Twee verschillende werelden

Moskou heeft op 28 oktober 2016 een speciale vergadering van de Veiligheidsraad opgeroepen om te debatteren over de samenwerking tussen de Uno en de regionale organisaties. Ambassadeur Vladimir Churkin, die toen de Raad presideerde, had de vertegenwoordigers van het Gemenebest van Onafhankelijke Staten (de Rus Sergey Ivanov, GOS), de Organisatie van het Verdrag voor de Collectieve Veiligheid (de Russische generaal Nikolai Bordyuzha, OVCV) en de Shanghai-samenwerkingsorganisatie (de Tadjik Rashid Alimov, (SSO) uitgenodigd.

De drie secretarissen-generaal hebben het werk van hun organisaties geëxposeerd: de samenwerking tussen de Staten van de vroegere Sovjet Unie voor de GOS, een militair bondgenootschap voor de OVCV, en een regionale samenwerking voor het stabiliseren van Centraal Azië wat betreft de SSO. Ze hebben hun bijdrage aan de Uno onderstreept op het gebied van de strijd tegen de drugssmokkel en tegen het terrorisme; twee onderwerpen waarover in de internationale retoriek unanimiteit bestaat, terwijl iedereen weet dat deze twee plagen door de Verenigde Staten zijn gecreëerd en onder controle gehouden worden.

Hoewel alles goed begonnen was en dat de verschillende ambassadeurs die lid van de Veiligheidsraad zijn zich verheugden over deze frisse lucht, is de vergadering vast gelopen na de tussenkomst van Oekraïne en van de Verenigde Staten. Om te voorkomen dat deze drie organisaties het monopolie van de Navo en de Europese Unie zouden verstoren, hebben ze Rusland beschuldigd van allerlei soorten misdaden en deze organisaties gedenonceerd als evenzovele dekmantels voor het Russische expansionisme. De ambassadrice van de Verenigde Staten concludeert dat het in deze omstandigheden onmogelijk is zich de minste samenwerking van de Uno met deze organisaties voor te stellen, de SSO inbegrepen, dat wil zeggen ook niet met China.

Men vindt hier de standpunten terug die de één en de ander hielden tijdens de Conferentie van Genève 2: hoewel in theorie iedereen tegen het terrorisme verenigd is, beschouwt Washington dit probleem niet als prioritair, maar stelt de eisen van zijn imperialisme voorop. Behalve dat deze keer het niet Syrië heeft aangevallen, maar Rusland en China een draai om hun oren heeft gegeven.

Zo betaalt de wereld de verwarring die de strijd tegen het terrorisme sinds 2001 omringt. Laten we ons herinneren dat het terrorisme geen vijand is, maar een door vijanden gebruikte strijdmethode.

Washington heeft dus de enige deur die voor hem open stond gesloten. De Obama administratie weigert de ontwikkeling van Rusland als eerste conventionele militaire macht, en die van China als eerste economische macht te erkennen. Ze weigert de unitaire organisatie, die zich heeft geïnstalleerd sinds de « Woestijnstorm » in 1991 los te laten, en gaat door met zijn oorlogen in de Levant en in Oekraïne met als enig doel de twee grond-bevoorradingsroutes van China naar West-Europa af te snijden.

Wetende dat zijn standpunt op korte termijn onhoudbaar is en dat dat het de Wereldoorlog niet wenst, bereidt Washington zich voor de wereld in tweeën te delen. Het zou hier niet gaan om een terugkeer naar de Koude Oorlog, waar de wereld één was, hoewel door twee geadministreerd. Maar om een nieuwe structurering: aan de ene kant een door de Verenigde Staten alléén geregeerde unipolaire wereld, en aan de andere onafhankelijke en weerspannige Staten die onderling samenwerken rondom Rusland en China, met zomin mogelijke bruggen tussen deze twee werelden. Hetgeen het einde betekent van de mondiale vrijhandel, van de Wereldhandelsorganisatie, van de economische globalisatie, en dus van een gigantische stap terug.

Als Washington in deze richting blijft doorgaan, zou het zich militair moeten terugtrekken uit Syrië en de vrede er te laten terugkeren —behalve aan de Iraakse grens waar het de onderbreking van de zijderoute zal onderhouden—. Deze keer als gevolg van de Verenigde Staten, zou een onoverschrijdbare barrière over de wereld komen te vallen, en de Mensheid afscheiden, zoals de Berlijnse muur de Berlijnse bevolking van de oude Duitse hoofdstad en gedurende een halve eeuw diens families had gescheiden. Het zal zo voor de naar het buitenland aan de jihadisten ontvluchte Syriërs heel moeilijk zijn naar hun land terug te keren en hun families terug te vinden. Het zou voor een Westerling onmogelijk worden zijn vakanties in Moskou door te brengen of Chinese computers te kopen.