NAVO-puzzel

In een tijd waarin de Amerikaanse grootmacht in een vergevorderd stadium van achteruitgang verkeert en president Donald Trump tot een mogelijke uittreding van zijn land uit de NAVO heeft opgeroepen, vragen de lidstaten zich af hoe het met de toekomst van het Atlantische bondgenootschap gesteld is. Daarom heeft haar secretaris-generaal, Jens Stoltenberg, in april een reflectiecommissie opgericht, bestaande uit tien vooraanstaande Atlantici, om te bepalen wat de NAVO in 2030 zou zijn.

Het doel was om de alliantie opnieuw te definiëren zoals in 1967, na de terugtrekking van Frankrijk uit het geïntegreerde commando en op een moment dat de 20 jaar durende periode waarin het niet mogelijk was om zich uit het Verdrag terug te trekken, op zijn einde liep.

De Belgische minister van Buitenlandse Zaken, Pierre Harmel, heeft zich er destijds toe verbonden een zeer uitgebreid overleg te coördineren, rekening houdend met het Franse streven naar nationale onafhankelijkheid. In overeenstemming met de logica van president Charles De Gaulle onderscheidde hij de politieke aspecten (het Verdrag) van de militaire aspecten (de Organisatie).

Natuurlijk was Pierre Harmel fundamenteel toegewijd aan de Amerikaanse overheersing van de "Vrije Wereld". Als christen-democraat was hij zowel tegen de USSR vanwege zijn atheïsme als vanwege zijn collectivistische principes. Als zodanig was hij betrokken bij de door het Pentagon georganiseerde Beweging van Christelijke Leiders [1].

De nieuwe reflectiegroep heeft op 25 november 2020 zijn verslag ingediend.

Tegen de verwachtingen in stelt het zich geen nieuwe horizonten voor, maar roept het op tot een heroriëntatie op wat de lidstaten verenigt: de "gemeenschappelijke waarden" die in het oprichtingsverdrag van het Bondgenootschap zijn vastgelegd:

"De beginselen van de democratie, de individuele vrijheden en de rechtsstaat" [2]. In de Verenigde Staten zijn de democratische beginselen zojuist geschonden door verkiezingsfraude, terwijl de individuele vrijheden in elke lidstaat tijdens de Covid-19-epidemie zijn ingeperkt. De rechtsstaat bestaat niet meer in Turkije.

Toelichting

Hier is een Toelichting op zijn plaats. De NAVO is nooit een "bondgenootschap" geweest in de zin van een vrije associatie van partners die gericht is op het versterken van hun defensie. Integendeel, vanaf de oprichting zijn ze allemaal gedwongen om een eeuwig militair bevel van de Verenigde Staten te aanvaarden en te gehoorzamen. In de praktijk is de NAVO een buitenlands legioen in dienst van de Angelsaksen: eerst het Pentagon, dan Whitehall. Deze flagrante schending van het in het VN-Handvest vastgelegde soevereiniteitsbeginsel heeft de NAVO gedwongen tot vooringenomen retoriek.

Zijn nobele en mooie retoriek mag zijn schurkenstreek niet verbergen.

Tijdens de Koude Oorlog maakten de Angelsaksen gebruik van een geheime dienst van de Alliantie om ervoor te zorgen dat de lidstaten hun commando altijd zouden aanvaardden. Ze zetten een achterblijversnetwerk op, naar verluidt om een Sovjet-invasie te weerstaan. Ze hebben dit netwerk echter alleen gebruikt om elk verlangen naar onafhankelijkheid te elimineren. Ze organiseerden moorden op leiders en provoceerden staatsgrepen onder hun partners. Deze feiten worden nu onderwezen in Angelsaksische militaire academies en zijn door veel historici tot in detail bestudeerd [3].

Dit systeem is sinds het einde van de Koude Oorlog in een andere vorm voortgezet. Elke lidstaat is gevraagd om de Angelsaksen schriftelijk toestemming te geven om hen te bespioneren met de hulp van hun eigen ambtenaren, zoals Erward Snowden heeft onthuld, en zoals we vorige maand in Denemarken weer hebben gezien [4].

