Προς κατάρρευση της Σαουδικής Αραβίας

Σε ένα χρόνο, ο νέος βασιλιάς της Αραβίας, Σαλμάν, 25ος γιος του ιδρυτή της δυναστείας, κατάφερε να ενισχύσει την προσωπική του εξουσία σε βάρος των άλλων παρακλαδιών της οικογένειάς του, συμπεριλαμβανόμενης της φατρίας του πρίγκιπα Μπαντάρ μπιν Σουλτάν και εκείνης του πρώην βασιλιά Αμπντάλα. Ωστόσο, αγνοούμε τι υποσχέθηκε η Ουάσιγκτον στους ηττημένους, για να μην αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για να ανακτήσουν τη χαμένη τους εξουσία. Εν πάση περιπτώσει, διάφορες ανώνυμες επιστολές, που δημοσιεύτηκαν στον βρετανικό Τύπο δείχνουν ότι δεν έχουν εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες τους.

Αναγκασμένος από τους αδελφούς του να διορίσει ως κληρονόμο τον πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Ναγιέφ, ο βασιλιάς Σαλμάν γρήγορα τον απομόνωσε και περιόρισε τις εξουσίες του εις όφελος του δικού του γιου, πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, του οποίου η παρορμητικότητα και η βαρβαρότητα δεν μετριάζονται πλέον από το οικογενειακό συμβούλιο που δεν συγκεντρώνεται πια.

De facto, από τώρα και στο εξής είναι ο ίδιος και ο πατέρας του οι οποίοι κυβερνάνε μόνοι τους, σαν αυτοκράτορες, χωρίς καμία αντι-εξουσία σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει εκλεγμένο Κοινοβούλιο και τα πολιτικά κόμματα απαγορεύονται.

Έτσι, ο πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν ανέλαβε την προεδρία του Συμβουλίου Οικονομικών Υποθέσεων και Ανάπτυξης, επέβαλλε νέα διεύθυνση στον Ομίλο Μπιν Λάντεν και άδραξε την Aramco. Κάθε φορά, πρόκειται γι ’αυτόν να απομακρύνει τα ξαδέρφια του και να τοποθετήσει μπράβους του επικεφαλής των μεγάλων εταιρειών του βασιλείου.

Όσον αφορά την εσωτερική πολιτική, το καθεστώς δεν στηρίζεται παρά μόνο στο μισό του ουνιτικού η ουαχαμπιτικού πληθυσμού, και εφαρμόζει διακρίσεις στο άλλο μισό του πληθυσμού. Ο πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν συμβούλεψε τον πατέρα του να αποκεφαλίσει τον Σεΐχη Νιμρ Μπακίρ αλ-Νιμρ γιατί τόλμησε να τον αμφισβητήσει. Με άλλα λόγια, το Κράτος καταδίκασε σε θάνατο και εκτέλεσε τον κυριότερο αρχηγό της αντιπολίτευσης του, του οποίου το μόνο έγκλημα ήταν ότι διατύπωσε και επανέλαβε το σύνθημα: «Ο δεσποτισμός είναι παράνομος». Το γεγονός ότι αυτός ο ηγέτης ήταν ένας Σιίτης κληρικός σεΐχης, ενίσχυσε μόνο την αίσθηση του απαρτχάιντ των μη σουνιτών, στους οποίους απαγορεύεται κάθε θρησκευτική εκπαίδευση και κάθε ανάληψη δημόσιας διοίκησης η συμμετοχή. Όσο για τους μη μουσουλμάνους, ήτοι το ένα τρίτο του πληθυσμού, δεν τους επιτρέπεται να ασκούν τη θρησκεία τους και δεν μπορούν να ελπίζουν να λάβουν τη σαουδαραβική ιθαγένεια.

Σε διεθνές επίπεδο, ο πρίγκιπας Μοχάμεντ και ο πατέρας του, βασιλιάς Σαλμάν ακολουθούν μια πολιτική που βασίζεται στις φυλές των Βεδουίνων του βασιλείου. Μόνο έτσι είναι δυνατόν να κατανοήσει κανείς τόσο τη συνεχιζόμενη χρηματοδότηση των Αφγανών Ταλιμπάν και του λιβανικού κόμματος Ρεύμα του Μέλλοντος, τη σαουδαραβική καταστολή ενάντια στην επανάσταση στο Μπαχρέιν, τη στήριξη των τζιχαντιστών στη Συρία και το Ιράκ, την εισβολή στην Υεμένη.

Πάντα, οι Σαούντ υποστηρίζουν Σουνίτες -τους οποίους θεωρούν τους πιο κοντά στο κρατικό Ουαχαμπατισμό τους-, όχι ενάντια στους δωδεκα-ιμαμιστές σιίτες, αλλά καταρχάς κατά των φωτισμένους Σουνιτών και μετά, έναντι όλων των άλλων θρησκειών (Ismaili, Zaydi, Αλεβίτες, Αλαουίτες, Δρούζοι, Σιχ, Καθολικοί, Ορθόδοξοι, sabatééns, Yazidis, Ζωροάστρες, Ινδουιστές, κλπ). Προπαντός, σε όλες τις περιπτώσεις, υποστηρίζουν μόνο ηγέτες που προέρχονται από τις μεγάλες σαουδαραβικές σουνιτικές φυλές.

