Exclusief : De geheime plannen van Israël en Saoedi Arabië

In het Midden-Oosten is men er niet van bewust dat de geheime akkoorden, die komende 30 juni door Washington en Teheran ondertekend moeten worden —in de marge van het multilaterale kernenergie akkoord—, waarschijnlijk de spelregels voor de komende tien jaar gaan bepalen.

Deze akkoorden komen op het moment dat de Verenigde Staten de eerste aardolie producenten ter wereld zijn geworden, vòòr Saoedi Arabië en Rusland. Ze hebben dus voor henzelf de olie van het Midden-Oosten niet meer nodig, het interesseert hen alleen dat de dollar zich op de internationale markt wordt handhaafd.

Bovendien is Washington begonnen zijn troepen van West Europa en het Midden-Oosten naar het verre Oosten te verplaatsen. Dat betekent niet dat deze gebieden worden opgegeven, maar dat de US zijn veiligheid anders wil verzekeren.

Israël

Volgens onze informaties, sinds 17 maanden (d.w.z. sinds de aankondiging van de onderhandelingen tussen Washington en Teheran die al 27 maanden duren) onderhandelt Tel-Aviv in het geheim met Saoedi Arabië. Afgevaardigden van heel hoog niveau hebben elkaar vijf keer ontmoet, in Indië, Italië en Tsjechië.

De samenwerking tussen Tel-Aviv en Riyad komt voort uit het plan van de Verenigde Staten een « Verenigde Arabische verdedigingskracht » te creëren, onder auspiciën van de Arabische Liga, maar onder Israëlisch bevel. Deze is al operationeel in Jemen waar Israëlische soldaten Saoedi bommenwerpers bemannen in het kader van een Arabische coalitie waar de Israëliërs het hoofdkwartier van hebben geïnstalleerd in Somaliland, een niet-erkende Staat gelegen aan de overkant van de zeestraat van Bab el-Mandeb [1].

Riyad is echter niet voornemens deze samenwerking officieel te maken zolang Tel-Aviv het Arabische vredesinitiatief weigert dat werd gepresenteerd aan de Arabische Liga in 2002 door prins Abdullah voordat hij koning werd [2].

Israël en Saoedi Arabië zijn het eens geworden betreffende meerdere objectieven :

Op het politieke plan :

• Het « democratiseren » van de Golf Staten, d.w.z. de bevolkingen bij het bestuur van hun land betrekken, maar daarbij vasthoudend aan de onschendbaarheid van de monarchie en aan de wahabitische levensgewoonten ;

• Het politieke systeem in Iran veranderen (en er dus geen oorlog meer tegen voeren) ;

• Een onafhankelijk Koerdistan creëren om Iran, Turkije (hoewel sinds lang een bondgenoot van Israël) en Irak te verzwakken (maar niet Syrië, dat al duurzaam verzwakt is).

Op het economische plan :

• Het olieveld van Rub’al-Khali exploiteren en een federatie organiseren tussen Saoedi Arabië, Jemen, en zelfs Oman en de Verenigde Arabische Emiraten ;

• De olievelden van Ogaden Oost-Ethiopië exploiteren, de haven van Aden in Jemen beveiligen, en een brug bouwen die Djiboeti aan Jemen verbindt.

In andere woorden, als Tel-Aviv en Riyad « van de nood een deugd maken » en toelaten dat Iran tweederde van Irak, Syrië en de helft van Libanon onder controle heeft, willen :

• Waarborgen dat Iran afziet van het exporteren van zijn revolutie ;

• De rest van het gebied controleren, met uitsluiting van Turkije dat Saoedi Arabië heeft opgevolgd in het onder toezicht houden van het internationale terrorisme en sinds kort in Syrië heeft verloren.

Palestina

De internationale erkenning van een Palestijnse Staat, volgens de overeenkomsten van Oslo en het Arabisch vredesinitiatief zal slechts een zaak van maanden zijn na de ondertekening van de Amerikaans-Iraanse akkoorden.

De Palestijnse regering van nationale eenheid, die nooit gefunctioneerd heeft, is plotseling afgetreden. Het lijkt zeker dat Fatah van Mahmoud Abbas goeddeels door zijn volk ondersteund zal worden zo gauw de Palestijnse Staat zijn intrede doet in de Verenigde Naties.

