Wie wil president Loekasjenko omverwerpen?

Een van de doelstellingen van de Euromaidan-coupé (Oekraïne, 2013-2014) was het afsnijden van de zijderoute in Europa. China heeft hierop gereageerd door zijn route te wijzigen en door Wit-Rusland te laten lopen. Vanaf dat moment probeerde Minsk zich te beschermen tegen dezelfde destabilisatie door een evenwichtiger beleid ten opzichte van het Westen te voeren, door deel te nemen aan militaire manoeuvres met Moskou en door in te stemmen met de levering van wapens aan de Daesh, die Moskou in Syrië bestrijdt.

Ondanks het uitstel van Minsk kwam de CIA echter tussenbeide ter gelegenheid van de presidentsverkiezingen van 2020. Svetlana Tikhanovskaya daagde de vertrekkende president, Alexander Loekasjenko, uit die zich kandidaat stelde voor een zesde termijn. Ze kreeg slechts 10% van de stemmen, riep fraude en vluchtte naar Litouwen, waar de Fransman Bernard-Henri Lévy haar haastte om haar te verwelkomen. De westerse pers hekelde unaniem de "dictator" en suggereerde dat Madame Tikhanovskaïa de overwinning had behaald bij de stemming.

De realiteit is veel complexer.

In de eerste plaats, hoewel het heel goed mogelijk is dat de verkiezingen werden gemanipuleerd ten gunste van de vertrekkende president, is het hoogst onwaarschijnlijk dat Svetlana Tikhanovskaïa de meerderheid heeft benaderd, aangezien wat zij vertegenwoordigt vreemd is voor de groten. meerderheid van Wit-Russen. De afgelopen dertig jaar is er in het land een debat gaande over zijn Europese identiteit. Staat hij cultureel dicht bij pro-Amerikaans West-Europa of behoort hij tot het Slavische, pro-Russische Europa? Het antwoord is ongetwijfeld dat Wit-Russen cultureel gezien Russen zijn, hoewel sommigen van hen niet exact dezelfde taal spreken. Toegegeven, twee kleine minderheden hebben uiteenlopende meningen: de eerste noemt zichzelf "nationalistisch", verwijzend naar de kortstondige Wit-Russische Volksrepubliek (1918-19) waarvan de lichamen in ballingschap samenwerkten met de nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog, en vervolgens met de Stay-Behind-netwerken van de NAVO; de tweede is in het voordeel van het liberale model en de Europese Unie.

In tegenstelling tot Oekraïne, dat is verdeeld in twee cultureel verschillende zones (het pro-Duitse Westen en het pro-Russische Oosten), beschouwt Wit-Rusland zichzelf in wezen als Russisch, hoewel het politiek onafhankelijk is van Moskou.

Ten tweede, als er enige twijfel bestond over de rol van de Amerikaanse geheime diensten in deze zaak, zou de opkomst van Bernard-Henri Lévy deze moeten wegnemen. De rijke erfgenaam van een bedrijf dat kostbare houtsoorten importeert, maakte een carrière in het schrijven van anti-Sovjet-essays. Verkocht door zijn uitgever als "Nieuwe Filosoof", gaat hij vandaag de dag nog steeds door voor een "filosoof". Hij steunde de "vrijheidsstrijders", dat wil zeggen de Arabische huurlingen van de Moslimbroederschap in Afghanistan tegen de Sovjets, waaronder hun leider Osama Bin Laden. Hij koos de kant van de Contra’s in Nicaragua, dat wil zeggen de Zuid-Amerikaanse huurlingen van John Negroponte, bewapend door het Iran van Hashem Rafsanjani. Hij is er trots op dat hij persadviseur van de Bosnische president Alija Izetbegović was toen de voormalige pro-Nazi de Amerikaanse neoconservatieve Richard Perle als politiek adviseur en de eerder genoemde Osama Bin Laden als militair adviseur had. Ik herinner me hoe hij later indruk op me maakte toen hij me uitlegde dat Belgrado gebombardeerd moest worden om de "dictator" Slobodan Milošević ten val te brengen. Ik kon niet helemaal begrijpen waarom de pro-naziIzetbegović een "democraat" was terwijl de communist Milošević een "dictator" was. Hoe dan ook, terug in de tijd, gaf Bernard-Henri Levy, nu bijgenaamd "BHL", zijn luidruchtige steun aan de Tsjetsjeense Moslim Broederschap die het Islamitisch Emiraat Itchkeria op Russisch grondgebied vormde. Volgens een rapport van de Jamahiriya’s Foreign Service, woonde hij in februari 2011 een bijeenkomst bij in Cairo, georganiseerd door de Republikeinse senator John McCain, om de details van het omverwerpen van het "Kadhafi-regime" uit te werken, die de Verenigde Staten toen als voorbeeld noemden. De Fransen waren verbaasd dat hij op de binnenplaats van het Elysée, in plaats van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, het engagement van zijn land tegen de "dictator" aankondigde (alle neer te schieten mannen - en zij alleen - zijn "dictators"). Natuurlijk was hij op het Maïdanplein in Kiev tijdens de gekleurde "revolutie" die de authentieke nazi’s daar leidden.