Παρεμπιπτόντως, να σημειώσουμε ότι η εκτέλεση του Σεΐχη αλ-Νιμρ ακολούθησε την ανακοίνωση της δημιουργίας ενός τεράστιου αντιτρομοκρατικού συνασπισμού 34 κρατών γύρω από το Ριάντ. Γνωρίζοντας ότι το θύμα της εκτέλεσης, ο οποίος πάντα είχει απορρίψει τη χρήση βίας, καταδικάστηκε σε θάνατο για «τρομοκρατία» (sic), πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η συμμαχία είναι στην πραγματικότητα μια σουνιτική συμμαχία εναντίον των άλλων θρησκειών.

Ο πρίγκιπας Μοχάμεντ πήρε την ευθύνη για την έναρξη του πολέμου στην Υεμένη, δήθεν για να σώσει τον πρόεδρο Αμπντ Ράμπο Μανσούρ Χάντι που ανατράπηκε από μια συμμαχία μεταξύ των Χούτις και του στρατού του πρώην προέδρου Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ, στην πραγματικότητα, για να αρπάξουν τα κοιτασμάτα πετρελαίου και για να τα εκμεταλλεύονται μαζί με το Ισραήλ. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο πόλεμος δεν πάει καλά και οι αντάρτες ξεκίνησαν επιδρομές στη Σαουδική Αραβία, όπου ο στρατός τρέφεται σε φυγή, αφήνοντας τον εξοπλισμό του.

Η Σαουδική Αραβία είναι συνεπώς η μόνη χώρα στον κόσμο ιδιοκτησία ενός και μόνο ανθρώπου, που κυβερνάται από αυτόν τον δικτάτορα και τον γιο του, αρνούμενο οποιαδήποτε ιδεολογική συζήτηση, που δεν ανέχεται οποιαδήποτε μορφή αντιπολίτευσης, που δέχεται μόνο τη φυλετική υποτέλεια. Αυτό που για πολύ καιρό θεωρούνταν κατάλοιπα από το παρελθόν που αναμενόταν να προσαρμοστούν στο σύγχρονο κόσμο, σκλήρυνε μέχρι να γίνεται η ίδια η ταυτότητα ενός αναχρονιστικού βασιλείου.

Η πτώση του Οίκου των Σαούντ μπορεί να προκληθεί από τη πτώση των τιμών του πετρελαίου. Ανίκανο να αλλάξει τον τρόπο ζωής του, το βασίλειο δανείζεται αλόγιστα, έτσι ώστε, σύμφωνα με τους οικονομικούς αναλυτές, θα έπρεπε να πτωχεύσει εντός δύο χρονιών. Η μερική πώληση της Aramco μπορεί να χορηγήσει παράταση σε αυτή την αγωνία, αλλά θα έχει ως τιμή την απώλεια αυτονομίας.

Ο αποκεφαλισμός του Σεΐχη αλ-Νιμρ υπήρξε το υπερβάλλον καπρίτσιο. Η κατάρρευση είναι πλέον αναπόφευκτη στην Αραβία γιατί δεν υπάρχει πλέον καμιά ελπίδα για εκείνους που ζουν εκεί. Η χώρα θα βρεθεί σε ένα μείγμα εξεγέρσεων των φυλών και κοινωνικών επαναστάσεων, που θα είναι πολύ πιο θανατηφόρο από τις προηγούμενες συγκρούσεις της Εγγύς Ανατολής.

Μακριά από το να αντιστέκονται σε αυτό το τραγικό τέλος, οι Αμερικανοί προστάτες του βασιλείου το περιμένουν με μεγάλη ανυπομονησία. Συνεχίζουν να χειροκροτήσουν τη «σοφία» του πρίγκιπα Μοχάμεντ ώστε να τον ενθαρρύνουν για περισσότερα λάθη. Ήδη τον Σεπτέμβριο του 2001, η επιτροπή των αρχηγών του επιτελείου δούλευε σε έναν χάρτη της αναδιαμόρφωσης της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής», ο οποίος προέβλεπε τη διαίρεση της χώρας σε πέντε κρατίδια. Ενώ τον Ιούλιο του 2002, η Ουάσιγκτον εξέταζε τον τρόπο πώς να απαλλαγεί από τους Σαούντ, κατά τη διάρκεια μιας διάσημης συνεδρίασης του Defense Policy Board. Από τώρα και στο εξής, είναι μόνο ζήτημα χρόνου.

Θυμηθείτε:
– Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να διευθετήσουν το ζήτημα της διαδοχής του βασιλιά Αμπντάλα, αλλά ωθούν σήμερα τη Σαουδική Αραβία στο λάθος. Ο στόχος τους, από τώρα και στο εξής, είναι να διαιρέσουν τη χώρα σε πέντε.
– Ο Ουαχαμπατισμός είναι κρατική θρησκεία, αλλά οι Σαούντ στηρίζονται στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μόνο στις σουνιτικές φυλές και διατηρούν τους άλλους πληθυσμούς σε απαρτχάιντ.
– Ο βασιλιάς Σαλμάν (80 ετών) αφήνει την άσκηση της εξουσίας σε ένα από τα παιδιά του, τον πρίγκιπα Μοχάμεντ (30 έτών). Ο τελευταίος κατάσχεσε τις μεγάλες εταιρείες της χώρας, δήλωσε τον πόλεμο στην Υεμένη και μόλις εκτέλεσε τον αρχηγό της αντιπολίτευσης του, τον σεΐχη αλ-Νιμρ.