Washington weigert naar Rusland en China te luisteren

Dit artikel is een vervolg op :
– 1. "Rusland wil de VS dwingen het VN-Handvest te respecteren", 4 januari 2022.
– 2. "Washington zet RAND-plan door in Kazachstan, daarna Transnistrië", 11 januari 2022.

De westerse pers is niet in staat de relatie tussen de Grote Drie (China, VS en Rusland) te volgen, omdat zij deze in segmenten verdeelt. Het beschouwt elk onderwerp afzonderlijk en gaat voorbij aan de verbanden daartussen. Bovenal wordt voorbijgegaan aan het verschil tussen Angelsaksisch recht en VN-recht, hetgeen tot veel verkeerde interpretaties leidt.

De VS en Rusland zijn deze week drie keer bijeengekomen om vredeswaarborgen te bespreken:
– in Genève op het niveau van viceministers van Buitenlandse Zaken;
– in Brussel in de NAVO-Rusland Commissie
– en tenslotte in Wenen bij de OVSE.

De VS herhaalden hun waarschuwing tegen de stationering van 100.000 Russische troepen aan de Russisch-Oekraïense grens, terwijl Rusland verontwaardigd is over de weigering van de VS om hun vredesvoorstel te bespreken.

Tegelijkertijd debatteerde het Amerikaanse Congres over sancties tegen Rusland, terwijl het ministerie van Buitenlandse Zaken zijn houding tegenover Rusland uitbreidde tot China en het ministerie van Defensie overwoog zijn nucleaire arsenaal uit te breiden.

Op de achtergrond heeft Washington een destabilisatie-operatie in Kazachstan uitgevoerd en heeft de Europese Unie een totale economische blokkade van Trans-Dnjestrië laten instellen.

Indien de Verenigde Staten blijven weigeren de tegen hen gerichte beschuldigingen in overweging te nemen en op de Russische argumenten in te gaan, dreigt Moskou nu met de stationering van troepen in het Caribisch gebied.

De enige positieve ontwikkeling is een mogelijke heropleving van de Amerikaans-Russische onderhandelingen over de beheersing van kernraketten met een intermediaire reikwijdte, een verdrag dat door president Donald Trump is verworpen.

De inhoud van de onderhandelingen

Toen de VS-delegatie in Genève aankwam, had zij eerst een vriendschappelijk diner met haar Russische tegenhangers en de volgende ochtend, bij het begin van de besprekingen, deelde zij hen mee dat haar mandaat beperkt was tot het bespreken van de inzet van Amerikaanse en Russische troepen in Oekraïne.

"Andere prioriteiten zijn voor ons belangrijker : geen uitbreiding van de Navo, opheffing van de gecreëerde infrastructuur, afwijzing van bepaalde maatregelen, en niet op basis van wederkerigheid, maar eenzijdig van de kant van het Westen", had Sergej Riabkov reeds bij zijn aankomst in Genève verklaard [1], ].

De Russen antwoordden dat het mandaat van de VS-delegatie slechts bijkomstig was ten opzichte van het officiële doel van de bijeenkomst: garanties voor de wereldvrede. Vervolgens bekeken Wendy Sherman en Sergej Riabkov de onderwerpen die zij daarna zouden kunnen bespreken en vonden er slechts één: een nieuw Intermediate Nuclear Missile Reduction Treaty (verdrag ter reducering van nucleaire raketten voor middellangeafstand); Dat INF-verdrag is opgezegd door president Donald Trump.

De volgende dag woonde Wendy Sherman de vergadering bij van de NAVO-Rusland-commissie in Brussel. De ambassadeurs van de alliantie hadden moeite om de bedoelingen van Washington in te schatten nadat dit land Afghanistan aan de Taliban had overgelaten en Frankrijk had verraden met het AUKUS-akkoord. Mevrouw Sherman liet hen daarom eerst aan het woord en zei vervolgens tegen de Russische delegatie: "Ja, wij zijn hier met dertig man, maar wij zijn één in onze standpunten". Vervolgens schetste zij een beeld van wat Europa zou worden als Washington zou toegeven aan Moskou: opnieuw een continent verdeeld in twee invloedzones, een Atlantische en een Russische, zoals tijdens de Koude Oorlog.