Ten slotte aarzelt het Angelsaksische militaire commando niet om de statuten van het Bondgenootschap te schenden wanneer het hem uitkomt. Het was dus hij, en niet de Atlantische Raad die zich daartegen verzette, die besloot tot de bombardementen op Libië en de omverwerping van Muamar el-Kadhafi.

Een commissie onder toezicht

Onder deze omstandigheden zou het naïef zijn te geloven dat de reflectiecommissie de vrijheid heeft gehad om zelf te denken.

Het werd voorgezeten door Wess Mitchell, voormalig assistent van staatssecretaris Rex Tillerson voor Europese en Euraziatische zaken;

Wess Mitchell is toevallig de auteur van een verrassende studie, The Godfather Doctrine [5], die niet voorkomt in zijn door de NAVO uitgebrachte biografie. Daarin vergelijkt hij de drie belangrijkste scholen van de Amerikaanse buitenlandse politiek met de methoden van de drie zonen van de "peetvader", Don Vito Corleone, de helden van Mario Puzzo’s boeken en Francis Ford Coppola’s films. Hij predikt een mengeling van zachte en harde kracht, inclusief maffiatechnieken.

Maar hoe kunnen deze methoden niet worden teruggevonden in de chantageoperaties die verschillende andere leden van de commissie de afgelopen jaren hebben ondergaan. Waarschuwing: de elementen die we gaan presenteren betekenen niet dat sommige leden van de commissie zeer ernstige misdrijven hebben gepleegd, maar dat ze ervan op de hoogte waren en ze niet hebben veroordeeld.

Laten we het geval van Thomas de Maizière, voormalig directeur van de Bondskanselarij, toenmalig Duits minister van Binnenlandse Zaken en Defensie bekijken [6]. Laten we zijn onbetwistbare sponsoring door Amerikaanse denktanks buiten beschouwing laten. Voordat hij de rechterhand van Angela Merkel werd, was deze illustere persoonlijkheid onder andere minister van Binnenlandse Zaken van Saksen (2004-5), een positie waarin hij te maken kreeg met de "Sachsensumpf"-affaire. Hij beschouwde de door zijn bureau verzamelde informatie als "ernstig", maar gaf deze niet door aan de rechterlijke macht. Het was een geval van prostitutie van minderjarige meisjes waarbij hoge lokale persoonlijkheden betrokken waren. Het kwam jaren later weer naar boven, toen Thomas de Maizière minister van Defensie werd, met de onthulling van verschillende feiten die waren onderdrukt, de ondervraging van getuigenissen en parlementaire debatten [7].

Of het geval van Hubert Védrine, voormalig secretaris-generaal van het Élysée (1991-95) destijds Frans minister van Buitenlandse Zaken (1997-2002). Toen hij de naaste medewerker van president François Mitterrand was [8] , werd hij door de NAVO gevangen gehouden in een huis waar hij twee keer per maand de gemeenteraad van het kleine dorp moest vertegenwoordigen.

Voor zijn zorgeloze ogen zetten neonazi-leden van het achterblijvers netwerk van de NAVO de grootste kinderporno-studio van Europa op [9] De zaak werd in de doofpot gestopt. Op eigen initiatief liet het hoofd van de beveiliging van het Élysée twee acteurs verdwijnen, van wie er één een "hartaanval" kreeg.

De dood van de tweede, waarschijnlijk vermoord door een politieagent van de inlichtingendienst die hem ten onrechte bij hem thuis had gearresteerd, is echter niet onopgemerkt gebleven en heeft een debat in het Parlement uitgelokt [10] In beide gevallen zijn de leden van de Commissie, aangezien de waarheid niet aan het licht is gekomen, vatbaar voor chantage.

Een onthullend verslag van interne conflicten

Het verslag van de reflectiecommissie, getiteld NATO 230: United for a New Era (NAVO 2030: United for a New Era), is zeer verhelderend, meer door wat het had moeten bevatten, maar niet zegt, dan door wat het expliciet maakt.

In de eerste plaats wordt sterk de nadruk gelegd op "gemeenschappelijke waarden", wat als een beschuldiging tegen de Verenigde Staten en Turkije weerklinkt. Hij stelt voor om niet langer te reageren op de geconstateerde tekortkomingen (die in de praktijk onmogelijk zijn tegen Washington), maar om initiatieven te nemen voordat deze waarden zijn geschonden.

