Moskou, bastion tegen de jihadisten

Het is onterecht dat we de Russische politiek van een Arabisch of Westers oogpunt analyseren. Rusland heeft zijn eigen visie over de jihadisten, die het kent sinds 1978, toen ze de Afghaanse Pathanen kwamen versterken tegen de Communistische regering van Kaboel.

Vladimir Poetin heeft persoonlijk de jihadisten van de Kaukasus bestreden, met name het Islamitische emiraat van Itchkerie (tweede oorlog tegen Tsjetsjenië 1999-2000), en heeft ze overwonnen. In die periode zeiden de Arabieren dat ze solidair waren met de Russische Moslims en begrepen niet wat daar toen gebeurde, terwijl het Westen applaudisseerde toen iedereen die na de ontbinding van de Sovjetunie poogde deze beweging voort te zetten om Rusland te ontwrichten. Op het terrein echter was er geen enkel verschil tussen het vroegere Emiraat en het huidige Kalifaat. Men paste de sharia toe en er werd in Grozny op dezelfde manier onthoofd als in Raqqa.

Gruweldaden van de jihadisten van de Kaukasus. Hier in Daghestan in 1999.

Vandaag, ondanks de propaganda die beweert dat de oorlog in Syrië een oorlog tegen de Islam zou zijn, of dat de Syrische Arabische republiek een « alawitische (sic) dictatuur (re-sic) » zou zijn die de soennieten zou vermoorden, zijn de feiten koppig: het Syrische arabische leger bestaat voor 70 % uit Soennieten.

In 2012, dat wil zeggen bijna aan het begin van de oorlog, op het moment dat de Amerikaanse DIA het Witte-Huis waarschuwde voor wat Daesh zou worden, heeft Vladimir Poetin verklaard dat Syrië een « Russische binnenlandse zaak » was geworden. Sindsdien poogt hij een Internationale coalitie met het Westen tegen de jihadisten te creëren.

Rusland herinnert zich hoe de wereld in de jaren 1930 omzwaaide. In die tijd was de koning van Engeland, Eduard VIII, openlijk nazi. Montagu Norman, gouverneur van de Bank van Engeland, financierde de komst van Adolf Hitler aan de macht met het geld van de Kroon. [1]. De Britten dachten op deze manier een Staat te steunen die de Sovjetunie ten val kon brengen welke Tsaar Nicolaas II had geëlimineerd en hun kapitalistische belangen bedreigde. Maar gedurende de Tweede Wereldoorlog sloten ze een bondgenootschap met Stalin en Mao tegen Hitler.

Op deze archiefbeelden onthuld door de Sun leert de toekomstige koning Eduard VIII aan de toekomstige koningin —die toen zes jaar was— de nazi groet.

Vladimir Poetin hoopt de huidige allianties omver te werpen zoals dat het geval was in 1936-39. Daarom heeft hij zich ingespannen de Verenigde Staten als « partners » te behandelen, zelfs toen Washington hem in de rug schoot, demonstraties in Moskou tegen zijn regering (2011-12) en een staatsgreep in Oekraïne organiseerde (2013-14).

De Russische ambassadeur Vitali Tchourkine heeft aan alle leden van de Veiligheidsraad een inlichtingenrapport uitgedeeld over de ondersteunende activiteiten van Turkije aan de jihadisten [2]. Dit document van twee bladzijden presenteert een tiental onweerlegbare feiten. Het toont aan dat Turkije een schurkenstaat is die opzettelijk en sinds talrijke jaren vele resoluties van de Verenigde naties schendt. Elk van deze feiten verwijst naar netwerken en naar agenten die voorheen de jihadisten van Tsjetsjenië hadden gesteund. Indertijd was de Turkse Staat als zodanig niet geïmpliceerd, het was de Partij van het Welzijn (Refah). Heden is de Refah ontbonden, om plaats te maken voor de AKP. De mannen de AKP zijn nu aan de macht, dus de Turkse Staat is geïmpliceerd [3].

Met volharding probeert de Russische beer Turkije van de Navo te dissociëren. Van deze operatie hangt de toekomst van de Mensheid af. Hetzij Turkije blijft in de Atlantische alliantie en kan ze doorgaan met het steunen van de jihadisten, niet alleen in Syrië maar ook in Irak, in Libië en tenslotte overal in de wereld. Hetzij de Navo distantieert zich van Turkije en in dat geval alliëren de Verenigde Staten en Rusland zich daadwerkelijk om doelmatig tegen de jihadisten te strijden, waar dan ook.

Het schijnt dat op 12 februari de Russen er in geslaagd zijn het Witte-Huis van de neo-conservatieven en de liberale haviken die Turkije en de jihadisten steunen te dissociëren. Sergey Lavrov en John Kerry zijn overeengekomen twee werkgroepen te creëren die ze co-presideren, daarmee de Uno degraderend tot de rol van eenvoudige griffier [4]. In andere woorden is Jeffrey Feltman, die zijn functies als nummer 2 van de Uno sinds drie en een half jaar gebruikt om elke vredespoging te saboteren, buiten werking gesteld [5]. Resultaat: in slechts 10 dagen hebben Rusland en de Verenigde Staten kunnen besluiten tot de condities van een stopzetting van de vijandelijkheden welke zich al sinds 2012 maar voortsleepte [6].

President Poetin stond erop zelf op de televisie het sluiten van het akkoord van de stopzetting van de vijandelijkheden aan te kondigen.

