Rusland en de Overwinning

De aankondiging van de Russische president van het « terugtrekken van de belangrijkste groep van zijn contingent » [1] heeft een nieuwe perscampagne van desinformatie veroorzaakt. Volgens de Westerse pers en die van de Golfstaten zou Vladimir Poetin « geïrriteerd » zijn door de onbuigzame houding van president Bashar el-Assad en zou besloten zijn Syrië te verlaten om hem voor zijn verantwoordelijkheden te plaatsen. Dezelfde commentatoren voegen eraan toe dat nu deze laatste geen bondgenoot meer heeft, hij concessies in Genève zal moeten doen en moeten accepteren zijn land te verlaten. Moskou zou een mooi cadeau aan Washington hebben gegeven voor de vijf jaar van « burger » oorlog.

Maar dit alles is absurd.

1- De Russische militaire interventie werd overeengekomen sinds 2012 met generaal Hassan Tourekmami. Deze is pas drie jaar later gekomen want Moskou wenste eerst de ontwikkeling van zijn nieuwe wapens af te maken alvorens die te ontplooien. De Russische troepen zijn begonnen zich te installeren in juli 2015 en we waren de eerste die dat hadden gemeld en de informatie werd onmiddellijk door de Israëlische pers overgenomen en vervolgens door de internationale media [2]. Er was overeengekomen dat de bombardementen na de bijeenkomst van de Veiligheidsraad in de marge van de Algemene vergadering van de Uno zou beginnen en tot de orthodoxe Kerst op 6 januari 2016 zou duren.

Het was eveneens de bedoeling dat als de vrede zou komen een macht van de OTSC Collectieve veiligheidsverdragorganisatiegedeployeerd zou worden om die te handhaven; hetgeen op dit moment nog niet plaats heeft kunnen hebben.

2 - Maar gezien de moeilijkheden dat het Witte-Huis had om zijn bondgenoten onder controle te houden, werden de bombardementen tot de hervatting van de onderhandelingen in Genève verlengd, en tenslotte op 15 maart vastgesteld. Vanzelfsprekend heeft Rusland deze datum nooit gekozen als de verjaardag van een pseudo-revolutie. Alles was op 12 december 2003 begonnen met de uitvaardiging door George W. Bush van de oorlogsverklaring (Syria Accountability Act), en heeft zich van jaar op jaar voortgezet (top-conferentieie van de Arabische Liga van Tunis in 2004 over de geforceerde « democratisering » van Libanon en Syrië, de moord op Rafic Hariri in 2005 en de beschuldiging van de presidenten Lahoud en el-Assad die te hebben gesponsoriseerd, de invasie van Libanon in 2006 om de interventie van Syrië te provoceren, creatie van het Islamitische nationale front door de Moslimbroeders in 2007, vernietiging van de communicatiemiddelen en de voorraad-aanvoer van de Hezbollah in 2008, enz, en het begin van de vijandelijkheden op Syrisch grondgebied in 2011 tot aan vandaag).

3-Rusland was het terugtrekken van zijn contingent demonstratief begonnen. De vluchtplannen waren volgens de regels vier dagen van te voren gedeponeerd voor alle vrachtvliegtuigen die het personeel en het materiaal moesten tergbrengen. De datum zelf was ook geen verrassing. Zo was de Jordaanse stafchef, generaal Mishal Al-Zaben, er in januari in Moskou van op de hoogte gebracht door de Russische defensieminister Sergei Shoigu en door zijn Syrische homoloog, generaal Fahd Jassem Al-Freij [3]. Het is dus bespottelijk deze beslissing te verbinden met de zogenaamde meningsverschillen die zich de laatste dagen zouden hebben voorgedaan.

De politieke meningsverschillen werden opgelost. De eerste ging over een Russisch voorstel van een federaal systeem —afgewezen door Damascus zowel als door Riad— hetgeen naar de Russische ervaring verwijst. Maar de minoriteiten van het Nabije-Oosten zijn, in tegenstelling tot die van de ex-USSR, verstrengeld en spreken dezelfde taal. Het tweede ging over de kamerverkiezingen van 13 april welke de Russen wilden opschuiven om ze te laten samenvallen met de Geneefse onderhandelingen, maar Damascus weigerde de Grondwet te schenden.

4- Op het militaire plan trekt Rusland zich terug uit de veldslag, maar niet uit het hoofdkwartier. Het is niet meer nodig de vliegtuigen te accumuleren want er zijn nog nauwelijks objectieven om te bombarderen: de door de jihadisten gebouwde fortificaties en hun transportmiddelen voor het vervoer van de gestolen aardolie werden vernietigd. Daarentegen beweegt het luchtafweer systeem —de S-400 en Pantsir-S2 raketten— niet. De wapen- en munitie-leveranties, zowel als de toegang tot de inlichtingen van de Russische satellieten gaan door. Rusland heeft het materieel van het Syrisch Arabische leger, dat sinds tien jaar onder embargo werd geplaatst [4]

, vernieuwd en diens soldaten gevormd. Voortaan is het dus niet alleen in staat de burgerbevolking te verdedigen, maar ook tot het bevrijden van het bezette grondgebied, waaraan het is begonnen. De Russische hulp is dan een luchtsteun —en niet een eenvoudig bombardement — voor de troepen op de grond, zoals we gisteren hebben gezien in Palmyre.

Na honderden miljarden roebel te hebben geïnvesteerd in Syrië trekt Rusland zich niet uit het Nabije-Oosten terug op het moment dat Turkije, Saoedi Arabië en Libanon aan de rand van burgeroorlog staan, maar om de glorie van de Overwinning aan de Syriërs te laten.