het principe van de permanente noodtoestand. De Federale Staat kan zo buiten zijn grondgebied folteringen plegen en zijn bevolking massaal bespioneren. Na vijftien jaar van deze praktijken is het technisch niet meer mogelijk nog van een « Rechtsstaat » te spreken.

Om de Patriot Act toe te passen heeft de Federale Staat eerst een nieuw departement gecreëerd, de Veiligheid van het Vaderland. (Homeland Security). De betiteling is dermate choquant dat met het over de hele wereld vertaald door « Binnenlandse veiligheid », hetgeen onjuist is. Vervolgens heeft de Federale Staat zich een geheel van politieke politiemachten gecreëerd waarin volgens een uitgebreid onderzoek van de Washington Post van 2010 in die tijd minstens 850.000 nieuwe functionarissen werkzaam waren om 315 miljoen inwoners te bespioneren [5]. De grote institutionele vernieuwing van deze periode is de herlezing van de scheiding van machten. Tot dan toe beschouwde men sinds Montesquieu, dat men hierdoor een evenwicht kon handhaven tussen Uitvoerende macht, Wetgevende macht en de Rechtspraak, onmisbaar voor een goede werking en het behoud van de democratie. De Verenigde Staten konden er trots op zijn de enige Staat ter wereld te zijn waar dit letterlijk werd toegepast. Voortaan, in tegendeel, betekent de scheiding van machten dat de Wetgevende macht en de Rechtspraak niet meer de mogelijkheid hebben de Uitvoerende macht te controleren. Het is trouwens op grond van deze nieuwe interpretatie dat het Congres niet toegestaan werd over de omstandigheden van de 11-september te debatteren.

In tegendeel tot wat ik in 2002 schreef, hebben de West-Europese landen zich tegen deze ontwikkeling verzet. Pas anderhalf jaar geleden heeft Frankrijk gezwicht en het principe van de permanente noodtoestand aangenomen ter gelegenheid van de moord op de redacteurs van Charlie Hebdo. Deze binnenlandse transformatie gaat samen met een radicale verandering van de buitenlandse politiek.

Sinds de 11-september heeft de ongrondwettige Federale Staat het Groot Midden-Oosten geplunderd

In de volgende dagen verklaarde George W. Bush —sinds de avond van 11 september weer president van de Verenigde Staten— aan de pers: « Deze kruisvaart, deze oorlog tegen het terrorisme, zal tijd kosten » [6]. Hoewel hij zijn excuses zou presenteren zich op deze manier te hebben uitgelaten, gaven de presidentiële woorden duidelijk te kennen dat de vijand zich op de Islam beriep en dat deze oorlog lang zou duren.

Inderdaad, voor de eerste keer in hun geschiedenis voeren de Verenigde Staten sinds 15 jaar ononderbroken oorlog. Ze hebben hun Strategie tegen het terrorisme gedefinieerd [7] welke de Europese unie onverwijld heeft gekopieerd [8].

Hoewel de opeenvolgende Amerikaanse administraties deze oorlog als een achtervolgings-race hebben gepresenteerd, van Afghanistan naar Irak, van Irak naar Afrika, Pakistan, en de Filippijnen, en vervolgens over Libië naar Syrië, heeft de voormalige Hoogste commandant van de Navo generaal Wesley Clark in tegendeel het bestaan van een langetermijnsplan bevestigd. Op 11-september hebben de daders van de Staatsgreep besloten alle met het « Groot Midden-Oosten » bevriende regeringen die zich in dit gebied verzetten, te veranderen. Deze order werd vier dagen later door president Bush geregistreerd in Camp David. We kunnen slechts constateren dat dit programma ten uitvoer is gebracht maar niet beëindigd is.

Deze veranderingen van bevriende regimes door gekleurde revoluties en de oorlogen tegen de opponerende regimes hadden niet tot doel deze landen te veroveren in de klassieke imperiale zin —Washington had al zijn bondgenoten al onder controle—, maar die te plunderen. In dit gebied van de wereld, vooral in de Levant, stootte de exploitatie van deze landen niet alleen op het verzet van de bevolkingen, maar op de absoluut overal aanwezige ruïnes van antieke beschavingen. Het was dus onmogelijk te plunderen zonder « eieren te breken ».

Volgens president Bush waren de aanslagen van de 11-september gepleegd door al-Qaeda, hetgeen de aanval op Afghanistan beter rechtvaardigde dan de onderbreking van de olie-onderhandelingen met de Taliban, in juli 2001. De theorie van Bush werd ontwikkeld door zijn Staatssecretaris Colin Powell, die beloofde een rapport over dit onderwerp over te leggen voor de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. Niet alleen hebben de Verenigde Staten niet de tijd gevonden dit rapport te redigeren in de loop van de laatste 15 jaren, maar op 4 juni laatstleden beweerde de Russische minister van Buitenlandse zaken Sergey Lavrov dat zijn Amerikaanse homoloog hem had gevraagd niet zijn bondgenoten van al-Qaeda in Syrië te treffen; een duizelingwekkende verklaring die niet werd weersproken.

In het begin heeft de ongrondwettelijke federale Staat zijn plan gevolgd en daarbij schaamteloos de rest van de wereld belogen. Na een rapport te hebben beloofd over de rol van Afghanistan in de 11-september, loog dezelfde Colin Powell zin voor zin in een lange redevoering voor de Veiligheidsraad die erop doelde de Iraakse regering met de aanslagen in verbinding te brengen en te beschuldigen, daarmee door te willen gaan met massavernietigingswapens [9].