Hamas, die sinds 2008 het Verzet belichaamde, heeft zich plotseling gediscrediteerd door zich officieel aan het Moslimbroederschap aan te sluiten (alhoewel de confrérie meerdere staatsgrepen in Saoedi Arabië heeft ondernomen) en de wapens op te nemen tegen de enige werkelijk pro-Palestijnse Staat in het gebied, de Arabisch Syrische Republiek. Om hun imago op te poetsen, werd er besloten zich wat discreter te gedragen en voortaan eerder ongewapende acties te steunen.

De erkenning van de Palestijnse Staat maakt een eind aan het recht op terugkeer van de van hun grond verjaagde Palestijnen, maar het zal een nieuw statuut krijgen. De Verenigde Staten en Saoedi Arabië zullen massaal investeren om de economie van de nieuwe Staat te ontwikkelen.

Nu al dringen er meerdere kandidaten om Mahmoud Abbas op te volgen (die tachtig is en wiens mandaat in 2009 is verstreken). Onder hen is Mohammed Dahlan, voormalige chef van de veiligheidsdienst die de vergiftiging van Yasser Arafat zou hebben georganiseerd en gedwongen was het land in 2007 te verlaten. Na voor de Verenigde Arabische Emiraten te hebben gewerkt, en de Montenegrijnse —net als de vroegere Thailandse Eerste minister Thaksin Shinawatra— en Servische nationaliteiten te hebben verkregen, is hij in februari met de hulp van zijn vroegere tegenstanders van Hamas in Palestina teruggekomen. Miljardair geworden geeft hij lukraak geld uit om strijders en stemmen te kopen. Een serieuzer kandidaat zou Marouane Barghouti kunnen zijn die op het ogenblik vijf levensjarige gevangenisstraffen in Israël uitzit en die bevrijd zou kunnen worden in het kader van het vredesverdrag. Het is inderdaad de enige onkreukbare Palestijnse persoonlijkheid die ontsnapt is aan de moordenaars van de Mossad.

Saoudi Arabië

In deze context heeft de reis van prins Mohamad bin Salman, zoon van koning Salman van Saoedi Arabië in Rusland, ernstige ongerustheid opgewekt want een perscampagne gaf voor dat hij wenste te onderhandelen over het beëindigen van de Russische steun aan Syrië. Hij kwam een week na een reis van de directeur van de Organisatie van Islamitische samenwerking Iyad bin Amin Madani. Hij werd vergezeld door verschillende ministers en een dertigtal zakenlieden. De Saoedische delegatie heeft deelgenomen aan het economisch forum van Sint-Petersburg en de prins werd ontvangen door president Vladimir Poetin.

Sinds zijn ontstaan onderhoudt het wahabitisch koninkrijk bevoorrechte verhoudingen met de Verenigde Staten en beschouwt het de Sovjetunie en later Rusland als zijn tegenstanders. Het schijnt dat dit aan het veranderen is.

De aanzienlijke importantie van de economische akkoorden en van samenwerking die getekend zijn, wijdt een nieuwe politiek in. Saoedi Arabië heeft aldus 16 kerncentrales gekocht, geaccepteerd aan het Russische programma van ruimteonderzoek mede te werken, en ook over olieakkoorden onderhandeld waarvan de details tot nu toe niet gepubliceerd zijn.

Om alle onduidelijkheden weg te nemen stond president Poetin erop te verklaren dat Rusland in geen enkel opzicht zijn steun aan Syrië veranderde en dat het zou helpen aan elke politieke oplossing die met de wil van het Syrische volk overeenkomt. In voorafgaande verklaringen had hij aangegeven dat dit de handhaving van president el-Assad inhield tot aan het eind van zijn zevenjarig mandaat waarvoor hij democratisch werd gekozen.

De verliezers van de herverdeling van de kaarten

Alles wijst erop dat als de Amerikaans-Iraanse akkoorden zijn ondertekend [3], de verliezers zijn:

• Het Palestijnse volk, dat beroofd zal zijn van diens onvervreemdbaar recht op terugkeer waar drie generaties voor hebben gestreden ;

• Turkije’s kon zijn hegemonische wensdroom, zijn steun aan de Moslimbroeders en zijn nederlaag in Syrië wel eens duur te staan komen [4] ;

• Frankrijk die zich vier jaar lang heeft vastgebeten in de herstelling van zijn koloniale belangen in het gebied en die tenslotte moet terugstappen als een eenvoudig leverancier van Israël en Saoedi Arabië [5].