Oorlog, scheiding van de wereld of einde van een wereldrijk?

De Amerikaanse "Straussianen", de Oekraïense "integraal-nationalisten", de Israëlische "revisionistische zionisten" en de Japanse "militaristen" roepen op tot een algemene oorlog. Zij staan er alleen voor en het zijn geen massabewegingen. Geen enkele staat heeft zich al op deze koers vastgelegd.

Duitsland met 100 miljard euro en Polen met veel minder geld bewapenen zich weer massaal. Maar geen van beide staat te trappelen om het tegen Rusland op te nemen.

Australië en Japan investeren ook in bewapening, maar geen van beide heeft een autonoom leger.

De Verenigde Staten kunnen hun leger niet meer aanvullen en kunnen geen nieuwe wapens meer maken. Zij stellen zich tevreden met het aan de lopende band reproduceren van die uit de jaren tachtig. Zij onderhouden echter hun kernwapens.

Rusland heeft zijn legers al gemoderniseerd en organiseert de vernieuwing van de munitie die het in Oekraïne gebruikt en de massaproductie van zijn nieuwe wapens, waar niemand tegenop kan. China van zijn kant herbewapent zich om het Verre Oosten te controleren en op lange termijn zijn handelsroutes te beschermen. India ziet zichzelf als een maritieme macht.

Het is dus niet duidelijk wie een wereldoorlog zou willen en kunnen beginnen.

In tegenstelling tot hun retoriek bereiden de Franse leiders zich helemaal niet voor op een oorlog met hoge intensiteit [1]. De militaire Programmawet, vastgesteld voor tien jaar, voorziet in de bouw van een nucleair aangedreven vliegdekschip, maar vermindert de omvang van het leger. Het gaat erom de projectiemiddelen te verschaffen, maar niet om het grondgebied te verdedigen. Parijs blijft denken als een koloniale macht, terwijl de wereld multipolair wordt. Het is een klassieker: de generaals bereiden zich voor op de vorige oorlog en negeren de realiteit van morgen.

De Europese Unie voert haar "Strategisch Kompas" in. De Commissie coördineert de militaire investeringen van haar lidstaten. In de praktijk spelen ze allemaal het spel mee, maar streven ze verschillende doelen na. De Commissie van haar kant probeert de besluitvorming over de financiering van legers, die tot nu toe afhankelijk was van de nationale parlementen, in handen te krijgen. Dit zou de opbouw van een imperium mogelijk maken, maar niet het uitroepen van de oorlog.

Het is duidelijk dat iedereen een spel speelt, maar behalve Rusland en China bereidt niemand zich voor op een intensieve oorlog. We zijn eerder getuige van een herverdeling van de kaarten. Deze maand stuurt Washington Liz Rosenberg en Brian Nelson, twee specialisten in unilaterale dwangmaatregelen [2], naar Europa met als opdracht de geallieerden tot gehoorzaamheid te dwingen. In de woorden van voormalig president George Bush Jr. tijdens de oorlog tegen het terrorisme: "Wie niet met ons is, is tegen ons".

Liz Rosenberg is efficiënt en gewetenloos. Zij is degene die de Syrische economie op de knieën heeft gedwongen en miljoenen mensen tot ellende heeft veroordeeld omdat zij zich durfden te verzetten en de plaatsvervangers van het Empire durfden te verslaan.

Het westerse Hollywood discours à la George Bush Jr. van good guys en bad guys heeft gefaald bij Türkiye, dat de couppoging van 2016 en de aardbeving van 2023 al heeft meegemaakt. Ankara weet dat het van Washington niets goeds te verwachten heeft en wendt zich al tot de Shanghai Cooperation Organisation. Toch zou hetzelfde discours moeten aanslaan bij de Europeanen die gefascineerd blijven door de macht van de Verenigde Staten. Natuurlijk is die macht in verval, maar dat geldt ook voor de Europeanen. Niemand heeft lering getrokken uit de sabotage van de Russisch-Duits-Frans-Nederlandse gaspijpleidingen, North Stream. Niet alleen hebben de slachtoffers de schuld op zich genomen zonder iets te zeggen, maar ze zijn ook bereid verdere straffen te accepteren voor misdaden die ze niet hebben begaan.

De wereld moet dus in twee blokken worden verdeeld, de Amerikaanse hypermacht en zijn vazallen enerzijds, en de multipolaire wereld anderzijds. Qua aantal staten zou dit half en half moeten zijn, maar qua bevolking slechts 13% voor het westerse blok tegen 87% voor de multipolaire wereld.

Internationale instellingen kunnen niet meer functioneren. Ze moeten ofwel in lethargie vervallen ofwel opgeheven worden. De eerste voorbeelden hiervan zijn de daadwerkelijke terugtrekking van Rusland uit de Raad van Europa en de lege zetels van de West-Europeanen in de Arctische Raad tijdens het jaar van het Russische voorzitterschap. Andere instellingen hebben geen bestaansrecht meer, zoals de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE), die de dialoog tussen Oost en West moest organiseren. Alleen de gehechtheid van Rusland en China aan de Verenigde Naties zou deze op korte termijn in stand moeten houden, terwijl de Verenigde Staten er reeds aan denken de organisatie om te vormen tot een structuur die uitsluitend is voorbehouden aan geallieerde naties.

Ook het westerse blok zou zich moeten reorganiseren. Tot nu toe werd het Europese continent economisch gedomineerd door Duitsland. Om ervoor te zorgen dat Duitsland nooit in de buurt van Rusland zou komen, wilden de Verenigde Staten dat Berlijn zich tevreden zou stellen met het westelijke deel van het continent en het centrum overlaat aan Warschau. Duitsland en Polen bewapenen zich daarom om zich in hun respectieve invloedssferen te doen gelden, maar wanneer de Amerikaanse ster vervaagt, zullen zij elkaar bestrijden.

Toen het Sovjet Rijk viel, liet het zijn bondgenoten en vazallen in de steek. Toen de USSR zag dat ze niet in staat was problemen op te lossen, stopte ze eerst met de economische steun aan Cuba, liet vervolgens haar vazallen van het Warschaupact vallen en stortte uiteindelijk in elkaar. Hetzelfde proces begint vandaag.

De eerste Amerikaanse Golfoorlog, de aanslagen van 11 september en de bijbehorende reeks oorlogen in het Midden-Oosten, de uitbreiding van de NAVO en het conflict in Oekraïne hebben het Amerikaanse imperium slechts drie decennia van overleving gegeven. Het was de tegenhanger van zijn voormalige Sovjetrivaal. Met diens ontbinding heeft het zijn bestaansreden verloren. Het is tijd dat het ook verdwijnt.