Paradigmaverschuiving in Palestina

Het Midden-Oosten is een instabiel universum waarin vele groepen vechten om te overleven. Voor het gemak beschouwen wij in het Westen de bevolking als Joden, christenen en moslims, maar de werkelijkheid is veel complexer. Elke religie bestaat weer uit een veelheid aan geloofsrichtingen. In Europa en de Maghreb (N.W.Afrika) weten we bijvoorbeeld dat christenen zijn onderverdeeld in katholieke kerken, orthodoxe kerken en protestantse kerken, maar in het Midden-Oosten zijn er vele tientallen verschillende kerken. Hetzelfde geldt voor de joodse en islamitische religies.

Elke keer dat er een stuk op het schaakbord wordt veranderd, moeten alle andere groepen zich opnieuw positioneren. Daarom kunnen de bondgenoten van vandaag de vijanden van morgen zijn, terwijl de vijanden van vandaag gisteren onze bondgenoten waren. Door de eeuwen heen is iedereen zowel slachtoffer als beul geweest. Buitenlanders die het Midden-Oosten bezoeken, identificeren zich a priori met mensen die dezelfde cultuur en hetzelfde geloof hebben, maar ze weten niets van de geschiedenis en zijn niet bereid die te aanvaarden.

Als we vrede willen bevorderen, moeten we niet alleen luisteren naar degenen met wie we ons verbonden voelen. We moeten erkennen dat vrede niet alleen betekent dat het onrecht van onze vrienden moet worden opgeheven, , maar ook dat van onze vijanden. Dit doen we echter niet zomaar spontaan. De afgelopen maanden hebben we in Frankrijk bijvoorbeeld uitsluitend de standpunten gehoord van bepaalde Oekraïners tegen de Russen, bepaalde Armeniërs tegen de Azeri’s en nu bepaalde Israëli’s tegen de Palestijnen.

Tot slot moeten we bij de vele bronnen waarnaar we kunnen verwijzen een onderscheid maken tussen degenen die hun directe materiële belangen verdedigen, degenen die hun vaderland verdedigen en degenen die principes verdedigen. De zaken worden gecompliceerd door groepen die niet religieus zijn, maar theocratisch. Deze verdedigen geen hoger principe, maar gebruiken religieuze taal om te winnen.

Met deze voorbeschouwingen in gedachten, gaan we nu naar de feiten.

Hamas viel Israël aan om 6 uur ’s ochtends op 7 oktober 2023, de 50e verjaardag van de "Oktoberoorlog van 1973", in het Westen bekend als de "Jom Kippoeroorlog". Toentertijd hadden Egypte en Syrië een verrassingsaanval op Israël gelanceerd om de Palestijnen te helpen. Maar Tel Aviv, geïnformeerd door Amman en gesteund door Washington, verpletterde de Arabische legers. Anwar Sadat verraadde zijn eigen Egyptische volk, en Syrië verloor de Golan in het proces.

De huidige operatie combineert een regen van raketten, ontworpen om de Iron Dome te verzadigen, met 22 grondaanvallen op Israëlisch grondgebied. Voor het eerst in Palestina was de raketbeschieting gericht op Israëlische commandocentra om de acties van de Palestijnse commando’s mogelijk te maken. Deze acties waren officieel bedoeld om gijzelaars te nemen zodat ze zouden kunnen onderhandelen over een ruil met de 1256 Palestijnse gevangenen die vastzaten in streng beveiligde gevangenissen. De infiltraties werden uitgevoerd over land, over zee en door de lucht (met ultralichte vliegtuigen)..

De voorbereiding van deze operatie, het inwinnen van inlichtingen, het trainen van duizend commando’s en het overbrengen van wapens kostte maanden, zo niet jaren, werk. Toch zagen we het niet, verblind door onze overtuiging van superioriteit. Het was ontworpen door Mohammad Daif, het operationele hoofd van Hamas, die twee jaar lang van de radar was verdwenen en weer opdook aan de zijde van Hamas-woordvoerder Abu-Obaida.

Hoewel Israël de raketten kon detecteren kon het ze niet allemaal vernietigen en kreeg minstens 3000 van de 7000 afgevuurde raketten te verduren. Sociale netwerken en Arabische televisiekanalen lieten zien dat Hamas verschillende tanks en ten minste de grenspost in het westen van de Strook had ingenomen. Ook viel Hamas een rave party aan in Kibboets Re’im, waar het minstens 280 deelnemers verwondde en doodde. Overal ontvoerde het een groot aantal gijzelaars, waaronder generaals. Haar commando’s drongen verschillende Israëlische steden binnen en vuurden met machinegeweren op de bewoners. Aan Israëlische zijde vielen minstens 900 doden en 2600 zwaargewonden, twee keer zoveel als aan Palestijnse zijde.