Deze stopzetting van de vijandelijkheden werd heel duidelijk verworpen door de « Nationale coalitie van de krachten van de revolutie en de Syrische oppositie » welke de president, de Turks-Syrische Khaled Khoja, in een brief aan de Veiligheidsraad heeft becommentarieerd: « Het is absoluut schandalig bilaterale akkoorden met Rusland te sluiten over de "stopzetting van de vijandelijkheden" terwijl deze akkoorden één van de grootste burgermoordenaars, dat is de Russische Federatie, niet betreffen. Het is hoog tijd dat Rusland Syrië verlaat en een eind maakt aan de brutale oorlog dat het tegen onze medeburgers voert » [7].

Dit akkoord is in werkelijkheid een val die erop doelt het hele systeem van de neo-conservatieven en de liberale haviken te vernietigen. Reeds tijdens de onderhandelingen van Genève 3 had Rusland geduldig de grote onwil van de door Saoedi Arabië en Turkije gesteunde oppositie doen uitkomen. Deze oppositie had zich zelf gediscrediteerd door zijn aarzelingen. Het ging er niet om diens representativiteit te betwisten, maar alleen om aan te tonen dat ze in geen geval de levenscondities van de Syriërs wilde verbeteren, maar uitsluitend de Syrische arabische republiek ten val wilde brengen. Het hieronder gereproduceerde citaat is genoeg om zich ervan te overtuigen, vooral gezien, in tegenstelling van de beweringen van M. Khola, dat de stopzetting van de vijandelijkheden Rusland ook betreft, maar niet jegens de door de Verenigde naties als terroristisch aangeduide groepen.

Deze stopzetting van de vijandelijkheden beoogt de gewapende groepen voor hun verantwoordelijkheden te plaatsen. Het was voor hen voldoende geweest zich bij Washington of Moskou in te schrijven om van de Russische en Syrische bombardementen gespaard te blijven, maar ze moesten in dat geval afzien van de omverwerping van de Syrische arabische republiek en zich verbinden tot een politieke procedure ten gunste van een seculair en democratisch Syrië, en dus de droom van een Islamistische Staat los te laten. Slechts 97 op de duizend bestaande katibas unités de combattants zouden gedurfd hebben zich in een procedure te engageren die hen tot « verraders » van de Turkse zaak zouden hebben gemaakt, en ze als de volgende slachtoffers van hun ex-kameraden jihadisten zouden hebben aangewezen.

Trouwens, het Westen kon niets beters verwachten. Op 15 december verzekerde generaal Didier Castres,verantwoordelijk voor de Franse buitenlandse operaties, in de loop van een hoorzitting in de Senaat dat het totale aantal strijders die gematigd konden zijn de 20.000 niet kon overschrijden [8]. Terwijl in januari 2016 een Duits inlichtingenrapport verzekerde dat het gedeelte van Syrische strijders in de gewapende groepen slechts 5 % zou zijn [9].

Dit was precies de constatering die Kerry en Lavrov zochten toen ze het over een stopzetting van de vijandelijkheden hadden en niet over een staakt-het-vuren hadden —deze tweede uitdrukking was de enige die juridische consequenties had—.

Men moet dus het antwoord van Kerry aan een senator tijdens een parlementaire hoorzitting over een eventueel « plan B » als een uitwijking begrijpen. Als de stopzetting van de vijandelijkheden niet functioneert, kan dat geen opdeling van Syrië tot gevolg hebben, eenvoudigweg omdat het plan van de stopzetting van de vijandelijkheden aangetoond zal hebben dat er geen sprake is van een keus tussen Damascus en de rebellen, maar tussen Damascus en de « jihadisten ».

Voor de raadgeefster van president el-Assad zou het « plan B » van John Kerry als doel moeten hebben tegen de jihadisten te strijden.

In dezelfde logica heeft de Luxemburgse minister van buitenlandse zaken, Jean Asselborn, aan de Spiegel verklaard dat de Navo zich niet door Turkije zou laten meeslepen in een oorlog tegen Rusland [10]. Het artikel 5 van het Verdrag van de Atlantische alliantie voorziet slechts een lidstaat te steunen indien deze direct wordt aangevallen, niet als deze zelf een conflict ontketent [11]. Hetgeen werd bevestigd door Duitsland in de Daily Mail [12].

Van nu af aan maakt het Witte-Huis zich klaar Recep Tayyip Erdoğan op te offeren, die verantwoordelijk zou moeten worden gesteld voor alle fouten in de regio. De Turkse president zou vermoord kunnen worden zoals zijn voorganger Turgut Özal in 1993, of door zijn nabije verwanten. Zo niet zal de oorlog zich van Syrië naar Turkije verplaatsen. Vladimir Poetin zou in zijn opzet geslaagd zijn: de frontlijnen te hebben verzet zodat het Westen aan zijn zijde vecht tegen de jihadisten, ook al werden ze daardoor zelf gecreëerd.

Belangrijke punten:
– Rusland heeft zich niet in Syrië geëngageerd om economische belangen te verdedigen of een bondgenootschap van de Koude Oorlog te herscheppen, maar om tegen de jihadisten te vechten.
– Sinds 2012 poogt Rusland het Westen van de jihadisten, die ze zelf van 1978 af heeft gecreëerd, te dissociëren.
– Door het akkoord van München te sluiten heeft John Kerry geaccepteerd Jeffrey Feltman, de leider van de neo-conservatieven en de liberale haviken in de Uno, in een subalterne rol te degraderen. Door een stopzetting van de vijandelijkheden voor te stellen, is hij er in geslaagd de schikkelijke Syrische strijders van de jihadisten te scheiden.