Dit gezegd zijnde, kunnen de Wit-Russen wel grieven hebben tegen president Loekasjenko, maar niet tegen zijn beleid. Al degenen die het land kennen, zowel voor- als tegenstanders, zijn het erover eens dat zijn beleid in overeenstemming is met de zorgen van de Wit-Russen. Al degenen die Alexander Loekasjenko hebben benaderd zijn verbaasd over zijn intelligentie, charisma en onkreukbaarheid. Degenen die hem ervan beschuldigden dat hij uit politieke berekening en niet uit overtuiging gehechtheid aan Rusland pleitte, gaven toe dat zij zich vergist hebben toen hij zijn standpunt handhaafde, ondanks de afkeurenswaardige afkeuring van Moskou en de ongelofelijke gasoorlog tussen de twee landen. Ze waren allemaal verrast door zijn buitengewone capaciteiten, waardoor hij de macht van president Boris Jeltsin bedreigde toen hij een verbintenis met Rusland voorstelde.

Het belangrijkste verwijt dat president Loekasjenko kan worden gemaakt is dat hij verschillende oppositieleiders heeft laten verdwijnen; een verwijt dat hij met kracht ontkent en deze persoonlijkheden ervan beschuldigt banden te hebben met criminele organisaties die zich in hun nadeel zouden hebben gekeerd.

Jarenlang hebben zijn tegenstanders hem beschuldigd van het verrijken van zichzelf over de rug van de natie zonder ook maar de minste aanwijzing te geven. Toch weten alle internationale exploitanten dat wanneer Wit-Rusland een contract tekent, de retrocommissies nooit meer dan 5% bedragen, vergeleken met 10% voor de VS, 50% voor het Rusland van Jeltsin (dit cijfer daalde tot 10% onder de regering van Poetin) en 60% voor Iran. Het moet gezegd worden dat de mens niet gemotiveerd wordt door geld. Bij gebrek aan corruptie begint de westerse propaganda hem preventief te beschuldigen van vriendjespolitiek ten voordele van zijn jonge zoon, Nikolai, die bekend staat als "Kolia".

Het enige verwijt dat tegen hem kan worden gemaakt is dat hij regelmatig antisemitische en homofobe opmerkingen maakt - hij heeft nooit antisemitische of homofobe handelingen gesteund. Daarmee sluit hij zich helaas aan bij de leiders van zijn land.

Sinds het begin van de crisis heeft president Loekasjenko beweerd dat de oppositie van Svetlana Tikhanovskaja en haar bondgenoten een geopolitiek probleem van het westoosten is en geen nationale politieke ruzie. Tegelijkertijd beweert deze oppositie niet in dienst te staan van een buitenlandse mogendheid.

Afgezien van de irruptie van Bernard-Henri Lévy, suggereren verschillende elementen dat Alexander Loekasjenko de waarheid spreekt.
– De Psychologische Actiegroep van de Poolse Speciale Krachten lijkt sinds het begin van de crisis zeer actief te zijn geweest in dienst van mevrouw Tikhanovskaja.
– Ook de Oekraïense neonazistische milities zijn erbij betrokken.
– Tot slot is ook de Litouwse regering, die Svetlana Tikhanovskaja herbergt, bij de zaak betrokken.

Er is echter geen spoor van de Europese Unie, in tegenstelling tot de Oekraïense Euromaidan. Het meest waarschijnlijke is dan ook dat Washington de regionale actoren (Polen, Oekraïne, Litouwen) tegen de Slavische wereld in het harnas jaagt.

Hoe het ook zij, de Russische president, Vladimir Poetin, heeft zojuist een reservetroepenmacht opgericht, die in staat is in te grijpen in Wit-Rusland om de instellingen en president Loekasjenko te steunen; dit in een tijd waarin de twee mannen soms zeer conflictueuze betrekkingen hebben onderhouden.