Deze presentatie wekte vreselijke herinneringen op, waardoor de geallieerde ambassadeurs het overige niet meer hoorden. De ontkenningen van de Russische delegatie dat zij niet sovjet was en het continent niet wenste te delen, was slechts achtergrondruis. Misschien herhaalden de Russen hun eis om het VN-handvest en hun woord te respecteren, niemand kon het zich herinneren.

In de Amerikaanse pers werd over deze bijeenkomst vermeld dat de NAVO, die door de presidenten Donald Trump en Emmanuel Macron verfoeid wordt, een nieuwe bestaansgrond heeft gekregen: de strijd tegen Rusland.

Onder deze omstandigheden was de derde bijeenkomst, de OVSE-bijeenkomst in Wenen, - in de woorden van Sergej Lavrov - slechts een "vertragingstactiek". De OVSE heeft geen beslissingsbevoegdheid, het is slechts een forum dat tijdens de Koude Oorlog in het leven werd geroepen om standpunten te evalueren. Het Zweedse voorzitterschap van de Permanente Raad was een afspiegeling van dat land, dat officieel neutraal is, maar intern debatteert over zijn aanstaande lidmaatschap van de NAVO. De Geallieerden hielden zich in het defensief terwijl de Verenigde Staten zelf tijd probeerden te winnen. De vergadering heeft niet eens een definitief communiqué opgeleverd.

Moskou had een algehele verwerping van zijn voorstellen door Washington verwacht, maar was stomverbaasd over de manier waarop Amerikaanse diplomaten erin slaagden leden van de NAVO en de OVSE te manipuleren. Dit is de tweede keer dat Vladimir Poetin wordt geconfronteerd met het irrationele gedrag van de Europeanen van de EU. Herinner u dat hij in 2007 dacht de West-Europeanen te kunnen distantiëren van hun Amerikaanse overheerser toen hij naar de Veiligheidsconferentie van München ging en hen vroeg naar hun [eigen] belangen [2]. Hij dacht ten onrechte dat hij hun aandacht zou trekken, vooral die van de Duitsers. Hetzelfde gebeurt vandaag.

Het is duidelijk dat de meeste Europese leiders, met de opvallende uitzondering van de Russen, niet onafhankelijk willen zijn. Het ziet af van zijn eigen verantwoordelijkheid en geeft er de voorkeur aan te kruipen voor een onwettige en wrede wereldorde.

Hysterie in Washington

In Washington is het Witte Huis zich ervan bewust dat het zich zijn wereldpolitiek niet langer kan veroorloven, maar de heersende klasse is dat niet. In het Congres zijn hoogdravende verklaringen afgelegd over de schaamteloosheid van Rusland en met name van zijn president, Vladimir Poetin. Parlementsleden zijn zelfs zo ver gegaan dat zij hebben gesproken over het opleggen van sancties tegen hem persoonlijk hetgeen zou betekenen dat de diplomatieke betrekkingen met zijn land worden verbroken. Geen van hen schijnt te beseffen dat de VS niet langer ’s werelds grootste militaire macht is en dat Rusland en China hen hebben vervangen.

Minder dwaas dan de sancties tegen president Poetin, heeft het Congres vooral gekibbeld over de mogelijke herinvoering van sancties tegen de Russische Nord Stream 2 pijplijn. De Republikeinse senator Marco Rubio stelde dat de Duitsers gestraft moeten worden voor het samenspannen met "de duivel", inclusief de voormalige sociaaldemocratische kanselier Gerhard Schröder die de aanleg van de pijplijn aanstuurde, zodat ze geen keuze meer hebben [3]. De Democraten daarentegen betoogden, op advies van het Witte Huis, dat het verstandiger zou zijn de Duitsers zelf de goede kant te laten kiezen in plaats van hen daartoe te dwingen. De Oekraïense regering steunde deze verstandige aanpak door eraan te herinneren dat de Duitsers met Rusland hadden onderhandeld over garanties dat het zijn gasleveranties niet als wapen zou gebruiken [4].

Dit belachelijke debat was alleen mogelijk omdat iedereen de reden is vergeten die president Joe Biden ertoe bracht de sancties tegen Nord Streak 2 op te heffen vlak voor de Russisch-Amerikaanse top in Genève [5]: het was een manier om de rekening voor de oorlogsschade in Syrië op de Europeanen af te wentelen. Zij zouden betalen voor goedkoop Russisch gas, maar iets minder goedkoop dan verwacht. Niemand herinnert zich nog dat de Verenigde Staten die oorlog verloren.

