Oekraïne: De NAVO In De Grondwet

De dag na de ondertekening van het lidmaatschapsprotocol van de NAVO met Noord-Macedonië als 30ste lid, deed Oekraïne iets zonder een precedent: het sloot in zijn Grondwet de opdracht in om tegelijkertijd officieel de NAVO en de Europese Unie binnen te treden.

Op 7 februari keurde het Kievse parlement, op voorstel van President Petro Poroshenko - de oligarch die zichzelf rijk maakte door het plunderen van openbare eigendommen en die opnieuw kandidaat is voor het presidentschap - met 334 stemmen voor, 35 tegen, bij 16 onthoudingen, deze amendementen goed voor de Grondwet.

De Inleiding verklaarde «de onomkeerbare beweging van Oekraïne naar Euro-Atlantische integratie»; de artikelen 85 en 116 stellen dat het een fundamentele plicht van het parlement en de regering is om «het volledige lidmaatschap van Oekraïne van de NAVO en de EU te verkrijgen»; artikel 102 bepaalt dat «de President van Oekraïne garant staat voor de strategische beslissingen van de staat die gericht zijn op het verkrijgen van een volledig lidmaatschap van de NAVO en de EU».

De opname in de Oekraïense Grondwet van de opdracht om officieel de NAVO binnen te gaan, heeft enkele zeer ernstige gevolgen.

Van binnen vervreemdt het de toekomst van de Oekraïne van deze keuze, door elk alternatief uit te sluiten, en stelt de facto elke partij of persoon die zich kan verzetten tegen de ’strategische beslissingen van de staat buiten de wet’. De Centrale Kiescommissie heeft Petro Simonenko, directeur van de Oekraïense Communistische Partij, al verboden deel te nemen aan de Presidentsverkiezingen die in maart worden gehouden.

De verdienste om in de Oekraïense grondwet te hebben opgenomen dat de opdracht om officieel de NAVO binnen te komen behoren in het bijzonder aan de Parlementaire President Andriy Parubiy [1]. Medeoprichter in 1991 van de Oekraïense Nationaal-Socialistische Partij, naar het voorbeeld van de Nationaal-Socialistische Partij van Adolf Hitler; hoofd van de neo-nazi paramilitaire formaties die in 2014 werden gebruikt tijdens de putsch van Place Maïdan onder Amerikaans / NAVO-bevel en in het bloedbad van Odessa [2]; hoofd van de nationale veiligheids- en defensieafdeling van Oekraïne, die met het Azov-bataljon [3] en andere neo-nazi-eenheden Oekraïense burgers met de Russische nationaliteit in het oostelijke deel van het land aanviel en zijn squadrons gebruikte voor daden van gewelddadig misbruik, plundering van politieke hoofdkantoren en andere auto-da-fés in een ware nazi-stijl.

Op internationaal niveau moeten we in gedachten houden dat Oekraïne al verbonden is met de NAVO, waarvan het een partner is: bijvoorbeeld het Azov-Bataljon, wiens nazikarakter wordt vertegenwoordigd door het embleem dat is gekopieerd van dat van de SS-eenheid Das Reich, is omgevormd tot een speciaal operatieregiment, uitgerust met gepantserde voertuigen en getraind door Amerikaanse instructeurs van de 173e Airborne Divisie, overgedragen aan Oekraïne vanuit Vicence en gedetacheerd door andere NAVO-leden.

Aangezien Rusland door de NAVO is beschuldigd van het illegaal annexeren van de Krim en het lanceren van militaire operaties tegen Kiev, zou Oekraïne officieel lid moeten worden van de NAVO, zouden de 30 andere leden van het Bondgenootschap, op basis van artikel 5, verplicht zijn om "de partij te helpen" of partijen die worden aangevallen door onmiddellijk, individueel en in overleg met de andere partijen, maatregelen te nemen die het noodzakelijk acht, met inbegrip van het gebruik van gewapende macht ».

Met andere woorden, ze zouden oorlog met Rusland moeten gaan voeren.

Deze gevaarlijke implicaties van de wijziging van de Oekraïense Grondwet - waarachter zeker de strategieën van de VS en de NAVO zitten - zijn uitgevoerd met politieke en media-stilte. Inclusief die van het Italiaanse parlement, dat in 2017 een overeenkomst met het Oekraïense parlement heeft gesloten, gesteund door Laura Boldrini en Andriy Parubiy. Zo is de samenwerking versterkt tussen de Italiaanse Republiek, geboren uit verzet tegen het fascisme en het nazisme, en een regime dat in Oekraïne een situatie heeft geschapen die vergelijkbaar is met die welke de komst van het fascisme in de jaren 1920 en het nazisme in de jaren dertig teweegbracht.