De federale Staat doodde in enkele dagen de meerderheid van het Iraakse leger, plunderde de zeven belangrijkste musea en verbrandde de Nationale bibliotheek [10]. Hij installeerde de Tijdelijke autoriteit van de Coalitie, die geen orgaan van de Coalitie van de Staten tegen president Hussein was, maar een particuliere firma, voor het grootste deel eigendom van de Kissinger Associates, op het model van de sinistere Oost-Indische Compagnie [11]. Gedurende een jaar plunderde deze firma alles wat maar kon. Tenslotte gaf ze de macht over aan een Iraakse marionettenregering, niet zonder deze te hebben laten ondertekenen dat deze nooit herstelbetalingen zou vragen en niet gedurende een eeuw de economische door de Tijdelijke autoriteit geredigeerde beestachtige economische regels zou bestrijden.

In 15 jaar hebben de Verenigde Staten meer dan 10.000 van hun medeburgers opgeofferd, terwijl hun oorlog in het « Groot Midden-Oosten » meer dan twee miljoen doden heeft gekost. [12]. Om een eind te maken aan hen die ze als hun vijanden beschouwen hebben ze meer dan 3500 miljard dollar uitgegeven. En ze kondigen aan dat de slachting en de chaos door zal gaan [13].

Vreemd genoeg hebben deze duizenden miljarden dollar de Verenigde Staten niet economisch afgezwakt. Het ging hier om een investering die het hen mogelijk maakte een heel gebied van de wereld te plunderen, en voor nog veel hogere bedragen te bestelen.

Anders dan de retoriek van de 11-september, is die van de oorlog op het terrorisme logisch. Maar ze steunt op een grote hoeveelheid leugens die als bewezen feiten worden gepresenteerd. Bij voorbeeld legt men verband tussen Daesh en al-Qaeda via de persoonlijkheid van Abou Moussab al-Zarkaoui, aan wie kolonel Powell in februari 2003 een groot deel van zijn rede voor de Veiligheidsraad had gewijd. Desalniettemin heeft dezelfde Powell toegegeven dat hij schaamteloos had gelogen tijdens zijn toespraak, en het is volgens de CIA onmogelijk ook maar het minste element van de biografie van Zarkaoui na te gaan.

Als we er van uitgaan dat al-Qaeda de continuïteit van het Arabische legioen van Ben Laden is, dat tijdens de oorlogen van Joegoslavië [14] en van Libië als een aanvullende groep geïntegreerd werd in de Navo, moeten we er ook van uitgaan dat al-Qaeda in Irak, dat de islamitische Staat van Irak werd, en Daesh is daar de continuïteit weer van.

Aangezien de plundering en de vernietiging van historisch erfgoed illegaal is onder het internationaal recht, heeft de ongrondwettelijke federale Staat eerst zijn vuile werk uitbesteed aan privé-legers zoals Blackwater [15]. Maar zijn verantwoordelijkheid was nog te zichtbaar [16]. Daarom heeft de Staat ze uitbesteed aan zijn nieuwe gewapende arm, de jihadisten. Voortaan is de plundering van de olie —verbruikt in het Westen— toe te schrijven aan deze extremisten, en de vernietiging van van het historisch erfgoed aan hun religieus fanatisme.

Om deze samenwerking van de Navo en de jhadisten te begrijpen, moeten we ons afvragen wat de invloed van de Verenigde Staten zou zijn als de jihadisten er niet waren. De wereld zou multipolair zijn geworden en Washington zou de meerderheid van zijn militaire bases in de wereld gesloten hebben. De Verenigde Staten zouden een macht tusen de anderen zijn geworden.

Deze samenwerking tussen de Navo en de jihadisten choqueert talrijke hoge Amerikaanse verantwoordelijken, zoals generaal Carter Ham, commandant van AfriCom, die in 2011 weigerde met al-Qaeda te werken en ervan heeft moeten afzien de aanval op Libië te leiden; of generaal Michael T. Flynn, commandant van de Defense Security Agency, die weigerde de creatie van Daesh te ondersteunen en in 2014 gedwongen werd ontslag te nemen [17]. Deze samenwerking is het echte onderwerp van de presidentscampagne: aan de ene kant Hillary Clinton, lid van The Family [18], de sekte van de stafchefs van de strijdkrachten [16], en aan de andere kant Donald Trump, geadviseerd door Michael T. Flynn en 88 hoofdofficiers [19].

Net zoals Washington tijdens de Koude oorlog zijn Europese bondgenoten onder controle hield via « de geheime legers van de Navo », Gladio [20], zo houdt hij ook het Groot Midden-Oosten, de Kaukasus, de vallei van Ferghana tot aan Sinkiang met « Gladio B » [21] onder controle.

15 jaar later zijn de gevolgen van de Staatsgreep in het geheel niet afkomstig van de Moslims, noch van het Amerikaanse Volk, maar van hen die hem hebben gepleegd en van hun bondgenoten. Zij zijn het die de foltering hebben gebanaliseerd, de buitengerechtelijke executies waar dan ook in de wereld gegeneraliseerd, de Verenigde Naties verzwakt, meer dan twee miljoen personen gedood, Afghanistan, Irak, Libië, en Syrië geplunderd en verwoest.