Alles gaat door alsof er niets gebeurd is

Het Ministerie van Buitenlandse Zaken van de VS heeft in deze kwestie geen concessies gedaan, maar zijn Rusland-verhaal uitgebreid tot China, dat Rusland steunt. Niet alleen zou Rusland de Oekraïne willen binnenvallen en zijn heerschappij willen uitbreiden tot geheel Oost en Midden-Europa, maar China zou ook de gehele Chinese Zee willen veroveren.

Terwijl het geschil met Rusland dateert van na de ontbinding van de Sovjet-Unie, gaat dat met China veel verder terug, tot het tragische koloniale tijdperk.

Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken beroept zich op een uitspraak uit 2016 van het Haagse arbitragetribunaal, dat China in het ongelijk stelde in een territoriaal geschil met de Filipijnen, om de argumenten van Peking te verwerpen [6]. Een scheidsgerecht is echter geen rechtbank, en aangezien China dit gerecht niet erkent, heeft het in het geheel niet gearbitreerd, maar alleen de Filipijnse versie van het geschil bekrachtigd. Deze episode bewijst geenszins dat er iets vaststaat, maar wel hoe de VS het internationaal recht in het algemeen en het VN-handvest in het bijzonder interpreteren.

China heeft een legitieme aanspraak op de eilanden waarover het in de 18e eeuw de scepter zwaaide en die het heeft verlaten toen het ten onder ging aan de kolonisatiemisdaden. De meeste bleven onbewoond tot ongeveer 30 jaar geleden, toen de Sovjet-Unie uiteenviel. Door te beweren dat zij deze eilanden aan hun bondgenoten in regio toeschrijven, geven de VS blijk van hetzelfde veroveringsimperialisme als het onder bevel van de NAVO plaatsen van Midden- en Oost-Europa.

Bovendien heeft Washington deze week zijn operatie voortgezet om Kazachstan te destabiliseren en de door Mukhtar Ablyazov vanuit Parijs gedane oproepen tot omverwerping van het regime te steunen. Ten slotte heeft het de Europese Unie ertoe aangezet een blokkade op te werpen tegen Transnistrië, de niet-erkende staat die tussen Oekraïne en Moldavië is ingeklemd [7]. Terwijl het in Kazachstan lijkt te hebben verloren, bereidt het in Transnistrië alweer de volgende episode voor.

De Verenigde Staten zonderen zich af in ontkenning en sturen afgezanten naar elk van hun vazallen om hen te waarschuwen voor een dreigende Russische aanval op Oekraïne na een valse-vlagprovocatie,

Voorlopige conclusie

Zoals verwacht is deze week gebleken dat de Verenigde Staten niet van plan zijn zich aan het VN-handvest of aan hun woord te houden. Ze zullen zich nergens uit eigen beweging terugtrekken. Hun voorstellen zijn in het beste geval gericht op het behoud van de status quo.

Hun strategie lijkt te zijn gebaseerd op het idee dat de Russen en de Chinezen de confrontatie niet aandurven. Het is de "madman theory" (het spel van de gevaarlijke gek) die ooit door president Richard Nixon tegen de Sovjet-Unie werd gebruikt: ja, ik ben fout en ik ben misschien niet de sterkste, maar ik ben gek en mijn reacties zijn irrationeel en onvoorspelbaar. Het kan me niet schelen of ik win, ik kan alles kapot maken. Deze houding is als een pokerspel. Het heeft de VS niet in staat gesteld de oorlog in Vietnam te winnen.

Rusland had de volgende stap duidelijk voorzien toen het zijn ontwerp-verdrag ter waarborging van de vrede bekendmaakte. Maar het zal het moeten aanpassen omdat Washington erin geslaagd is al zijn bange vazallen te verzamelen. Als er een confrontatie komt, zal die nucleair zijn en zeker honderden miljoenen slachtoffers maken.

Als Washington de volgende schermutseling in Trans-Dnjestrië plant, bereidt Moskou de volgende zet voor, waarschijnlijk in het Caribisch gebied, naar het voorbeeld van de Cubaanse raketcrisis van 1962. Het doel zou zijn een schok teweeg te brengen die de heersende klasse in de VS zou doen beseffen dat zij niet langer beschikt over de superioriteit die zij zo vaak heeft gebruikt en misbruikt.