Ήταν 24 Μαΐου 1993. Ένα λεωφορείο μετέφερε άοπλους στρατιώτες από τη Μαλάτεια στο Μπίνγκιολ. Δέκα χιλιόμετρα πριν τον προορισμό του, αντάρτες του ΡΚΚ, υπό την ηγεσία του Σεμντίν Σακίκ, σταμάτησαν το λεωφορείο και αιχμαλώτισαν τους στρατιώτες. Τις πρώτες πρωινές ώρες, εκτέλεσαν 33 από αυτούς, βυθίζοντας στο πένθος την Τουρκία και εξάπτοντας τις εθνικιστικές και σοβινιστικές διαθέσεις της τουρκικής κοινωνίας εναντίον των Κούρδων και του ΡΚΚ.
Μια σειρά από γεγονότα έδειξαν ότι πίσω από εκείνο το αποτρόπαιο έγκλημα, κρυβόταν το τουρκικό κράτος.
Το συγκεκριμένο λεωφορείο δεν είχε συνοδεία, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά.
Ο Σεμντίν Σακίκ, που αργότερα παραδόθηκε στο τουρκικό κράτος και πρόδωσε σημαντικά και ζωτικής σημασίας μυστικά της οργάνωσης στις τουρκικές αρχές ασφαλείας, διατηρούσε σχέσεις με τον περιβόητο Γεσίλ (Mahmut Yıldırım), Κούρδο σουνίτη, πράκτορα και εκτελεστή των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος τον ειδοποίησε για την πορεία του λεωφορείου και τον καθοδήγησε να εκτελέσει τους άοπλους στρατιώτες, κάτι που αντίκειται στον κώδικα αξιών του ΡΚΚ.
Σύμφωνα με αντικειμενικούς παρατηρητές, το έγκλημα της εκτέλεσης των 33 στρατιωτών σχεδιάστηκε από την Υπηρεσία Καταπολέμησης της Τρομοκρατίας (JİTEM), που αποτελούσε το άντρο του βαθέος κράτους, για να δημιουργηθεί κύμα αντιδράσεων στην τουρκική κοινή γνώμη εναντίον του ΡΚΚ, να ασκηθεί πίεση στην κυβέρνηση και στις ένοπλες δυνάμεις, για να αρχίσουν στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του ΡΚΚ και να τερματιστεί εκ των πραγμάτων η μονομερής εκεχειρία που είχε αναγγείλει ο Αμντουλλάχ Οτζαλάν, τις 20 Μαρτίου 1993, σε συνεννόηση και κατόπιν προτροπής του τότε προέδρου της Δημοκρατίας, Τουργκούτ Οζάλ.
Να σημειωθεί ότι την εκεχειρία της 20ής Μαρτίου, επεξέτεινε για άλλους δυο μήνες με νέα του δήλωση ο Οτζαλάν, την οποία έκανε στις 15 Απριλίου, πάντα σε συνεννόηση με τον Τουργκούτ Οζάλ και διπλωματικό μεσολαβητή τον Τζελάλ Ταλαμπανί.
Για όσους διατηρούν έστω και κάποια μικρή αμφιβολία για το ρόλο του βαθέος κράτους στην υπόθεση και για το πόσο ενοχλούσε η πορεία ειρήνευσης που είχε σκοπό την πολιτική λύση του Κουρδικού, αρκεί να πούμε ότι δυο μέρες μετά τη δεύτερη ανακοίνωση του Άπο για την επέκταση της εκεχειρίας, ο Τουργκούτ Οζάλ έπεφτε νεκρός, δηλητηριασμένος από το βαθύ κράτος (17 Απριλίου 1993).
Επειδή δε το ΡΚΚ συνέχισε την εκεχειρία, το βαθύ κράτος οργάνωσε την εκτέλεση των 33 αόπλων στρατιωτών στις 24 Μαΐου, την οποία φόρτωσε στο ΡΚΚ, για να ακολουθήσουν μεγάλης έκτασης επιχειρήσεις εναντίον του, από τον τουρκικό στρατό, τερματίζοντας έτσι τη μονομερή εκεχειρία.
