شکسته شدن سازمان ملل به علت ٬٬ استثنا گرایی٬٬ ایالات متحده

جان بولتون ،‌سفیر سابق پرزیدنت بوش پسر در سازمان ملل و مشاور امنیت ملی
دولت پرزیدنت ترامپ ، از مخالفین شاخص ویژه ی سازمان ملل می باشد . برای او هیچ کس و هیچ مسئله ای نمی تواند با کشورش مخالفت کند .
از این رو ، پنج عضو دائم شورای امنیت در نیویورک یک دفتر راهنمای جهانی را تشکیل می دهند که حقوق بین ملت ها را تعیین می کند … اما قادر نیست هیچ موردی را به ایالات متحده تحمیل نماید .

نظریه ی استثناگرایی ، متعلق به واشنگتن بوده ، حتا در محتوایی که کسی در جهان متوجه آن نبوده است [1] .امروزه ، در چارچوب بین المللی خاصی ظاهر شده ،‌ و در حال دگرگون سازی جهانی است که ما تا کنون شناخته ایم .

٬٬ استثناگرایی٬٬ ایالات متحده به اسطوره ی ٬٬ پدران زائر ٬٬ باز می گردد :پیوریتن ها ، که در انگلستان مورد آزار و اذیت قرار گرفتند و آنها را متعصبین خطرناک می نامیدند ، از این رو به کشور هلند پناهنده شدند ، سپس سوار بر کشتی می فلاور در سال ۱۶۲۰ به آمریکا مهاجرت نمودند . در آنجا جماعتی نوین تشکیل دادند که بر اساس ترس از خداوند بنا شد . آنها نخستین ملت ٬٬ دموکراتیک جهان ٬٬ بودند ، به صورت ٬٬ نوری در بالای تل و تپه ٬٬ ، برای ایجاد روشنایی در جهان . ایالات متحده برای یک عده به صورت یک ٬٬ نمونه ٬٬ و برای عده ای دیگر یک ٬٬ ماموریت الهی ٬٬ به حساب می آمده تا جهان را تابعی اراده ی خداوند نمایند .

هر چند واقعیت های تاریخی با این روایت بسیار متفاوت اند ، اما در حال حاضر موضوع بحث ما نیست .

از دو قرن پیش ، تمامی روسای جمهور ایالات متحده ، بدون استثنا ، به این دروغ تاریخی تن داده اند .
– که به دنبال آن : حاضر به معامله کردن ، امضا ،و اختیار نمودن تعهداتی به همراه مستثنیاتی شدند ، تا بتوانند آنها را در قوانین داخلی خود وارد نکنند .
– آنها بر این عقیده بودند که تابع ٬٬ اراده ی خداوند ٬٬ می باشند ، در حالی که دشمنانشان با سر باز زدن از او ، به شدت باید محکوم شوند (استانداردهای دوگانه )، آنها
– هر گونه نظام قضایی بین المللی را که می تواند در امور داخلی آنها تاثیر بگذارد ، نفی می کنند

این رویه به سوء تفاهمی انجامید ،چرا که اروپایان به آزاد اندیشی خود می بالند، در حالی که برای درک دیگران کوشش نمی کنند . از این رو معتقداند عدم پیوستن ایالات متحده به پیمان پاریس در ارتباط با آب و هوا ، ناشی از تاریک اندیشی پرزیدنت ترامپ می باشد . در حالی که این موضع گیری واشنگتن در گذشته بوده است . پیمان پاریس در سال ۲۰۱۵ ، به دنبال پروتکل کیوتو در سال ۱۹۹۷ بسته شد ،و واشنگتن آن را نپذیرفت : ایالات متحده ، با وجود مشارکت در رونوشت این پیمان ، آن را اجرا نکرد – چرا که در پی آن ملزم به تحمیل رفتار خاصی به شهروندان خود می شد . پرزیدنت کلینتن حاضر به مذاکره در مورد مستثنیاتی شد ، که ایالات متحده آن نیز را نپذیرفت . از این رو پروتکلی امضا نمود و آن را برای تصویب به سنا فرستاد . سنا آن را با رای .
حداکثر نمایندگان -جمهوری خواه و دموکرات رد کرد . این بهانه ای شد تا او مذاکرات را از سر بگیرد . این عدم پذیرش مواردی از قوانین بین المللی که در قوانین داخلی قابل اجرا می باشند ، به مفهوم پس زدن اهداف پروتکل کیوتو و پیمان پاریس در ارتباط با کاستن آلودگی آتموسفریک نمی باشد – همچنین به مفهوم رد مقررات نیست ، بلکه ایالات متحده این موارد را در قوانین داخلی خود اجرای نمی کند .

