De Rumsfeld/Cebrowski doctrine

In mijn boek L’Effroyable imposture (Het vreselijke bedrog) [1], schreef ik in maart 2002 dat de aanslagen van 11 september in de Verenigde Staten erin voorzagen het volgende te bewerkstelligen:

– Intern, een systeem van massa surveillance (de Patriot Act) ;
– Extern, een hervatting van het imperiale beleid, waarover op dat moment geen documenten beschikbaar waren.

Dit werd duidelijk toen kolonel Ralph Peters - destijds een Fox News commentator - in 2005 de beroemde Joint Chiefs of Staff kaart publiceerde met een "herindeling" van het "grotere Midden-Oosten" [2]. Het kwam als een schok voor alle ministeries: het Pentagon was van plan de grenzen zoals geërfd uit de Frans-Britse tijd (de Akkoorden van Sykes-Picot-Sazonov van 1916) te herdefinieren zonder daarbij met een enkel land rekening te houden, bondgenoot of niet.

Vanaf dat moment deed elke staat in de regio alles wat in zijn vermogen lag om de dans te ontspringen. In plaats van zich met de buurlanden te verenigen ten overstaan van de gemeenschappelijke vijand, trachtte elk van hen de hand van het Pentagon af te wenden naar zijn buren. Het meest emblematische geval is dat van Turkije, dat verscheidene malen van standpunt veranderde, waardoor het de verwarde indruk van een dolle hond wekte.

Met de kaart alleen, die werd onthuld door kolonel Peters - die een hekel had aan de minister van Defensie, Donald Rumsfeld - kon je niet het totale project begrijpen. Reeds ten tijde van de aanslagen van 11 september had hij een artikel gepubliceerd in het Amerikaanse legertijdschrift Parameters [3]. Daarin zinspeelde hij op deze kaart die hij pas vier jaar later publiceerde, en suggereerde hij dat de stafchefs zich voorbereidden op de uitvoering ervan door middel van gruwelijke misdaden die zij zouden moeten uitbesteden om hun handen niet vuil te maken. Men zou kunnen denken dat hij doelde op particuliere legers, maar de geschiedenis heeft aangetoond dat ook die zich niet schuldig konden maken aan misdaden tegen de menselijkheid.

Het laatste woord over het project was aan het "Office of Force Transformation" (Bureau voor troepenomvorming), opgericht door Donald Rumsfeld in het Pentagon in de dagen na de aanslagen van 9/11. Op deze positie zat admiraal Arthur Cebrowski. Deze beroemde strateeg was de ontwerper van de informatisering van de legers [4]. Men zou kunnen geloven dat dit bureau een middel was om zijn werk af te maken. Maar niemand betwistte deze reorganisatie meer. Nee, hij was daar om de missie van de Amerikaanse legers te veranderen, zoals blijkt uit een paar opnames van zijn lezingen aan militaire academies.

Arthur Cebrowski gaf drie jaar lang lezingen aan alle hoge officieren van de VS, dus aan alle huidige generale officieren.

Wat hij onderwees was heel simpel. De wereldeconomie was in een proces van globalisering. Om ’s werelds leidende macht te blijven, moesten de Verenigde Staten zich aanpassen aan het financieel kapitalisme. De beste manier om dit te doen was ervoor te zorgen dat de ontwikkelde landen de natuurlijke hulpbronnen van de arme landen zonder politieke belemmeringen konden exploiteren. Daarom verdeelde hij de wereld in tweeën: aan de ene kant de geglobaliseerde economieën (met inbegrip van Rusland en China) die voorbestemd waren om stabiele markten te worden, en aan de andere kant alle andere die van hun staatsstructuren moesten worden beroofd en aan chaos moesten worden overgelaten zodat de transnationale ondernemingen hun rijkdommen zonder weerstand konden exploiteren. Om dit te bereiken moesten de niet-geglobaliseerde volkeren langs etnische lijnen worden verdeeld en ideologisch in bedwang worden gehouden.