Τι οδήγησε στη σφαγή της 10ης Οκτωβρίου στην Άγκυρα
Στις 9 Οκτωβρίου 2015, ο εκ των ηγετών του ΡΚΚ, Τζεμίλ Μπαγίκ, ανακοίνωσε ότι το ΡΚΚ είναι έτοιμο να κηρύξει μονομερή εκεχειρία, για να μην υπάρχει πολεμικό κλίμα στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν την προεκλογική περίοδο και την ημέρα των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου.
Την επίσημη ανακοίνωση ήταν προγραμματισμένο να την κάνει ο Μουράτ Καραγιλάν, στρατιωτικός ηγέτης του ΡΚΚ, το Σάββατο, 10 Οκτωβρίου 2015.
Παράλληλα, το κουρδικό κίνημα συνεννοήθηκε με διάφορους φορείς για τη συνδιοργάνωση μεγάλης πορείας ειρήνης στην Άγκυρα.
Όμως το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου είχε «χτίσει» όλη την προεκλογική εκστρατεία για τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου στο πολεμικό κλίμα, που συσπείρωνε στο ΑΚΡ τους συντηρητικούς και εθνικιστές ψηφοφόρους και αποσυσπείρωνε τους φιλήσυχους Τούρκους ψηφοφόρους, που κατά εκατοντάδες χιλιάδες είχαν ψηφίσει το Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP), στις εκλογές της 7ης Ιουνίου 2015.
Άλλωστε, γι’ αυτό σταμάτησε την πολυετή εκεχειρία ο Ερντογάν και ξεκίνησε τον πόλεμο εναντίον του ΡΚΚ, στα μέσα Ιουλίου 2015. Αυτές τις ψήφους είχε ως στόχο, για να κερδίσει την αυτοδυναμία το ΑΚΡ και να καταστήσει εαυτόν νεοσουλτάνο, ένα κακέκτυπο του Σαντάμ Χουσεΐν και του Μουαμάρ Καντάφι.
Με κάποιον τρόπο το κίνημα ειρήνης και η κατάπαυση του πυρός έπρεπε να τορπιλιστούν και δεν έπρεπε να επηρεάσουν τους ψηφοφόρους.
Ο πόλεμος που ξεκίνησε ο ίδιος, με δική του απόφαση, στα μέσα Ιουλίου και κόστισε τη ζωή σε εκατοντάδες Κούρδους και Τούρκους, έπρεπε να συνεχιστεί.
Έτσι, πράκτορες του τουρκικού βαθέος κράτους, Κούρδοι σουνίτες, που στρατολόγησαν οι τουρκικές αρχές ασφαλείας το 2013 και το 2014, από την πόλη Αντιγιαμάν, για να καταταχτούν στο Ισλαμικό Κράτος και να στραφούν εναντίον των αδελφών τους Κούρδων του ΡΚΚ, εκτέλεσαν την αποστολή τους, ως βομβιστές αυτοκτονίας στην πολύνεκρη επίθεση στο σιδηροδρομικό σταθμό της Άγκυρας.
Και ποια είναι η τραγωδία της υπόθεσης;
Ο βομβιστής αυτοκτονίας στην Άγκυρα, είναι κατά πάσα πιθανότητα ο Yunus Emre Alagöz, μεγάλος αδελφός του Şeyh Abdurrahman Alagöz, o οποίος ως βομβιστής αυτοκτονίας κι αυτός, σκότωσε 33 νέους Κούρδους στο Σούρουτς, τις 20 Ιουλίου 2015, μετά την οποία ξεκίνησε τον πόλεμο εναντίον του ΡΚΚ το τουρκικό κράτος.
Αυτή είναι η Τουρκία, αυτό είναι το τουρκικό κράτος.
Βαθύτατα βάρβαρο και ανηλεές προς τους «εχθρούς» του.
Ελπίζουμε να το καταλάβουν όσοι «χαϊδολογούνται» χρόνια τώρα με τους εκπροσώπους αυτού του κράτους, ενώ η Τουρκία συνεχίζει στο πρόσωπο των Κούρδων τις πολιτικές της γενοκτονίας των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, ενώ η Τουρκία συνεχίζει την κατοχή στην Κύπρο και τις επεκτατικές της βλέψεις στο Αιγαίο.
Καληνύχτα σας.
Les articles de cet auteur