در هر حال ، استثناگرایی ایالات متحده نشان می دهد که این کشور یک ٬٬ ملتی استثنایی ٬٬ است . این کشور خود را به صورت یک نمونه ی دموکراسی در داخل مرزهای خود به حساب می آورد ، اما حاضر نیست با دیگران برابر باشد ، از این رو هرگز آنها را کشورهای دموکراتیک به حساب نمی آورد . به هنگام جنگ سرد ، کشورهای متحد ترجیح می دادند تا این خصلت فرهنگی را نادیده بگیرند ، در حالی که دشمنانشان به آن توجه می کردند . فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ، و سقوط غرب ، زمانی که جهان تک قطبی شد ، همچنان این خصلت را کسی مورد بحث قرار نداد . اما ، در حال حاضر ، این موضوع کلیه ی ساختارهای امنیت جهانی را به خطر انداخته .

باید توجه داشت که در جهان تنها دو کشور دارای دکترین استثناگرا می باشند : اسرائیل و عربستان سعودی .

در این چارچوب باید به مسئله ی حاکمیت بلندی های جولان پرداخت ، و دانست که چگونه باعث شعله ور شدن آتش شده است .

ایالات متحده و بلندی های جولان

در پی جنگ شش روزه (۱۹۶۷ ) اسرائیل بلندی های جولان را اشغال کرد . ماده ی ۲۴۲ شواری امنیت بر ٬٬ عدم تملک سرزمینی در اثر جنگ ٬٬ تاکید دارد و دستور داده تا ٬٬ نیروهای نظامی اسرائیلی از مناطق اشغالی ٬٬ خارج شوند [2]

در ۱۹۸۱ ، کنست تصمیم گرفت تا به طور یک جانبه از این پیمان خارج شود و بلندی های جولان را به اشغال خود در آورد . شورای امنیت با ماده ی ۴۹۷به آن پاسخ داد ، و اعلام نمود ٬٬ قانون اسرائیلی پوچ و باطل است و هیچ تاثیر حقوقی به لحاظ بین المللی ٬٬ ندارد [3]

به مدت ۳۸ سال ، سازمان ملل نتوانست آرای خود را به اجرا بگذارد ، و کسی این موضوع را مورد بحث قرار نداد ، و ایالات متحده پیوسته از اسرائیل حمایت کرد .

با این حال در ۲۶ ماه مارس ۲۰۱۹ ، ایالات متحده حاکمیت اسرائیل را بر بلندی های جولان اشغالی را به رسمیت شناخت که به مفهوم تملک زمین هایی است که در اثر جنگ اشغال شده اند. [4] . با این عمل ، ایالات متحده منکر آرای خود در شورای امنیت در ارتباط با بلندی های جولان طی ۵۲ سال و اصول چارچوب سازمان ملل گردید [5] ، که به مدت ۷۴ سال ، قوانین بین الملل را تنظیم می کند .

سازمان ملل تا سال های طولانی وجود خواهد داشت ، هر چند آرای آن تنها ارزشی نسبی خواهند داشت و نمی توانند تصمیم گیرندگان آن را وادار به عمل نمایند . این روند آغاز شالوده شکنی حقوق بین الملل می باشد . از این رو ما وارد دورانی می شویم که در آن قانون قوی تر اجرا خواهد شد ، همانگونه که در جنگ جهانی اول اتفاق افتاد و منتهی به تشکیل جامعه ی ملل گردید .

تا کنون ، حتا در شورای امنیت ،مشخص بود که سخنان ایالات متحده تنها از ارزش نسبی برخوردار می باشد -به خصوص پس از سخنان کذب کولین پاول وزیر امور خارجه ی این کشور در ۱۱ ماه فوریه ی ۲۰۰۳ ،در ارتباط با مسئولیت عراق در حوادث ۱۱ سپتامبر و دارا بودن این کشور به سلاح های کشتار جمعی خطرناک برای کشورهای غربی [6] . اما ، این برای نخستین بار است که ایالات متحده رای خود را در شواری امنیت رد می کند .

واشنگتن ، علت تصمیم خود را درمواجهه با این حقیقت می داند : چرا که از سال ۱۹۶۷ ، بلندی های جولان از سوی اسرائیل اشغال شده است و از سال ۱۹۸۱ کلیه ی امور دخلی مربوط به این منطقه مانند بخشی از سرزمین اشغالی خود را در آن انجام می دهد . به علت استثناگرایی ایالات متحده ،این واقعیت در ارتباط با متحدی که ترس از خدا دارد ، فرا تر از قوانین بین الملل می باشد ، که متحدان کج اندیش با آن مخالفت می کنند .

همچنین ، واشنگتن بر این باور است که پس پیوستن بلندی های جولان به سوریه که متشکل از گانگسترهای آدم کش می باشد ،مناسب نیست . و باید از متحد ویژه ی خود حمایت کند . برای واشنگتن ، دکترین استثناگرایی که ٬٬ نظیر آن وجود ندارد ٬٬ ، به صورت یک حق و رسالت می باشد .

