China en Syrië

Hoewel het bezoek van admiraal Guan Youfei in Syrië (verantwoordelijk voor het Chinese nieuwe departement van de internationale militaire samenwerking) was ondergebracht in het kader van een contactopname met al de landen van het gebied, heeft het toch in het Westen ongerustheid gewekt. Op het ogenblik, volgens het ondertekende akkoord, heeft het Chinese leger zich juist geëngageerd tot het vormen van Syrische militairen voor de medische dienst. Iedereen heeft echter best begrepen dat dit akkoord andere dingen inhoudt want het is al sinds vier jaar dat de helft van de militaire medici in China worden geformeerd. Maar hoewel men niet weet wat er in werkelijkheid is beslist, markeert dit akkoord een strategische verandering.

Inderdaad heeft China zich gedurende vijf jaar weerhouden van elke samenwerking die door Washington als militaire hulp geïnterpreteerd kon worden. Het heeft dus niet alleen geweigerd wapens te leveren maar ook in deze oorlog onmisbaar civiel materiaal, zoals tunnel-detectoren.

Onafhankelijk van de heel belangrijke economische assistentie van Peking, herinnert ieder zich dat Rusland begin 2012 op dezelfde manier een akkoord met Syrië had gesloten welke de militaire assistentie van drie en een half jaar later aankondigde. Bereidt China dan ook voor zich te ontplooien ?

Het is waarschijnlijk dat het antwoord zal afhangen van de snelheid van de Amerikaanse ontplooiing in de Chinese zee en van de provocaties van de bondgenoten van Washington in die regio.

Het belang van China voor Syrië dateert van de Klassieke oudheid en de Middeleeuwen. De zijderoute liep door heel Centraal Azië en door Palmyre en Damascus alvorens af te splitsen naar Tyr en Antioche. Er blijft weinig over van deze verre economische samenwerking, behalve de Pagode zichtbaar op de mozaïeken van de Moskee van de Omeyyades. President Xi heeft van de restauratie van deze route (en van de creatie van een tweede door Siberië en Europa) het belangrijkste objectief van zijn mandaat gemaakt.

Het andere grote belang van Peking is de strijd tegen de islamitische partij van Turkestan die zich bij Al-Qaeda heeft aangesloten en vervolgens bij Daesh. Tegenwoordig bestaat er een Oeigoerse wijk in Raqqa, en Daesh geeft speciaal voor hun leden een krant uit.

De leden van deze groep hebben zich verbonden aan de Orde van de Naqchbandis, een Soefische congregatie waarvan de vroegere Groot moefti van Syrië, Ahmad Kuftaru meester was. Loges van deze orde hebbenn de Moslimbroeders benaderd, in 1961, onder de invloed van de angelsaksische geheime diensten, CIA en MI6. Ze hebben deel genomen aan de creatie van de wereldwijde islamitische Liga door Saoedi Arabië, in 1962. In Irak hebben ze zich georganiseerd om Izzat Ibrahim al-Douri heen en steunden de poging tot een staatsgreep van de Syrische Moslimboeders, in 1982; in 2014 hebben ze 80.000 strijders aan Daesh geleverd. In Turkije hebben de Naqchbandis de Millî Görüş gecreëerd waar Recep Tayyip Erdoğan één van de verantwoordelijken van was. Zij zijn het die, in de jaren 90, zowel de islamitische bewegingen in de Russische Kaukasus als in de Chinese Xinjiang georganiseerd hebben.

Nog meer als de Russen hebben de Chinezen inlichtingen over deze keten nodig en over de de manier waarop Washington en Londen die onder controle houdt. Ze hadden onterecht gedacht dat de Angelsaksen, in 2001, na de aanslagen van 11 september waren veranderd en dat ze met de Samenwerkingsorganisatie van Shanghai samenwerkten om tegen het terrorisme te strijden. Ze weten nu dat Syrië een authentieke vriend van de vrede is.