De eerste betrokken regio was het Arabisch-Moslimgebied van Marokko tot Pakistan, met uitzondering van Israël en twee naburige microstaten die moesten voorkomen dat het vuur zich zou verspreiden, Jordanië en Libanon. Dit is wat het ministerie van Buitenlandse Zaken het "bredere Midden-Oosten" noemde. Dit gebied werd niet bepaald door de oliereserves, maar door elementen van de gemeenschappelijke cultuur van zijn bewoners.

De oorlog die Admiraal Cebrowski voor ogen had zou aanvankelijk de gehele regio bestrijken. Er moest geen rekening gehouden worden met de verdeeldheid van de Koude Oorlog. De Verenigde Staten hadden daar niet langer vrienden of vijanden. De vijand werd niet gedefinieerd door zijn ideologie (de communisten), of zijn godsdienst (de "botsing der beschavingen"), maar alleen door zijn niet-integratie in de geglobaliseerde economie van het financieel kapitalisme. Niets kon diegenen beschermen die de pech hadden er niet bij te horen, onafhankelijk te zijn.

Deze oorlog was niet bedoeld om alleen de VS in staat te stellen de natuurlijke hulpbronnen te exploiteren, zoals in eerdere oorlogen het geval was geweest, maar om alle geglobaliseerde staten daartoe in staat te stellen. Bovendien waren de Verenigde Staten niet langer echt geïnteresseerd in het veroveren van grondstoffen, maar veeleer in het verdelen van het werk op wereldschaal en het anderen voor hen laten werken.

Dit alles bracht tactische veranderingen met zich mee in de manier waarop oorlogen werden gevoerd, aangezien het niet langer ging om het behalen van de overwinning, maar om het voeren van een "oorlog zonder einde", zoals president George W. Bush het uitdrukte. Inderdaad, alle oorlogen die sinds 9/11 zijn begonnen, zijn nog steeds aan de gang op vijf verschillende fronten: Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, Jemen.

Ook al interpreteren de geallieerde regeringen deze oorlogen in overeenstemming met de instructies van de VS, het zijn geen burgeroorlogen, maar stadia van een van tevoren door het Pentagon vastgesteld plan.

De "Cebrowski Doctrine" bracht het Amerikaanse leger in opgeschudding. Cebrowski’s assistent, Thomas Barnett, schreef een artikel voor Esquire Magazine [5], en publiceerde vervolgens een boek om het in meer detail aan het grote publiek te presenteren: The Pentagon’s New Map [6].

Het feit dat Barnett in zijn boek, dat na de dood van Admiraal Cebrowski werd gepubliceerd, het auteurschap van zijn doctrine opeist, is niet helemaal verbazingwekkend. Het is gewoon een manier voor het Pentagon om er niet mee vereenzelfigd te worden. Hetzelfde verschijnsel heeft zich bijvoorbeeld voorgedaan bij de "botsing der beschavingen". Het was aanvankelijk de "Lewis-doctrine", een communicatieargument dat binnen de Nationale Veiligheidsraad was bedacht om nieuwe oorlogen aan de publieke opinie te verkopen. Het werd aan het grote publiek voorgesteld door de assistent van Bernard Lewis, Samuel Huntington, die het voorstelde als een academische beschrijving van een onontkoombare realiteit.

De uitvoering van de Rumsfeld/Cebrowski Doctrine heeft veel ups en downs gekend. Sommige kwamen van het Pentagon zelf, andere van de mensen die verpletterd werden. Zo werd het ontslag van de commandant van Central Command, admiraal William Fallon, georganiseerd omdat hij op eigen initiatief een beredeneerde vrede had gesloten met het Iran van Mahmoud Ahmadinejad. Het werd uitgelokt door... Barnett zelf die een artikel publiceerde waarin Fallon beschuldigd werd van grof taalgebruik tegen president Bush. Of het mislukken van de ontwrichting van Syrië wat te wijten was aan het verzet van het Syrische volk en de intocht van het Russische leger. Het Pentagon is toen overgegaan tot het in brand steken van gewassen en een blokkade van het land om het uit te hongeren; wraakzuchtige acties die getuigen van het onvermogen de staatsstructuren te vernietigen.

