Israël verliest zwaar, de VS verliest zwaar, Iran wint, zegt John Mearsheimer

In Tel Aviv blijft de Israëlische politie demonstranten arresteren tijdens protesten van families van gijzelaars tegen het beleid van premier Netanyahu.

John Mearsheimer, een gerenommeerd professor aan de Universiteit van Chicago - verbannen uit multimedia die worden gecontroleerd door de "Israël-lobby" [1] - gaf op 15 mei een lezing aan het CIS (Centre for International Studies) in Australië [2], waarvan hij de inhoud samenvatte in zijn interview met rechter Napolitano [3].

Mearsheimer hoeft zich niet te omringen met ingehuurde wapenstokken en wordt door Tom Switzer van het Australische CIS beschouwd als de op twee na belangrijkste geopoliticus in de Verenigde Staten. Hij behoort tot de neorealistische school van internationale betrekkingen [4] en neemt in zijn sprankelende essay de situaties in Israël voor en na 7 oktober als referentiepunt, toen er oorlog uitbrak tussen de soennitische Palestijnse guerrillagroep Hamas en Israël onder leiding van premier Netanyahu.

Afgezien van de genocide, etnische zuivering en apartheid van de paria-staat Israël, is zijn centrale stelling t.a.v. dit keerpunt, dat Israël in ernstige problemen verkeert omdat de regering van premier Netanyahu niet de twee doelstellingen heeft bereikt die ze had aangekondigd: 1) het verslaan van Hamas en 2) het bevrijden van de Israëlische gijzelaars die door Hamas zijn ontvoerd.

Mearsheimer haalt het standpunt aan van de onlangs benoemde Amerikaanse staatssecretaris van Buitenlandse Zaken, Kurt Campbell, die de Khazariaanse [5] Vicky Nuland verving, die door haar falen in Oekraïne, toen ze streefde naar een steeds ongrijpbaardere strategische nederlaag van Rusland door middel van een regimewisseling, vernederd werd. Kurt Campbell betwijfelt of Israël een totale overwinning zal behalen op het slagveld tegen Hamas [6]. Afgezien van de venijnige pro-Israëlische propaganda die we zien in de overweldigende meerderheid van de Westerse multimediamedia, is het ernstige probleem van Israël met Hamas verergerd door de meer geavanceerde Libanese sjiitische guerrilla Hezbollah, die een arsenaal van 150.000 raketten heeft (sic sic sic! ) en de Jemenitische guerrillagroep Ansar Allah (“volgelingen van God”), in de volksmond bekend als de “Houthi’s”, die onlangs zijn eerste raket tegen Israël heeft gelanceerd.

In dit licht stelt Mearsheimer dat Israël de grote verliezer is in het huidige conflict en dat deze pariastaat de Verenigde Staten ongewild heeft meegesleurd in een nederlaag - weliswaar minder belangrijk dan die van diens trouwe bondgenoot - die tot grote onrust heeft geleid onder haar Arabische bondgenoten (Egypte, Jordanië en de zes petro-monarchieën van de Perzische Golf). Deze nederlaag is in het voordeel van Rusland, die weer terug is in de regio, en van de spectaculaire nieuwkomer China, dat uitstekende relaties heeft opgebouwd met Saoedi-Arabië en Iran. Naar mijn mening is de relatieve nederlaag van de Verenigde Staten in Gaza veel kleiner dan de nederlaag in Oekraïne en de klap in het gezicht van de recente uitbundige dubbele omhelzing tussen de Chinese president Xi en zijn Russische tegenhanger Poetin [7]. Het falen van de Verenigde Staten in Oekraïne tekent de contouren van de nieuwe wereldorde, terwijl Israëls gijzeling van de Verenigde Staten in Gaza deze verdiept.

Mearsheimer’s uitleg van de relatieve triomf van Iran is ronduit fascinerend en is gebaseerd op drie cruciale data, te beginnen met 1 april, toen Israël het Iraanse consulaat in Damascus bombardeerde zonder zijn naaste bondgenoot, de Verenigde Staten, te waarschuwen; op 14 april, toen Iran zijn spierballen liet zien en zijn raketten en drones tegen Israël lanceerde, met een aankondiging vooraf onderhandeld met de Verenigde Staten via Oman, waarvan de helft werd neergehaald in overeenstemming met een stilzwijgende overeenkomst met de Verenigde Staten; en op 19 april, toen Israëls gevreesde vergelding bestond uit het obstetrische gebrul van een muis die uit een berg opduikt: Ze vernietigden alleen een radar in Isfahan.

Mearsheimer stelt dat Israël de grote verliezer is, omdat zijn legendarische afschrikmiddel van escalatiedominantie verdwenen is [8]. Maar hij gaat niet in op de kwestie van de negen ongedetecteerde hypersonische raketten die twee Israëlische luchtmachtbases raakten in de buurt van de kerncentrale van Dimona, waardoor Iran zijn unieke “hypersonische afschrikmiddel” in de regio kreeg [9]. Noch vermeldt Mearsheimer het bezit van Israël van meer dan 300 clandestiene kernbommen, die zouden kunnen leiden tot een situatie van wederzijdse afschrikking tussen Israël en Iran, waarbij Iran op elk moment zou kunnen beginnen met het verwerven van kernbommen.