Dit is de grootste Palestijnse actie sinds een halve eeuw.

Wat zich hier afspeelt is het resultaat van 75 jaar onderdrukking en schendingen van het internationaal recht. Tientallen resoluties van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties zijn door Israël geschonden, zonder enige sanctie. Israël is een wetteloze staat die niet heeft geaarzeld om bijna alle Palestijnse politieke leiders te corrumperen of te vermoorden. Het heeft opzettelijk de economische ontwikkeling van de Gebieden verhinderd, terwijl het de oprichting van een afzonderlijke Palestijnse staat heeft bevorderd, die het gedeeltelijk controleert.

De frustratie en het lijden van de afgelopen 75 jaar komen tot uiting in het gewelddadige en wrede gedrag van sommige Palestijnen, die zich ervan bewust zijn dat ze al lang in de steek zijn gelaten door de internationale gemeenschap. Maar de tijden veranderen. De meerderheid van de leden van de Verenigde Naties, die getuige waren van het militaire falen van het Westen en de overwinning van Rusland in Syrië en Oekraïne, nemen niet langer genoegen met een knieval voor de Verenigde Staten. Op de verjaardag van de zelfverklaarde onafhankelijkheid van Israël en het bloedbad en de verdrijving van de Palestijnen (de Nakhba), bevestigde de Algemene Vergadering opnieuw dat het internationaal recht aan de kant van de Palestijnen staat, niet aan de kant van de Israëliërs. Dit weerhoudt Hamas er niet van om oorlogsmisdaden te plegen.

De huidige situatie is hopeloos voor beide partijen. Na driekwart eeuw van misdaden kan Israël niet veel meer beweren. De bevolking is nu verdeeld. De afgelopen maanden hebben de "zionistische ontkenners", volgelingen van de Oekraïner Vladimir Jabotinsky, die voorstander zijn van joods suprematisme, de macht gegrepen in Tel Aviv, ondanks het verzet van een kleine meerderheid van de bevolking en grote demonstraties. De jongeren, die in vrede willen leven, weigeren te dienen in de legers om Arabieren te brutaliseren, maar hebben zich toch bij hen aangesloten om hun familie te verdedigen van wie ze houden en hun land waarin ze niet geloven.

Wettelijk gezien hebben de Palestijnen een staat gevormd die de status van waarnemer bij de Verenigde Naties heeft gekregen. Toen Yasser Arafat stierf, werd Fatah-leider Mahmoud Abbas tot president gekozen. Maar na de overwinning van Hamas in de parlementsverkiezingen van 2007 en de onmogelijkheid voor het Westen om een Hamasregering te accepteren, voerden de Palestijnen een burgeroorlog. Uiteindelijk werd de Westelijke Jordaanoever geregeerd door Fatah, de seculiere partij die was opgericht door Yasser Arafat. Mahmoud Abbas en zijn entourage worden gefinancierd door de Verenigde Staten, de Europese Unie en Israël. De Gazastrook daarentegen is in handen van Hamas, de Palestijnse tak van de Moslimbroederschap. Het wordt bestuurd door individuen die de islam niet zien als een spiritualiteit, maar als een veroveringswapen. Ze worden voornamelijk betaald door het Verenigd Koninkrijk, Qatar, Israël, Turkije, Iran en de Europese Unie. Beide partijen hebben zich de afgelopen 16 jaar verzet tegen nieuwe verkiezingen. Hun leiders leven in maffia-achtige luxe, in schril contrast met de erbarmelijke levensomstandigheden van hun bevolking.

Toen Hamas werd opgericht, werd het gefinancierd door het Verenigd Koninkrijk. Het werd gesteund door de Israëlische geheime diensten om Fatah van Yasser Arafat te verzwakken. Vervolgens vocht Israël tegen hen en vermoordde hun religieuze leider, sjeik Ahmed Yassin. Aan de andere kant gebruikte Israël Hamas om de leiders van het marxistische Palestijnse verzet uit te schakelen. Zo vielen Hamas-strijders, onder toezicht van Mossad-agenten en Al-Qaeda jihadisten, het Palestijnse kamp van Yarmuk aan aan het begin van de oorlog tegen Syrië [1]. Maar momenteel vecht Hamas opnieuw tegen zijn voormalige bondgenoot Israël.