ایالات متحده پس از حاکمیت خود بر جهان ، ضعیف شده و از سازمان ملل چشم پوشی می کند . و برای حفظ موقعیت خود، به سمت بخشی از جهان رو می آورد که همواره آن را در کنترل خود داشته است . روسیه و چین ایالات متحده را بنا بر تصور سرگئی لاورو ،به صورت جانور ددمنش رو به احتضار میپنداشتند که باید آن را به سمت مرگ مشایعت نمود ، تا بیش از این فاجعه نیآفریند . اما ایالات متحده ، با انتخاب دونالد ترامپ سقوط خود را متوقف نمود . دونالد ترامپ با از دست دادن اکثریت رای اتاق نمایندگان ، با دولت عمیق ائتلاف ایجاد کرد ( انتخاب الیوت آبرامز این موضوع را تایید می کند ) [7] .
همچنین ، رد اتحاد مخفی با دشمن که توسط رابرت مولر طرح شده بود [8] ،به نفع اوبوده است .

واقعیت موجود نشان می دهد که جهان به سوی سازمان جهانی سومی گام بر نمی دارد ، بلکه جهان در حال تقسیم شدن به دو منطقه می باشد که به لحاظ قانونی با یکدیگر متفاوت می باشند . بخشی که تحت حاکمیت ایالات متحده است ، و دیگری کشورهایی که تحت حاکمیت اورآسیای بزرگ می باشند . تفاوتی که این موضوع با زمان جنگ سرد دارد ، در دورانی که سفر از شرق به غرب و متقابلاََ ، مشکل بود ،و تنها با پذیرش قوانین حقوقی سازمان ملل امکان پذیر می شد ؛ سیستم نوین اجازه می دهد تا در این دو بخش سفر و تجارت آزاد باشد ، اما در این صورت نیز دو رویه ی حقوقی اجرا خواهد شد .

سرگئی لاورو در ۲۸ ماه سپتامبر ۲۰۱۸ ، در تریبون مجمع عمومی سازمان ملل [9] این جهان پسا غربی را به درستی معرفی کرده بود .

بازگردیم به پیروزی اسرائیل ناشی از اعلام تعلق بلندی های جولان از سوی ایالات متحده به این کشور اشغالی . عربستان پس از مدتی ، این موضوع را نپذیرفت و آن را متهم نمود . این موقعیت در چارچوب دکترین سعودی ها و ملت این کشور نمی گنجید . به همین علت نیز آنها نمی تواند ٬٬ معامله ی قرن ٬٬ را در ارتباط با فلسطین بپذیرند .

آیا ایالات متحده تغییر کرده است ؟

رسانه ها به خود اجازه ی پیش بینی در مورد پایان سازمان ملل و تقسیم جهان به دو بخش حقوقی را نمی دهند . از آنجاییکه درک حوادث برای آنها مشکل است ، آنها به ذکر موقعیت پوپولیستی دونالد ترامپ و تغییراتی که در ایالات متحده پدید آورده و نظام لیبرال بین المللی را از میان برداشته ، بسنده می کنند .

با این عمل آنها تاریخ را فراموش کرده اند . پرزیدنت وودرو ویلسون یکی از مهندسان اصلی جامعه ی ملل بوده است که پس از جنگ جهانی اول به وجود آمد . اما از آنجاییکه که چارچوب آن بر پایه ی عقاید برابری ملت های آریستید بریان و لئون بورژوآی فرانسوی بوده است ، با استثناگرایی ایالات متحده
تقابل داشته . به این علت نیز ایالات متحده هرگز با آن هم سو نبوده است .

بر عکس سازمان ملل که مهندس آن پرزیدنت روزولت بوده است ، مجمع دموکراتیک ایالات متحده را به سمت مدیریت جهانی هدایت کرده . شورای امنیت نیز که از سیستم نظام دولتی کنگره ی وین (۱۸۱۵ ) الهام گرفته ،امکان حضور و مشارکت ایالات متحده را هموار کرده است .

اما ، از آنجاییکه ایالات متحده قادر به حاکمیت بر چین و روسیه نمی باشند ، و دلیلی برای مشارکت با این دو دولت ندارند ، از سیستم سازمان ملل خارج خواهند شد .

برای کشورهای قدرتمند غربی که به مدت ۷۴ سال از این سیستم استفاده نمودند ،گریه و زاری برای خروج ایالات متحده بسیار مضحک است . بهتر است از خود سوال کنند که چگونه چنین سازمان کج قواره ای را درست شده است . چرا که جامعه ی ملل ، برابری را میان کشورها سازمان دهی کرده بود ،
اما برابری میان ملت ها را نمی پذیرفت .سازمان ملل متحد کوشید تا نظام اخلاقی جهانشمولی را پایه ریزی نماید ، در حالی که وجود جهانشمول انسان ها را نادیده انگاشت .