Naar de inzinking van Saoedi Arabië

In één jaar is de nieuwe koning Salmane, 25e zoon van de stichter van de dynastie, er in geslaagd zijn persoonlijke autoriteit ten koste van andere takken van zijn familie, waaronder de clan van prins Bander ben Sultan en die van de vroegere koning Abdallah, te consolideren. We weten echter niet wat Washington de verliezers beloofd heeft opdat ze niets ondernemen om hun verloren macht terug te krijgen. Hoe het ook zij, de anonieme in de Britse pers verschenen brieven doen eraan denken dat ze hun ambities niet hebben losgelaten.

Door zijn broers gedwongen prins Mohamad ben Nayef als erfgenaam te benoemen, heeft koning Salmane deze snel geïsoleerd, en zijn bevoegdheden begrensd, ten behoeve van zijn eigen zoon, prins Mohammed ben Salmane, wiens impulsiviteit en gewelddadigheid niet worden gematigd door de Familieraad die zich niet meer verenigt. De facto, zijn hij en zijn vader het die alleen, als autocraten regeren, zonder enig tegenwicht in een land dat nooit een Parlement heeft gekozen en waar politieke partijen verboden zijn.

Zo hebben we gezien hoe prins Mohammed ben Salmane het presidentschap van de Raad van Economische en ontwikkelingszaken heeft overgenomen, een nieuwe directie aan de Ben Laden Group heeft opgedrongen en zich meester heeft gemaakt van Aramco. Iedere keer gaat het er bij hem om zijn neven opzij te schuiven en daar stromannen aan het hoofd van de grote maatschappijen van het koninkrijk voor in de plaats te zetten.

Wat de binnenlandse politiek betreft berust het regime slechts op de soennitische of wahhabitische helft van de bevolking en discrimineert het de andere helft. Prins Mohammed ben Salmane heeft zijn vader aangeraden de sjeik Nimr Baqir al-Nimr te laten onthoofden want hij had gedurfd hem uit te dagen. In andere woorden: de Staat heeft de belangrijkste leider van de oppositie ter dood veroordeeld en terechtgesteld wiens enige misdaad het was de slogan: « Het despotisme is onrechtmatig » geformuleerd en herhaald te hebben. Het feit dat deze leider een een sjiitische sjeik was versterkt slechts het gevoel van apartheid van de non-soennieten, voor wie een religieuze opvoeding en de toegang tot de Publieke sector verboden is. Wat betreft de non-moslims, een derde van de bevolking, het is ze niet toegestaan hun geloof uit te oefenen en hebben geen kans de Saoedische nationaliteit te verkrijgen.

Op het internationale plan leiden prins Mohammed en zijn vader koning Salmane, een politiek gebaseerd op de bedoeïene volksstammen van het koninkrijk. Alleen zo kan men begrijpen zowel de voortzetting van de financiering van de Afghaanse taliban en de Libanese Beweging van de Toekomst als de Saoedische repressie tegen de Revolutie in Bahrein, als de steun aan de jihadisten in Syrië en Irak, als de invasie van Jemen. Altijd ondersteunen de Saoedi’s de Soennieten —die ze als het dichtst bij hun Staats-wahhabisme beschouwen—, niet alleen tegen de twaalver sjiieten, maar allereerst tegen de verlichte soennieten, en vervolgens tegen alle andere religies (ismaïlisme, zaidieten, alevieten, alawieten, droezen, sikhs, katholieken, orthodoxe christenen, shabakken, jezidi’s, zoroastriërs, hindoes, enz.). En vooral, in alle gevallen steunen ze uitsluitend de leiders afkomstig uit de grote saoedisch soennitische volksstammen.

Men ziet en passant dat de executie van sjeik al-Nimr volgt op de aankondiging van de creatie van een brede Anti-terroristen coalitie van 34 Staten rondom Riad. Wetend dat de gemartelde, die het gebruik van geweld altijd heeft afgewezen, ter dood werd veroordeeld voor « terrorisme » (sic), kan men afleiden dat deze Coalitie in werkelijkheid een soennitisch bondgenootschap is tegen de andere religies.

Prins Mohammed heeft de verantwoordelijkheid genomen de oorlog in Jemen te lanceren, zogenaamd om te hulp te komen aan president Abd Rabbo Mansour Hadi, ten val gebracht door een alliantie tussen de Houthi’s en het leger van oud-president Ali Abdallah Saleh, maar in werkelijkheid om de aardolievelden te bemachtigen en die met Israël te exploiteren. Zoals men kon voorzien liep de oorlog verkeerd en de verzetsstrijders lanceren invallen in Saoedi Arabië waar het leger zich ontbindt en zijn materiaal achterlaat.

Saoedi Arabië is dus de enige Staat ter wereld dat het eigendom van één enkele man is, geregeerd wordt door deze autocraat en diens zoon, dat elk ideologisch debat weigert, geen enkele vorm van oppositie toelaat, en alleen de stam-feodaliteit tolereert. Hetgeen lang werd beschouwd als overblijfselen van het verleden die zich aan de moderne wereld konden aanpassen, heeft zich dus gefixeerd en is de eigenlijke identiteit geworden van een anachronistisch koninkrijk.

De val van het Huis van de Saoedi’s zou kunnen worden veroorzaakt door de daling van de olieprijs. Niet in staat zijn levensstandaard te wijzigen, sluit het koninkrijk ongebreideld leningen zodat het, volgens de financiële analisten, binnen twee jaar failliet zal zijn. De gedeeltelijke verkoop van Aramco zou deze agonie kunnen verlengen, maar dat zal een verlies van autonomie betekenen.

De onthoofding van sjeik al-Nimr zal een bevlieging te veel geweest zijn. De val is voortaan onafwendbaar in Arabië omdat er geen enkele hoop meer is voor hen die er wonen. Het land zal dan vervallen tot een menging van stam-opstanden en sociale omwentelingen welke veel dodelijker zullen zijn dan de voorgaande conflicten in het Nabije-Oosten.

Verre van zich te verzetten tegen dit tragische einde, wachten de Amerikaanse beschermers van het koninkrijk er ongeduldig op. Onophoudelijk juichen ze de « wijsheid » van prins Mohammed toe alsof ze hem willen aanmoedigen tot nog meer fouten. Reeds in september 2001 werkten ze aan een kaart voor de reorganisatie van het « Groot Midden-Oosten » die een verdeling van het land in vijf delen voorzag. En in juli 2002 overwoog Washington de manier om de Saoedi’s kwijt te raken in een beroemde zitting van het Defense Policy Board. Voortaan is het nog slechts een kwestie van tijd.

Te onthouden:
– De verenigde Staten zijn er in geslaagd de kwestie van de opvolging van koning Abdallah op te lossen, maar vandaag leiden ze Saoedi Arabië tot het doen van misstappen.
– Het wahabisme is de Staatsreligie maar de Saoedi’s steunen in binnen en buitenland alleen op de soennitische stammen en houden de andere bevolkingen in apartheid.
– Koning Salmane (80 jaar) laat de machtsuitoefening aan één van zijn kinderen, prins Mohammed (30 jaar) over. Deze heeft zich meester gemaakt van de grote maatschappijen van het land, heeft Jemen de oorlog verklaard, en heeft de leider van zijn oppositie, sjeik al-Nimr, laten executeren.