Mohammad Daif wordt beschouwd als de oprichter van de Izz al-Din al-Qassam brigades. Zoals alle Moslimbroeders is hij een islamitische supremacist. Hij refereert aan Izz al-Din al-Qassam (1882-1935), een tegenstander van het Franse mandaat in Libanon en het Britse mandaat in Palestina. Hij heeft dus geen band met de voormalige moefti van Jeruzalem en nazi-bondgenoot Amin al-Husseini, ook al deelt hij diens antisemitisme. In 2010 schreef hij: "De Izz ad-Din al-Qassam Brigades ... zijn beter voorbereid om door te gaan op ons exclusieve pad waar er geen alternatief is, en dat is het pad van de jihad en de strijd tegen de vijanden van de moslimnatie en de mensheid..... We zeggen tegen onze vijanden: jullie zijn op weg naar uitroeiing (zawal), en Palestina zal van ons blijven, inclusief Al-Quds (Jeruzalem), Al-Aqsa (moskee), de steden en dorpen van de zee (Middellandse Zee) tot de rivier (Jordanië), van noord tot zuid. Jullie hebben geen recht op ook maar een centimeter ervan". Mohammad Daif is geen soldaat, maar een specialist in gijzelingsacties. Zijn operatie dient dit doel, niet de bevrijding van Palestina.

Terwijl de gezondheid van president Mahmoud Abbas verslechtert, is Fatah opgesplitst in drie militaire facties:
– die van Fathi Abou al-Ardate, het hoofd nationale veiligheid
– die van Mohammad Abdel Hamid Issa (alias "Lino"), commandant van Kifah al-Moussallah (de gewapende strijd). Hij treedt in de voetsporen van Mohamed Dallan, het voormalige hoofd van de Palestijnse inlichtingendienst die Yasser Arafat vermoordde. Het wordt nu gesteund door de Verenigde Arabische Emiraten.
– en die van Mounir Maqdah, de voormalige militaire leider van Fatah, die toenadering heeft gezocht tot Hamas, Qatar, Turkije en Iran.

Vorige maand kwamen deze drie facties in botsing met de islamistische facties van Hamas, Jund el-Cham en al-Chabab al-Moslem, twee jihadistische groeperingen die samen met de NAVO en Israël vochten tegen de Arabische Republiek Syrië. Er vonden zware gevechten plaats in het kamp Ain el-Heloue (Sidon, Zuid-Libanon). Destijds interpreteerde ik ze in het licht van die in Nahr el-Bared (Noord-Libanon) in 2007 [2], voordat ik me realiseerde dat ze verband hielden met de aanstaande dood van Mahmoud Abbas [3].

Al 75 jaar lang doet Tel Aviv er alles aan om de gelijkheid van iedereen te ontkennen, of het nu Joden of Arabieren zijn. Sinds de Oproep van Genève propageert het daarentegen de "tweestatenoplossing", d.w.z. het laatste-kans koloniale plan van Lord William Peel dat de Britten niet konden opleggen, noch op het terrein in 1937, noch bij de Verenigde Naties in 1948, maar waarover nu consensus bestaat. Nu zijn alleen nog de marxisten van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) de roependen in de woestijn, die voorstellen om één enkele staat op te richten waarin iedereen een gelijke stem zou hebben [4].

Geconfronteerd met wat hij ziet als een Palestijnse invasie, maar wat vanuit Palestijns oogpunt gewoon een terugkeer naar huis is, heeft premier Benjamin Netanyahu een overwinning beloofd. Maar wat zou dat zijn? Het doden van alle Hamas-strijders zal 75 jaar onrecht niet oplossen. Hun kinderen zullen hun fakkel overnemen zoals zij zelf die van hun ouders overnamen.

Om zijn doel te bereiken, moet Benjamin Netanyahu eerst de Israëli’s verenigen die hij heeft verdeeld. Naar het voorbeeld van Golda Meir tijdens de "Zesdaagse Oorlog" moet hij zijn oppositie in de regering integreren. Daarom ontmoette hij Yair Lapid en generaal Benny Gantz. De eerste stelde echter als voorwaarde dat de Joodse supremacisten, Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir, de regering zouden verlaten, d.w.z. dat de premier zijn politieke project en dat van zijn huidige sponsors [5], de Straussianen van de regering Biden [6]], zou opgeven.