Dit is gewoon een andere manier om het verleden op te ruimen en te eisen dat het niet meer gebeurt.

Hij wijst op Rusland als enige huidige concurrent en China als volgende.

Het bevat een overzicht van alle NAVO-operaties binnen en buiten het geografische gebied, met uitzondering van de vernietiging van Libië. Er zij aan herinnerd dat dit besluit door het Angelsaksische commando achter de rug van de Atlantische Raad is genomen. Dit "verzuim" getuigt van een wrok.

In het verslag wordt echter benadrukt dat wanneer de buurlanden van de NAVO veiliger zijn, de NAVO veiliger is; een omweg om de Rumsfeld/Cebrowski doctrine van de systematische vernietiging van de staatsstructuren in het "bredere Midden-Oosten" te verwerpen en zo de vernietiging van Libië in twijfel te trekken.

Laten we niet vergeten dat in 2011, ten tijde van deze oorlog, Muamar el-Kadhafi een bondgenoot van de Verenigde Staten was geworden. Hij werd gefeliciteerd door president Bush Jr., met name omdat hij afstand heeft gedaan van kernenergie, en stemde ermee in Mahmoud Jibril te belasten met de reorganisatie van zijn economie. Maar ’s nachts werd Jibril de leider van de oppositie en beval de NAVO al-Kadhafi te vertrekken.

Wat de wapenbeheersing betreft, negeert de Commissie het VN-Verdrag inzake nucleaire ontwapening, dat zij sterk heeft veroordeeld. Het verwijst naar het werk van Pierre Harmel in 1967 en naar de bevestiging van de dubbele doelstelling van afschrikking en détente. Het veroordeelt opnieuw de huidige drift van de Organisatie, die haar arsenaal versterkt en tegelijkertijd de voorstellen van president Poetin over ontwapening verwerpt.

Wat de energiebronnen betreft, maakt hij duidelijk dat de NAVO het recht heeft om de volledige toegang tot de koolwaterstofbronnen van de wereld te waarborgen, ongeacht de behoeften van andere mogendheden.

Wat de informatievoorziening betreft, nodigt de reflectiecommissie de organisatie uit om op de burgers te vertrouwen. Zonder de aanbesteding van 15 oktober 2020 ter discussie te stellen, keurt zij de doelstellingen van het Riga Centre of Excellence for Strategic Communications goed, maar stelt zij haar methoden ter discussie.

In verband met de eenheid van de alliantie benadrukt de Commissie dat iedereen zich inzet om een lid te verdedigen wanneer het wordt aangevallen (artikel 5). Vervolgens wordt, met een verwijzing naar het gedrag van Turkije, uitgelegd dat deze verbintenis alleen kan worden nagekomen als elke lidstaat de "gemeenschappelijke waarden" van de organisatie strikt respecteert. Sinds de publicatie van het rapport is de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo gekomen om zijn collega’s te vertellen hoe slecht hij zich voelt over Turkije. Zo maakte hij het mogelijk om Ankara uit te sluiten van de alliantie, of zelfs oorlog te voeren tegen de alliantie.

Niet zonder humor stelt de Commissie voor om een Centre of Excellence for Democratic Resilience op te richten.

Wat het functioneren van de alliantie betreft, probeert de Commissie een verdere schending van de statuten van de alliantie te voorkomen onder het voorwendsel van een noodsituatie, zoals het geval was met de vernietiging van Libië. Zij pleit dan ook voor overleg zo ver mogelijk terug in de tijd, met name met de Europese Unie en de partners in het gebied van de Indo-Pacific die waarschijnlijk tot de NAVO zullen toetreden.

Conclusie

Ondanks de druk die op de leden van de adviescommissie is uitgeoefend, heeft de Commissie zich niet aan de werkelijke problemen onttrokken, maar heeft zij deze niet expliciet gemaakt. Iedereen is zich ervan bewust dat de alliantie een instrument van Angelsaksische overheersing is, en degenen die zich ervan willen bevrijden proberen te voorkomen dat ze op eigen kosten in nieuwe conflicten terechtkomen.