Tijdens zijn verkiezingscampagne had Donald Trump campagne gevoerd tegen de eindeloze oorlog en voor het thuisbrengen van de GI’s. Hij slaagde er in geen nieuwe fronten te lanceren en een paar manschappen terug te brengen, maar hij slaagde er niet in het Pentagon te temmen. Het Pentagon ontwikkelde zijn Special Forces zonder "signatuur" en slaagde erin de Libanese staat te vernietigen zonder op zichtbare wijze soldaten in te zetten. Het is deze strategie die nu ook uitgevoerd wordt in Israël, door anti-Arabische en anti-Joodse pogroms te organiseren in het licht van de confrontatie tussen Hamas en Israël.

Het Pentagon heeft herhaaldelijk getracht de "Rumsfeld/Cebrowski doctrine" uit te breiden tot het Caribisch gebied. Zij plande de omverwerping, niet van het regime van Nicolás Maduro, maar van de Bolivariaanse Republiek Venezuela. Het heeft het uiteindelijk uitgesteld.

Het blijkt dat het Pentagon een autonome macht is geworden. Ter beschikking staat een gigantisch budget van 740 miljard dollar, dat wil zeggen ongeveer tweemaal het jaarlijkse budget van de gehele Franse staat. In de praktijk reikt haar macht veel verder, aangezien zij alle lidstaten van het Atlantisch Bondgenootschap controleert. Verantwoording behoort afgelegd te worden aan de president van de Verenigde Staten, maar de ervaringen van de presidenten Barack Obama en Donald Trump laten ons het tegendeel zien. De eerste slaagde er niet in generaal John Allen zijn beleid op te leggen tegenover Daesh, terwijl de laatste op een dwaalspoor werd gebracht door het Central Command. Er is geen reden om aan te nemen dat het met president Joe Biden anders zal zijn.

Uit de recente open brief van voormalige Amerikaanse generaals [7] blijkt dat niemand meer weet wie de leiding over het Amerikaanse leger heeft. Hoezeer zij ook de politiek van de Koude Oorlog analyseren, dit doet niets af aan hun constatering: de federale overheid en de generale officieren zitten niet meer op dezelfde golflengte.

Uit het werk van William Arkin, gepubliceerd door de Washington Post, is gebleken dat de federale staat na de aanslagen van 11 september een nevel van agentschappen heeft geformeerd onder toezicht van het Department of Homeland Security [8]. In het grootste geheim onderscheppen en archiveren zij de communicatie van alle personen die in de Verenigde Staten wonen. Arkin heeft zojuist in Newsweek onthuld dat het Ministerie van Defensie van zijn kant geheime Speciale Troepen heeft opgericht, los van die in uniform [9]. Dit zijn degenen die nu de Rumsfeld/Cebrowski doctrine uitvoeren, ongeacht wie er in het Witte Huis zit en wat hun buitenlands beleid is.

Toen het Pentagon in 2001 Afghanistan en Irak aanviel, gebruikte het zijn conventionele legers - het had geen andere - en die van zijn Britse bondgenoot. Tijdens de "eindeloze oorlog" in Irak heeft het echter Iraakse jihadistische strijdkrachten, zowel soennitische als sjiitische, opgebouwd om het land in een burgeroorlog te storten [10]. Een daarvan, afkomstig van Al Qaida, werd in 2011 in Libië gebruikt, een andere in 2014 in Irak onder de naam Daesh (IS). Geleidelijk aan hebben deze groepen de plaats ingenomen van de Amerikaanse legers om het vuile werk te doen dat door kolonel Ralph Peters in 2001 is beschreven.

Tegenwoordig ziet niemand Amerikaanse soldaten in uniform in Jemen, Libanon en Israël. Het Pentagon heeft bekend gemaakt dat ze zich terugtrekken. Maar er zijn 60.000 clandestiene US Special Forces, d.w.z. zonder uniform, die chaos creëren, via een burgeroorlog, in deze landen.