De leiders van Hamas hebben de Palestijnse vluchtelingen in het buitenland, alle Arabieren en alle moslims, opgeroepen om zich met hen te verenigen in hun strijd. Palestijnse vluchtelingen betekent in de eerste plaats de meerderheid van de Jordaanse bevolking en die in Libanon. De Arabieren, dat zijn de Libanese Hezbollah en Syrië, twee machten die de afgelopen maanden hun banden met Hamas hebben vernieuwd. De moslims zijn Iran en Turkije. Tot nu toe hebben alleen de Islamitische Jihad, ofwel Iran, en de verschillende verzetsgroepen op de Westelijke Jordaanoever zich aangesloten bij Hamas.

In tegenstelling tot wat de Wall Street Journal beweert, is het niet Iran dat Hamas controleert. Wat vergeten wordt, is het akkoord tussen Hassan El-Banna, de stichter van de Moslimbroederschap, en Ruhollah Khomeini, de stichter van de Islamitische Republiek Iran. De twee groepen hebben de moslimwereld onder elkaar verdeeld en het is hen verboden om zich noemenswaardig te mengen in elkaars invloedssfeer. Teheran heeft herhaaldelijk zijn steun betuigd aan de Palestijnen, maar zijn concrete actie in Palestina beperkt zich tot de Islamitische Jihad.

De politieke leiders van Hamas wonen in Turkije, onder bescherming van de geheime diensten. Het is Ankara dat Hamas en de operatie "Al-Aqsa Flood" ("Zondvloed van Al-Aqsa") aanstuurt. Bij de inhuldiging van een Syrisch-orthodoxe kerk op zondag 8 oktober verklaarde president Recep Tayyip Erdoğan pathetisch: "De totstandbrenging van rust, duurzame vrede en stabiliteit in de regio door de oplossing van de Palestijnse kwestie in overeenstemming met het internationaal recht is de absolute prioriteit waarop wij ons richten in onze gesprekken met onze gesprekspartners (...) Helaas betalen de Palestijnen en Israëli’s, en de hele regio, de prijs voor de vertraging in de toepassing van het recht (...) Het aanwakkeren van het vuur zal niemand ten goede komen, ook niet de burgers aan beide zijden. Turkije is bereid om naar beste vermogen zijn steentje bij te dragen om zo snel mogelijk een einde te maken aan de gevechten en de verhoogde spanning als gevolg van de recente incidenten te verminderen".

Het besluit van Ankara om deze nieuwe oorlog te beginnen zodra de Republiek Artsakh, in Azerbeidzjan, is verpletterd, en terwijl ze militaire uitrusting naar Rusland sturen in strijd met de unilaterale dwangmaatregelen van de VS, suggereert dat Turkse diplomaten niet langer bang zijn voor Washington, dat desondanks in 2016 probeerde president Erdoğan te vermoorden. Zodra deze operatie voorbij is, zal er een nieuwe volgen tegen de Koerden, in Syrië en Irak.

Als Hezbollah zich nu in het conflict mengt, zal Israël in zijn eentje niet in staat zijn om de aanval af te slaan. Het kan alleen blijven bestaan met de militaire steun van de Verenigde Staten. De Amerikaanse publieke opinie steunt Israël niet langer en het Pentagon heeft niet langer de macht om het te verdedigen. Wat er nu gebeurt, is een van de gevolgen van de oorlog in Oekraïne. Washington is niet in staat om genoeg munitie te produceren voor zijn Oekraïense bondgenoten. Het is zelfs gedwongen om zijn voorraden in Israël aan te spreken. Het heeft zijn arsenalen daar al geleegd.

In de eerste uren van het conflict vuurde Hezbollah enkele raketten af op de Shebaa-boerderijen, d.w.z. betwist gebied tussen Libanon en Israël. Hiermee toonde de Hezbollah haar steun aan het Palestijnse verzet, in lijn met de retoriek van "eenheid van fronten". Maar het heeft zich niet in de oorlog gemengd, omdat het op zijn hoede is voor Hamas, dat het in Syrië heeft bevochten. En ze deelt de ideologie van de Broederschap niet.

Alle westerse leiders hebben verklaard dat ze de terroristische acties van Hamas veroordelen en dat ze Israël steunen. In het verleden hebben ze niets gedaan om het onrecht in Palestina op te lossen, en deze principiële standpunten tonen aan dat ze dat nu ook niet zullen doen. Rusland en China van hun kant weigeren partij te kiezen voor de Palestijnen of de Israëli’s en hebben niet opgeroepen tot de toepassing van westerse regels, maar tot respect voor het internationaal recht. We hebben nu te maken met een situatie waarin alle actoren elke oplossing bij voorbaat bewust hebben gesaboteerd, zodat het nu bijna onmogelijk is om te voorkomen dat het uitloopt op een bloedbad.